Don Carlo Ancelotti. Padretto.
Oprócz tych kilku absolutnie historycznych rekordów jakie padły jego łupem minionego wieczoru, moim zdaniem zasłużył na kolejny, nie mniej ważny - comeback roku. Jeszcze przed rokiem był uważany za skończonego szkoleniowca, który ostatnią siłą rozpędu swojego CV zamierza dotrwać do emerytury w jakichś angielskich mieliznach pokroju Evertonu, w deszczowym i szarym Liverpoolu (którego skądinąd Carletto ponoć nie znosił, stąd też m.in zgodził się na poważną redukcję pensji by tylko dostać drugą szansę w Realu). Gdyby nie szczęśliwy telefon od Pereza latem 2021 roku, dziś zapewne z gorzką miną spadałby z Evertonem z ligi. Zamiast tego, w przeciągu roku znów wdrapał się na piłkarski szczyt, zdobywając dwa trofea z Realem Madryt (w tym 35. mistrzostwo) i osiągając przynajmniej półfinał Ligi Mistrzów. I o ile dopisało mu szczęście przy dość niespodziewanej propozycji pracy od Florentino, całą resztę tej wspaniałej i wciąż trwającej historii Carlo napisał sam. Swoją pracą na przestrzeni całego już prawie minionego sezonu zasłużył na oklaski i słowa uznania. Myślę, że on sam jeszcze rok temu nie wyobrażał sobie, że zamiast klepać biedę w Anglii, powoli pakując swój dobytek z zamiarem przejścia na emeryturę wspólnie z żoną gdzieś w domku na włoskiej prowincji, będzie jednym z architektów sukcesów Realu Madryt, minionej nocy paląc mistrzowskie cygaro i świętując na Cibeles w kochającym go Madrycie.
Madrycie, który dał mu drugą szansę. Już w tym momencie, niezależnie od rozstrzygnięć w półfinałowym rewanżu z City, można powiedzieć, że bez dwóch zdań wykorzystaną.
Podobna akcja jak ta z Atletico.