Tenis na kortach ziemnych [odcinek RN - Wieczór Fanboja]

[Mario]

Coś zaczyna się budzić internet, więc zapodam największe zwycięstwo Capdeville'a.

[Bombardiero]

A tak bardziej współcześnie, też odnieśliście takie wrażenie, że w Marbelli, na clayu gra Alcaraza nabrała nowej jakości? Chłopak ma zadatki na dobrą grę na wszystkich nawierzchniach, ale tutaj jakoś wykorzystywał atuty gry kątowej i grał piękne skróty.

Po tym hiszpańskim turnieju fajnie na cegle też wygląda Munar. Brak osiągnięć, ale potrafi grać kątowo i wygrywać gierki na małe kara. Niejednokrotnie wyglądało to tak, jakby usypiał rywala, a potem wyciągał jakieś zagranie w linię z kapelusza albo ściągał do siatki krótszym zagraniem, by później perfidnie minąć.

[DUN I LOVE]

@Mario, czy Fena Gonzalez podchodzi w naszym rozumieniu pod ceglarza. Chętnie bym go tu wymienił, ale jednak chyba za duży udział hardu był w tym wszystkim.

[Mario]

Munar to spokojnie może być taki Montanes, jeśli nie coś więcej (może tak między Montym a Almagro). Powinien odgrywać dużą rolę podczas Golden Swing, ceglanego lata i tych kilku mniejszych turniejów we właściwej części sezonu.

Wspomnieć należy też Bellucciego, jednego z dwóch ludzi, którzy jakkolwiek byli w stanie przeciwstawić się niszczącemu wszystko, co spotyka Nadalowi podczas RG08. I Andriejewa, którego bardzo nie lubiłem, ale który to potrafił pokonać rzeczonego Hiszpana w Walencji 2005.

Chyba nie, Canasa też pominąłem z tego względu.

[Bombardiero]

Ja jednak Gonzaleza wyżej sytuuję na hardzie. Tam jego styl gry bardziej pasował, co widać z resztą po wynikach.

[Lucas]

Bellucciego lubiłem oglądac jak już trafiłem, liczyłem ze zrobi trochę większą karierę.

[DUN I LOVE]

Bellucciego szkoda strasznie. Bardzo ładne pociągnięcie z prawej ma Seyboth Wild, ale chyba nie ten kalier niestety.

[Bombardiero]

Dobra Panowie, bardzo Wam dziękuję, starałem się udzielać więcej niż zwykle ale pora spać. Jutro Instagram czeka z rana przed pracą. XD

[DUN I LOVE]

Hehe, dobrej nocy.

[Mario]

Dobra, znowu mnie odcięło, nie chce mi się już walczyć, więc też podziękuję. Napisałem jeszcze coś o Juanie Monaco, jak net wróci w miarę szybko to wrzucę, jak nie, to niech będzie chociaż wspomniane jego nazwisko.



Nie znalazłem z Rzymu 2009 z Murrayem, ale też niezły mecz (mimo, że przegrany). Monaco ma ten minus, że zupełnie nie miał gry na Nadala, co z marszu daje u nas na forum -10 do reputacji (a kolejne -10 za bycie jego przydupasem), ale to nie był taki zły gracz. Walczak, potrafił nawet rzucać się po twardym korcie, z nie aż tak zupełnie nudnym tenisem, będący jednak jakąś tam siłą na tej nawierzchni przez parę ładnych lat. Trochę mu nawet kibicowałem w latach 2007-10, pewnie gdyby był ciut mniej szklany, mógłby wygrać kilka spotkań więcej.

[DUN I LOVE]

Zamykamy na dziś. Dziękuję wszystkim.

[CajraX]

Wspaniale, że zaczyna się już ten okres. Ceglane zmagania, wygrywający Nadal, śmierć. Dobrze, że mamy tyle pewnych rzeczy w życiu. Jest się czego trzymać

[Jacques D.]

Do 2005 naprawdę przyjemny czas w roku, z dominującą rolą takich graczy jak Moya, Kuerten, których bardzo lubiłem, czy Coria, którego grę bardzo doceniłem po czasie. Może nigdy nie były to moje ulubione klimaty, bo zawsze wolałem szybkie nawierzchnie, ale było co oglądać. Potem wiadomo. Do pewnego pamiętnego momentu (2008, co oczywiste) naprawdę elektryzowało pytanie, czy RF zdoła "znaleźć sposób" i okiełznać zarazę. Dziś to brzmi jak żart, ale wtedy bardzo dużo takich głosów pojawiało się w mediach i atmosfera wokół tamtego finału była bardzo mocno nakręcana. Rok później duuuży promień nadziei i niezapomniany mecz z Soderlingiem, którego o dziwo bardzo lubiłem, choć zwuczajowe preferencje co do stylu gry by tego nie sugerowały. Pózniej emocje już o wiele mniejsze, związane właściwie wyłącznie z wyzwaniem rzuconym przez Djokovicia. I tu duży zawód, bo Serb mimo momentów nigdy nie stanowił realnego zagrożenia na tej nawierzchni dla Nadala, choć wydawało się, że miał o wiele więcej argumentów niż ci, którzy próbowali przed nim. Ostatnie lata to już oglądanie baardzo okazjonalne i właściwie brak jakichkolwiek emocji, za wyjątkiem przywoływanego finału z 2015.