Strona internetowa turnieju
Profil turnieju na oficjalnej stronie ATP
Miejsce rozgrywania turnieju: Melbourne, Australia
Czas rozgrywania turnieju: 16-29 Stycznia 2012
Drabinka: Singiel - 128 osób, Debel - 64 pary
Nawierzchnia: Hard (Plexicushion)
Pula nagród: AUS $26,000,000 (suma odnosi się do rozgrywek męskich i żeńskich)
Zwycięzca singla 2011
- Novak Djoković
Zwycięzcy debla 2011
- Bob Bryan / Mike Bryan
Punktacja:
Zwycięzca - 2000 pkt.
Finalista - 1200 pkt.
Półfinalista - 720 pkt.
Ćwierćfinalista - 360 pkt.
Uczestnik 4. rundy - 180 pkt.
Uczestnik 3. rundy - 90 pkt.
Uczestnik 2. rundy - 45 pkt.
Uczestnik 1. rundy - 10 pkt.
Australian Open - Część I
Godziny dzielą nas od jubileuszowego, setnego Australian Open. Przez najbliższe 2 tygodnie 128 tenisistów rywalizować będzie na kortach Melbourne Park, a 29 stycznia poznamy tego jednego jedynego, który sięgnie po Puchar Normana Brooksa. W puli nagród całego turnieju znajduje się 26 milionów dolarów australijskich, z czego zwycięzcy turniejów singlowych otrzymają po 2,3 miliona. Startujący jutro turniej, rozgrywany jest od 1905 roku, to jedyny tenisowy turniej wielkoszlemowy na południowej półkuli.
Wielki Szlem Azji i Pacyfiku, czyli pierwsze z czterech rokrocznie organizowanych tenisowych szaleństw, to dla nas tradycyjnie 2 tygodnie zaburzonego rytmu codziennego życia i nieprzespanych nocy. Kiedy w Polsce rządzą niskie temperatury, tam na kortach Melbourne Park dominuje słońce i czasami nieznośne wręcz upały. Nieocenionym walorem turnieju jest też miejsce jego rozgrywania. Melbourne Park, wielofunkcyjny ośrodek sportu i rekreacji, położony jest przy Batman Avenue, na wschód od centrum miasta. Od strony południowego zachodu korty są otoczone rzeką Yarrą, na południowym wschodzie od tego miejsca znajduje się Olympic Park. Melbourne Park wraz z Olympic Park jest częścią Melbourne Sports and Entertainment Precinct, do którego należy również Yarra Park. Do niedawna najważniejszą cechą charakterystyczną tego miejsca były jasnozielone korty, jednak w 2008 roku zmieniono nawierzchnię na akrylowe podłoże Plexicushion Prestige, przy okazji wymieniając jej kolor na niebieski.
Rod Laver Arena Cały kompleks został wybudowany pod koniec lat 80. i liczy dziś 22 korty na świeżym powietrzu i 7 kortów halowych. Są one przeznaczone do wynajęcia o każdej porze roku, za wyjątkiem stycznia. W zależności od pory, dnia, okoliczności i rodzaju kortu (pod dachem, na świeżym powietrzu), cena wynajmu waha się między 28, a 42 dolarami australijskimi za godzinę. Poza kortami (wszystkie są oświetlone) w Melbourne Park znajduje się 1800 metrów kwadratowych powierzchni przeznaczonej na budynki administracyjne, pomieszczenia techniczne, parki, restauracje, parkingi, nowocześnie wyposażoną siłownię i inne pomieszczenia niezbędne do organizowania imprez sportowych.
Hisense Arena Kort główny to oczywiście Rod Laver Arena. To tutaj rozgrywane są najważniejsze mecze podczas Australian Open, to tutaj gra największa ilość gwiazd i robi to przy możliwie największej częstotliwości i widowni. Trybuny tego obiektu mogą pomieścić 15 tysięcy widzów. Arena ta posiada rozsuwany dach, wskutek czego można na niej grać o każdej porze dnia i nocy, bez względu na pogodę. Drugim co do wielkości i ważności obiektem na Australian Open jest Hisense Arena. Wokół kortu wybudowane są trybuny na 10,5 tysiąca miejsc, znajdują się tu także 2 telebimy i, podobnie jak na Rod Laver Arena, zasuwany dach. Poza arenami głównymi, uwagę kibiców zwracają także 3 tzw. show courts, gdzie największym jest Margaret Court Arena. Ten 6-tysięczny stadion to największy w pełni otwarty obiekt, na którym rozgrywane są spotkania Australian Open. Pozostałe 2 show courts posiadają trybuny na 3 tysiące miejsc.
Margaret Court Arena Wskutek rosnącej konkurencji, chętne do organizacji pierwszej Lewy Wielkiego Szlema (początkowo Sydney, następnie Madryt, niedawno Dubaj i Szanghaj), rząd stanu Victoria przeznaczył 363 miliony dolarów na rozbudowę Melbourne Park. Zgodnie z założeniami Margaret Court Arena ma zostać rozbudowana o dodatkowe 1,5 tysiąca miejsc, sztuczne oświetlenie i zasuwany dach. W przypadku pozytywnej realizacji tego projektu Australian Open zostanie pierwszym turniejem wielkoszlemowym, który będzie posiadał zadaszenie na 3 różnych kortach. Dodatkowe punkty projektu rozbudowy Melbourne Park to nowe telebimy na wschodnim skrzydle Hisense Arena, rozbudowa pomieszczeń dla zawodników, budowa nowej siedziby TA i 21 nowych, dodatkowych kortów. Obiekty Rod Laver Arena i Hisense Arena także mają być zmodernizowane.
Rozbudowa Melbourne Park ma zapewnić stolicy stanu Victoria organizację Australian Open co najmniej do 2036 roku (obecna umowa miasta z władzami ITF wygasa w 2016 roku). Turniej systematycznie bije rekordy widowni. W 2010 roku, przez 2 tygodnie trwania imprezy, Melbourne Park odwiedziło 653,860 osób.
Przy każdej możliwej tego typu okazji bardzo dużo mówi się o kortach, jednak Melbourne Park to także wiele innych interesujących miejsc. Wolne od oglądania tenisa chwile kibice spędzają w 2 zasadniczych częściach całości, jaką są tereny rozrywkowe Melboure Park. Pierwsza z nich to tzw. Grand Slam Oval. W tym miejscu ustawiona jest strefa fanów, gdzie młodsi sympatycy tenisa mają okazję doświadczyć różnych tenisowych zajęć i konkursów, jak np. uderzanie piłki do celu czy gra w tenisa na mini-kortach. Podczas każdego turnieju na tamtejszej scenie wystawiane są filmy w ramach festiwalu filmowego. Tytuł filmu jest wybierany przez fanów, a termin tegoż festiwalu to 26 stycznia – dzień święta narodowego w Australii. Ponadto w tym miejscu znajduje się wiele sklepów znanych marek, barów, restauracji, punktów gastronomicznych i innych miejsc do szeroko rozumianej rekreacji (oczywiście bez przesady). Niejako w opozycji do Grand Slam Oval pozostaje Garden Square. Miejsce to słynie z tzw. wyspy autografów, gdzie przez pierwsze 8 dni turnieju mają miejsca spotkania z zawodnikami, podczas których jest czas na autografy, wspólne zdjęcia, wywiady i rozmowy. Znajduje się tutaj oczywiście telebim, gdzie także pokazywane jest dzieło przeznaczone na festiwal filmowy.
Na terenie Melbourne park znajduje się także siedziba australijskiej tenisowej Galerii Sław. Otwarta ona została w 1993 roku, a pierwszym wprowadzonym na jej poczet był Rod Laver (26 stycznia tegoż roku). W tym roku do tego zaszczytnego grona zostanie przyjęty Ken Fletcher.
Godziny otwarcia bram Melbourne Park:
16-26 stycznia: sesja dzienna: 10:00; sesja nocna: 17:00
27 stycznia: 14:00
28 stycznia: 12:00
29 stycznia: 15:00
Australian Open - Część II
Legendy Australian Open
Przez historię Australian Open przewija się mnóstwo wspaniałych tenisistów. Wielu z nich to niekwestionowani Mistrzowie rakiety, którzy na stałe wpisali się do księgi dziejów białego sportu. Poniżej sylwetki postaci, które znaczyły najwięcej w ciągu 99 pierwszych edycji pierwszej lewy Wielkiego Szlema.
- Jack Crawford
Mistrz w latach: 1931, 1932, 1933, 1935.
4-krotny Mistrz turnieju znany był z niezwykle rycerskiej i eleganckiej postawy na korcie. W tenisowym światku był znany jako „Gentleman Jack”. Swoim dostojnym i przyjemnym dla oka stylem gry, Jack Crawford nawiązywał do wspaniałych tradycji uprawiania sztuki, jaką jest tenis. Po raz pierwszy zadebiutował w Mistrzostwach Australii w 1927 roku, gdzie przegrał w swoim pierwszym meczu z Garem Moonem. Rok później osiągnął ćwierćfinał, w którym na jego drodze stanął Jean Borotra, jeden z francuskich muszkieterów. Jack wywarł na nim niesamowite wrażenie, a po całym pojedynku Borotra przepowiadał mu wielkie sukcesy w przyszłości, przyznając, że nigdy nie widział tak młodego tenisisty z tak wielkimi umiejętnościami. Crawford przekłuł w czyny słowa swojego wielkiego rywala, kiedy to w 1931 roku pokonał w finale Harry’ego Hopmana, sięgając po pierwszy tytuł w Australian Open. Rok później Panowie znowu zagrali o główną nagrodę i znowu lepszy był Gentelman Jack. W 1933 roku wielki Mistrz zapisał na swoim koncie 3 kolejny tytuł, ogrywając w finale Keitha Gledhilla. W tym samym roku, będący w życiowej formie tenisista, wygrał Roland Garros i Wimbledon, dzięki czemu stanął przed szansą na klasycznego Wielkiego Szlema. Ta sztuka nie powiodła się, gdyż w finale US Open na drodze Jacka stanął Fred Perry. Brytyjczyk wygrał 6-3 11-13, 4-6, 6-0, 6-1. Kolejny sezon był dużo słabszy, ale w 1935 roku Crawford wrócił raz jeszcze, sięgając po raz 4 po koronę w Australii. Był to ostatni wielkoszlemowy tytuł w jego karierze, a dzięki 4 triumfom na Antypodach, jego karierowy rekord gier na Antypodach wynosi 52-15.- Roy Emerson
Mistrz w latach: 1961, 1963, 1964, 1965, 1966, 1967.
Roy Emerson to najbardziej utytułowany singlista w historii Australian Open. Był to także zawodnik wysoce wszechstronny i jako jedyny w dziejach tenisa zapisał na swoim koncie tytuły singlowe i deblowe w każdym z 4 turniejów Wielkiego Szlema. Swój debiut na australijskiej ziemi Emerson odnotował w 1954 roku, kiedy to przegrał w 1 meczu z Georgem Washingtonem. Emerson – szczupły, szybki, znakomicie wytrenowany, na pierwszy tytuł w Melbourne czekał do 1961 roku, kiedy to ograł w finale Roda Lavera. „To początek jego wspinaczki na tenisowe wyżyny” – pisały wtedy gazety. Redaktorzy nie pomylili się. W kolejnych 6 latach Emerson za każdym razem grał w meczu o tytuł. W 1963 roku pokonał tam Kena Fletchera, czym potwierdził swój wielki talent. Pojedynek trwał aż 5 setów i był pierwszym tego typu finałem w historii Australian Open. Trzeci tytuł w 1964 roku był potwierdzeniem absolutnej dominacji Emersona w tenisie. Australijczyk zanotował wtedy passę 55 kolejnych wygranych gier. Osiągnął pozycję #1 na świecie, wygrał 17 turniejów, w tym Wimbledon i US Open. Kolejny sukces w Australian Open to 1966 rok, kiedy to jego finał z Arthurem Ashem uznano za „mecz roku” (6-4 6-8 6-2 6-3). Rok później Panowie ponownie zagrali w finale i tam Roy wygrał już gładko, w 3 setach. Wcześniej jednak miał bardzo trudną przeprawę w półfinale, kiedy to zagrał 83 gemy w starciu z Tonym Rochem. Po szóstym sukcesie w 1967 roku, Emerson miał na koncie 11 wielkoszlemowych tytułów, czym poprawił wynik Billa Tildena. Kilka miesięcy później Australijczyk wygrał Roland Garros i na lata postawił bardzo wysoko poprzeczkę w statystyce wygranych imprez Wielkiego Szlema (pobił go dopiero Pete Sampras w 2000 roku). Łącznie, zarówno w singlu jak i w deblu, Emerson wygrał 28 turniejów wielkoszlemowych.- Ken Rosewall
Mistrz w latach: 1953, 1955, 1971, 1972.
Legendarny bekhend oraz zabójcza mobilność to największe atuty najbardziej znanego tenisisty australijskiej o niespotykanej „długowieczności”. W 1953 roku Rosewall został najmłodszym Mistrzem w historii turnieju. Miał wtedy 18 lat, a w 3-setowym finale pokonał Mervyna Rose’a. Podczas tamtego turniej Ken poznał Wilmę - swoją przyszłą żonę. 2 lata później Rosewall święcił swój 2 tytuł w Adelajdzie, po zwycięstwie nad Lew Hoadem. Cały poranek, poprzedzający finał, spędził wtedy przed telewizorem, oglądając transmisję z krykieta. Przechodząc na zawodowstwo nie grał w Australian Open aż do 1969 roku, kiedy to zakończył swój udział na 3 rundzie. W 1971 roku długowieczny Ken zachwycił raz jeszcze, wygrywając Australian Open po raz trzeci. W 3 setach pokonał Arthura Ashe’a w ostatniej edycji Australian Open, rozgrywanej poza Melbourne. Rok później, na przywitanie imprezy w stolicy stanu Victoria, Rosewall obronił swój tytuł i został tym samym najstarszym w dziejach Mistrzem Australian Open. Miał wtedy 37 lat. Tym samym posiada on największy odstęp czasowy pomiędzy pierwszym, a ostatnim wygranym turniejem na Antypodach (19 lat, od 1953 do 1972 roku). Ten pochodzący z Sydney zawodnik po raz ostatni wystąpił w Australian Open w 1978 roku, kiedy to w wieku 43 lat osiągnął 3 rundę. 3 lata temu, w rodzinnym mieście uhonorowano jego dokonania, nazywając arenę główną miejscowego Olympic Park Ken Rosewall Arena.- Rod Laver
Mistrz w latach: 1960, 1962, 1969.
“Szczypta walki” – tak Rod Laver określił swój pierwszy zwycięski Australian Open z 1960 roku. W decydującym meczu pokonał wtedy Neale’a Frasera 5-7 3-6 6-3 8-6 8-6. 2 kolejne skalpy na Antypodach wchodziły w skład dwóch klasycznych Wielkich Szlemów, które do dziś są fundamentalnym argumentem, przemawiającym za Laverem jako za tenisistą wszech czasów. W 1962 roku „rakieta z Rockhampton” określił swoje zwycięstwo jako „sukces zmieniający całe jego życie”. Rod pokonał wtedy w finale Roya Emersona 8-6 0-6 6-4 6-4, a cały mecz toczono w bardzo wietrznych warunkach. W kolejnych miesiącach Laver triumfował w Paryżu, Londynie i Forrest Hills, czym nawiązał do osiągnięcia Dona Budge’a, który w latach 30. wygrał wszystkie 4 lewy Wielkiego Szlema w jednym roku. 7 lat później Australijczyk powtórzył ten wyczyn, a w Australii wygrał po raz trzeci (6-3 6-4 7-5 w finale z Gimeno). W 2000 roku kort centralny Melbourne Park nazwano jego imieniem: Rod Laver Arena. „Nigdy nawet nie marzyłem o dostąpieniu takiego zaszczytu” – powiedział wtedy Mistrz 11 turniejów wielkoszlemowych.- Mats Wilander
Mistrz w latach: 1983, 1984, 1988.
19-letni Szwed Królem Kooyongu został w 1983 roku, kiedy to pokonał w finale Ivana Lendla. Był to jego 9 tytuł w sezonie (Australian Open rozgrywano wtedy w grudniu). Wilander został wtedy najmłodszym, od czasów Kena Rosewalla (1953), zwycięzcą turnieju. Rok później australijska trawa znowu nie miała tajemnic dla szwedzkiego zawodnika. W wyrównanym finale jego wyższość musiał uznać Kevin Curren (6-7(5) 6-4 7-6(3) 6-2). 4 lata później Mats wygrał na Antypodach po raz kolejny, był to pierwszy turniej rozgrywany w Melbourne Park (wówczas Flinders Park). W dramatycznym finale, który był przerywany przez opady deszczu, Szwed pokonał Pata Casha. Wilander obronił wtedy 2 piłki meczowe, a po 4 godzinach i 28 minutach tablica wyników wskazała jego nazwisko jako nazwisko zwycięzcy. Szwed pokonał faworyta gospodarzy 6-3 6-7 3-6 6-1 8-6. Został on wtedy pierwszym graczem od czasów Jimmiego Connorsa, który wygrał turniej wielkoszlemowy na nawierzchniach trawiastej i twardej. Karierowy bilans gier Wilandera na Australian Open wynosi 36-7.- Andre Agassi
Mistrz w latach: 1995, 2000, 2001, 2003.
Specyficzny charakter młodego Andre nie wykazywał przesadnej chęci do gry „na końcu świata”, stąd do Melbourne Amerykanin dotarł po raz pierwszy dopiero w 1995 roku. Debiut miał wymarzony, albowiem wygrał cały turniej. Najpierw dramatyczny półfinał z Kricksteinem, później mecz z Samprasem w finale. 4-6 6-1 7-6(6) 6-4 , “Game, Set and match Agassi” – drugi kolejny tytuł wielkoszlemowy na koncie Amerykanina, pierwszy w Australii. Na kolejny sukces w Melbourne Park Andre czekał do 2000 roku. Najpierw niezapomniany półfinał z Samprasem (6-4 3-6 6-7(0) 7-6(5) 6-1), a następnie 4-setowy pojedynek o tytuł z Kafielnikovem. Agassi długo nie mógł się przekonać do gry na Antypodach, ale koniec końców okazało się, że to właśnie tutaj grał najlepiej. W 2001 roku obronił tytuł, tym razem po szybkim finale z Arnaud Clementem. W półfinale rozegrał kolejny niezapomniany mecz - klasyk, kiedy to w 5 setach pokonał Patricka Raftera. W 2002 roku Andre wycofał się tuż przed startem imprezy, ale 12 miesięcy później wygrał tu po raz czwarty. W 3 ostatnich meczach „zgubił” zaledwie 19 gemów i po deklasacji popełnionej na Schuettlerze, zapisał na swoim koncie rekordowy tytuł i został pierwszym tenisistą Ery Open, który tak często wygrywał w Melbourne. „Nigdy nie zapomnę tego, że tu byłem, że grałem tu dla was wszystkich, że mnie tak mocno wspieraliście. Czuję się w połowie Australijczykiem” – powiedział wtedy 33-letni Agassi. Po raz ostatni w Melbourne Agassi zagrał w 2005 roku, przegrywając w 3 setach z Rogerem Federerem. Swoją karierę zakończył z fantastycznym bilansem pojedynków na Australian Open: 48-5.- Roger Federer
Mistrz w latach: 2004, 2006, 2007, 2010.
Roger Federer, wciąż grająca legenda Australian Open, rozpocznie w poniedziałek walkę o piąty tytuł w Australian Open. Od jego debiutu w Melbourne Park mija 12 lat, kiedy to w 2000 roku dotarł tu do 3 rundy. Nigdy później, jak do tej pory, nie kończył rywalizacji w Melbourne Park na wcześniejszym etapie. Pierwszy tytuł Federera w tym turnieju pochodzi z 2004 roku. Wówczas zwycięstwo nad Maratem Safinem dało mu pierwsze miejsce w rankingu ATP (jako pierwszemu Szwajcarowi w historii). Federer zajmował tę pozycję przez 237 kolejnych tygodni (rekord), w międzyczasie sięgając po 2 kolejne tytuły. W 2006 roku pokonał w finale Marcosa Baghdatisa, podczas dekoracji płacząc w ramionach swojego wielkiego poprzednika – Roda Lavera. „Mam nadzieję, że wiecie jak wiele to dla mnie znaczy” – powiedział wtedy, trzymając puchar w dłoniach. Szwajcar wygrał wtedy swój 3 turniej wielkoszlemowy z rzędu, czym nawiązał do osiągnięć Johna McEnroe, Johna Newcombe’a i Matsa Wilandera. Rok później obronił tytuł po meczu z Fernando Gonzalezem. Był to 10 wielkoszlemowy sukces w karierze Helweta, a pierwszy i jedyny jak do tej pory bez straty seta w całym turnieju. Wcześniej takiej sztuki dokonał Bjorn Borg w 1980 roku. W 2010 roku Federer przyjechał do Melbourne jako Mistrz 15 turniejów wielkoszlemowych, posiadacz karierowego Wielkiego Szlema i samodzielny rekordzista pod względem ilości wygranych imprez wielkoszlemowych. Po znakomitej grze w finale, Szwajcar pokonał Andy’ego Murraya i po raz 16 sięgnął po najcenniejszą nagrodę w tenisie zawodowym. Był to jego czwarty tytuł w Melbourne Park i ostatni jak do tej pory sukces w Wielkim Szlemie. Roger został wtedy pierwszym od czasów Andre Agassiego (2003) ojcem, który triumfował w jednej z 4 lew Wielkiego Szlema i piątym zawodnikiem w historii, który wygrywał na Antypodach minimum 4 razy.
. Jeśli popatrzymy na to co nam się śni z 2 różnych szkół które mówią, że sen to przeciwstawność faktów, bądź ich zapowiedź to może być ciekawie.
Turniej się kończy 29, a ja zaczynam 30 
.
