Pete Sampras vs Andre Agassi

[DUN I LOVE]

Zamiast marudzić, zajmijmy się poważnymi sprawami - jak to kiedyś był cudnie, miodnie, pięknie i wspaniale. Panie i Panowie, rywalizacja wszech czasów:

Pete Sampras vs Andre Agassi


bleacherreport.com

Panowie na stronie ATP:
http://www.atpworldtour.com/Players/Hea ... 2&oId=A092

Tematy indywidualne na mtenis.com.pl:
Sampras: http://mtenis.com.pl/viewtopic.php?f=13&t=148
Agassi: http://mtenis.com.pl/viewtopic.php?f=13&t=135

[robpal]

Andre Agassi vs Pete Sampras: Who Is Really Better?

Spoiler:

I read recently that Mats Wilander is interviewed in March’s edition of Tennis magazine. Mats Wilander is quoted as saying that Andre Agassi is on the same level as Pete Sampras because Agassi won major titles on all four surfaces even though Sampras won many more titles at Grand Slam level. It got me thinking: can we definitely say who’s better?

I thought it would be interesting to look at the case for both players, and then weigh them up to determine who’s better.

The Case for Andre Agassi

Andre Agassi won 60 career tournaments, the majority coming on hardcourt—46, to be exact. Agassi also won Olympic gold in 1996 and is only one of seven men to win the four major titles on all surfaces.

Agassi won the Australian Open four times despite the fact he didn’t play his first Australian Open until 1995 (winning on his debut). Agassi won the US Open twice, in 1994 (when unseeded) and 1999, and Wimbledon in 1992. Agassi won the French Open in 1999 and has an impressive French Open record, getting to the final three times with a very good win-loss ratio there over a 19-year period.

Andre Agassi was also No. 1 for a total of 101 weeks in his career and finished year-end No. 1 in 1999. In addition, Agassi won 18 Super Nines/Masters tournaments, including Miami six times and Cincinnati three times. Agassi also won the year-end World Championships on one occasion, in 1990. Agassi’s overall career win-loss record was 870 wins and 274 losses over 20 years.
2001 US Open quarterfinal

The Case for Pete Sampras

Pete Sampras won 64 career titles with just over half of those coming on hardcourt, 34 in total. Sampras holds a number of records in the game. He was No. 1 for 286 weeks, which is the current record. Sampras was also year-end No. 1 for six years in a row from 1993 to 1998, which is also a record.

Sampras won Wimbledon seven times, which is an Open Era record. Sampras won the US Open five times‚ which is a record tied with Jimmy Connors and Roger Federer, and played in eight finals, which is tied with Ivan Lendl. Sampras also won the Australian Open twice, in 1994 and 1997.

Sampras won the year-end championships five times, which is a record tied with Ivan Lendl and Roger Federer. Sampras also won 11 Super Nines/Masters tournaments, including Miami and Cincinnati three times each, and the Italian Open.

In 1994, Sampras won tournaments on all surfaces—clay, hardcourt, grass and indoor carpet—which is always a rare record even in the modern game today. Sampras’ overall win-loss record was 762 wins and 222 losses over a 15-year period.

The Case Against Andre Agassi

1999 Los Angeles final

Andre Agassi went through real peaks and troughs in his career. Agassi was a talented player who initially lacked direction, but under the guidance of Brad Gilbert in the mid-1990s, Agassi really played tennis with more strategy and purpose in mind of what he could do to his opponent.

However, after the 1995 US Open loss to Sampras, Agassi’s career went downhill to as low as No. 141 in 1997. Agassi did make a remarkable rise all the way back to No. 1 in 1999 and should be credited massively for this. But that is more stuff of legend than referring to a great player who was consistently at the top for long periods of time.

Agassi’s legacy has also been slightly tarnished by the confession in his book that he lied about failing a drugs test and was reprieved by the ATP in 1998.

The Case Against Pete Sampras

It usually comes down to one thing for Pete Sampras: his failure to win the French Open. The arguments of why that didn’t happen for him have been done to death, whether those arguments are lack of conditioning or his ability on clay itself. Sampras has said he wished he tried a more modern frame for the slow red clay.

He beat some of the best players at Roland Garros over the years, including Sergei Brugera, Jim Courier and Thomas Muster, but he just wasn’t consistent enough in his play or his movement on clay. And then it became a mental issue as he seemed to accept his fate and talked himself out of giving more effort at Roland Garros.

Style of Play – Agassi

Agassi is an interesting player because he virtually played the same way regardless of the surface. That was the case in an era (1990s and early 2000s) when mainly the women played their own game regardless of surface. Many of Agassi’s opponents adapted their game depending on surface.

The other interesting thing is that Agassi played on clay in a quite typical hardcourt manner—virtually on the baseline, hitting through the ball trying to control the middle of the court and not much sliding at all.

Agassi, along with Monica Seles, revolutionised the return of serve. Agassi was not the most athletic player but had extremely quick footwork and reflexes, which he relied on to take the ball very early on return of serve and from the baseline. Agassi would occasionally take to the net off good approach shots and was a competent volleyer, but also possessed a great backhand smash.

Style of Play – Sampras

Sampras was a more conventional all-court player of his era who served and volleyed on grass virtually every point, but rallied on his own serve much more on hardcourts and clay.

On hardcourts, Sampras liked to stay back on his second serve to rally and not offer his opponent a target. On clay and rebound ace which were slower, Sampras was happy to stay back on first serve as much as coming in to net.

In the last three years of Sampras’ career, he made the transition to full-time serve volleyer on all surfaces, something he’s come to be remembered more by the mainstream media than his all court play for the majority of his career.
1995 Canadian Open final

Sampras was the more athletic player who initially relied on his natural talent to coast through matches. As he became more experienced, he combined his natural ability with a strong work ethic and will to win which made for a virtually unbeaten combination.

Their Rivalry

They played each other 34 times, with 20 wins for Sampras and 14 wins for Agassi. They played in nine Grand slam meetings with a 6-3 record to Sampras, and five Grand Slam finals with a 4-1 record to Sampras including three wins at the US Open in 1990, 1995 and 2002.

Sampras beat Agassi in the 1999 Wimbledon final. Agassi beat Sampras in the 1995 Australian Open final and 2000 Australian Open semifinal. Agassi also beat Sampras in the 1992 French Open quarterfinal while Sampras defeated Agassi in the 1993 Wimbledon quarterfinal when Agassi was defending champion. Their most famous meeting was the 2001 US Open quarterfinal, which had four successive tiebreaks.

They played in 16 finals overall, including Miami in 1994 and 1995, Canadian Open in 1995, Los Angeles in 1999 and 2001, ATP championships (Masters) in 1999 and Indian Wells in 1995 and 2001. They also played finals in Atlanta in 1992 and San Jose in 1996. Sampras has a lead of 11–9 on hardcourts and Agassi leads 3-2 on clay.

The rivalry was based on primarily the serve of Sampras against the return of Agassi. Within that there were sub-themes: Sampras enjoyed rallying with Agassi in a way no other attacking player of that era did, so Agassi was often (not always of course) the one reacting.

However, for a period between Paris Bercy 1994 the Canadian Open 1995, Agassi was certainly the aggressor in their meetings and Sampras was forced into a more counterpunching role.

But Paul Annacone later convinced Sampras to play more attacking tennis against Agassi—to go for more backhand drive returns especially on Agassi’s second serve. Whilst Sampras served bigger second serves and attacked the net a lot more than he instinctively would have done in his earlier years, the rivalry turned in his favour again.

In the last meeting at the 2002 US Open final, Sampras played as well as he did in the 1999 Wimbledon final in the first two sets. Agassi was clearly shocked by the weight of shot from Sampras’ forehand and backhand returns and didn’t find a rhythm until the third set. By that stage it was all about catch up, and despite a great fight back, it was too much and Agassi lost a closely-fought fourth set.

To me, the 2002 US Open encapsulates their rivalry. The 2001 US Open quarterfinal is perhaps their most famous match, but it’s not representative of what they could do to each other. In 34 matches they only played 16 tiebreaks, and four of them came in that one match. The 2002 final was more typical, no tiebreaks—they always went after each other’s serve and created lots of opportunities against each other in all of their meetings.

Taking all of these factors into account, I believe that Sampras is clearly a level above Agassi in achievements and level of play.

Being able to defend titles consistently is a sign of true greatness and that is reflected in Sampras’ ability to win seven Wimbledon titles by dominating extremely good opponents including Agassi, Ivanisevic, Bekcer, Henman and Rafter. It’s one thing to win a tournament once but entirely another matter to continually deal with the stress of successfully defending.

I also think Sampras’ weeks at No. 1 and six years at No. 1 separate him from Agassi. Sampras also has a better record in major finals with 14 wins out of 18 appearances with only one five-set match played in 18 finals. Meanwhile, Agassi played in 15 major finals and won eight.

http://bleacherreport.com/articles/6114 ... or-sampras

[robpal]

Rywalizacja Sampras - Agassi statystycznie:

Wszystkie mecze: 20–14
Hard: Sampras, 11–9
Grass: Sampras, 2–0
Clay: Agassi, 3–2
Carpet: Sampras, 5–2
Masters Series: Agassi, 5–4
Masters Series - finały: Agassi, 3–2
WS: Sampras, 6–3
WS - finały: Sampras, 4–1
WTF: Sampras, 4–2
WTF - finały: Sampras, 1–0
Wszystkie finały: Sampras, 9–7

[robpal]

Greatest Tennis Rivalries: Pete Sampras vs Andre Agassi Head to Head

Spoiler:

Tennis fans around the world admire today’s champions for their spectacular athleticism and talent.

As much as we admire the talent behind Federer, Nadal and Djokovic’s game, the legends behind the 1990′s transition to modern tennis is still in the minds of many old timers.

Any tennis player that has admired the game for some time will remember the remarkable rivalry between Andre Agassi (Player Profile) and Pete Sampras (Player Profile) behind the US Open lights under the Arthur Ashe stadium.

Although these two players have faced off in other venues, their 2002 US Open showdown was most memorable.

Agassi vs. Sampras Head to Head Statspete sampras backhand Greatest Tennis Rivalries: Pete Sampras vs Andre Agassi Head to Head
Most of the matches played between Agassi and Sampras took place in the 1990’s, with Sampras’s lifetime record leading 20-14 against Agassi. Their first meet up occurred in 1989 in Rome, with Agassi winning easily in straight sets 6-2, 6-1 at the round of 32. This marked the beginning of a decade long rivalry between the two Grand Slam contestants.
Little did the tennis world know, the game would be forever changed by the grace, elegance and fluidity that these two players brought to the tennis court.

Contrasting Style of Play at Work
Perhaps the biggest factor in creating the Agassi and Sampras rivalry and the excitement that came along with it was due to each player’s unique and contrasting style. Pete Sampras was known for his adept serve and volley game, whilst Agassi was better known for his crushing baseline groundstrokes.
Pete Sampras had one of the best serve motions on the entire ATP Tour in my opinion, and he often followed it up with exquisite volleys at the earliest opportunity. Agassi depended on his solid and powerful ground game to neutralize Sampras’s advantage at net. Their contrasting game style and court positioning alone made it incredibly exciting to watch for most tennis fans around the world.
In addition, the hard court surfaces at the US Open in the 1990′s was much faster during their rivalry. These faster paced courts forced both players to react faster to shots. The same shots that seem to spin slowly on today’s courts, rapidly descended at each player’s side of the baseline much faster than what is seen in today’s US Open hard court surfaces.

Agassi vs. Sampras in the 1990’s
The 1990’s was a real treat for tennis fans in that the pro tour consisted of classical tennis combined with modern tennis stars. The serve and volley variety seen amongst the tour coupled with the up and coming power baseline game of modern tennis created a unique style of match up that was never seen before.
Their first major Grand Slam battle occurred in the finals of the 1990 US Open championship, with Sampras taking the trophy in 3 sets 6-4, 6-3, 6-2. As epic as that match was, this was only the beginning of many more battles to come.

Agassi and Sampras’s Match Ups in 1995
andre agassi backhand Greatest Tennis Rivalries: Pete Sampras vs Andre Agassi Head to HeadThe year 1995 was another fantastic year marked by Sampras and Agassi’s dominance in tennis. With Brad Gilbert on board with Agassi as his fulltime coach, this fostered an incredibly powerful coach and player dynamic.
In 1995, Agassi and Sampras met up a total of 5 times, all of which were in finals of pro tournaments. In 1995, Agassi defeated Sampras in the finals of the US Open, the ATP Masters Series Canada, ATP Masters in Miami and in the Australian Open. In this year alone, Agassi led 3-2 in wins against Sampras.
I believe Agassi’s remarkable performance in 1995 was partially due to the new inspiration that Brad Gilbert brought to Agassi’s game.
Tennis is a unique game in that small adjustments at the pro level can equal big differences to a player’s results on the pro tour. Nonetheless, the tennis world was still in for more epic matches in the following years to come.

Additional Matchups Between Agassi and Sampras Between 1996 and 2000
Beginning in 1996, Sampras’s game began to dominate. I believe that the previous years of experience on the pro tour allowed Sampras’s game to fully mature and develop.
Between 1996 and 2000 alone, Sampras and Andre Agassi met up 12 times on the ATP Tour. In this time period, Sampras won 8 matches out of their 12 match ups, which clearly expressed Sampras’s dominance during the latter half of the 1990’s.
The year 1996 was the beginning of a shift in dominance. Sampras’s game began to fully mature, while Agassi’s game could not quite keep up with Sampras’s.
Still, with Brad Gilbert under his wing, Agassi made it to the finals of the 1999 Wimbledon championships only to be defeated again by Sampras in 3 sets.

Andre Agassi and Sampras’s Final 2002 US Open Match up
Perhaps the most epic match of all was their final battle which took place in the finals of the US Open in 2002. The New York atmosphere on that sunny summer day was the perfect setting for an incredible final match to come. sampras agassi us open Greatest Tennis Rivalries: Pete Sampras vs Andre Agassi Head to HeadThis match alone had many tennis fans on the edge of their seats in anticipation.
On that day, Sampras’s serve and volley game was working to a tee. Even with Agassi’s powerful groundstrokes and strategic passing shots, he could not fend off the multiple Grand Slam champion.
It appeared as if Sampras had the net covered from every angle, and nothing could stop him. The battle lasted an incredible 4 sets that was closely contested by both players. The final score was 6-3, 6-4, 5-7, 6-4 with Sampras taking home the US Open trophy.
This match marked their last and final battle and a decade long fight for the top ring at the highest levels of tennis. Words could not describe the elegance of Sampras’s shots on that final day. Even today, that match is still in the minds of many tennis fans.

Final Thoughts
Both players are now retired, but their legacy and Grand Slam memories will live on forever in the minds of tennis fans worldwide.
As we watch today’s champions such as Federer, Nadal, Djokovic and Ferrer we can only begin to grasp and appreciate the contributions that Agassi and Sampras delivered to the world of tennis.

This article was written by Coach Ed of Optimumtennis.net

http://www.stevegtennis.com/greatest-te ... d-to-head/

[Joao]

Szczegółowy H2H

Spoiler:

1989 Italy Rome Clay R32 Agassi 6–2, 6–1

1990 United States Philadelphia Carpet R16 Sampras 5–7, 7–5, retired

1990 United States US Open Hard F Sampras 6–4, 6–3, 6–2

1990 Germany ATP World Tour Finals Carpet RR Agassi 6–4, 6–2

1991 Germany ATP World Tour Finals Carpet RR Sampras 6–3, 1–6, 6–3

1992 United States Atlanta Clay F Agassi 7–5, 6–4

1992 France French Open Clay QF Agassi 7–6(6), 6–2, 6–1

1993 England Wimbledon Grass QF Sampras 6–2, 6–2, 3–6, 3–6, 6–4

1994 United States Key Biscane Hard F Sampras 5–7, 6–3, 6–3

1994 Japan Osaka Hard SF Sampras 6–3, 6–1

1994 France Paris Carpet QF Agassi 7–6(6), 7–5

1994 Germany ATP World Tour Finals Carpet SF Sampras 4–6, 7–6(5), 6–3

1995 Australia Australian Open Hard F Agassi 4–6, 6–1, 7–6(6), 6–4

1995 United States Indian Wells Hard F Sampras 7–5, 6–3, 7–5

1995 United States Key Biscane Hard F Agassi 3–6, 6–2, 7–6(3)

1995 Canada Canada (Montreal) Hard F Agassi 3–6, 6–2, 6–3

1995 United States US Open Hard F Sampras 6–4, 6–3, 4–6, 7–5

1996 United States San Jose Hard F Sampras 6–2, 6–3

1996 Germany Stuttgart Carpet QF Sampras 6–4, 6–1

1996 Germany ATP World Tour Finals Carpet RR Sampras 6–2, 6–1

1998 United States San Jose Hard F Agassi 6–2,6–4

1998 Monaco Monte Carlo Clay R32 Sampras 6–4, 7–5

1998 Canada Canada (Montreal) Hard QF Agassi 6–7(5), 6–1, 6–2

1999 England Wimbledon Grass F Sampras 6–3, 6–4, 7–5

1999 United States Los Angeles Hard F Sampras 7–6(3), 7–6(1)

1999 United States Cincinnati Hard SF Sampras 7–6(7), 6–4

1999 Germany ATP World Tour Finals Hard RR Agassi 6–2, 6–2

1999 Germany ATP World Tour Finals Hard F Sampras 6–1, 7–5, 6–4

2000 Australia Australian Open Hard SF Agassi 6–4, 3–6, 6–7(0), 7–6(5), 6–1

2001 United States Indian Wells Hard F Agassi 7–6(5), 7–5, 6–1

2001 United States Los Angeles Hard F Agassi 6–4, 6–2

2001 United States US Open Hard QF Sampras 6–7(7), 7–6(2), 7–6(2), 7–6(5)

2002 United States Houston Clay SF Sampras 6–1, 7–5

2002 United States US Open Hard F Sampras 6–3, 6–4, 5–7, 6–4

[Robertinho]

Co tu gadać, wychowałem się na tej rywalizacji i na zawsze ukształtowała ona moje postrzeganie tego sportu. Dwie niezwykłe indywidualności i to powszechne poczucie uczestnictwa w tenisowym święcie, kiedy wychodzili grać przeciw sobie. Różne style gry, charaktery i przede wszystkim nieprzewidywalność, to było to, co magnetyzowało miliony fanów na cały świecie. Nie bez znaczenia pewnie było to, że Amerykanie jak nikt na świecie umieją celebrować swoich idoli.

Czas, w którym grali i odnosili największe sukcesy, nieodparcie kojarzą mi się z prawdziwą Złotą Erą tenisa, kiedy nie trzeba było nikogo na siłę lansować, szukać bohaterów zbiorowej wyobraźni w rzeszy graczy po prostu niegodnych tego miana, ogłaszać wielkimi talentami zawodników bez żadnych poważnych sportowych osiągnięć. Wtedy młodzi gracze po prostu pojawiali się na światowych arenach i zaczynali wygrywać wielkie turnieje, "przedstawiali się" publiczności wspaniałą grą, a nie dziwnymi zachowaniami(choć i tych nie brakowało!; barwnych postaci było wręcz zdecydowanie więcej) i brakiem umiejętności podjęcia walki z najlepszymi.

Wygrywali te wielkie turnieje po trosze również dlatego, że... nie mieli innego wyjścia! Nie do pomyślenia było, żeby tenisista bez finału, czy choćby półfinału Wielkiego Szlema mógł liczyć na intratny kontrakt reklamowy, korzystną umowę sponsorską, nie mówiąc o sławie, czy podziwie milionów. Nie można było pławić się w sławie i bogactwie, nie wygrawszy nawet jednego zawodowego turnieju, a i z takimi przecież przypadkami mieliśmy do czynienia w ostatnich latach. Nie chcę gloryfikować i nie gloryfikuję na siłę "tamtych czasów", bo też i inny era jest moją ulubioną i inny zawodnicy stali się moimi bohaterami. Niemniej jednak nie sposób pozbyć się wrażenia, że jeśli coś się zmieniło, to niekoniecznie tylko na lepsze. I nie mam tu na myśli tylko tenisa. Trudno nie zauważyć, że teraz droga do bycia "kimś" jest może i prostsza, ale też często po prostu mniej wartościowa i dająca raczej złudzenie prawdziwej sławy, niż szanse na trwałe i chwalebne zapisanie się w ludzkiej pamięci.

[DUN I LOVE]

Dwie niezwykłe indywidualności i to powszechne poczucie uczestnictwa w tenisowym święcie, kiedy wychodzili grać przeciw sobie.

A ta nieodparta świadomość, że masy rozkochują się w tenisie, kiedy Agassi wraca do gry i biegnie do krzesełka...

Czas, w którym grali i odnosili największe sukcesy, nieodparcie kojarzą mi się z prawdziwą Złotą Erą tenisa, kiedy nie trzeba było nikogo na siłę lansować, szukać bohaterów zbiorowej wyobraźni w rzeszy graczy po prostu niegodnych tego miana, ogłaszać wielkimi talentami zawodników bez żadnych poważnych sportowych osiągnięć.

To też czas, gdzie jak na dłoni widać, że można zostać naprawdę wybitnym, mając u boku silną konkurencję, która ani myśli statystować - były oczywiście różne przypadki poddaństwa czy wasalstwa, ale dużo rzadziej się zdarzało, że ktoś grając słabo potrafił regularnie robić połówki czy finały.

W wolnej chwili postaram się w telegraficznym skrócie opisać każdy z aktów tej rywalizacji - moim zdaniem najbardziej "kompletnej" i emocjonującej w całej historii tenisa - przynajmniej tej, której doświadczyłem.

[Jacques D.]

W wolnej chwili postaram się w telegraficznym skrócie opisać każdy z aktów tej rywalizacji - moim zdaniem najbardziej "kompletnej" i emocjonującej w całej historii tenisa - przynajmniej tej, której doświadczyłem.

Chyba jednak Navratilova vs Evert, z historiograficznego punktu widzenia, wyraźnie dystansuje tę i wszystkie inne rywalizacje - przynajmniej w Erze Open. Ilość meczów, długość rywalizacji i jej zaciętość, ilość meczów wybitnych i przełomowych, które się do niej zaliczają - to wszystkie jest dość jednak jednoznaczne, nie mówiąc już o poziomie czysto sportowym.

Co do bohaterów tematu, to Ameryki nie odkryję. Tak jak już pisałem gdzieś kiedyś - żaden nie był moim ulubieńcem (z Amerykanów w ogóle kibicowałem bardzo nielicznym), jednak styl gry obu lubiłem bardzo (wówczas odrobinę bardziej Agassiego, dziś już nie umiałbym rozstrzygnąć) a ich pojedynki od pierwszej piłki w naturalny sposób wzbudzały emocje, nawet jeśli nie grali akurat na podniebnym poziomie. Wspaniale się na to patrzyło, nawet jeśli nie była to rywalizacja do końca wyrównana (Pete już na początku meczu zdawał się być zwykle jakby o krok bliżej zwycięstwa od Andre).

[Rroggerr]

Warto jeszcze zwrócić uwagę, że gdy w rywalizacji Lendl-McEnroe na 10 ostatnich spotkań, w dziewięciu triumfował Czech, i to tylko raz tracąc w ogóle seta, gdy podobnych kształtów w ostatnich latach nabrała rywalizacja Beckera z Edbergiem oraz mecze McEnroe'a ze starym Connorsem, gdy Fedal od 2009 roku poza niewielkimi wyjątkami nabrał kształtów jednostronnego bicia Federera, to w rywalizacji Samprasa z Agassim nigdy nic nie było wiadomo, a nawet gdy obaj byli pod 30-tkę, to jeszcze poziom tych wyrównanych do granic możliwości spotkań, tj. np. półfinał AO 2000 czy przede wszystkim 1/4 z US Open '00, stał na genialnym poziomie czysto sportowym.

Ciekawe, czy jeszcze kiedyś czegoś takiego dożyjemy.

[DUN I LOVE]

W wolnej chwili postaram się w telegraficznym skrócie opisać każdy z aktów tej rywalizacji - moim zdaniem najbardziej "kompletnej" i emocjonującej w całej historii tenisa - przynajmniej tej, której doświadczyłem.

Chyba jednak Navratilova vs Evert, z historiograficznego punktu widzenia, wyraźnie dystansuje tę i wszystkie inne rywalizacje - przynajmniej w Erze Open. Ilość meczów, długość rywalizacji i jej zaciętość, ilość meczów wybitnych i przełomowych, które się do niej zaliczają - to wszystkie jest dość jednak jednoznaczne, nie mówiąc już o poziomie czysto sportowym.

No, ale ja nie doświadczyłem tej rywalizacji, a jak wyżej zaznaczyłem - odniosłem się tylko do tego, co widziałem.

[SebastianK]

W wolnej chwili postaram się w telegraficznym skrócie opisać każdy z aktów tej rywalizacji - moim zdaniem najbardziej "kompletnej" i emocjonującej w całej historii tenisa - przynajmniej tej, której doświadczyłem.

Chyba jednak Navratilova vs Evert, z historiograficznego punktu widzenia, wyraźnie dystansuje tę i wszystkie inne rywalizacje - przynajmniej w Erze Open. Ilość meczów, długość rywalizacji i jej zaciętość, ilość meczów wybitnych i przełomowych, które się do niej zaliczają - to wszystkie jest dość jednak jednoznaczne, nie mówiąc już o poziomie czysto sportowym.

No, ale ja nie doświadczyłem tej rywalizacji, a jak wyżej zaznaczyłem - odniosłem się tylko do tego, co widziałem.

I to na pewno jest największa i najpełniejsza rywalizacja jaką widziałeś ? Na pewno nie R-R ?
Bo mi się wydaje, że - mimo całego szacunku do Agassiego był On z tej czwórki najgorszym tenisistą.

Co oczywiście nie zmienia tego, że jego pojedynki z Pete'm mnie fascynowały. Chociaż im obojgu nie kibicowałem bo kibicowałem takiemu jednemu rudemu chamowi

[DUN I LOVE]

I to na pewno jest największa i najpełniejsza rywalizacja jaką widziałeś ? Na pewno nie R-R ?

Zdecydowanie - jeżeli rozmawiamy o rywalizacjach, a nie o hołdach lennych.

Bo mi się wydaje, że - mimo całego szacunku do Agassiego był On z tej czwórki najgorszym tenisistą.

Nie wiem z jakiej czwórki (wszak w tym temacie mamy dwójkę ), ale wydaje mi się, że tenisowa jakość nie zawsze przekłada się na jakość rywalizacji - tutaj niezbędny jest charakter i wola walki, a to Andre miał niesamowite.

[SebastianK]

Owszem miał, nie zaprzeczam. Ogólnie trzeba powiedzieć, że to był czas kolorowych postaci a teraz..

Teraz pisz o rywalizacji dwóch synów imigrantów

[DUN I LOVE]

Rywalizacja Panów podczas marcowych mastersów.

[Mario]

[Damian]

[Damian]

[DUN I LOVE]

Boże, aż sobie obejrzę przez te 24 minuty.

[Damian]

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=UxUm68z ... FA4vd89BJU[/youtube]

[Robertinho]

Widzę, że mój post sprzed pół dekady(!), okazał się niestety proroczy, jeśli idzie o rozwój przeróżnych, lansowanych w ostatnich latach talentów. Nowych, ciekawych rywalizacji, również nam nie przybyło.