Generation Useless - największe rozczarowanie

[DUN I LOVE]

Czyżby to był tamten mecz?

[COA]

Nie, mówiłem o meczu ze Starace, potem przepadł w 2 rundzie z kimś bardziej ogarniętym, uciekło mi nazwisko. Może Safin?

E:
Nie, jednak Żilu Myla.

[Art]

Cześć! Jestem Artur i jakieś 10 lat temu wierzyłem, że Grigor Dimitrow to materiał na co najmniej kilkukrotnego mistrza turniejów wielkoszlemowych.

[DUN I LOVE]

Nie, mówiłem o meczu ze Starace, potem przepadł w 2 rundzie z kimś bardziej ogarniętym, uciekło mi nazwisko. Może Safin?

E:
Nie, jednak Żilu Myla.

A, ok. 2009 nawet.

Tutaj słynny mecz z Marinem z 2010.

[DUN I LOVE]

Cześć! Jestem Artur i jakieś 10 lat temu wierzyłem, że Grigor Dimitrow to materiał na co najmniej kilkukrotnego mistrza turniejów wielkoszlemowych.

Siema Art.

A kto nie wierzył?

[Kiefer]

Witam, odrazu zaznaczam, że nie mam nic dobrego do powiedzenia, w ogóle trochę żałuje, że nie urodziłem się kilka tygodni później ja, albo nie urodził się kilka dni później Nishikori. Wstyd się przyznać, ale gdzieś 6-7 lat temu uważałem, że będzie numerem jeden już zaraz. Chyba jest to najbardziej chybiony typ w moim życiu.

[DUN I LOVE]

Niesamowite było to, że oni mieli całkiem naturalne wejście. Na podanym wyżej filmiku Bernard miał zaledwie 17 lat, na poniższym Dimitrov 18. Wcześniej wspomniany Harrison jako nastolatek zrobił 5 półfinałów turniejów ATP, później powalczył z Murrayem w Melbourne.

Pamiętacie run Raonica na początku 2011 roku?

[Sowa]

@DUN I LOVE wysyła mi tu wiadomości zachęcające do udziału w dyskusji, a tu nie ma ani jednego zdjęcia Utrzymanka bez koszulki.

No zawiodłam się drodze na chłopinie, bo czasem gra tak, że oczy przecieram ze zdumienia, a częściej... No właśnie. Pamiętny półfinał z Rafą choćby. Brak genu zwycięzcy, więc co mi po ładnych oczach?

Generalnie z tym genem zwycięzcy problem. Oni wszyscy mają wywalone.

[Kiefer]

@DUN I LOVE wysyła mi tu wiadomości zachęcające do udziału w dyskusji...

Wydaje mnie się, że to miało zostać przemilczane.

[DUN I LOVE]

@DUN I LOVE wysyła mi tu wiadomości zachęcające do udziału w dyskusji, a tu nie ma ani jednego zdjęcia Utrzymanka bez koszulki.

[DUN I LOVE]

Witam, odrazu zaznaczam, że nie mam nic dobrego do powiedzenia, w ogóle trochę żałuje, że nie urodziłem się kilka tygodni później ja, albo nie urodził się kilka dni później Nishikori. Wstyd się przyznać, ale gdzieś 6-7 lat temu uważałem, że będzie numerem jeden już zaraz. Chyba jest to najbardziej chybiony typ w moim życiu.

Kei to w ogóle bryluje na tej liście "przywitań" z ATP.

2008, w wieku 18 lat wygrywa turniej w Delray Beach po finale z 007:



Cały świat się zachwycał, kilka lat później Nadal powiedział, że Japończyk będzie pewnego dnia numerem 1, Federer poszedł w sukurs, mówiąc, że od zawsze uważał Kei'a za niewiarygodny talent.

[COA]

Pamiętacie run Raonica na początku 2011 roku?

Pamiętam, głównie z uwagi na legendarną piłkę meczową z finału przeciwko Rodowi w Memphis.

Jedyny gracz z tej całej zgrai, którego w zasadzie lubię, swego czasu byłem przekonany, że zdarzy się szlem, w którym w kluczowej fazie wszystko zagra. W formie i w zdrowiu naprawdę potężna siła rażenia, oczywiście, że to wszystko było niebywale toporne, natomiast przede wszystkim, czego nie da się powiedzieć o reszcie, widać było świadomość swoich niedoskonałości i pracę nad nimi, a także umiejętność wykorzystania potencjału. Odejmijmy Ciliciowi, dajmy jemu, nikt wg mnie nie powinien mieć pretensji. Gdyby nie zdrowie, coś by w tej chu**wej erze imo skapnęło.

[Sowa]

@DUN I LOVE wysyła mi tu wiadomości zachęcające do udziału w dyskusji...

Wydaje mnie się, że to miało zostać przemilczane.

Skoro mnie wabi utrzymankami, to niech ponosi konsekwencje.

Za zdjęcie dziękuję. Mniam.

[Kamileki]

Pamiętam jakby to było dziś, artykuł z wp (maj 2013):

Roger Federer: Brakuje pokolenia nastoletnich tenisistów

Spoiler:

Po wczesnym odpadnięciu w Madrycie, pokonany przez Nishikoriego, Roger Federer uznał, że jest dobrą sprawą dla tenisa, gdy mniej znani młodzi zawodnicy zwyciężają czołowych graczy.
Krzysztof Straszak
Krzysztof Straszak
09 Maja 2013, 20:42

Kei Nishikori jest pierwszym tenisistą urodzonym po 1988 roku, który wygrał z Federerem. Wypowiadając się o młodym pokoleniu na przykładzie Dimitrowa i Japończyka, wicelider rankingu przyznał, że ich eksplozja była w tym roku oczekiwana: - Dobrze ich widzieć. Ale wciąż brakuje nam pokolenia nastolatków. Zobaczymy, co będzie dalej. Myślę, że to fascynująca rzecz dla sportu, że nie tak znani młodzi zawodnicy biją czołowych tenisistów. Tych młodych już kojarzymy, a kolejny sezon w rozgrywkach im pomógł. Kei wygrał w tym roku turniej, Dimitrow był w finale, także Raonić pokazał, co potrafi, a poza tych są inni w podobnym wieku, radząc sobie lepiej niż wcześniej.

Zarówno Nishikori, jak i Federer w czwartkowym meczu II rundy popełnili po około trzydzieści niewymuszonych błędów, ale drugi set bardzo zaćmił statystyki w wypadku Japończyka. - Że myliłem się dzisiaj trochę, to dobre słowo - przyznał Federer. - Brakowało mi kontroli z linii końcowej, właściwie od początku do końca meczu. Lepiej było w drugim secie, a w trzecim lepiej niż w pierwszym. Poza tym te zdradzieckie warunki: i wiatr, i słońce, i cień. Ogólnie jestem zawiedziony moją grą. Nie jestem pewien, co sądzi o swoim występie Kei, ale nie sądzę, by musiał dzisiaj dać z siebie wszystko, co dla mnie jest jeszcze bardziej rozczarowujące. Teraz wrócę na kort treningowy, by upewnić się, że nigdy więcej takie dni mi się nie przytrafią.

Nie jest pewien, czy poradziłby sobie lepiej, gdyby miał w nogach więcej praktyki meczowej. Ostatni przed wtorkiem mecz zagrał w połowie marca w Indian Wells. - Mogłem odpaść tutaj w tej samej rundzie rok temu - przypomniał z uśmiechem. - Rzadko przegrywam mecze nie mając szans, a tutaj miałem szanse na początku trzeciego seta, ale i ogólnie radziłem sobie topornie. Przynajmniej wyjadę stąd z pewnymi myślami, nad czym muszę popracować. Jasne, że piłka tutaj lata, jest szybsza: przez to jest czasami niełatwo znaleźć rytm. Jesteśmy zawsze przyzwyczajeni do znajdowania rytmu, a gdy go nie odnajdujemy wcale, jak dzisiaj, to jest to dopiero rozczarowanie.

Na sugestię, że to może być jego ostatni rok gry w tenisa, zaprzeczył z uśmiechem. - Zobaczymy się tutaj za rok - odparł.
https://sportowefakty.wp.pl/tenis/35643 ... tenisistow

[DUN I LOVE]

Jedyny gracz z tej całej zgrai, którego w zasadzie lubię, swego czasu byłem przekonany, że zdarzy się szlem, w którym w kluczowej fazie wszystko zagra. W formie i w zdrowiu naprawdę potężna siła rażenia, oczywiście, że to wszystko było niebywale toporne, natomiast przede wszystkim, czego nie da się powiedzieć o reszcie, widać było świadomość swoich niedoskonałości i pracę nad nimi, a także umiejętność wykorzystania potencjału. Odejmijmy Ciliciowi, dajmy jemu, nikt wg mnie nie powinien mieć pretensji. Gdyby nie zdrowie, coś by w tej chu**wej erze imo skapnęło.

Prawda i on wbrew pozorom całkiem sporo fajnych wyników zrobił z Rakami. Ograł Nadala w IW, 2 razy złapał Federera, dobrze zaczął z Murrayem, finał szlema odhaczony. Wiadomo, człowiek czasami się czuł jak w tartaku to oglądając, ale nie można odmówić, że wycisnął ile dał rady z tego, co miał.

[Kiefer]

Niesamowite było to, że oni mieli całkiem naturalne wejście. Na podanym wyżej filmiku Bernard miał zaledwie 17 lat, na poniższym Dimitrov 18. Wcześniej wspomniany Harrison jako nastolatek zrobił 5 półfinałów turniejów ATP, później powalczył z Murrayem w Melbourne.

Pamiętacie run Raonica na początku 2011 roku?

Ani Bernard, ani Harrison to nie byli tenisiści na których zwracałem uwagę, więc mnie nie zawiedli. Prędzej to był Alexander Dołgopolow, ale niestety jego styl za dużo zdrowia go kosztował. No i oczywiście Grigor, tutaj faktycznie człowiek pokładał nadzieje jak pierwszy raz zobaczył...

Raonic na początku faktycznie zaimponował, wydawał się naturalnym przyszłym mistrzem Wimbledonu, ale choć wykonywał olbrzymią pracę i ten finał zrobił, to jednak to nie było to.

[Sowa]

Cały świat się zachwycał, kilka lat później Nadal powiedział, że Japończyk będzie pewnego dnia numerem 1, Federer poszedł w sukurs, mówiąc, że od zawsze uważał Kei'a za niewiarygodny talent.

Tych ich gadek, kto ma jaki niewiarygodny talent i jakim to jest wielkim zawodnikiem, to nigdy nie należało słuchać. Ale fakt, na początku człowiek się łudził, oni swoje dodali i poszło.

Ale Wiśniowego Keja to mi szkoda, za ten finał szlema. Z kim jak z kim, ale...

[COA]

Prawda i on wbrew pozorom całkiem sporo fajnych wyników zrobił z Rakami. Ograł Nadala w IW, 2 razy złapał Federera, dobrze zaczął z Murrayem, finał szlema odhaczony. Wiadomo, człowiek czasami się czuł jak w tartaku to oglądając, ale nie można odmówić, że wycisnął ile dał rady z tego, co miał.

Poza tym, swego czasu ulubiony zawodnik mojej dziewczyny (pierwszy mecz na naszym tripie na USO to był właśnie Miłoszek z Berlocqiem ), tak mnie to bawiło, że aż go polubiłem sam.

[DUN I LOVE]

Ja to byłem przekonany, że te sezony 2015 i 2016 to faktyczny peak Milosa i że zaraz coś się z tego urodzi. Sezony zaczyał wybornie, świetną postawą przeciwko RF:





Aż się nie chce wierzyć, że tamten tytuł ze stycznia 2016 to jego ostatni wygrany turniej jak do tej pory.

[COA]

AO 2016 to zmarnowana szansa na kolejny przegrany finał, pograłem trochę wtedy na Kanadę z Marejem i byłem dość mocno rozczarowany, że wypuścił.