Tenisiści i ich trenerzy

[jonathan]

Jak doskonale wiemy, tenis jest sportem indywidualnym, ale nie można też powiedzieć, by sukcesy któregokolwiek z zawodników były możliwe, gdyby nie współpraca ze sztabem odpowiednio dobranych ludzi, z których czołową pozycję zajmują tzw. coachowie. Jako założyciel wątku mam nadzieję, że znajdziemy wśród nich na tyle charakterystycznych i interesujących postaci, że otworzy nam to pole do ciekawej dyskusji. Możemy tu komentować wszelkie zmiany na stanowiskach trenerskich, relacje na linii tenisista-coach, wyrażać własne życzenia, przewidywania, mówić o cenionych i nielubianych przez nas trenerach i pisać, którzy gracze potrzebowaliby prawdziwych fachowców, a dla których taka pomoc to jedynie zbędne koszty.

Zapraszam do dyskusji!

[jonathan]

Andy Murray: Ivan Lendl, the coach behind Wimbledon triumph

If his mother nurtured and encouraged Andy Murray towards Grand Slam tennis finals, it was coach Ivan Lendl who helped him make the last leap to champion.

Two men with a similar steely outlook bonded with a shared experience of bitter defeats and determination to fulfil their ambitions.

Eight-time Grand Slam title winner Lendl was the first to be hugged by Murray in the aftermath of his landmark Wimbledon triumph.

The 53-year-old Czech-born American's blend of experience, honesty and dry humour has struck a chord with the Scot half his age, who now has a tennis father figure to complement his mother Judy's years of dedication.

"He's made a really big difference to Andy in terms of the emotional control on the court," said Judy, who is six months older than Lendl.

"I think that's helped Andy to play his best tennis for longer periods of time. We all owe him a lot."
Murray had the innate ability, mixed with a strenuous strength-building programme, to become a top-four player, but needed an extra something to get past three of the all-time greats.

After a long search following his split from Miles Maclagan, Lendl - who retired from playing in 1994 - was plucked out of tennis obscurity towards the end of 2011 to mentor Murray.

A calculated gamble which, after Murray's defeat in the 2012 Wimbledon final, meant the only players in the Open era to have lost their first four Grand Slam finals were working together as player and coach.

Just two months later, Murray followed his tutor by succeeding at the fifth attempt - winning the US Open.

Where once he looked up to the players' box in matches with a pained 'Why always me?' expression when things unravelled, he now trades stares with the dark sunglasses of Lendl. No nonsense.

After beating world number one Novak Djokovic to become the first British man since Fred Perry 77 years earlier to win Wimbledon, the 26-year-old talked of his coach's advice.

"We spoke on the morning of the match and he basically said go out and work for every single point, that's your court, your fans are going to be behind you, just bring the title home, and I managed to do it," he said.

This is your time, this is your moment, Lendl was effectively saying. And Murray channelled the belief he had in him.

"His mental toughness has improved so much in the last 18 months since Ivan Lendl became his coach. There is no question that he has been so good for Andy," says Murray's grandmother Shirley Erskine.

In a five-year period from 1985 to 1990, Lendl won the US Open three times and the Australian Open and French Open twice each. He was world number one for an unbroken three-year stretch and a finalist eight years running at the American major.

The All England title at SW19 does not grace his playing CV, his strong baseline game unbalanced by the sometimes quirky bounces on grass which once prompted him to declare the surface was "for cows". He was runner-up twice.

"Ideally he would have won it himself, but this was the next best thing for him," said Murray as he clutched the coveted gold trophy.

"He believed in me when a lot of people didn't. He's been very patient with me. I'm just happy I managed to do it for him."

The Glasgow-born Murray may have been a toddler in his new hometown of Dunblane, just north of Stirling, when Lendl was in his pomp, but their playing careers have parallels.

While the Scot has competed in an era where Roger Federer, Rafael Nadal and Djokovic won 29 of 30 successive major titles, Lendl was part of a late 1980s 'fab four' that also featured the sumptuous skills of Boris Becker, Pat Cash and Stefan Edberg.

When defeat by Federer at Wimbledon last year meant Murray matched Lendl's losing 0-4 record in Grand Slam finals, his voice cracked and tears rolled as he told the crowd: "I'm getting closer."

Lendl does not do tears, not in public at least, and four weeks later, on the same court, Murray beat Federer to win gold at the London Olympics.

Behind the scenes, his US-based coach was plotting victory in America. The father of five daughters relishing this opportunity to guide a man made in his mould.

"He's taking care of matches a bit easier at times. He is also steadier in his results and doesn't seem to have so many downs as he has done before and I'm pleased with that," he said of Murray earlier this year.

Old rival Becker reckons the stoic Lendl almost cracked a smile when Murray clambered up to embrace him as the Sunday sun dappled the 15,000 Centre Court crowd at Wimbledon.

"You can't credit Ivan enough. He's been there before and faltered," said the German, whose three Wimbledon final wins included a straight-sets defeat of Lendl in 1986.

"Ever since Ivan has been in the corner, Andy doesn't shout and scream so much."

Murray has improved composure at Wimbledon, which brings the unique pressure of a demanding home crowd.

"He's made me learn more from the losses that I've had than maybe I did in the past," he said of Lendl.

"He's always told me exactly what he thought. And in tennis, it's not always that easy to do in a player/coach relationship.

"The player is sometimes the one in charge. But he's been extremely honest with me. If I work hard, he's happy. If I don't, he's disappointed and he'll tell me."

There might not seem many obvious similarities between cycling and tennis, but the kind of marginal gains which Britain's Olympic cycling guru Sir Dave Brailsford swears by, applies across all sports.

"Pressure is for tyres," say the coolest sportsmen, and Lendl's poker-faced support at matches may just give Murray that crucial extra lift he needs.

Fellow Scot Sir Chris Hoy - the winner of a record six Olympic cycling gold medals - watched Murray on Centre Court and saluted his resolve.

"He had the whole nation expecting him to win. He is tennis in the UK - it's him, Andy Murray," said Hoy.

"To deliver under that kind of pressure and expectation, I don't know how he did it. It really is one of the greatest British sporting moments of all time."

Now Murray may well become a knight too. A champion made in Scotland, with more than a little help from his Czech mate.

http://www.bbc.co.uk/sport/0/tennis/23230293

[DUN I LOVE]

Wujek Toni.

Można kwestionować jego umiejętności, ale w mojej ocenie pewnym jest, że poprowadził Nadala lepiej niż zrobiliby to trenerzy w słynnej barcelońskiej Akademii. Była swego czasu taka propozycja, ale Toni stwierdził, że na Majorce też można wychować dobrego tenisistę. Inna sprawa, że materiał miał naprawdę wyjątkowy, szczególnie do tak fizycznego stylu gry i takiego natężenia startowego przez tyle lat.

Z tych najbardziej przeze mnie cenionych do Annacone, Stefanki i Lundgren.

[jonathan]

Nie da się ukryć, że za sukcesami Murray'a, jakie odnosi on od zeszłego sezonu, stoi również Ivan Lendl. Ta dwójka zaczęła współpracować ze sobą od stycznia 2012 roku i od początku wydawało mi się, że podjęcie takiej decyzji przez Andy'ego może zwiastować coś nowego w jego grze i wynikach. Bo odkąd pamiętam, w boksie Szkota zawsze brakowało mi jakiegoś wybitnego mistrza wielkoszlemowego albo ogólnie kogoś z nazwiskiem (Corretja i Gilbert, na którego Murray mocno nawymyślał, nie przekonywali mnie). Poza przyjacielem Danim Vallverdu miał on w swoim obozie właściwie samych specjalistów od przygotowania kondycyjnego i atletycznego. Oczywiście był jeszcze Miles Maclagan, ale nie wydaje mi się, by Andy robił przy nim jakieś nieustanne postępy. Wręcz przeciwnie, od czasu pamiętnego półfinału z Nadalem na US Open 2008, gdzie genialnie atakował forehandem i zwyciężył po pięknym czterosetowym meczu, widzieliśmy nudną, nieprzynoszącą zamierzonego skutku grę, która tylko zniechęcała do niego nie-Brytyjczyków (czasem także mnie). Aż nagle u jego boku pojawił się Lendl - mentor i guru taktyczny, który przez kilkanaście lat po zakończeniu kariery był właściwie oderwany od środowiska tenisa. Jestem przede wszystkim ciekaw, jak wygląda sposób, w jaki przeprowadza z Murray'em treningi, bo przecież pierwsze, co musi zastanawiać odnośnie tej dwójki, to zupełne przeciwieństwo ich charakterów (chociaż mówi się, że mają ponoć podobne poczucie humoru). Andy potrafi być na korcie bardzo impulsywny, a Ivan w czasach swoich zawodowych występów dał się poznać jako niewzruszona skała. I właśnie dlatego myślę, że wnosi on do tej współpracy spokój i zimną, racjonalną analizę. Nie wywiera na Szkocie żadnej presji ani nie narzuca stylu gry (choć pewnie powiedział mu, że nie da się zdobyć Szlema samym przebijaniem, a czasem trzeba po prostu zaryzykować, uderzyć mocniej i pokazać ten przysłowiowy pazur). Zamiast tego pojawia się pełna wyrozumiałość po niepowodzeniach. Lendl nauczył swojego podopiecznego, że czasem zwyczajnie nie da się wygrać, choćby nawet robiło się wszystko co możliwe (on sam zna to doskonale z autopsji, bo przecież podobnie jak Szkot przegrał swoje cztery pierwsze wielkoszlemowe finały). Dzięki temu Andy po takich porażkach jak w finale Wimbledonu z Federerem i Djokoviciem w 1/2 AO mógł spojrzeć na siebie samego i swoją grę z zupełnie innej strony niż wcześniej. Myślę, że na koniec warto wspomnieć jeszcze słowa Lendla wypowiedziane do Murray'a po tamtym przegranym meczu z Rogerem w Londynie: "Już nigdy nie odczujesz takiej presji jak wtedy, teraz będzie już tylko łatwiej". I rzeczywiście miał on rację, bo od tamtej pory Andy zwyciężył w Igrzyskach, US Open i wymarzonym Wimbledonie i wreszcie się odblokował. Czy tak jak Lendl po RG 1984 - zobaczymy.

[jonathan]

Z tych najbardziej przeze mnie cenionych do Annacone, Stefanki i Lundgren.

Też lubię Annacone'a. Oceniając z perspektywy czasu, myślę, że zatrudnienie tego właśnie szkoleniowca, dawnego trenera Samprasa, było najwłaściwszym krokiem, jaki Federer mógł podjąć w tamtym momencie kariery. Po dwóch latach ich współpracy Roger doprowadził swój tenis właściwie do optymalnego poziomu (2012 rok). Co prawda Paul mówił, że w doskonałej maszynie nie wymienia się części (aż strach zajrzeć do silnika Mercedesa), co sugerowałoby, że jego bezpośredni wpływ na Federera jest dość ograniczony, ale nie da się ukryć - Szwajcar grał zdecydowanie lepiej, od kiedy zaczął z nim współpracować. Gdyby Roger wtedy niczego nie zmienił i pozostał konsekwentny ze swoją niechęcią do trenerów, to mam wątpliwości, czy zwyciężyłby jeszcze w Wimbledonie i wrócił na pozycję lidera rankingu. Z drugiej strony patrząc na standardy RF jeden wygrany Szlem przez trzy lata wspólnej pracy to nie jest jakiś zachwycający wynik. Zobaczymy więc, co będzie dalej, bo jak już mówiłem, Federer nigdy specjalnie nie przywiązywał się do swoich coachów.

Trzeba powiedzieć, że w swoich najlepszych latach Federer nie potrzebował nigdy żadnych trenerów. Wtedy nie było po prostu nikogo, kto rozumiałby jego grę i bezprecedensowy styl (jak go ktoś określił "classic modern") lepiej niż on sam. Roger szybko to pojął i dlatego przestał polegać na jakichkolwiek szkoleniowcach. Choć na pewno dla każdego z nich współpraca z RF stanowiła olbrzymie wyzywanie (bo jak tu pracować z kimś, kogo tenis określano jako nie z tej planety?). Zresztą postaram się niedługo napisać coś o tych poprzednich coachach Szwajcara (Carterze, Lundgrenie i Roche'u), bo myślę, że to ciekawsze niż komentowanie tej porażki w Gstaad.

Wujek Toni.

Można kwestionować jego umiejętności, ale w mojej ocenie pewnym jest, że poprowadził Nadala lepiej niż zrobiliby to trenerzy w słynnej barcelońskiej Akademii. Była swego czasu taka propozycja, ale Toni stwierdził, że na Majorce też można wychować dobrego tenisistę. Inna sprawa, że materiał miał naprawdę wyjątkowy, szczególnie do tak fizycznego stylu gry i takiego natężenia startowego przez tyle lat.

Oczywiście, Wujek Toni - trener, który jako część pewnego nierozłącznego duetu, działa mi na nerwy najbardziej ze wszystkich szkoleniowców w tourze. Jemu nigdy nie zamykają się usta i on bez przerwy coś wykrzykuje (na przykład to swoje Vamos), dając Nadalowi jakieś wskazówki, co jest oczywiście zabronione (chociaż niestety w stosunku do Rafy sędziowie są wciąż zbyt pobłażliwi). O ile dobrze pamiętam, Federer po finale w Rzymie w 2006 roku z wściekłości wypowiedział nawet pod jego adresem kilka ostrych słów (zapytał go, czy jest teraz zadowolony). Ale przecież nie zawsze się wygrywa i wtedy można zobaczyć trochę inne oblicze wujka - dla mnie bezcennym było móc obserwować jego reakcje choćby w finałach US Open 2011 i Monte Carlo (zwłaszcza kiedy Djoković prowadził w pierwszym secie 5:0).

[Jacques D.]

Magnus Norman.

Nie ma wielkiego stażu, ale jego osiągnięcia muszą imponować. Z Soderlinga "swobodnego strzelca" zrobił metodycznego seryjnego zabójcę. Progres Wawrinki pod jego wodzą jest doskonale zauważalny. Nie zmienia na siłę graczy według swojego masterplanu ale stara się wyodrębnić ich najlepsze cechy i "ułożyć" optymalnie pod względem mentalnym.

Oczywiście praca Lendla z Murrayem, tak pod kątem czysto tenisowym, jak i poradzenia sobie z niełatwym przypadkiem pod kątem mentalnym, jakim niewątpliwie Murray jest, zasługuje na najwyższe uznanie. Lundgren i Cahill zaś należeli kiedyś do moich faworytów na trenerskim stołku.

[MG FCB]

Ja bardzo lubię Annacone,Lundgrena i Normana, który poprawił zarówno tenis Wawrinki jak i Soderlinga. Mnie również denerwuje Wujek Toni z tymi jego reakcjami. Annacone bardzo pomógł Rogerowi i przez pewien czas Roger dzięki niemu wrócił do swojej agresywnej gry.

[Advantage]

Dlaczego Murray przypomina Lendla

Nie można powiedzieć, że Andy Murray wygrał Wimbledon tylko dlatego, że miał za trenera Lendla - uważa Tim Henman. - Trener jest tylko tak dobry, jak jego zawodnik, a Andy jest fenomenalny - mówi.

Henman zgadza się z tym, że Lendl miał wpływ na Murraya. - To świetnie dla Andy'ego, mentalnie i psychologicznie, że miał kogoś w swoim narożniku, kto przeszedł przez to samo, co on przechodzi obecnie. Zatem Andy miał przekonanie, że porusza się w odpowiednich rejonach i robi właściwe rzeczy. To musi dodawać otuchy.

- To niesamowite - mówił w tym tygodniu Henman, nieaktywny w zawodowym tenisie od 2007 roku - jak kariera Murraya przypomina tę Lendla, ponieważ obaj przegrali swoje cztery pierwsze finały wielkoszlemowe.

W rozmowie z oficjalną stroną internetową Wimbledonu czterokrotny półfinalista najstarszego turnieju świata i nadzieja Brytyjczyków na triumf w nim w erze poprzedzającej Murraya, dodaje, że od strony technicznej nie sądzi, by Lendl zmienił u Murraya wiele. - Ale pomógł mu z jego stylem gry.

Lendl wygrał osiem turniejów Wielkiego Szlema, ale ani razu Wimbledonu, w finale którego wystąpił dwukrotnie (1986-7). Murray po finałowych porażkach w Nowym Jorku (2008) i Melbourne (2010-1 i 2013) swój pierwszy tytuł wielkoszlemowy wywalczył, z Lendlem jako trenerem, w US Open 2012.

http://www.sportowefakty.pl/tenis/40299 ... ina-lendla

[jonathan]

Becker nowym trenerem Djokovicia? Dawno nie pamiętam, abym był tak zaskoczony jakąś zmianą na stanowisku trenerskim, bo niby po co Novakowi taki zadufany bankrut jak Niemiec? Zwłaszcza że Serb zaliczył znakomitą końcówkę sezonu, dwukrotnie pokonał Nadala i zdawał się wracać na właściwe tory, a Becker w ostatnich latach poza jakimiś wypowiedziami dotyczącymi tenisa bardziej kojarzył mi się z grą w pokera, małżeństwami, rozwodami i nieślubnymi dziećmi. Jak dla mnie Serb strasznie kombinuje ze swoim sztabem. Z jednej strony na pewno świadczy to o chęci jakichś zmian, by móc wygrywać więcej Szlemów i wrócić na miejsce numer jeden, a z drugiej zawsze wydawało mi się, że Djoković z Vajdą, którego nazywa zresztą drugim ojcem, tworzy idealny duet. Niby mieli jakiś kryzys w 2009 roku, kiedy Novak zatrudnił Todda Martina (co nie wyszło mu na dobre), ale potem i tak szybko wrócili do tej współpracy (w ogóle pracują już ze sobą od prawie ośmiu lat). Tak się teraz zastanawiam, czy aby ta ostatnia zmiana nie ma czegoś wspólnego z zapowiedziami Vajdy, że chce się skupić na rodzinie (córkach, które grają w tenisa) i że współpraca z Djokoviciem będzie jego ostatnią robotą trenerską w życiu. Ponoć on sam poradził Novakowi Beckera. Co do Niemca, to rozumiem, gdyby dołączył do sztabu na tej samej zasadzie co Fibak (konsultanta), ale jakoś nie widzi mi się, aby zastąpił Vajdę jako główny coach tak, że ten usunie się teraz w jego cień. Zresztą jakie doświadczenie trenerskie ma Becker? I jak ma niby pomóc Serbowi "stać się lepszym tenisistą"? Jasne, że może być ekspertem, jeśli chodzi o trawę, i spróbować poprawić woleje, smecze, serwis Djokovicia, ale na tej nawierzchni gra się dziś inaczej niż za czasów Niemca. Novak powinien też bardziej skupić się na RG, a Becker przecież ani razu nie wygrał w Paryżu (choć z drugiej strony Lendl ani razu nie zwyciężył na Wimbledonie) ani nie był żadnym mistrzem gry na clay'u. Ponadto ktoś taki jak on kompletnie nie wygląda mi na człowieka, który mógłby całkowicie zaangażować się w tę współpracę (już bardziej pasowałby tu Fibak), a tymczasem czytam, że ma być z Djokoviciem na prawie wszystkich najważniejszych turniejach. Jedno jest pewne - Becker uwielbia być w centrum uwagi. Co przyniesie zmiana zwycięskiego skłądu dla Djokovicia? Zobaczymy, ale bez przesady, że współpraca z Beckerem potrwa tyle co Sharapovej z Connorsem. Przynajmniej będzie ciekawie.

Ogólnie można powiedzieć, że trwa moda na zmianę trenerów. Murray ma Lendla (od tego wszystko się zaczęło), Djoković Beckera, Nishikori Changa i wystarczy, że Federer weźmie sobie Edberga, z którym trenował tydzień w Dubaju (niektórzy już spekulują, że Szwed zostanie nowym coachem Rogera, w co ja osobiście wątpię), a ktoś podchwyci sobie jeszcze McEnroe'a i będziemy mieć odświeżenie rywalizacji z lat 80, 90-tych, tyle że w sztabach trenerskich. Nierozłącznie pozostają tylko Rafa i wujek Toni, co widać choćby na zdjęciach z ostatnich treningów.

[DUN I LOVE]

Nasilają się spekulacje na temat współpracy Edberga z Federerem.

Thoughts On Djokovic-Becker, Potential Federer-Edberg… Will They Work?
http://www.tennis-x.com/xblog/2013-12-20/14331.php

[SebastianK]

Becker nowym trenerem Djokovicia? Dawno nie pamiętam, abym był tak zaskoczony jakąś zmianą na stanowisku trenerskim, bo niby po co Novakowi taki zadufany bankrut jak Niemiec? Zwłaszcza że Serb zaliczył znakomitą końcówkę sezonu, dwukrotnie pokonał Nadala i zdawał się wracać na właściwe tory, a Becker w ostatnich latach poza jakimiś wypowiedziami dotyczącymi tenisa bardziej kojarzył mi się z grą w pokera, małżeństwami, rozwodami i nieślubnymi dziećmi. Jak dla mnie Serb strasznie kombinuje ze swoim sztabem. Z jednej strony na pewno świadczy to o chęci jakichś zmian, by móc wygrywać więcej Szlemów i wrócić na miejsce numer jeden, a z drugiej zawsze wydawało mi się, że Djoković z Vajdą, którego nazywa zresztą drugim ojcem, tworzy idealny duet. Niby mieli jakiś kryzys w 2009 roku, kiedy Novak zatrudnił Todda Martina (co nie wyszło mu na dobre), ale potem i tak szybko wrócili do tej współpracy (w ogóle pracują już ze sobą od prawie ośmiu lat). Tak się teraz zastanawiam, czy aby ta ostatnia zmiana nie ma czegoś wspólnego z zapowiedziami Vajdy, że chce się skupić na rodzinie (córkach, które grają w tenisa) i że współpraca z Djokoviciem będzie jego ostatnią robotą trenerską w życiu. Ponoć on sam poradził Novakowi Beckera. Co do Niemca, to rozumiem, gdyby dołączył do sztabu na tej samej zasadzie co Fibak (konsultanta), ale jakoś nie widzi mi się, aby zastąpił Vajdę jako główny coach tak, że ten usunie się teraz w jego cień. Zresztą jakie doświadczenie trenerskie ma Becker? I jak ma niby pomóc Serbowi "stać się lepszym tenisistą"? Jasne, że może być ekspertem, jeśli chodzi o trawę, i spróbować poprawić woleje, smecze, serwis Djokovicia, ale na tej nawierzchni gra się dziś inaczej niż za czasów Niemca. Novak powinien też bardziej skupić się na RG, a Becker przecież ani razu nie wygrał w Paryżu (choć z drugiej strony Lendl ani razu nie zwyciężył na Wimbledonie) ani nie był żadnym mistrzem gry na clay'u. Ponadto ktoś taki jak on kompletnie nie wygląda mi na człowieka, który mógłby całkowicie zaangażować się w tę współpracę (już bardziej pasowałby tu Fibak), a tymczasem czytam, że ma być z Djokoviciem na prawie wszystkich najważniejszych turniejach. Jedno jest pewne - Becker uwielbia być w centrum uwagi. Co przyniesie zmiana zwycięskiego skłądu dla Djokovicia? Zobaczymy, ale bez przesady, że współpraca z Beckerem potrwa tyle co Sharapovej z Connorsem. Przynajmniej będzie ciekawie.

Ogólnie można powiedzieć, że trwa moda na zmianę trenerów. Murray ma Lendla (od tego wszystko się zaczęło), Djoković Beckera, Nishikori Changa i wystarczy, że Federer weźmie sobie Edberga, z którym trenował tydzień w Dubaju (niektórzy już spekulują, że Szwed zostanie nowym coachem Rogera, w co ja osobiście wątpię), a ktoś podchwyci sobie jeszcze McEnroe'a i będziemy mieć odświeżenie rywalizacji z lat 80, 90-tych, tyle że w sztabach trenerskich. Nierozłącznie pozostają tylko Rafa i wujek Toni, co widać choćby na zdjęciach z ostatnich treningów.

Jak dla mnie Djoko i Becker pasują do siebie. Co prawda nie wiem czy Becker będzie potrafił odnaleźć się jako trener - On lubi błyszczeć i być na czołówkach gazet.

Ale ja tam Niemca lubię i życzę wszystkiego najlepszego.

[Jacques D.]

Coraz ciekawsza kompanija u Serba jak widzę. Stręczyciele, dziwkarze, profesjonalistów jakoś nie ma ochoty Djokovic zatrudniać. Jeszcze mniej mnie jego posunięcia ostatnio przekonują, niż działania Szarapowej. Ta przynajmniej po tym całym teatrzyku z Connorsem zatrudniła kogoś nieprzypadkowego.
Dla mnie podstawowa cecha trenera to umiejętność odcięcia się od całego tego medialnego szumu, brak chęci bycia na świeczniku, odpowiednio duża doza dystansu emocjonalnego, również do samego zawodnika i jego otoczenia, wreszcie ponadprzeciętna zdolność strategicznego myślenia. Czyli to wszystko, co mają Lendl czy Norman, a czym jak do tej pory nie pochwalił się Becker. Przeciwnie - wygląda raczej na antytezę takiej osoby. Obym się mylił, ale obawiam się, że pojawienie się Niemca w obozie Novaka wniesie jedynie chaos do i tak ostatnio mało przekonującego toku jego kariery.

[wyczesany]

Nasilają się spekulacje na temat współpracy Edberga z Federerem.

"Recykling" pełną parą.

[Mario]

pojawienie się Niemca w obozie Novaka wniesie jedynie chaos do i tak ostatnio mało przekonującego toku jego kariery.

Skoro zbliżają się święta, to nie obraziłbym się za taki prezent...

[jonathan]

Jak dla mnie Djoko i Becker pasują do siebie. Co prawda nie wiem czy Becker będzie potrafił odnaleźć się jako trener - On lubi błyszczeć i być na czołówkach gazet.

Jak dla mnie nie pasują na razie do siebie pod żadnym względem. Owszem, są to dwie silne osobowości, tyle że zupełnie różne. Nie widzę też żadnych podobieństw zarówno w stylu gry, jaki preferują/preferowali (o czym wcześniej wspominałem), jak i doświadczeniach z kariery. Przecież Novak jest profesjonalistą, który od dłuższego czasu wszystko poświęca wygrywaniu, a Becker to goguś, który poczuł blichtr i któremu spodobała się sława, przez co zaliczył mnóstwo przygód niezwiązanych z tenisem (np. rozwód kosztujący go kilkanaście milionów) i jego kariera była jednym wielkim ciągiem wzlotów i upadków. Jeśli porównamy ten duet z duetem Murray/Lendl, to chyba pierwsze, co rzuca się w oczy, to to, że kiedy Andy podejmował tę współpracę, nie miał jeszcze na koncie ani jednego wygranego Szlema (w tym upragnionego Wimbledonu), a Ivan osiem, natomiast Djoković już teraz osiągnął chyba więcej niż Becker (obaj zwyciężyli w sześciu Szlemach, ale Niemiec nigdy nie dominował tak jak Serb przez jakiś czas). O ile dla Szkota Lendl musiał być prawdziwym autorytetem, to kim dla Novaka ma być Becker, którego niektórzy nie traktują poważnie jako trenera? Podejrzewam, że większym autorytetem był dla niego Vajda, bo towarzyszył mu właściwie od zawsze i nazywał go drugim ojcem. Z kolei Boris nie wygląda mi na człowieka, który miałby w sobie wystarczająco pokory i mógłby być Djokoviciowi całkowicie oddany jako coach. Zasadniczą różnicą między jednym a drugim duetem są jeszcze doświadczenia z kariery. Przecież Lendl, zanim zaczął wygrywać Szlemy, przegrał pierwsze cztery takie finały i przełamał się dopiero za piątym razem - tak jak Murray. Henman oceniając tę współpracę powiedział niedawno, że właśnie te doświadczenia Ivana, który przechodził kiedyś dokładnie przez to samo co jego podopieczny, mentalnie wspomogły Andy'ego. Ponadto Szkotowi potrzebne było jakieś uspokojenie na korcie i dlatego tutaj ta skrajność charakterów między trenerem (zimnym jak skała Lendlem) i tenisistą (wściekającym się i przeklinającym Murray'em) tak świetnie się sprawdziła. Jeśli chodzi natomiast o Beckera, to jego całe pozakortowe życie raczej nie kwalifikuje go na wybitnego mentora. Zresztą wydaje mi się, że Djoković nikogo takiego nie potrzebuje, bo jest już w pełni dojrzały (dzięki doświadczeniom z ostatniego sezonu dojrzalszy niż kiedykolwiek wcześniej), ukształtowany jako tenisista i sam najlepiej wie, co robić, by wygrywać. Z drugiej strony on sam poprosił Bekcera o współpracę, więc musiał wiedzieć, na co się decyduje. Pozostaje mi tylko czekać na efekty tej współpracy. Na razie Djoković i Becker trenują w jaskini lwa (Nadala), czyli w Hiszpanii.

Ostatnio jest dużo zamieszania z tymi trenerami i tenisiści coraz cześciej chcą mieć w swoich boksach mistrzów sprzed lat. Jak widać, walka toczy się nie tylko na korcie, ale jeszcze między obozami zawodników.

Nasilają się spekulacje na temat współpracy Edberga z Federerem.

Wątpię, by doszło do współpracy Federera z Edbergiem. Jak dla mnie ich wspólne treningi w Dubaju to była bardziej taka przyjacielska relacja na linii Roger i jego idol z dzieciństwa, który mógłby udzielić mu kilku wskazówek. Niby Szwed podkreśla, że chętnie zostałby trenerem Szwajcara (nikomu innemu nie poświęciłby uwagi), ale nie wydaje mi się, aby sam Federer palił się do zatrudnienia Szweda jako swojego nowego coacha.

Odbywa się też głosowanie na trenera roku. Ja zagłosowałem na Lendla.

[Saboteur]

Wątpię, aby Becker miał mieć taką pozycje w boksie Djokovicia jak Lendl Murraya. Myślę, że będzie to bardziej współpraca na zasadzie doradzenia Nole w pewnych kwestiach. Jest też drugi wariant, mianowicie może Novak chce zmienić styl gry, bardziej pójść w allround, tylko co by mu to dało? Niemniej czucie Djokovic ma, tylko styl gry nie umożliwia mu okazania tego w pełni.


E: Ktoś wierzy w zerwanie współpracy Toniego z Rafą?

[jonathan]

Wątpię, aby Becker miał mieć taką pozycje w boksie Djokovicia jak Lendl Murraya. Myślę, że będzie to bardziej współpraca na zasadzie doradzenia Nole w pewnych kwestiach. Jest też drugi wariant, mianowicie może Novak chce zmienić styl gry, bardziej pójść w allround, tylko co by mu to dało? Niemniej czucie Djokovic ma, tylko styl gry nie umożliwia mu okazania tego w pełni.

Jedyne, co przychodzi mi do głowy odnośnie tej współpracy, to chęć Djokovicia, by dodać większą agresję i jakieś dodatkowe atuty do swojego repertuaru (Becker był mistrzem woleja, serwisu i smecza). Zresztą po postępach, jakie zrobił Murray, i mając na uwadze to, że Nadal wciąż dokłada coś do swojej gry, nadeszła właśnie kolej Novaka na wprowadzenie jakichś zmian w swoim tenisie.

E: Ktoś wierzy w zerwanie współpracy Toniego z Rafą?

Ja po tych ostatnich rewelacjach trenerskich doszedłem właśnie do wniosku, że zdziwić może mnie już tylko zerwanie współpracy Rafy z wujkiem Tonim.

[grzes430]

The Boris Bet

Spoiler:

“In the fifth set it is not anymore about tennis. It is about nerves.”

That’s probably the most famous quote uttered by Boris Becker, a six-time Grand Slam champion and a player renowned for his competitive drive. As far as coaching advice goes, though, it’s a little bit thin. So it’s going to be interesting to see how it’s all going to work out for Novak Djokovic, who has just added Becker to his team as the new head coach.

Djokovic made it clear that this is an addition—rather than a substitution—to his team. Marian Vajda, the guiding hand behind Djokovic’s greatest feats, will still be in the thick of it, even if it’s at a significant remove. Vajda will accompany Djokovic to only four tournaments (Indian Wells, Madrid, Toronto, and Beijing), while Becker will be the on-site coach of record for a dozen events, including all the majors.

Given how close and successful Djokovic and the diligent, low-key Vajda have been, you have to wonder what precipitated this move. There’s one clue, in comments by Vajda that were released by the Associated Press at the same time as remarks made by Becker and Djokovic. “I realized that Novak needed a new head coach in order for him to continue improving certain parts of the game,” Vajda declared. “In the same time, I will have more time for my family.”

This suggests that Vajda is very close to suffering coaching burnout. The job of an elite coach may look cushy, but being at a player’s beck-and-call, even if that player is independent and thoughtful, gets very wearing over time. And the better the player, the more stressful and time-consuming that job can be. A coach spends the lion’s share of his time sitting and/or watching, and traveling when you’re no longer a footloose, carefree, and single guy becomes a grind.

But Vajda’s remark also points toward some “improvement” Djokovic needs, and that part is a little mystifying. We know that there’s nothing wrong with Djokovic’s strokes. He may have the most complete, bulletproof game of any player—ever. The difference between the “weakest” and “strongest” elements in his game is smaller than in any other man.

That leaves the intangibles, or the mental game. There, too, it’s hard to find much room for improvement—at least not in the big picture. Djokovic is a superb competitor who lacks nothing in the department of determination. This is a guy who knows what those fifth sets Becker spoke of are about, which Rafael Nadal can ruefully attest.

Yet, if there’s a caveat to add, it’s that except for his heavenly 2011 season, Djokovic has sometimes been guilty of squandering golden opportunities in the biggest matches he’s played. The greatest example of that was in his loss to Nadal in the semifinals of this year’s French Open. You know, the botched overhead and all that.

My feeling at the end of this year, and I expressed it often, was that Djokovic was not vigilant enough about his No. 1 ranking. He took his foot off the gas and allowed the resurgent Nadal to sneak in and snatch back that honor, realizing too late in the year that he was in real trouble. That Djokovic played like a house on fire once the realization dawned is cold comfort, because in the end his effort was too little, too late.

Curiously, the best way to understand this partnership may be comparison with the one between Djokovic’s friend Andy Murray and Ivan Lendl. You can call Lendl a “head coach,” but I think “friend and adviser” is almost a more accurate description of their relationship. I know Murray’s forehand is much improved, his tendency to over-defend diminished, yadda-yadda-yadda. But Lendl’s great contribution was to get Murray to relax and believe in himself; the Scot was like a horse led to water by a patient and gentle hand on the halter.

But Lendl always was more into the Xs and Os of tennis than was Becker. Lendl always was a student of the game, analytical and cold. By contrast, Becker is “hot,” more inclined to rely on the powers of the mind and heart than the hands. Could it be that the difference between winning the French Open and accepting the runner-up trophy can come down to looking up at the player box and seeing Wimbledon icon Boris Becker flashing you a fist pump?

But there is one area in which Becker probably could help Djokovic: The attacking game. It’s hard to imagine that the guy with the most well-balanced ground game of all is suddenly going to become a Becker-esque aggressor, but a little bit more attack could go an awfully long way for Djokovic. It could help a serve that’s sometimes great but too often merely good, and keep Djokovic’s opponents off-balance, winning him easier or even free points. Becker certainly seems like a great choice if Djokovic wants to make the serve more foundational in his game.

Djokovic has been clever about minimizing the potential pitfalls of this relationship and, let’s face it, they are numerous. For one thing, Becker has an irrepressible, out-sized personality. He doesn’t share his former rival Lendl’s aversion to attention and the press. Given that Djokovic himself is a bit of a ham and clearly enjoys the exposure and bully pulpit provided by his success, it’s easy to see how their egos might clash under duress.

As well, Becker has almost no coaching experience to speak of. We just don’t know how well he’ll take to the role. That’s especially important, given the extensive nature of his commitment. This will clearly be a full-time gig for Becker. But then, Lendl didn’t have much experience coaching the likes of Murray when he signed up, either. And we’ve seen how that worked out.

Whatever the case, Djokovic has been very clever about hedging his bet. He’s kept Vajda on the payroll and, it appears, content. Should either Djokovic or Becker decide the partnership was a good idea gone awry, that it became more John Lennon and Paul McCartney than Butch Cassidy and the Sundance Kid, Djokovic won’t be left out in the cold, coach-less. That’s a nice luxury, for those who can afford it.

It’s hard to resist the idea that Becker was brought in to help Djokovic win two, perhaps three more matches next year. Djokovic was in three major finals and one semi last year, but walked away with just one of those trophies. So I think we know which matches those are—and why Becker’s ability to help win them would mean so much for Djokovic.

http://www.tennis.com/pro-game/2013/12/ ... rwMNfTuJBZ

[jonathan]

Wujek Toni odnośnie wszystkich spekulacji na temat swoich zastępców:

[Saboteur]