Oczywistością jest, że to jedna z najważniejszych rywalizacji w historii tenisa, w latach 90.ta zdecydowanie najlepsza (Seles vs Graf miała szansę ją przerosnąć, ale ostatecznie wiadomo, co ją zahamowało). Młodszym fanom tenisa pewnie trudno tak do końca wyłapać, na czym polegała jej wyjątkowość - w kontekście Fedala i Rafole może jest ona trudna do pojęcia. Ci, co mogli ją śledzić na żywo pewnie pamiętają, że jej magia sięgała daleko poza tenis: to był jeden z wielu symboli potęgi USA, tego, że to ten właśnie kraj nadawał wówczas ton całemu światu - nie tylko w kwestii gospodarki czy biznesu, ale też właśnie w dziedzinach takich jak sport, kultura czy rozrywka. Te mecze były czymś więcej niż tylko spotkaniami tenisowymi, nawet bardzo dobrymi - to były spektakle, które magnetyzowały tłumy i wykraczały daleko poza zasięg dyscypliny, tak jak w świecie kina takimi spektaklami były Titanic, Matrix czy Braveheart (ale też przecież te z ambitniejszych kręgów, o niewiele mniejszym wpływie ogólnym, jak np. Gorączka czy Pulp Fiction). Zresztą, miłośnicy kina mogą to łatwo odnieść do swojej dziedziny - lata 90.to był już zmierzch naprawdę ambitnego kina, ale, z perspektywy czasu, to właśnie Hollywood przynosiło wtedy jakąś iluzję, że w świecie filmu nadal sporo się dzieje ;] ("dzieje się" w znaczeniu czegoś więcej niż wyprodukowania tysięcznej części Avengers dla zgarnięcia kolejnej porcji $$$$$$). Co w bardzo widoczny sposób przekładało się na klimat dyskusji wokół filmu (program Siskela i Eberta np. osiągał wtedy największą popularność). I podobnie jest z tenisem i z tym, jak wpływali na dyskurs na jego temat Sampras i Agassi. Z tym mi się ta rywalizacja kojarzy, z tym wiąże się w moich wspomnieniach - z klimatem (być może ostatni raz w historii) mocarstwowości Stanów (w tym dobrym sensie), USA jako ziemi obiecanej (to, że PS i AA byli źródłowo imigrantami o wschodnim pochodzeniu przynosiło dodatkowy smaczek), czasami potęgi i popularności amerykańskiej tv, nocnymi programami Lettermana i w ogóle wielkomiejską nocą ;], światłami Nowego Jorku i największego tenisowego stadionu świata w tym właśnie mieście.
Wspominam o tym zresztą bardzo nieprzypadkowo, bo przecież najważniejsze odsłony tej właśnie rywalizacji miały miejsce właśnie na US Open (choćby dwa ostatnie pojedynki). W tym właśnie sensie, tenisa jako "czynnika kulturotwórczego", wynoszenia dyscypliny na salony, wpisywania jej w szerszy kulturowy kontekst i popularyzowania jej, ta rywalizacja wyprzedza to całe Rafole o lata świetlne.
Ogólnie, Rafole to zawodnicy zbyt jednorodni jako tenisiści i jako tenisowe postaci, Fedal mimo świetnego poziomu sportowego to głównie hołdy lenne z Federerem niewytrzymującym presji tych najważniejszych momentów. Natomiast, u Samprasa i Agassiego po prostu wszystko się zgadzało.
Nie wchodząc już bardzo w technikalia, o przechylaniu się szali zwycięstwa na stronę Samprasa decydowały detale, przede wszystkim większa jednak umiejętność zaskakiwania i odwracania losów wymiany jednym uderzeniem. Andre, choć to bardzo ofensywny gracz, miewał już jednak bardziej "współczesne" tendencje, lubił sobie od czasu do czasu przeciwnika spokojniej rozprowadzić i pograć troszkę bardziej miarowo, a na ówczesnych nawierzchniach i z tak grającym Samprasem to czasem oznaczało katastrofę. No i PS to była mentalnie skała, gość nie do ruszenia, jak Rafole a może i jeszcze bardziej, ktoś, kim taki Federer bardzo chciałby się stać, ale nigdy się nie stał, czyt.wychodzimy na kort i emocje z boku, nie dajemy się przeciwnikowi do końca przeczytać i wykańczamy go na zimno jak bezduszny płatny morderca. ;] Andre, choć też mocny, lubił się pd czasu do czasu w ważnym momencie zagotować. No i jednak, co sam potwierdzał, w pewnym momencie (US Open 95) nastąpił swego rodzaju psychologiczny przełom i rywalizacja dość wyraźnie przechyliła się na stronę Pistola. Mam też nieodparte wrażenie, że tych najpoważniejszych argumentów Samprasa, czyli serwisu i fh w biegu, będących zarazem w ścisłej czołówce najlepszych uderzeń w historii tenisa, nigdy nie udało się Agassiemu zneutralizować, mimo momentów i zwycięstw. W drugą stronę - z returnem i bh Andre, Pete wydawał się trochę lepiej sobie radzić, czasem się na to nadział, czasem nawet to właśnie było decydujące, ale jednak potrafił to do pewnego stopnia zneutralizować.
To wszystko jednak tylko detale, esencją z tenisowego punktu widzenia było to, że obok poziomu sportowego była tam zawsze dramaturgia i niewiadoma, nie trzeba się było obawiać nudy tudzież gwałtu jednego na drugim. ;] Serwisowa bomba Samprasa vs igła z returnu Agassiego. Piekielny fh w biegu kontra oburęczny bh funkcjonujący jak idealnie naoliwiona maszyna. Potężne bomby z linii końcowej, u każdego w swoim stylu, precyzyjne woleje i zabójcze minięcia. Siła, finezja, różnorodność, zaskakiwanie i przede wszystkim - dwaj bardzo wyraziści i charyzmatyczni zawodnicy, którzy wydawali się stworzeni do tego, by tworzyć niezapomniane widowiska na największych kortach świata. Po prostu kwintesencja Tenisa.
Jeszcze brakowało, żebyś o Riosie i Goranie wspomniał. 
, typu Dun, Robert, ja, zainteresowała się tym sportem właśnie za lat szczenięcych.