Generation Useless - największe rozczarowanie

[Kamileki]

Był jeszcze chory mecz z Murrayem w połówce ATP Finals w 2016:

[DUN I LOVE]

Ale Wiśniowego Keja to mi szkoda, za ten finał szlema. Z kim jak z kim, ale...

Wtedy jednak konkretnie się zgrillował przed finałem, grając 5 setów z Raonem, Stanem i w upale czwórką z Novakiem. ja najbardziej żałowałem Nishikoriego po poniższym finale:



Był wtedy dużo lepszy od Nadala i moim zdaniem miał tego dnia wszystko, żeby zamknąć tamten finał. Wszystko, poza zdrowiem.

[COA]

Był jeszcze chory mecz z Murrayem w połówce ATP Finals w 2016:

Tego dnia rozegrał się jeszcze bardziej chory mecz, Dawidek do dzisiaj pewnie wizualizuje sobie pewien bh po linii.

[Kiefer]

Ja to byłem przekonany, że te sezony 2015 i 2016 to faktyczny peak Milosa i że zaraz coś się z tego urodzi. Sezony zaczyał wybornie, świetną postawą przeciwko RF:

Aż się nie chce wierzyć, że tamten tytuł ze stycznia 2016 to jego ostatni wygrany turniej jak do tej pory.

Aż mnie zaskoczyłeś, nie wiedziałem. Oczywiście Miłosz nie był niczyim zbawcą, ale jako uzupełnienie czołówki to powinien być naprawdę wartościowy grajek. No tylko zatrważające jest jak Tsitsipasa wyjaśnił, odrazu nabrałem dystansu do w sumie kolejnego pokolenia nextgen.

[DUN I LOVE]

AO 2016 to zmarnowana szansa na kolejny przegrany finał, pograłem trochę wtedy na Kanadę z Marejem i byłem dość mocno rozczarowany, że wypuścił.

Miał 2-1 w setach z Ryżym, później zrobił finał Wimbledonu, gdzie pokonał Federera. Wreszcie mecz, o którym pisze @Kamileki.

Był jeszcze chory mecz z Murrayem w połówce ATP Finals w 2016:

To tylko pokazuje jakie detale decydują w tenisie - tam był, przy meczowej dla Milosa, niesamowita wymiana z głębi kortu. Powiedzieć, że Muray był na krawędzi utraty YE#1 to jak nic nie powiedzieć.

[Kamileki]

Ale Wiśniowego Keja to mi szkoda, za ten finał szlema. Z kim jak z kim, ale...

Wtedy jednak konkretnie się zgrillował przed finałem, grając 5 setów z Raonem, Stanem i w upale czwórką z Novakiem. ja najbardziej żałowałem Nishikoriego po poniższym finale:



Był wtedy dużo lepszy od Nadala i moim zdaniem miał tego dnia wszystko, żeby zamknąć tamten finał. Wszystko, poza zdrowiem.

Nishikori gwałcący Nadala na cegle, nie mogłem na to patrzeć, ale kontuzja uratowała sytuację. Jeden z lepszych meczy Japończyka, rozrzucał Rybaka jak końskie łajno.

[Art]

Odnośnie Raonica to pozwolę sobie na jeszcze jedno osobiste wspomnienie, bo przypomniało mi się, że kiedyś czułem się odkrywcą jego talentu. I teraz jest to dla mnie chyba dużo bardziej zawstydzające niż wielka wiara w Dimuga Pamiętam, że w 2009 roku zarwałem nockę podczas Mastersa w Montrealu i obejrzałem pierwszy mecz Kanadyjczyka w tourze, gdy grał z Fernando Gonzalezem. Nawet się delikatnie podjarałem, że młody gość o dużej sile rażenia miał taki niezły debiut i na starym forum napisałem, że mogą być z niego ludzie. Potem śledziłem jego wyniki na niższym szczeblu i życzyłem, by przebił się do czołówki. No ale tak się złożyło, że gdy już do tego doszło, to pooglądałem go w większym wymiarze i ta sympatia się ulotniła.

[DUN I LOVE]

Tak teraz wypisuje te ciasne mecze Kanadyjczyka i aż sam się lekko dziwię, ile szans tutaj uciekło, ale to pewnie bardziej przez braki warsztatowe niż słabość mentalną.

Był jeszcze chory mecz z Murrayem w połówce ATP Finals w 2016:

Tego dnia rozegrał się jeszcze bardziej chory mecz, Dawidek do dzisiaj pewnie wizualizuje sobie pewien bh po linii.

Myślę, że po tamtym zagraniu JCz w głębi duszy też pokiwał głową z uznaniem.

[Damian]

Kei i Grigor w jakimś stopniu.

Harrison, Tomic? Bądźmy poważni.

[DUN I LOVE]

Nishikori gwałcący Nadala na cegle, nie mogłem na to patrzeć, ale kontuzja uratowała sytuację. Jeden z lepszych meczy Japończyka, rozrzucał Rybaka jak końskie łajno.

Pisałem o tym przekonaniu, że "to już" w kontekście 2015 i 2016 u Milosa. Takim momentem w karierze Nishikoriego był ten 2014 rok. Wygrał wtedy pewnie Barceloną, zagrał ten super mecz z Nadalem (wielka szkoda tamtego finału raz jeszcze), później wszedł do finału US Open i poprawił turniejami w Azji.



Niesamowite, że później popadł w taką przeciętność.

[Kamileki]

Był jeszcze chory mecz z Murrayem w połówce ATP Finals w 2016:

Tego dnia rozegrał się jeszcze bardziej chory mecz, Dawidek do dzisiaj pewnie wizualizuje sobie pewien bh po linii.

Dun to trudny przeciwnik?

[DUN I LOVE]

Kei i Grigor w jakimś stopniu.

Harrison, Tomic? Bądźmy poważni.

Naprawdę był mocy hype na Bernarda, szczególnie po super karierze juniorskiej. W jego przypadku "to już" to był początek 2013 rok.



Sero myślałem, że moco pójdzie w górę. Zacięcia starczyło tylko na australijskie lato. Później stał się już tylko człowiekiem-memem.

[Kiefer]

O, jeszcze jedno nazwisko przyszło mi do głowy jako ogromny zawód, jest to Andrei Rublev. Widziałem go pierwszy raz z pięć lat temu jak pyknął Fernando Verdasco w Barcy, imponował szybkością i mocą uderzeń, sobie wówczas pomyślałem "o kurde, Rafa będzie miał zaraz poważny problem..." Teraz Rublev jest 14, ale lat ma 22, a nie 17, właściwie to nie mam względem niego już żadnych oczekiwać, wystarczyło mi zobaczyć jak Nadal go gwałci w NY w 2017 by zweryfikować swoją opinię.

[DUN I LOVE]

Odnośnie Raonica to pozwolę sobie na jeszcze jedno osobiste wspomnienie, bo przypomniało mi się, że kiedyś czułem się odkrywcą jego talentu. I teraz jest to dla mnie chyba dużo bardziej zawstydzające niż wielka wiara w Dimuga Pamiętam, że w 2009 roku zarwałem nockę podczas Mastersa w Montrealu i obejrzałem pierwszy mecz Kanadyjczyka w tourze, gdy grał z Fernando Gonzalezem. Nawet się delikatnie podjarałem, że młody gość o dużej sile rażenia miał taki niezły debiut i na starym forum napisałem, że mogą być z niego ludzie. Potem śledziłem jego wyniki na niższym szczeblu i życzyłem, by przebił się do czołówki. No ale tak się złożyło, że gdy już do tego doszło, to pooglądałem go w większym wymiarze i ta sympatia się ulotniła.

A ja pamiętam nawet jak rano przeczytałem Twój post z pełnym uznaniem dla serwisu Milosa. Było coś takiego.

Później świetne AO:



@Kiefer, Rubliow to 97, to nie to pokolenie.

[COA]

Kiefer chyba już dziś trochę przyjął.

[Kamileki]

Nishikori gwałcący Nadala na cegle, nie mogłem na to patrzeć, ale kontuzja uratowała sytuację. Jeden z lepszych meczy Japończyka, rozrzucał Rybaka jak końskie łajno.

Pisałem o tym przekonaniu, że "to już" w kontekście 2015 i 2016 u Milosa. Takim momentem w karierze Nishikoriego był ten 2014 rok. Wygrał wtedy pewnie Barceloną, zagrał ten super mecz z Nadalem (wielka szkoda tamtego finału raz jeszcze), później wszedł do finału US Open i poprawił turniejami w Azji.



Niesamowite, że później popadł w taką przeciętność.

Podobnie jak u Raonica sporą rolę odegrały niestety liczne kontuzje. Obu konkretnie przyhamowały i uczyniły z nich totalnie ścierki dla fabsterów.

[Kiefer]

@Kiefer, Rubliow to 97, to nie to pokolenie.

A no tak, sorki, no to kończąc jego temat napisze, że ciota i tyle.

Kiefer chyba już dziś trochę przyjął.

Wypraszam sobie, ani kropli alko od miesiąca.

[DUN I LOVE]

Podobnie jak u Raonica sporą rolę odegrały niestety liczne kontuzje. Obu konkretnie przyhamowały i uczyniły z nich totalnie ścierki dla fabsterów.

To prawda i było to widać ja na dłoni podczas ostatniego powrotu. Niby kilka finałów było, ale generalnie dużo słabsze efekty niż podczas poprzednich szczytów formy. O jakości samej gry to już w ogóle nie ma co mówić.

Tu też mocna postawa:

[Robertinho]

No siema. Miłosz faktycznie miał chyba największy potencjał z tej bandy. Miał chłop warunki do gry wysokoprocetowej, zdrowia zabrakło.

Grigor z kolei urodził się albo za wcześnie, albo za późno. Wcześniej by nie wpadł w pułapkę hajpu, z kolei wchodząc teraz, to jakiś Szlem by był na tej biedzie.

Do Bernarda miałem słabość, ale to głupek.

[Kiefer]

Bernarda to fajnie Fed wyjaśniał na AO, ja w nim nic nie widziałem, może na początku zaskakiwał tym swoim pokracznym forhendem, ale dla mnie to była jakaś parodia. Nie ma to nic wspólnego z tym, że później się okazało, że jest przy okazji idiotą.