Jak stracić przyjaciół i zrazić do siebie ludzi. Poradnik.

[lake]

Martusia ukoi jego żal, kto jak kto, ale ona na pewno zrozumie jacy to źli ci dziennikarze.

[jonathan]

Ktoś prosił o memy.

[Robertinho]

Bardzo skuteczne odwrócił Janowicz swoim zachowaniem uwagę od kompromitacji na korcie. Szczerze bym podziwiał, gdyby tylko był to zaplanowany trolling.

[robpal]

Krótki felieton Mirosława Żukowskiego z Rzepy.

Miło być ważnym, ważniejsze być miłym

Nasz sen o potędze w Pucharze Davisa kończy się bolesnym przebudzeniem.

Mieliśmy prawo oczekiwać, że Jerzy Janowicz zaprowadzi nas na salony równie szybko, jak po pamiętnym sukcesie w Paryżu uczynił to we własnych sprawach w rankingu ATP. Dostaliśmy jednak mocny cios – nasz półfinalista Wimbledonu przegrał najpierw z chorwackim dzieciakiem, a potem z Marinem Ciliciem. Trzeba sobie powiedzieć jasno – bez dobrze grającego Janowicza reprezentacja Polski jest przeciętnym zespołem, który o Grupie Światowej nie ma co marzyć. Pokazał to choćby mecz z Australią.

Ta porażka oznacza, że najlepszy po wojnie czas dla polskiego tenisa w Pucharze Davisa został zmarnowany, bo w tym roku już więcej meczów nie będzie. O optymizm w dalszej perspektywie też trudno, gdyż Michał Przysiężny, nieobecny w Warszawie Łukasz Kubot i para deblowa Fyrstenberg–Matkowski już nie będą grali lepiej (wszyscy mają ponad 30 lat).

To, co stało się w hali Torwaru, jest bolesną sportową i wizerunkową klęską Janowicza. Puchar Davisa to jedyna okazja, by polscy kibice zobaczyli go na żywo, a on nie tylko przegrywa, lecz także w kuluarach zachowuje się fatalnie. Poucza dziennikarzy, odpowiada agresywnie na spokojne pytania, słowem – widać wyraźnie, że pod względem emocjonalnym młodzieniec z Łodzi ma poważny problem. Ten sam człowiek, który w Moskwie był ojcem zwycięstwa nad Rosją, w Warszawie nie poradził sobie z presją, wysłał fatalny sygnał kibicom tenisa i sponsorom, którzy już mu zaufali. Jak niedobre skutki mogą mieć dwa, trzy niemądre zdania, Polski Związek Tenisowy przekonał się już po igrzyskach w Londynie, gdzie sportowo i wizerunkowo zawiodła Agnieszka Radwańska. Miał być poważny sponsor i do dziś go nie ma.

Oczywiście Puchar Davisa nie jest tym podwórkiem, na którym ustala się rynkową wartość tenisisty, tu chodzi raczej o uczuciowy stosunek rodzimej publiczności do naszego asa i ten mecz Janowicz też przegrał. Być może za jakiś czas w Rzymie, Paryżu czy Wimbledonie znów zagra znakomicie i daviscupowe niepowodzenie pójdzie w niepamięć, ale dziś po prostu żal nam straconej szansy.

Mam nadzieję, że w Janowiczu nie ma nieodwracalnej woli bycia gburowatym i w końcu zrozumie – jak powiedział dawno temu Roger Federer – że bardzo miłe być ważnym, ale jeszcze ważniejsze być miłym. Nie mam najmniejszych problemów z radością po sukcesach Janowicza, chciałbym jedynie zacząć bardziej się smucić po jego porażkach, bo w tej chwili nie wiem, czy taka lekcja pokory, jaką dostał w Warszawie, to dla niego lepiej czy gorzej.

W historii tenisa było wielu graczy, a nawet gwiazdorów niesympatycznych, wręcz wulgarnych (John McEnroe, Ilie Nastase, wczesny Jimmy Connors), którzy dziś są przyjmowani na salonach i traktowani z szacunkiem, jakby dżentelmenami byli od zawsze. By tak się stało, trzeba spełnić dwa warunki: po pierwsze, wygrywać, a po drugie, zmądrzeć z wiekiem. Mam nadzieję, że Jerzy Janowicz pójdzie tą drogą.

http://www.rp.pl/artykul/66717,1099842- ... kiego.html

[jonathan]

Najwyższa pora by ktoś wytłumaczył Janowiczowi, że takie są zasady tej zabawy. Trzeba wreszcie utwardzić pośladki i to metodą inną niż back squat. Dodatkowo jego zachowanie trąci niedzielnym obiadem z burakami w jednej z głównych ról. Jeśli ktoś miał wątpliwości co do rozchwiania emocjonalnego JJ-a, to chyba po tym weekendzie już ich nie ma. W każdym razie mamy kolejne mocne i niepodważalne dowody w tej sprawie.

Powiedzmy sobie szczerze, że Janowicz jako człowiek nie wzbudza zbyt wiele sympatii. To bufon i na korcie, i poza nim, który doszedł do finału w Paryżu i półfinału Wimbledonu i myśli może, że wszystko mu się należy. Już w piątek wypalił na konferencji z tym „pseudo przyjacielem”, w niedzielę przegrał kolejny mecz i gdy dodać do tego jego porażki z poprzednich turniejów i niechęć do dziennikarzy, którą żywi od dawna, to nic dziwnego, że wybuchł taką frustracją. Pewnie gdyby wygrał, nie byłoby tematu i on sam nie wracałby do przeszłości, kiedy musiał trenować po „szopach” i „orać”, aby się przebić. Dziś ma zagwarantowane swoje pieniądze. Ale i tak zawdzięcza to tylko sobie i rodzicom i to dobrze, że docenia ich oddanie i mówi, że to oni mają prędzej prawo mieć wobec niego oczekiwania, a nie dziennikarze. Racja, że szkoda, że brakuje mu samokrytycyzmu, bo zupełnie nie wyszedł mu ten występ w Pucharze Davisa i też nie uważam, żeby spodziewanie się po nim chociaż zwycięstwa nad 17-letnim Coriciem to były jakieś wygórowane wymagania. Dlatego nie zamierzam go ani specjalnie bronić, ani poddawać krytyce jak może niektórzy rozsierdzeni redaktorzy. Nikt nie powiedział, że aby odnosić sukcesy, trzeba być sympatycznym dla dziennikarzy. Żukowski napisał, że Janowicz nawiązuje swoim zachowaniem do Connorsa, McEnroe’a i Nastase (można wspomnieć jeszcze o Fogninim, który został bohaterem Włoch), a to chyba niezłe towarzystwo. Niech on taki sobie będzie, tylko niech weźmie się do roboty, bo z taką grą po Wimbledonie spadnie nie wiadomo gdzie. Abstrahując jednak od jego porażek, część z tego, co powiedział, to przynajmniej szczera prawda i takie są realia. Wczoraj wieczorem w jednej z telewizji puścili to nawet jako przerywnik do kłótni zaproszonych do studia polityków.

Federer rzeczywiście wypowiedział się kiedyś, że „to bardzo miłe być ważnym, ale jeszcze ważniejsze być miłym”. Bodaj po meczu z Tomiciem w AO przebił jednak wszystko tym: "We are nice to each other, this is just how we are". Z drugiej strony przyznał, że sam przejawiał kiedyś inne postawy.

[Wujek Toni]

Zakładam, że w takiej Chorwacji czy Serbii sportowcy trenują w hipernowoczesnych obiektach pod okiem światowej sławy specjalistów. Podobnie czyni plugawa milionerka Radwańska, która unikając polskich szop regularnie utrzymuje się w Top 5 WTA, jakie by ono nie było.

[Anula]

Krótki felieton Mirosława Żukowskiego z Rzepy.

Miło być ważnym, ważniejsze być miłym

Nasz sen o potędze w Pucharze Davisa kończy się bolesnym przebudzeniem.

Mieliśmy prawo oczekiwać, że Jerzy Janowicz zaprowadzi nas na salony równie szybko, jak po pamiętnym sukcesie w Paryżu uczynił to we własnych sprawach w rankingu ATP. Dostaliśmy jednak mocny cios – nasz półfinalista Wimbledonu przegrał najpierw z chorwackim dzieciakiem, a potem z Marinem Ciliciem. Trzeba sobie powiedzieć jasno – bez dobrze grającego Janowicza reprezentacja Polski jest przeciętnym zespołem, który o Grupie Światowej nie ma co marzyć. Pokazał to choćby mecz z Australią.

Ta porażka oznacza, że najlepszy po wojnie czas dla polskiego tenisa w Pucharze Davisa został zmarnowany, bo w tym roku już więcej meczów nie będzie. O optymizm w dalszej perspektywie też trudno, gdyż Michał Przysiężny, nieobecny w Warszawie Łukasz Kubot i para deblowa Fyrstenberg–Matkowski już nie będą grali lepiej (wszyscy mają ponad 30 lat).

To, co stało się w hali Torwaru, jest bolesną sportową i wizerunkową klęską Janowicza. Puchar Davisa to jedyna okazja, by polscy kibice zobaczyli go na żywo, a on nie tylko przegrywa, lecz także w kuluarach zachowuje się fatalnie. Poucza dziennikarzy, odpowiada agresywnie na spokojne pytania, słowem – widać wyraźnie, że pod względem emocjonalnym młodzieniec z Łodzi ma poważny problem. Ten sam człowiek, który w Moskwie był ojcem zwycięstwa nad Rosją, w Warszawie nie poradził sobie z presją, wysłał fatalny sygnał kibicom tenisa i sponsorom, którzy już mu zaufali. Jak niedobre skutki mogą mieć dwa, trzy niemądre zdania, Polski Związek Tenisowy przekonał się już po igrzyskach w Londynie, gdzie sportowo i wizerunkowo zawiodła Agnieszka Radwańska. Miał być poważny sponsor i do dziś go nie ma.

Oczywiście Puchar Davisa nie jest tym podwórkiem, na którym ustala się rynkową wartość tenisisty, tu chodzi raczej o uczuciowy stosunek rodzimej publiczności do naszego asa i ten mecz Janowicz też przegrał. Być może za jakiś czas w Rzymie, Paryżu czy Wimbledonie znów zagra znakomicie i daviscupowe niepowodzenie pójdzie w niepamięć, ale dziś po prostu żal nam straconej szansy.

Mam nadzieję, że w Janowiczu nie ma nieodwracalnej woli bycia gburowatym i w końcu zrozumie – jak powiedział dawno temu Roger Federer – że bardzo miłe być ważnym, ale jeszcze ważniejsze być miłym. Nie mam najmniejszych problemów z radością po sukcesach Janowicza, chciałbym jedynie zacząć bardziej się smucić po jego porażkach, bo w tej chwili nie wiem, czy taka lekcja pokory, jaką dostał w Warszawie, to dla niego lepiej czy gorzej.

W historii tenisa było wielu graczy, a nawet gwiazdorów niesympatycznych, wręcz wulgarnych (John McEnroe, Ilie Nastase, wczesny Jimmy Connors), którzy dziś są przyjmowani na salonach i traktowani z szacunkiem, jakby dżentelmenami byli od zawsze. By tak się stało, trzeba spełnić dwa warunki: po pierwsze, wygrywać, a po drugie, zmądrzeć z wiekiem. Mam nadzieję, że Jerzy Janowicz pójdzie tą drogą.

http://www.rp.pl/artykul/66717,1099842- ... kiego.html

Już pierwsze trzy zdania wystarczyły mi , aby ocenic poziom i wartośc tego tekstu. Stopień oderwania od rzeczywistości tego pana jest dobrym podsumowaniem tego, gdzie znajduje się dzisiaj dziennikarstwo i jego twórcy. Mam nadzieję, że Jurek skoncentruje się wyłącznie na swojej karierze i nigdy już nie przyjdzie mu do głowy występowanie w narodowych barwach. Co mnie bardzo cieszy, to przygniatająca liczba przychylnych Jurkowi komentarzy pod tekstami zaczynającymi się od " Szokujące zachowanie .....".
Do autora tego tekstu.
"Miło być ważnym, ważniejsze być miłym", jeszcze ważniejsze jest mówic, co się myśli, zwłaszcza jak mówi się prawdę.

[robpal]

Ten pan jest jednym z najlepszych polskich dziennikarzy.

[Anula]

Ten pan jest jednym z najlepszych polskich dziennikarzy.

Cóż. Nie wiem, kto mu wystawił taką laurkę i nie chcę wiedziec. Na mojej skali dostał 0/10.

[robpal]

Przekażę.

[Anula]

Przekażę.

Dodaj jeszcze, że byłoby naprawdę nieźle, żeby pan Mirosław nie wypowiadał się w imieniu wszystkich kibiców tenisa w Polsce.

[jonathan]

Dodaj jeszcze, że byłoby naprawdę nieźle, żeby pan Mirosław nie wypowiadał się w imieniu wszystkich kibiców tenisa w Polsce.

I żeby nie pisał o żadnym "naszym półfinaliście Wimbledonu". Jak czytam te opowieści o "naszej Agnieszce", "naszym Jerzyku" itp., to naprawdę.

[Wujek Toni]

Nie wiem dlaczego przejawiasz zadzwiającą słabość do zawodników, którzy zamiast po męsku zaakceptować zastane warunki i się do nich zastosować jęczą jak stare baby i użalają się nad swoim biednym losem.

[Anula]

Nie wiem dlaczego przejawiasz zadzwiającą słabość do zawodników, którzy zamiast po męsku zaakceptować zastane warunki i się do nich zastosować jęczą jak stare baby i użalają się nad swoim biednym losem.

Widocznie inną mam ocenę kwestii męskości niż Ty.

[Wujek Toni]

Widocznie inną mam ocenę kwestii męskości niż Ty.

Dziwię się, bo jednocześnie rajcuje się walka do ostatniej kropli krwi w 5-godzinnym maratonie wypełnionym tenisową orką.

[Anula]

Dziwię się, bo jednocześnie rajcuje się walka do ostatniej kropli krwi w 5-godzinnym maratonie wypełnionym tenisową orką.

Chyba rzeczywiście nie pasuję do Twojej ramki.

Robert. Może rzeczywiście za dużo z Tobą dyskutuję.
Przestaję. Obiecuję. Od teraz, ani słowa.

[Robertinho]

Przeciwnie. Im więcej, tym śmieszniej. Jak z Jerzym.

[Mario]

Z całym szacunkiem, Anula, ale te Twoje opinie to klasyczny fanatyzm. Janowicz, który po porażce wylewa swoje żale zabraniając wszystkim (tak, wiem, poza mamą, tatą, trenerem) mieć jakiekolwiek oczekiwania w stosunku do jego osoby, robiąc to, mówiąc delikatnie w niezbyt fortunny sposób ma rację. Z kolei dziennikarz pozwalający sobie na krytykę (taką samą jak Janowicz, tylko w innym kierunku, robiąc to w 1000 razy lepszy sposób) dostaje na Twojej skali 0/10...

Mnie tam generalnie to wszystko nie rusza. Przeczytałem, później obejrzałem, uśmiechnąłem się i tyle. Może i Polak w tym swoim bełkocie wypowiedział z 1,5 sensownego zdania, jednak forma tej wypowiedzi po prostu go dyskwalifikuje. Strzelił sobie w stopę krótko mówiąc.

[Robertinho]

Z całym szacunkiem, Anula, ale te Twoje opinie to klasyczny fanatyzm.

A nie klasyczny trolling?

Mam podobne zdanie jak Ty Mario i chyba jest ono dość powszechne. Nie ma czym się oburzać, bo oburzać można się czymś poważnym. Zachowanie Jerzego wywołuje jedynie uśmiech, w dużym stopniu politowania.

[Mario]

http://www.weszlo.com/news/19303-Jak_co ... _Stanowski