Hiszpania - La Liga cz. I

[Federasta20]

http://kwejk.pl/obrazek/732953/hhahaha.html

[Joao]

Real mistrzem Hiszpanii, Barca mistrzem Gran Derbi . Ten mecz pokazał, że nie należy aż takiej wagi przywiązywać to tak zwanej formy, bo każdy mecz to odrębna historia. Co do wyższości indywidualnych umiejętności graczy Barcy nad Realem, to o ile takowa różnica występuje, jest raczej minimalna. Po prostu Barca jest dużo lepsza jako zespół. Na wiosnę tradycyjnie będzie ciężej wygrać mecz z Realem. Ja na mistrzostwo Hiszpanii się jakoś specjalnie nie nastawiam. Chciałbym, żeby Barca zwyciężyła po raz drugi z rzędu w LM. Będzie mistrzostwa fajnie, nie będzie to płakać nie będę.

[Joao]

Analiza taktyczna Gran Derbi

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=XX7rPe5l2yI&feature[/youtube]

[Joao]

Ustawienie wyjściowe zespołów:



Korekta Guardioli po 20 minutach:

[Joao]

Ronaldo zmierza po tytuł król strzelców. Ma już 20 goli po 17 kolejkach. 40 pod koniec sezonu wydaje się pewna .

[DUN I LOVE]

Niebywale skuteczny jest Real w tych meczach. Wywiózł 3 punkty z Mestalla, wczoraj zaaplikował 'szóstkę' Sevilli. Mimo wszystko, rozmiary zwycięstwa trochę źle świadczą o La Liga, chociaż jest o tyle dobrze, że GD bezpośrednio nie decydują o kształcie tabeli.

[Sempere]

Gregory van der Wiel przechodzi z Ajaksu do Valencii



Obrońca reprezentacji Holandii i Ajaksu Amsterdam przejdzie w styczniu do Valencii.

- Podpiszę kontrakt na pięć lat - powiedział van der Wiel.

Dyrektor sportowy Ajaksu Danny Blind mówił w piątek, że porozumienie między klubami powinno wkrótce zostać osiągnięte.

Kwota transferu miała wynosić ok. 9 mln euro.

23-latek miał w Ajaksie kontrakt do czerwca 2013 r.

Interesowały się nim czołowe europejskie kluby, m.in. Manchester City i Chelsea.

http://www.sport.pl/pilka/1,96012,10839 ... jaksu.html

Prezydent Sevilli trafi za kratki



Jose Maria del Nido został skazany na siedem i pół roku pozbawienia wolności za dopuszczenie się oszustw finansowych w czasach, gdy pracował jako prawnik w mieście Marbella.

Rozprawa Del Nido odbywała się sądzie w Maladze. Prezydent klubu Primera Division został skazany za defraudacje, korupcje i liczne nadużycia finansowe. Wszystko ma związek z popularną na Półwyspie Iberyjskim aferą "Minutas". Skazanym udowodniono udział w kierowani organizacją przestępczą, której celem było wyłudzanie pieniędzy z miejskiego budżetu.

Prokurator domagał się dla Del Nido kary 30 lat pozbawienia wolności, ale ostatecznie Hiszpan trafi do więzienia na 7,5 roku. Dodatkowo musi wpłacić na rzecz miasta 2,7 mln euro.

Taki sam wyrok usłyszał burmistrz miasta Marbelli Julian Munoz. Jego były doradca - Juan Antonio Roca trafi za kratki na cztery lata. Skazani przestępstw dopuścili się w latach 1999-2003. Del Nido był prezydentem Sewilli od 2002 roku. Za jego rządów klub z Andaluzji odnosił liczne sukcesy. Dwukrotnie sięgał po Puchar UEFA. Dwa razy zdobywał też Puchar Hiszpanii i raz wygrał Superpuchar.

W obecnym sezonie po 16 kolejkach zespół zajmuje szóste miejsce ze stratą 16 punktów do prowadzącego Realu.

http://www.sport.pl/pilka/1,65082,10843 ... ratki.html

[Sempere]

Perfekcyjny świat Pepa. Czy współczesną Barcelonę stworzył jej trener?

Spoiler:

Podwładni uważają go za świetnego nauczyciela, mistrzowie - za pilnego studenta, który nigdy nie przestał się uczyć. W niedzielę 40-letni Guardiola wygrał klubowy mundial. To jego 13. trofeum w Barcelonie.

Zacząłem grać w Barcelonie, gdy miałem 20 lat, bo trener Johan Cruyff wierzył we mnie, a futbol był inny. Dziś nie miałbym szans na karierę, co najwyżej występowałbym w trzeciej lidze. Nie jestem szybki ani silny, słabo gram w powietrzu. Nie potrafię dryblować, nie najlepiej wychodzi mi odbieranie piłki. Nigdy nie byłem na tyle wytrzymały, by biegać przez 90 minut. Za to potrafiłem całkiem nieźle podawać. I nic się nie zmieniło, nie jestem gorszym piłkarzem niż kiedyś, ale futbol się zmienił. Dziś, żeby grać przed obrońcami, musisz być jak Patrick Vieira albo Edgar Davids. Jeśli umiesz podawać, traktowane jest to jako bonus, ale twoim podstawowym zadaniem pozostaje defensywa - opowiadał dziesięć lat temu Guardiola.

Choć miał ledwie 32 lata i był jednym z najlepszych pomocników lat 90., piłkę kopał w egzotycznym Katarze. Wcześniej uznał, że nie nadaje się do Barcelony opartej nie na wychowankach, lecz gwiazdach z importu, a we włoskiej Brescii poczuł się niepotrzebny, bo trener Carlo Mazzone lubił, gdy za rozgrywanie zabierali się środkowi obrońcy i kopali od razu do napastników. Długo nie pocierpiał, bo został zdyskwalifikowany za stosowanie zakazanego nandrolonu.

Upokorzony (dopiero po siedmiu latach oczyszczono go z zarzutów o doping) i wykluczony (w Europie nie mógł znaleźć pracy) zdecydował, że zostanie trenerem. I stworzył drużynę, którą stawia się obok największych w historii, która ustaliła wzór futbolowego piękna, dzięki której świat pojął znaczenie posiadania piłki. Słowem, stworzył drużynę, w której sam mógłby grać.

Nauczyć Keitę mądrze biegać

Zawsze był liderem, już na podwórku wszyscy go słuchali - wspominała siostra Guardioli. W barcelońskiej szkółce koledzy nazywali go "mądrym", ci z pierwszego zespołu wybrali na kapitana. Byli trenerzy opowiadają, że Guardiola szkoleniowcem stał się jeszcze przed zejściem z boiska, bo w czasie gry myślał najszybciej i wiedział, co zrobi z piłką, zanim ją dostał.

Guardiola uważał jednak, że do pracy przygotowany nie jest. - W Hiszpanii mawiamy, że żeby nauczyć się tańczyć flamenco, musisz spędzić rok w Jerez. Pep chciał dowiedzieć się wszystkiego o futbolu, więc poleciał do Argentyny - opowiadał jego przyjaciel David Trueba, kataloński pisarz i reżyser.

Na korepetycje umówił się z byłymi selekcjonerami reprezentacji Argentyny Marcelo Bielsą i Ricardo La Volpe, od Césara Luisa Menottiego, byłego trenera Barcy i argentyńskiego mistrza świata z 1978 r., po pierwszym spotkaniu usłyszał, że zostanie trenerem Katalończyków, bo świetnie rozumie ten klub.

Gdy w końcu wszedł do szatni na Camp Nou, wzniecił rewolucję. W klubie, w którym od gwiazd nie wymagano punktualności i unikania obżerania się w fast foodach, zaczął karać za spóźnienia, zaglądał podwładnym w talerze, regularnie ich ważył. Gdy spytano Xaviego, co różni nowego trenera od poprzednika Franka Rijkaarda, wypalił, że "teraz pracujemy nad strategią i taktyką".

Leo Messiemu powiedział, że z piłką przy nodze już jest najlepszy na świecie, teraz musi zostać najlepszym bez niej. Uczył podwładnych, by dopadali do rywali od razu po stracie i bez przerwy przesuwali się po boisku. Przesuwali, bo jak mówił wychowawca Guardioli Carles Rexach "bieganie jest dla tchórzy". Nie wszyscy go zrozumieli, wylewający litry potu na treningach Seydou Keita usłyszał, że biega za dużo i bez sensu. Malijczyka kupiono z Sevilli, później okazało się, że każdy zawodnik, który dzieciństwa nie spędził w barcelońskiej La Masii, będzie potrzebował czasu, by zrozumieć taktykę Guardioli.

http://www.sport.pl/sport/10,67450,1083 ... osna_.html

Młody trener stworzył jednak drużynę hermetyczną nie tylko piłkarsko, ale także charakterologicznie. Na boisku liderów - obwieszonych medalami imprez klubowych i reprezentacyjnych - nie brakuje, ale ich ego nie grozi wybuchem w szatni. Zawstydzeni przed mikrofonami Andrés Iniesta i Carles Puyol, w niczym nie przypominają Cristiano Ronaldo z Realu tłumaczącego, że "ludzie go nie lubią, bo jest bogaty, przystojny i świetnie gra w piłkę". - Ludzie tego nie widzą, ale trenowanie u niego sprawia wielką frajdę. Na zajęciach czuję się jak dzieciak - opowiadał Xavi.

Na początku Guardiola chyba jednak nie zdawał sobie sprawy z wyjątkowości szatni na Camp Nou. Zakochany w umiejętnościach Zlatana Ibrahimovicia, nie słuchał piłkarzy, którzy prosili, by nie wypuszczał z klubu Samuela Eto'o, ani doradców ostrzegających, że Szwed do Barcelony się nie nadaje. Inter dostał za niego Kameruńczyka i 46 mln euro. Ibrahimović - piłkarz wybitny, ale traktujący futbol jak sport indywidualny - wytrwał w Barcelonie rok, dziś regularnie ubliża byłemu trenerowi w wywiadach. Choć później Guardioli zdarzały się transferowe pomyłki, nie sprowadził już zawodnika, który charakterem przypominałby Ibrahimovicia.

- Doskonale zdaje sobie sprawę, że do końca życia będzie się musiał uczyć. I jestem przekonany, że nigdy nie przestanie się rozwijać - mówił Menotti.

Człowiek chory na futbol

Gdy do niego przyjechałem, przywitał mnie słowami: Daję ci trzy minuty na zdjęcia, ale uważaj - dwie już minęły. Więcej dowodów na jego zdolności motywacyjne nie potrzebowałem - opowiada Timm Kölln, który fotografował trenera Barcelony przed wygranym finałem Ligi Mistrzów w 2009 r. Zajrzał do jego niewielkiego biura, pełnego płyt DVD z meczami, podglądał trenera analizującego na komputerze grę rywali.

To jego obsesja, ojciec narzeka, że Pep żyje pracą 24 godziny na dobę, mama martwi się, że jej syn wyłysiał ze stresu. Koledzy opowiadają, że wiosną, w czasie czwórmeczu z Realem Madryt - w lidze, Pucharze Hiszpanii i Lidze Mistrzów - ich szef rzadko był w stanie coś zjeść.

Gdy dwa lata temu jego zespół zdobył pierwsze mistrzostwo świata, musiał zmierzyć się z problemem, którego debiutanci raczej nie doświadczają - w pierwszym roku zdobył wszystko, co było do zdobycia, a od fachowców słyszał, że stworzył najładniej kopiącą piłkę drużynę w dziejach.

Postanowił więc swoje dzieło udoskonalić. Z jedenastki, która w 2008 r. zaczęła jego pierwsze El Clásico, do dziś zostało sześciu piłkarzy. Messiego przesunął z prawej strony na środek, David Villa po transferze z Valencii przeprowadził się z ataku na lewe skrzydło. Wszystkich eksperymentów wyliczyć się nie da, ale kibice Barcy widzieli już stopera Gerarda Pique ustawionego w ataku i prawego obrońcę Daniego Alvesa biegającego na skrzydle.

Gdy jego drużyna do perfekcji doprowadziła przemieszczanie się w systemie 4-3-3, nauczył ją pracować w taktyce 3-4-3. W inauguracyjnym meczu nowego dzieła trenera Barca rozbiła Villarreal 5:0. - Bez przerwy coś sprawdza, analizuje i wymyśla. To człowiek chory na futbol, perfekcjonista i maniak. Zrobi wszystko, by osiągnąć cel. Jestem przekonany, że w każdej dziedzinie odniósłby sukces. Gdyby postanowił, że zostanie muzykiem, byłby dobrym muzykiem, gdyby zajął się psychologią, byłby dobrym psychologiem - mówi Xavi.

Na biurku Guardioli leżą książki specjalistów od zarządzania, historia hiszpańskiej wojny domowej i prace katalońskich socjologów. Namiętnie czyta Marka Aureliusza, Baltasara Graciána i Senekę. Wybitny trener i miłośnik sztuki Fabio Capello, który pracował z Hiszpanem w Romie, nazywał go intelektualistą. - Piłkarze zwykle mają mózg w nogach, ale nie można generalizować - żartuje Guardiola. Interesuje się też modą, uchodzi za jednego z najlepiej ubranych szkoleniowców w Europie, gdy był piłkarzem, pracował jako model.

Choć w Katalonii powstało już mnóstwo książek o Guardioli, on zazwyczaj się w nich nie wypowiada. Pierwszego dnia pracy ogłosił, że nie będzie udzielał wywiadów, by nie faworyzować największych mediów (potem okazało się, że tak poradził mu Bielsa). Gdy na konferencjach dziennikarze pytają go o sekret sukcesów Barcy, odpowiada, że wszystko zawdzięcza wybitnym piłkarzom. Z każdym rokiem coraz mniej ludzi mu wierzy.

Pep Guardiola (ur. 1971 r.) - Jako piłkarz z Barceloną sześć razy zdobywał mistrzostwo kraju, dwa razy puchar. Sięgnął także po Puchar Europy i Puchar Zdobywców Pucharów. Trenerem Barcy jest od 2008 r., trzy razy zdobył mistrzostwo, dwa razy puchar kraju, dwa razy wygrywał Puchar Europy i klubowe mistrzostwo świata.

http://www.sport.pl/pilka/1,123132,1083 ... elone.html

[DUN I LOVE]

Barcelona uzyskała prawo pierwokupu Neymara. W najbliższym czasie transfer nie dojdzie jednak do skutku. Spekuluje się, że Brazylijczyk ma być następcą Davida Villi.

[Joao]

Ciekawe po co Barcy niesforny Brazylijczyk. Lepiej stawiać na wychowanków (Pedro), niż sprowadzać gwiazdy za grubą forsę.

[Sempere]

Diego Simeone trenerem Atletico Madryt



Były kapitan piłkarskiej reprezentacji Argentyny Diego Simeone został trenerem Atletico Madryt, zastępując zdymisjonowanego w czwartek Gregorio Manzano. Simeone występował w madryckim zespole w latach 1994-1997 i 2003-2005 roku.

55-letni Manzano został zwolniony, gdy jego podopieczni sensacyjnie odpadli w 1/16 finału Pucharu Hiszpanii, przegrywając z trzecioligowym Albacete. Faworyzowane Atletico dwukrotnie uległo niżej notowanemu rywalowi - 1:2 i 0:1.

Była to kolejna "wpadka" zespołu z Madrytu, który bardzo słabo spisuje się również w Primera Division. Po 16 kolejkach zajmuje 10. miejsce, mając zaledwie cztery punkty przewagi nad strefą spadkową.

Argentyńczyk Diego Simeone, były piłkarz Atletico, specjalnie zrezygnował z posady szkoleniowca w Racingu de Avellaneda i zgłosił chęć powrotu do Hiszpanii.

http://www.sportowefakty.pl/pilka-nozna ... co-madryt/

[Sempere]

Villa jednak zagra na Euro? Lekarze dają nadzieję



David Villa, który pięć dni temu przeszedł operację złamanej nogi, opuścił szpital. - Wkrótce mnie zobaczycie na boisku - stwierdził supersnajper Barcelony i reprezentacji Hiszpanii

Koszmarnej kontuzji Villa doznał podczas klubowych mistrzostw świata w Japonii. W półfinałowym meczu Barcelony z katarskim Al-Sadd stanął tak niefortunnie, że pękła mu kość piszczelowa lewej nogi. Pod znakiem zapytania stanął przez to udział króla strzelców ostatnich mistrzostw Europy oraz jednego z najlepszych snajperów mundialu w RPA, w turnieju Euro 2012. Pierwsze diagnozy mówiły nawet o pięciomiesięcznej przerwie w grze w piłkę.

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=FeGEeHAG ... r_embedded[/youtube]

Doktorzy, który operowali Villę stwierdzili jednak, że operacja przebiegła "znakomicie", przez co sam zawodnik ma nadzieję, że powrót nastąpi szybciej niż wszyscy myślą. - Naprawdę wierzę, że mogę szybko wrócić do zdrowia i do walki na boisku. Dzięki pomocy wielu ludzi zobaczycie mnie wkrótce na murawie i znów będę cieszył się grą, jak wcześniej - cytuje Villę oficjalna strona FC Barcelony.

Co najważniejsze w swoim optymizmie Hiszpan nie jest osamotniony. Dobrej myśli są również sami lekarze. - Wszyscy mają nadzieję, że zagra na Euro. Co prawda szanse są małe, ale nie można niczego wykluczyć - stwierdził dr Ramon Cugat, który nadzorował operację piłkarza.

Brak Villi byłby olbrzymim osłabieniem reprezentacji Hiszpanii. Napastnik Barcelony dla kadry strzelił już 51 goli, co czyni go najskuteczniejszym strzelcem w historii tego kraju.

http://www.sport.pl/pilka/1,65082,10871 ... karze.html

Barcelona zabrała głos w sprawie transferu Neymara



Przedstawiciele FC Barcelony zdystansowali się od sensacyjnych doniesień prasy, która sugerowała, że istnieje wstępne porozumienie w sprawie transferu Neymara z Santosu.

FC Barcelona, według sugestii niektórych tytułów prasowych, wpłaciła na konto Santosu 10 milionów euro. Taka kwota miała dać Hiszpanom możliwość sprowadzenia do siebie Brazylijczyka przed 2014 rokiem.

– Komunikujemy jedynie umowy, które są już sfinalizowane – wyjaśnia Toni Frexia, rzecznik prasowy hiszpańskiego klubu.

– Szanujemy to, że Neymar jest piłkarzem Santosu. Nie mam nic więcej do dodania – dodaje przedstawiciel Barcelony.

Neymar z transferem do Barcelony jest łączony od dłuższego czasu. Brazylijczyk podczas niedawnego finału Klubowych Mistrzostw Świata miał ponoć prosić Josepa Guardiolę o transfer na Camp Nou.

Według informacji, które pojawiają się w prawie, Santos wycenia Neymara na 40-50 mln euro. Kontrakt piłkarza z brazylijskim klubem wygasa w 2014 roku.

http://www.przegladsportowy.pl/Pilka-no ... 1,459.html

[Sempere]

Te gwiazdy Primera Division mogą zmienić klub



Zaczęło się końcowe odliczanie do styczniowego okna transferowego. W Primera Division może dojść do wielu zmian kadrowych. Takie gwiazdy jak Abidal, Kaka czy Soldado są bliskie zmiany klubu.

Eric Abidal (Barcelona)

Kontrakt Erica Abidala z Barceloną wygasa z końcem sezonu, a "Katalończycy" nie kwapią się z jego przedłużeniem. W kolejce po usługi Abidala ustawiły się już takie znane kluby jak PSG, AC Milan czy Manchester City.

Diego Buonanotte (Malaga)

Tego sezonu Diego Buonanotte nie może zaliczyć do udanych. Co prawda argentyński rozgrywający strzelił w środę ważnego gola dla Malagi w spotkaniu z Getafe (2:2) w ramach Copa del Rey, to i tak pozostaje tylko rezerwowym. Getafe, Rayo Vallecano i Atletico Madryt z chęcią przygarnęłyby tego utalentowanego piłkarza.

Ricardo Costa (Valencia)

Trener Valencii, Unai Emery, stracił zaufanie do Ricardo Costy, który od początku sezonu zaledwie dwukrotnie pojawił się w meczu Primera Division. Portugalczyk z chęcią w styczniu odszedłby z Valencii. Jego poczynania obserwują Benfica, Betis i Atletico Madryt.

Kaka (Real Madryt)

Kariera Kaki w Realu Madryt dobiega końca. Jak tylko Brazylijczyk zaczął wracać do wysokiej formy, doznał kontuzji. Mimo, że Kaka deklaruje, że nie chce opuścić Santiago Bernabeu, to jego miejsce w zespole Jose Mourinho nie jest już takie pewne. W Realu błyszczą bowiem Angel Di Maria i Jose Callejon. Kakę z chęcią przygarnęłyby takie zespoły jak Arsenal, Tottenham, Chelsea, Milan i Inter.

Carlos Kameni (Espanyol)

Kameruński bramkarz stracił miejsce w składzie na rzecz Cristiana Alvareza. Trener Espanyolu Mauricio Pochettino nie widzi go w swoim zespole. Mało brakowało, aby Kameni został piłkarzem Romy. Teraz o jego względy bije się Tottenham i Fulham.

Nilmar (Villarreal)

Gdy w ubiegłym sezonie Villarreal zakończył sezon na czwartym miejscu i dotarł do półfinału Lidze Europejskiej, Nilmar był szczęśliwy w Hiszpanii. Teraz jednak, gdy Villarreal zajmuje w Primera Division miejsce czwarte, ale od końca, piłkarz nie chce zatonąć wraz z zespołem. Brazylijczyk jest na celowniku Romy, Fiorentiny i Sao Paulo.

Mesut Oezil (Real Madryt)

Niemiec po przejściu do Realu Madryt miał być rewelacją Primera Division, jednak nie zachwycił Jose Mourinho i zazwyczaj nie grał do ostatniego gwizdka sędziego. Mimo, że Ozil twierdzi, że nigdzie się nie wybiera, to nad ofertą Manchesteru United czy Liverpoolu chyba by się zastanowił.

http://www.przegladsportowy.pl/Pilka-no ... 1,459.html

[Sempere]

Barcelona została uznana najlepszą drużyną roku wg Światowym Stowarzyszeniu Prasy Sportowej (AIPS).

najlepsze zespoły

1. FC Barcelona (Hiszpania) piłka nożna 1411
2. reprezentacja Nowej Zelandii w rugby 1000
3. reprezentacja Brazylii siatkarzy 617

http://www.sportowefakty.pl/inne/2011/1 ... ecie-aips/

Transferowe bitwy Realu i Barcelony, Królewscy obserwują gwiazdę Bundesligi



Marco Reus ma być kolejnym utalentowanym i niezbyt drogim graczem, który trafi na Santiago Bernabeu. Królewscy nie rezygnują również z Neymara. Z kolei włodarze FC Barcelony na lato mają inny transferowy cel - Garetha Bale'a. Ponadto Michel najprawdopodobniej zostanie trenerem Saragossy, Carlos Kameni jest o krok od Malagi, a Mesut Oezil może potwierdzić klątwę "dziesiątek" w Realu.

Plany Realu Madryt: Reus, nowa strategia na Neymara

Skauci Królewskich obserwują transferowy rynek w poszukiwaniu perspektywicznych i niezbyt drogich piłkarzy. Kto więc pójdzie w ślady Mesuta Oezila, Nuri Sahina czy Raphaela Varane'a?

Podobno na celowniku Realu znalazło się jedno z odkryć ostatnich miesięcy w Bundeslidze, Marco Reus. Ofensywny pomocnik Borussi Moenchengladbach strzelił 13 goli w 18 spotkaniach i już 3-krotnie zagrał w reprezentacji. Klauzula wykupu 22-latka wynosi 17,5 mln euro, a w kolejce już ustawia się długa lista chętnych.

Włodarze Realu planują również nową ofensywę na Neymara. Brazylijczyk przedłużył niedawno kontrakt z Santosem do 2014 roku, a następnie miałby trafić do FC Barcelony. Blancos jednak nie rezygnują z 19-latka i zamierzają zaoferować mu kontrakt po Igrzyskach Olimpijskich w Londynie.

Michel trenerem Saragossy?

Wszystkie znaki na niebie wskazują, że Saragossę po zwolnieniu Javiera Aguirre przejmie Michel. Były szkoleniowiec Getafe ma podpisać umowę z Aragończykami do końca sezonu, a oficjalne ogłoszenie może nastąpić jeszcze w czwartek.

Michel trenował już Rayo Vallecano, Castillę (druga ekipa Realu Madryt) oraz Getafe. 48-latek zespół z przedmieść Madrytu 2-krotnie uchronił przed degradacją, a mimo to prezes klubu zdecydował się w ostatnie lato nie przedłużać jego umowy.

Barcelona powalczy o Bale'a w lecie, Tottenham liczy na wymianę z Realem

Menadżer Tottenhamu, Harry Redknapp, nie wyobraża sobie swojej ekipy bez największej gwiazdy - Garetha Bale'a. Jego odejście w styczniu wydaje się być wykluczone, jednak przed kolejnym sezonem wszystko może się zmienić. Angielskie media sugerują, że Walijczyk może mieć dość walki z ekipą, która nie ma większych szans na zdobycie mistrzostwa.

Z tej sytuacji chce skorzystać FC Barcelona. Josep Guardiola planuje wzmocnić lewą stronę, a Bale jest idealnym kandydatem na tę pozycję. Największym problemem pozostaje cena. Obecnie Koguty wyceniają swojego piłkarza na 60 mln euro, jednak Barca jest skłonna zapłacić jedynie połowę tej ceny.

Tymczasem kataloński Sport doniósł, że Redknapp zgodzi się na jego sprzedaż tylko w wypadku kupna nowej gwiazdy. Z tego względu w Tottenhamie liczą na wymianę z Realem Madryt. Za Bale'a na Wyspy Brytyjskie miałby powędrować Kaka.

Kameni o krok od Malagi

Właściciel Malagi zainwestował już 135 mln euro w sprowadzenie nowych graczy. Kwota ta na pewno zwiększy się po kolejnym okienku transferowym. Obecnie głównym celem Andaluzyjczyków jest pozyskanie golkipera i w ciągu tygodnia na La Rosaleda może trafić Carlos Kameni.

Kameruńczyk występuje w Espanyolu od 7,5 roku, jednak w tym sezonie nie zagrał nawet minuty. Zarówno klub, jak i zawodnik liczą na transfer w styczniu. Kameni podobno ma kilka propozycji, jednak największe szanse daje się Maladze. Cała transakcja powinna wynieść ok. miliona euro.

Oezil dzieli losy innych "dziesiątek"

Dziennikarze Marki piszą o klątwie "10" w Realu Madryt. Od kiedy Santiago Bernabeu opuścił Luis Figo żaden z piłkarzy nie spisywał się dobrze z tym numerem na koszulce. Przed trwającym sezonem "10" otrzymał Mesut Oezil i zaczął prezentować się znacznie gorzej aniżeli przed rokiem.

Podobna sytuacja miała miejsce z Wesleyem Sneijderem, który z "23" zanotował rewelacyjny sezon, a po zmianie na "10" trenerzy nie byli zadowoleni z jego postawy i odszedł do Interu. Z tym numerem po boisku biegał również Robinho, który swoje prawdziwe umiejętności zaprezentował jedynie w debiucie.

W poprzednim sezonie dość przypadkowo "10" otrzymał Lass Diarra i również nie potwierdził swojej wcześniejszej formy. Czyżby klątwa "10" spadła teraz na reprezentanta Niemiec?

http://www.sportowefakty.pl/pilka-nozna ... y-krolews/

[DUN I LOVE]

Reus odpada. Niemiec zasilił Borussie Dotrmund.


http://i1.kwejk.pl/site_media/obrazki/2 ... 1323462433

[Saboteur]

http://i1.kwejk.pl/site_media/obrazki/2 ... 1323462433

Myślałem, że padnę .

[DUN I LOVE]

Barca - Osasuna 4-0. Blaugrana odnosi swoje 1000 zwycięstwo w historii na Camp Nou! Po 2 bramki dla zwycięzców zdobyli Cesc Fabregas i Lionel Messi. Przy wszystkich 4 bramkach asystował Xavi.

[Sempere]

Tysiąc zwycięstw piłkarzy Barcelony



Zwycięstwo nad Osasuną Pampeluna 4:0 w 1/8 finału Pucharu Króla było tysięcznym w historii oficjalnych meczów piłkarzy Barcelony. Po dwie bramki strzelili Cesc Fabregas i Argentyńczyk Lionel Messi.

Jak wyliczyli hiszpańscy statystycy, Katalończycy rozegrali łącznie 1358 spotkań, z których 224 zremisowali, a 134 przegrali.

Najwięcej wygranych Barcelona zanotowała w Primera Division - 714. W europejskich pucharach triumfowała 163-krotnie, Pucharze Króla (Hiszpanii) 107 razy, a ponadto po osiem w Superpucharze i Pucharze Ligi.

W Copa del Rey, czyli Pucharze Hiszpanii, Barcelona nie przegrała dokładnie od dwóch lat, od potyczki z Sevillą 1:2. Natomiast bramki na stadionie Camp Nou nie straciła od 13 września 2011, tj. od trafienia Thiago Silvy z Milanu. Od tego czasu podopieczni Pepe Guardioli zdobyli 53 gole na swym obiekcie.

Trafienia Messiego z Osasuną były jego nr 210 i 211 w historii występów w barwach blaugrana. Aż 164 bramki uzyskał lewą nogą, 36 prawą, a dziewięć głową. W obecnym sezonie ma na koncie 31 goli w 27 grach. Do rekordowego poprzedniego sezonu brakuje mu 22.

http://www.sportowefakty.pl/pilka-nozna ... barcelony/

[DUN I LOVE]

Wczoraj Real zniszczył Granadę 5-1 w pierwszym ligowym meczu w 2012. Dzisiaj na plac gry wyjdą m.in. piłkarze Barcelony. Przy takiej formie Realu nie można sobie pozwolić na stratę jakichkolwiek punktów.

E:
I remis. 8 punktów więcej zgubionych na średniakach. Widmo porażki w tak nierównej lidze coraz bardziej wyraźne.

[Sempere]

Czy Barcelona jest największa w historii

Spoiler:

To w Ajaksie postanowili nie szkolić trampkarzy indywidualnie, lecz poddać uniwersalnemu treningowi pozwalającemu każdemu zagrać na dowolnej pozycji. To tam wizjoner Rinus Michels rzeźbił futbol totalny, który zrewolucjonizował dyscyplinę, popchnął ją ku przyszłości, odmienił bezpowrotnie. Barcelona tamten koncept również urzeczywistniła, ale też wyniosła na wyższy poziom - o najlepszych drużynach w historii pisze Rafał Stec.

To spektakularnie doniosłe pytanie stawiają niemal wszyscy, którzy ośmielają się filozofować o zagadnieniach futbolowych. Nie unikniemy go i w tej rubryce, zwłaszcza że okazji nie ubywa, przeciwnie - katalońska trupa zostanie uhonorowana nawet dziś wieczorem, gdy nie wytruchta na murawę. Leo Messi przyjmie Złotą Piłkę - nagrodę dla najlepszego gracza na planecie - trzeci rok z rzędu, czego dotąd dokonał jeden Michel Platini, panujący przed ponad ćwierćwieczem. Przyjmie ją Argentyńczyk nade wszystko jako fenomenalny solista, ale również jako guru odlotowej supergrupy, która przez wspomniane trzy sezony zwyciężała zbyt uparcie, by nie było mi wygodniej przywołać jej nielicznych niepowodzeń.

Ta imponująco skromna lista chyba jeszcze skuteczniej niż galeria chwały uświadamia, jak wysoko nad resztą świata unosi się Barcelona. Przegrała pojedynczą imprezę w roku 2011 - dopiero w dogrywce finału Pucharu Hiszpanii przepchnął ją Real Madryt. Przegrała też w roku 2010 - w półfinale zadusił ją Inter, ale do dziś nie wiemy, jak Katalończycy by wypadli, gdyby nie uziemił ich i nie zmusił do autokarowej podróży do Mediolanu prychający lawą wulkan Eyjafjallajökul. Wcześniej było jeszcze odpadnięcie w 1/16 finału Pucharu Hiszpanii - prawdopodobnie również do uniknięcia, gdyby trener Josep Guardiola nie zgrzeszył pychą i nie próbował pobić Sevilli rezerwowymi. Poza tym nokautowała Barca wszystkich i wszędzie. Na całokształt jej najnowszej twórczości składa się 13 triumfów w 16 turniejach, w których wirtuozi z Camp Nou uczestniczyli. Albo inaczej - 13 złotych medali, jeden srebrny, jeden brązowy i tylko jedna impreza zakończona poza podium. Dominacja totalna.

Dlatego konkurentów szukamy w przeszłości, selekcjonując ich wyłącznie pośród klubów, które zdołały - taki fetysz w epoce migotliwie zmiennej Ligi Mistrzów - obronić Puchar Europy. Fachowcy brzmią tutaj dość zgodnie, w panteonie umieszczając, jeśli wolno mi przedstawić wielogłowe bóstwa w porządku chronologicznym, Real Madryt z lat 50., Benficę Lizbona i Inter Mediolan z lat 60., Ajax Amsterdam, Bayern Monachium i Liverpool z lat 70. oraz Milan ze schyłku lat 80. Przy okazji beztrosko wprowadzają zamęt metodologiczny, każdą z wielkich drużyn zamykając w innym przedziale czasowym. Madrycką niemal wszyscy opatrują liczbami 1955-60 - wtedy co sezon dopadała najcenniejszego trofeum na kontynencie - kompletnie ignorując dość istotny drobiazg, że do finału zamykającego piękną serię przetrwało zaledwie czterech piłkarzy, którzy zwyciężali w finale ją otwierającym, a trenera Villalongę zdążył zastąpić trener Munoz. Jeszcze dalej posuwają się promotorzy pomnika futbolu wyspiarskiego, którzy na szczyt proponują wynieść Liverpool 1976-84. I rzeczywiście, w tym okresie piłkarze The Reds triumfowali w Pucharze Europy aż czterokrotnie, tyle że we wszystkim zwycięskich kampaniach zasłużył się tylko prawy obrońca Phil Neal.

Zanim zatem zabierzemy się do ustalania, kto wzleciał najwyżej, musimy zdefiniować "drużynę wszech czasów". Powinniśmy analizować każdy sezon osobno, poszatkować historię na skrawki trzysezonowe, pociąć ją na jeszcze grubsze płaty? Przecież i nowoczesna Barcelona prowokuje oczywisty dylemat, czy zagarnąć do analiz jej wygrywanie od rijkaardowego Pucharu Europy AD 2006, czy okroić opowieść do rozdziałów przyrządzanych od AD 2008 przez Josepa Guardiolę. A może rozsądniej ignorować kryterium czasowe i premiować zespoły, które szczególnie długo wytrwały w stabilnych składach?

Decyzję podjąć tym trudniej, że era barcelońska trwa i na razie nie wiemy, ile potrwa. Dlatego proponowałbym rzucić na historyczne tło Barcelonę z lat 2008-11 - to kadencja trenera Josepa Guardioli, podczas której w dodatku kadra ewoluuje wolniutko - i do porównań wybrać najlepsze trzy kolejne lata dla wymienionych jako kontrkandydatury do tytułu drużyny wszech czasów. Proponowałbym też wykluczyć z rozważań rozgrywki, które narodziły się zbyt późno, by wszyscy pretendenci mieli szansę w nich uczestniczyć (jak klubowy mundial czy oba superpuchary), i skupić się na najbardziej prestiżowych - Pucharze Europy oraz lidze krajowej, które stronniczo traktuję równorzędnie.

Jeśli przyjmiemy moje założenia, z zabawy natychmiast usuwamy: Bayern, któremu laur kontynentalny przytrafiło się splamić zawstydzającym dziesiątym miejscem w Bundeslidze; Milan Arrigo Sacchiego, który ani razu nie zdobył dubletu; Liverpool, który jako obrońca PE odpadł z kolejnej edycji w pierwszej rundzie. Następnie żegnamy się - w czołobitnym pokłonie, to grono zasługujące bezwyjątkowo na najgłębszy szacunek - z Benficą i Interem, bowiem lizbończycy (z obwołanym Czarną Perłą Eusebio jako supergwiazdą) oraz mediolańczycy (pod dowództwem mordującego zdaniem pokonanych futbol Helenio Herrery) wzięli tylko cztery z sześciu możliwych do wzięcia trofeów.

Pięć wzięli naturalni finaliści zabawy - starożytny Real, rządzący w wiekach średnich, czyli czasie ukształtowanych już międzynarodowych rozgrywek klubowych Ajax, a także bogini ery nowożytnej Barcelona. Ich fani musieli znieść po jednej zaledwie wpadce, i to wpadce o tyle łatwej do odcierpienia, że niedającej się sklasyfikować jako klęska. W Madrycie i Amsterdamie passy niemal perfekcyjne zakłóciły pojedyncze wicemistrzostwa kraju, na Camp Nou przywołane wyżej niepowodzenie w półfinale Ligi Mistrzów.

Zanim wyjaśnimy sobie, dlaczego na najniższy stopień zsyłam tamten mityczny Real, wypada przypomnieć, że jego niezwyciężeni piłkarze stworzyli drużynę przez współczesnych traktowaną tak samo nabożnie i z rozdziawionymi ustami, jak dzisiaj traktuje się Katalończyków. Legendarny Bobby Charlton po porażce manchesterskich dzieci Busby'ego wzdychał, że madryccy rywale nie są ludźmi i że uprawiają inną dyscyplinę sportu od tej, której on został nauczony. Kiedy Królewscy wdeptywali w murawę Eintracht Frankfurt, to odnosili najwyższe (7:3) finałowe zwycięstwo w dziejach Pucharu Europy, ich mecze obwoływano sportowymi arcydziełami, inspirowała Real osobowość o sile oddziaływania Messiego - nazwisko Alfredo di Stefano do dziś wymienia się zaraz za Pele i Maradoną.

Jeśli twórczość amsterdamską oraz katalońską trzeba wycenić jeszcze wyżej, to nie tyle z powodu ich okazalszych niż madryckie statystyk (jeszcze więcej strzelanych goli, jeszcze więcej zwycięstw), ile przez wpływ, jaki wywarły na cały futbol.

To w Ajaksie postanowili nie szkolić trampkarzy indywidualnie, lecz poddać uniwersalnemu treningowi pozwalającemu każdemu zagrać na dowolnej pozycji. To tam wizjoner Rinus Michels rzeźbił futbol totalny, który zrewolucjonizował dyscyplinę, popchnął ją ku przyszłości, odmienił bezpowrotnie. Od tamtej pory na dobrą sprawę nie wymyślono już nic nowego, ideę Holendra tylko doskonalono i cała współczesna myśl trenerska wspiera się na jej fundamentach. Michels żądał od graczy nieustającego nacisku na rywali na całym boisku, jego pomocnicy wymieniali się pozycjami z obrońcami, którzy parli do ataku, nacierała zresztą cała drużyna, wszyscy też bronili dostępu do własnej bramki. Świetnie wyszkoleni zawodnicy wymieniali mnóstwo podań, najświętszą regułą było możliwie długie utrzymywanie się przy piłce.

Barcelona tamten koncept również urzeczywistniła, ale też wyniosła na wyższy poziom. Nie tylko dlatego, że jej indywidualności poruszają się grupowo w sposób jeszcze bardziej zsynchronizowany i wyrafinowany, udając jeden wielonogi, pulsujący na całej długości oraz szerokości boiska organizm. Nie tylko dlatego, że jej niepodrabialny styl próbują przeszczepić na swoją murawę konkurenci pochodzący z zupełnie innej kultury piłkarskiej - Roma oddała drużynę w ręce Luisa Enrique, bowiem ten studiował futbol na uniwersytecie Camp Nou, dorobku nie ma żadnego. Importowała filozofię, nie człowieka.

Ważniejsze, że kataloński wynalazek wyraźniejsze piętno odcisnął na futbolu reprezentacyjnym. Czerpiąca z odkryć amsterdamskim Holandia wdzięczy się w czołówkach plebiscytów na najwspanialsze reprezentacje, które nagradzano co najwyżej srebrem, czerpiąca z osiągnięć katalońskich Hiszpania ozłaca się na mistrzostwach świata i kontynentu. Jeśli w lipcu obroni tytuł, to zaczniemy debatować, czy w latach 2008-12 nie stała się największą wśród drużyn narodowych. A pomieści być może aż dziesięciu piłkarzy Barcy! Tylu Pomarańczowym nie podarował nawet Ajax.

Oczywiście niniejsze rozważania skaził europocentryzm, każdego historyka piłki nożnej oburzyłoby przemilczenie szczytowych dokonań argentyńskiego River Plate czy brazylijskiego Santosu. Z premedytacją zapomniałem też o tużpowojennym Grande Torino, które wyposażało kadrę Włoch w niemal pełną jedenastkę. Gdyby bowiem skakać między kontynentami albo grzebać w antyku sprzed europejskich pucharów, to porównywalibyśmy już absolutnie nieporównywalne. I dopiero wówczas, po świadomej decyzji o myśleniu ahistorycznym, obecną Barcelonę musielibyśmy uznać za drużyną ponad wszystkie. Jej przewaga byłaby przewagą teraźniejszości nad przeszłością, w której piłkarze - pozbawieni wsparcia dzisiejszej medycyny, dietetyków, komputerów etc. - byli fizycznie słabsi, nie stosowali wściekłego pressingu, przemierzali w trakcie meczu zaledwie cztery kilometry.

Ryzykowalibyśmy zbyt wiele. Gdyby przecież pozwolić popodróżować piłkarzom wehikułem czasu, mogłoby się okazać, że wirtuozi tamtego Realu Madryt padliby w zderzeniu z odpowiednio zdeterminowanym wrocławskim Śląskiem Oresta Lenczyka.

http://www.sport.pl/pilka/1,65082,10930 ... torii.html