mtenis.com.pl

Temat, gdzie mówimy o zawodnikach, których wyniki szlemowe są nadzwyczaj słabe w porównaniu do ich rezultatów w innych turniejach. Odnosimy się także do przyczyn takiego stanu rzeczy.

Na początek oczywistość:

Alexander Zverev - trzy wygrane mastersy, dwa ich finały, sporo tytułów, jednak sensacyjna porażka za sensacyjną porażką w najważniejszych rozgrywkach mimo topowego rozstawienia.

Ivan Ljubicic - ma 24 finały na swoim koncie, #3 w rankingu, ale w ćwierćfinale WS był tylko dwa razy.

Zapraszam do dalszej dyskusji i dodawania kandydatur wraz z opisem

Ljubo był w semi RG2006.

No ale chodzi mi, że fazę QF osiągnął dwukrotnie, raz w niej przegrał, raz wygrał

Ok.

W sumie to nie wiem, czy męski tenis zna dużo takich przypadków. Za moich czasów na pewno głośno było o młodym Federerze, ale dziś można co najwyżej się uśmiechnąć pod nosem.

W ostatnim czasie na świeczniku był Murray, ale raczej z racji niemocy w finałach.

Zverev to "bieżący" przypadek, ale też to cały czas bardzo młody chłopak - powinien się przełamać. Z jednym QF WS raczej nie zostanie.

Thomas Muster - 44 wygrane turnieje w tym 8 mastersów i kosmiczny bilans finałów. Na tym tle ledwie jeden szlem i trzy połówki wyglądają raczej blado.

Zastanawiam się też nad Dawidienko. Nie widziałem na żywo, więc nie wiem czy to był materiał na szlema, albo chociaż jego finał, ale w turniejach niższej rangi Rosjanin odnosił dużo większe sukcesy.

Blake słabo grał w Szlemach, biorąc pod uwagę całokształt kariery. 3 QF (jeśli teraz o czymś nie zapomniałem) dla faceta, który jednak przez kilka ładnych sezonów kręcił się w szerokiej czołówce, to na pewno nie jest wynik zasługujący na pochwały.

Żilu pisze: Zastanawiam się też nad Dawidienko. Nie widziałem na żywo, więc nie wiem czy to był materiał na szlema, albo chociaż jego finał, ale w turniejach niższej rangi Rosjanin odnosił dużo większe sukcesy.

Podobny przypadek co Haas i być może Nalbandian (chociaż tutaj pisaliśmy kilka razy, że głównie brak zdrowia uniemożliwiał walkę na takim dystansie).

Taki Tim Henman też by się w miarę nadawał. 11 tytułów, 4 finały Mastersów i bez finału szlema, w tym słynne kilka półfinałów na Wimbledonie.

Chociaż jego rodak, Greg Rusedski, tylko 2 razy w karierze przeszedł 4. rundę szlema - jeden QF Wimbledonu i finał Us Open w 1997 roku.

Jaki znowu Henman? Facet zrobił semi w trzech różnych WS, w tym na RG. Grając z głębi kortu. Chyba ten temat powinien być o ludziach, którzy w WS mieli wyniki wyraźnie gorsze, niż wskazują na to inne osiągnięcia. Tim ugral akurat tyle, na ile było go stać(mówimy o gościu, który nie miał grama mięśni, a jego tenis już pod koniec lat 90-tych był archaiczny), trochę szczęścia zabrakło, że tego finału Wimbledonu nie było, ale mocy w samej grze, daleko bardziej.

No dobra, pewnie masz rację. Ten Rusedski bardziej podchodzi jednak.

Jeszcze przed tegorocznym Wimbledonem śmiało można by tu wpisać Johna Isnera, który przez lata naprodukował w mastersach mnóstwo dobrych wyników (od ćwierćfinałów wzwyż - 15 razy), podczas gdy w najlepszej ósemce szlema był jedynie raz. Dzięki ostatnim dwóm turniejom wielkoszlemowym Amerykanin trochę zmniejszył tę dysproporcję.

Haas i Dawidienko.

Zanim mnie skontrujecie - uważam, że to jakieś skandaliczne nieporozumienie, że ani jeden, ani drugi nie załapali się choćby na pojedynczy finał. Kola w formie był przekotem, a Tommy jednak miał epizod jako wicelider rankingu.

Dokładnie, żadnego finału w tak Ż E N U J Ą C O słabej erze? Kompromitacja.

COA pisze: ↑01 lis 2018, 20:24 Dokładnie, żadnego finału w tak Ż E N U J Ą C O słabej erze? Kompromitacja.

Uznałem, że muszę to jakoś skomentować.




Zworek zrobił malutki krok do przodu.