New Balls

[DUN I LOVE]

US Open 2001 - kibice tenisa żyli kolejnym starciem Samprasa z Agassim, ale nie mniejsze zainteresowanie budziło starcie dwóch wschodzących gwiazd światowych kortów: 20-letni Lleyton Hewitt mierzył się z 19-letnim przedstawicielem gospodarzy - Andym Roddickiem. Mecz obejrzałem następnego dnia po powrocie ze szkoły i głównie za sprawą Roddicka odczuwałem delikatne ciarki na plecach (serwis Roda fascynował większość moich kumpli, a moje rozważania na temat trzeciego z 1/4: Kuerten-Kafielnikow nie miały siły przebicia ).

http://www.youtube.com/watch?v=Az9tuju9b4c
http://www.youtube.com/watch?v=f8kCHFM2XTY

[Jacques D.]

Mecz obejrzałem następnego dnia po powrocie ze szkoły i głównie za sprawą Roddicka odczuwałem delikatne ciarki na plecach (serwis Roda fascynował większość moich kumpli, a moje rozważania na temat trzeciego z 1/4: Kuerten-Kafielnikow nie miały siły przebicia )

Ja wręcz przeciwnie, byłem wtedy bardzo w stosunku do A-Roda bardzo sceptyczny, w przeciwieństwie do większości innych ówczesnych fanów tenisa z "nowego naboru" (przynajmniej tych mnie znanych), wśród których jego serwis miał status pewnego nowum, czegoś wizjonerskiego. Czas pokazał, że prawda leżała jak zwykle gdzieś pośrodku, jakkolwiek Roddick okazał się być znacznie bardziej wpływowym zawodnikiem, niż wtedy mi się wydawało.

Warto wspomnieć, że w ćwierćfinałach USO'01, o których pisze DUN 7/8 uczestników było/zostało później legendami tenisa a 2 mecze przeszły do klasyki dyscypliny.

Kontynuując temat:



Finał Wimbledonu 2002 okazał się być pierwszym finałem wielkoszlemowym rozegranym pomiędzy przedstawicielami NB. Niestety był spotkaniem bardzo rozczarowującym, jednym z 3 najsłabszych finałów WS jakie widziałem. Cała edycja była, po wspaniałym turnieju roku poprzedniego mocno rozczarowująca - to był taki turniej przejściowy pomiędzy pięknie ukoronowanymi w 2001 czasami rządów klasycznego tenisa a zaczętymi w 2003 nowoczesnymi czasami (choć finał w '03 wciąż był bliski klasycznym standardom).
Jeśli chodzi o omawiany finał '02 to dotarło dwóch tenisistów, którzy nie byli specjalistami od tej nawierzchni - Hewitt był wtedy u szczytu swojej kariery i niemal wszędzie grał bardzo dobrze (jakkolwiek zdarzyła mu się spektakularna wtopka z Alberto Martinem w 1R AO tego samego roku jako liderowi rankingu) a młody Nalbandian dotarł do tego finału - nie ukrywajmy - trochę przypadkiem. W półfinale obowiązkowo brytyjskich kibiców zawiódł Tim Henman, niestawiając realnego oporu Hewittowi.
Tak czy inaczej, nikt chyba tamtego dnia nie przypuszczał, że to będzie (najprawdopodobniej) ostatni tytuł WS zdobyty przez Hewitta i jedyny finał na tym szczeblu osiągnięty przez Nalbandiana.

[DUN I LOVE]

Kontynuując temat:

W międzyczasie Juan Carlos Ferrero podjął trzecią próbą podbicia Paryża. Nie odpadł wprawdzie w półfinale (jak w poprzednich 2 latach po porażkach z Kuertenem), ale zawiódł chyba najbardziej ze wszystkich swoich prób - był zdecydowanym faworytem finału z Costą, który jednak przegrał wyraźnie i po dziś dzień trudno mi wytłumaczyć jego fatalną dyspozycję, szczególnie w dwóch pierwszych setach, gdzie ugrał zaledwie gema.

[Robertinho]

Ferrero w Paryżu to dość niespełniony zawodnik. Spokojnie mógł wygrać ten turniej jeszcze 2 razy.

[DUN I LOVE]

Ferrero w Paryżu to dość niespełniony zawodnik. Spokojnie mógł wygrać ten turniej jeszcze 2 razy.

I przyszedł czas na jego moment chwały.



Turniej miał 2 głównych faworytów (był jeszcze wprawdzie Federer), ale zaraz po losowaniu spodziewano się finału Ferrero-Coria (drabinkę zamykał Agassi, ale jego porażka z El Mago w 1/4 finału nie była większym zaskoczeniem). Na drodze Argentyńczyka stanął jednak niesamowity w tamtym turnieju Masrtin Verkerk. Holenderski wieżowiec pokonał w drodze do finału Zeljko Krajana, Luisa Hornę, Vincenta Spadeę, Rainera Schuettlera, Carlosa Moyę i wspomnianego Corię w półfinale. Guillermo był tak poirytyowany, że w pewnym momencie rzucił ze złości rakietą, naruszając jednego z sędziów liniowych. Losów meczu jednak nie odwrócił i Martin Verkerk został jednym z najbardziej sensacyjnych finalistów WS w historii. Mając na uwadze tamten półfinał, walka o tytuł tak naprawdę rozstrzygnęła się w 1/4 finału, gdzie El Mosquito pokonał w 5 setach Fenię Gonzaleza 6-1, 3-6, 6-1, 5-7, 6-4. W półfinale Juan udanie zreważnował się Alberto Coście za finał sprzed 12 miesięcy, wygrywając tym razem 6-3, 7-6(5), 6-4.

Finał był jednostronnym widowiskiem. Verkerk nie miał argumentów na Ferrero, a jedyna broń (serwis) została w pełni wykorzystana we wcześniejszych meczach. Po nieco ponad 2 godzinach tenisista z Villeny odniósł swój wymarzony, i jak się później okazało, jedyny triumf nad Sekwaną.

To był kapitalny rok JCF. Nigdy więcej nie był w stanie powtórzyć wyników z tamtych 12 miesięcy i to mimo, iż zakończył sezon dopiero na 3 miejscu w rankingu (za Roddickiem i Federerem).

Juan Carlos Ferrero - 2003:
Tytuły (4):ATP Masters Series Madryt, Roland Garros (Outdoor/Clay) , Valencia, ATP Masters Series Monte Carlo;
Finały (3): Bangkok, US Open, Sydney;
Półfinały Barcelony, Rzymu i ćwiartka Australian Open. W międzyczasie był liderem światowego rankingu (przez 7 tygodni).

[DUN I LOVE]

Ostatnie podrygi. Hewitt się pokazał w Nowym Jorku, ale też i tę porażkę smutno się oglądało. Federer, który do niedawna stanowił o fundamencie grupy, też się chwieje. David lada chwila powinien oficjalnie podziękować.

Marny i przykry koniec niezapomnianej generacji.

[Jacques D.]

Absurdalna, dziwna, niezrozumiała - takie określenia cisną mi się na usta odnośnie kariery Davida. Miał tyle wielkich szans i przy każdej kolejnej aż trudno było uwierzyć, że może jej znów nie wykorzystać... A jednak. Bardzo wiele przegrał wielkich meczów David, przede wszystkim w Szlemach. Od końca- przede wszystkim AO '06 (tam swoją wielką szansę zawalił również Ljubicic), AO '05 i USO'03 - porażki wielkich, historycznych pojedynkach z Hewittem i Roddickiem, Wimb '05 i RG '04 - tu z kolei niezrozumiale łatwe porażki z zawodnikami wyraźnie ustępującymi mu klasą tenisową. Jedyny finał Szlemowy (Wimb '02 z Hewittem) przyszedł zaś z dużego przypadku, w finale zaś czekał przeciwnik zbyt nieprzypadkowy, by ta misja mogła się powieść.

Do tego wszystkiego nigdy niezdobyty, wymarzony PD i 11 wszystkich tytułów, liczba śmieszna jak na tej klasy zawodnika.

Tyle o porażkach, to teraz kilka największych, najbardziej pamiętnych zwycięstw:

Największy sukces w karierze Davida okazał się zarazem jednym z najwybitniejszych meczów w historii tenisa. Może można to postrzegać jako jakąś rekompensatę za te wszystkie wtopy... Mecz już kilkukrotnie przywoływany, ale nic się złego nie stanie, jeśli jeszcze raz pojawi się tu arcydzieło dyscypliny:




David niby też, podobnie jak wielu innych zawodników tej generacji, jest "ofiarą Federera", jednak nie aż tak wielką jak Roddick czy Dawidienko. Argentyńczyk był jednym z bardzo wąskiej grupy zawodników, którzy byli w stanie nawiązać równorzędną walkę z będącym w szczytowej formie Federerem, a nawet go pokonać. Oto pierwszy z dowodów:



A to drugi:



W 2007 David zdobył 2 z rzędu tytuły z cyklu Masters, będące zarazem jedynymi tego typu w jego kolekcji. W finale drugiego z nich, Paryża pokonał Nadala w sposób, który śmiało można nazwać deklasacją.



I jeszcze pozycja spoza finałów wielkich zawodów. Nalbandian jak już grał z kimś długi, zacięty mecz to najczęściej go przegrywał. Tu znajdujemy wyjątek od reguły:



I jeszcze ostatni zdobyty przez Davida tytuł i zarazem jedyna 500-tka w kolekcji - dobrze, że udało się ją zdobyć. Zwycięstwo po dobrych, choć nie wybitnym meczu. Warto jednak je sobie przypomnieć, bo następnego już nie będzie:

[DUN I LOVE]

Jeszcze jeden klasyk z udziałem Davida. Ci ludzie byli stworzeni do grania wiekopomnych meczów, a pomyśleć, że za czasów ich karier mawiano, że takie mecze to nie to samo, co najlepsze spotkania z lat 90.

[jonathan]

Z miesiąc temu dopadłem wreszcie dobre, obszerne highlightsy finału Masters Cup 2005, jednego z najbardziej dramatycznych. Federer miał jesienią 2005 kontuzję stopy, ale Nalbanian udowodnił, że jako jeden z bardzo nielicznych potrafił rywalizować z tamtym Szwajcarem i odniósł największe zwycięstwo w karierze. Przerwał też rekordową passę Rogera 24 wygranych finałów z rzędu oraz nie dopuścił do wyrównania przez niego najlepszego bilansu w sezonie McEnroe'a 82-3.

[Jacques D.]

Pierwszy duży finał z udziałem przedstawiciela NB, tu jeszcze zakończony porażką.

[DUN I LOVE]

A pomyśleć, że mieliśmy jeszcze Samprasa, Agassiego i Henmana. Kampania oczywiście zapowiadała sezon 2002.

Spoiler:

[DUN I LOVE]

To się oglądało/ogląda. Ale grali.

[Barty]

Myślałem, że był to wyrównany mecz, szkoda.

Piłka przy 5/4 40/40 w drugim secie.

[DUN I LOVE]

Kanał AO na YT wrzucił obszerny skrót z klasyku.

[Barty]

Coś dla fanów ostatniego wielkiego amerykańskiego tenisisty.

[Federasta20]

AO 2005 - jedyne zwycięstwo Hewitta/Roddicka/Safina nad Federerem w WS od 2004. Przegrali pozostałe 19 starć i tylko raz doprowadzili do decydującej partii w tych porażkach (Roddick - Wimbledon'09).

Swoją drogą to niesamowite, że Federer wygrał szlema w 2018 roku i jest ciągle drugi w rankingu, a jego rówieśnicy już dawno się z tymi rozgrywkami pożegnali, a wysoki poziom ostatni raz prezentowali wieki temu.

[DUN I LOVE]

Takich osobowości dziś brakuje trochę.

[Federasta20]

Na obronę braku takich osób powiem, że wielu z nich po prostu boi się coś nieszablonowego powiedzieć. Wkleję wypowiedź Beckera, który tak mówił na ten temat:

"Nowadays everything is so supervised and so observed and everybody is very judgemental," he said.

"When I was playing you could be a little bit more emotional on the court and in your private life.

"I admire very much the current crop of players and I think the big four are exceptional players with exceptional personalities, but there are so many more in tennis who cannot really show their true sides because they are so protective and so careful."

[DUN I LOVE]

Pewnie się powtórzę 600. raz, ale po skrócie Piotrka ('radość' Myszkiny) na YT wyświetlił mi się ćwierćfinał AO04 Safin - Roddick.

Bogu dziękować w jak pięknych czasach przyszło mi uczyć się tenisa. Nie ma już dziś takich osobowości (tylko Roger, Rafa i może Palito potrafią tak zawiadywać ludzkimi emocjami), ale mam nadzieję, że doczekam się postaci, którym kibice po meczu także zgotują owację na stojąco jak wtedy tamtej dwójce.

[Kamileki]

Safin w drodze do finału wykosił wtedy 5 Amerykanów, a z Toddem Martinem i Agassim także stoczył zażarte pięciosetówki