Tenis na kortach ziemnych [odcinek RN - Wieczór Fanboja]

[DUN I LOVE]

W szlemach chyba Australia ma najlepszą publikę. Pozostałe turnieje to miejsca 2-4 IMO. Na USO chyba jest najgorzej.

[Bombardiero]

To z jaką prędkością on sie wtedy poruszał było niemożliwe do utrzymania w przeciągu całej kariery. Myślę, że nawet sam Rafa wiedział, że czegoś takiego juz nie powtórzy, że trzeba będzie szukać innych dróg do sukcesu. Tak więc jest to trochę naturalne, że już do tego nie wrócił.

Jak najbardziej, nie ma w tym nic dziwnego, że szczyt formy fizycznej przyszedł właśnie w tamtym czasie. To, jakie piłki on wyciągał w tamtym turnieju, jak naturalnie to wyglądało, jakiej rotacji nadawał tym uderzeniom, jak sunął metrami po paryskiej mączce naprawdę mnie zachwyciło i do dzisiaj tego Nadala będę stawiał najwyżej w kontekście gry na kortach ziemnych w całej historii tego sportu. Zdawałem i wciąż zdaję sobie sprawę z tego, że jest to nie do powtórzenia, ale mając ten obraz w głowie, ciężko się do niego nie odnosić.

[Mario]

@Mario, właściwie to co jest z Gaelem obecnie, czemu w ogóle nie gra?

Szukał formy/leczył złamane serce, a jak już je wyleczył i być może nawet trochę ogarnął tenis, to stało się to, co dzieje się nieprzerwanie od 2009 roku podczas ceglanej kampanii, czyli coś zabolało.

[Lucas]

Mnie zupełnie odwrotnie.

Też nieszczególnie przepadam. Do tego na linii francusku-hiszpańskiej w temacie tenisa zawsze było gorąco i czasem odbijało się to na tym jak Nadal był odbierany we Francji.

Pamiętam taki mecz Pucharu Davisa, który Hiszpania grała z Argentyną w Sevilli. Była tam wspaniała atmosfera i czasem myślałem jak Nadal byłby fetowany, gdyby odbierał te Garrosy przed swoją publicznością. To oczywiście niemożliwe, ale bardzo chciałbym to zobaczyć.

[Robertinho]

Czyli wychodzi na to, że kiedyś to było, a teraz jest mocno tak sobie. I tą realistyczną konkluzją żegnam się na dziś. Dzięki za udział!

[Mario]

Panowie, skoro już jestem, to na zakończenie, zamiast taplać się w tych fascynujących zwycięstwach jeszcze bardziej fascynującego gracza, porozmawiajmy o ciekawych ceglarzach z trzeciego, może nawet czwartego szeregu.

Na początek Pablo Andujar. Kwintesencją typowego ceglarza, o którym była mowa na początku. Na pierwszy rzut oka, taki sobie tenis, ale im dłużej patrzysz, tym umiejętność gry kątowej, zmiany kierunku, wykorzystania wszystkich ceglanych gierek musi robić wrażenie.

Żeby nie było całkowitego odejścia od Nadala:

[DUN I LOVE]

[Bombardiero]

Panowie, skoro już jestem, to na zakończenie, zamiast taplać się w tych fascynujących zwycięstwach jeszcze bardziej fascynującego gracza, porozmawiajmy o ciekawych ceglarzach z trzeciego, może nawet czwartego szeregu.

Na początek Pablo Andujar. Kwintesencją typowego ceglarza, o którym była mowa na początku. Na pierwszy rzut oka, taki sobie tenis, ale im dłużej patrzysz, tym umiejętność gry kątowej, zmiany kierunku, wykorzystania wszystkich ceglanych gierek musi robić wrażenie.

Zaliczyłbym do tego grona Diego Schwartzmana, bo na cegle jego gra chyba najbardziej zyskuje. Jest szybki, potrafi grać kątowo, dobrze się ustawia, ale czas ma się wrażenie, że jego kariera nie przeskoczy pewnego poziomu przez ten nieduży wzrost. Gdyby był odrobinę wyższy, mógłby osiągnąć nieco więcej, ale i tak zaciekle walczy o swoje.

[DUN I LOVE]

U mnie z ceglarzy to tak:

1. Kuerten


2. Almagro

[Mario]

Niestety net mi nawalił, więc bez materiałów filmowych, ani opisów, ale na pewno warci wspomnienia są dwaj Włosi: Starace i Volandri.

[DUN I LOVE]

Volandriego chciałem wrzucić.

[Bombardiero]

@DUN I LOVE, słusznie, że przywołałeś tego Nicolasa. Zawsze brakowało mi u niego takiego porządnego wyniku w wielkim turnieju, bo kiedy patrzyło się na jego grę, to widać było, że ma na to papiery. Bardzo lubiłem go oglądać zwłaszcza przez wzgląd na wolę walki, nienaganną technikę uderzeń i świetne przyspieszenie w odpowiednich momentach.

Wspomniałbym jeszcze Verdasco. Jak odpalił, to jego gra była naprawdę przyjemna dla oka. Potrafił solidnie przegonić rywala po korcie i sam też biegał jak szalony.

[Lucas]

Niestety net mi nawalił, więc bez materiałów filmowych, ani opisów, ale na pewno warci wspomnienia są dwaj Włosi: Starace i Volandri.

Starace to czasem jakichś meczów nie ustawiał?

[DUN I LOVE]

Luisa Hornę też lubiłem.

[Mario]

Acasuso zawsze lubiłem, Callieri bywał bardzo widowiskowy, na Cuevasa w formie nawet miło się patrzy, z tych już bardziej challengerowych - na pewno Ungur, lubiłem Joao Souzę...

Lucas, ustawiał. Pewnie gdybym pisał z kompa to bym o tym wspomniał.

[DUN I LOVE]

Acasuso zawsze lubiłem, Callieri bywał bardzo widowiskowy, na Cuevasa w formie nawet miło się patrzy, z tych już bardziej challengerowych - na pewno Ungur, lubiłem Joao Souzę...

Ja to wszystkich tych Argentyńczyków lubiłem. Jedynym, który mnie naprawdę nudził na korcie był Juan Ignacio Chela.

[Mario]

Paul Capdeville - wprawdzie nie jakiś bardzo efektowny, ale taki dość porządnie ułożony tenis i ogromne serducho do walki. Też zawsze myślałem z sympatią.

Ruben Ramirez Hidalgo i Martin Vassallo Arguello, w sumie nie wiem dlaczego, ale swego czasu potrafiłem ich śledzić.

No i Oscar the King Hernandez. Absolutna legenda.

[DUN I LOVE]

No i Oscar the King Hernandez. Absolutna legenda.

[Mario]

Przeczytałeś to w moich myślach, nie mogło zabraknąć tego filmiku.

[DUN I LOVE]

Pierwsze skojarzenie.

Z młodych na pewno Musettiego trzeba tu wyróżnić. Jest potencjał na oglądanie.