Australian Open 2021

[Damian]

[Robertinho]

Marcin Motyka: Powiew świeżości

Spoiler:

Wyłamanie się z tendencji dało efekt. Australian Open 2021 był turniejem, jakiego sympatycy tenisa nie doświadczyli od bardzo dawna. Był powiewem świeżości.
Marcin Motyka
Marcin Motyka
22 Lutego 2021, 08:26
Novak Djoković, mistrz Australian Open 2021
PAP/EPA / JAMES ROSS / Na zdjęciu: Novak Djoković, mistrz Australian Open 2021


Novak Djoković znów pokazał moc w Melbourne! Danił Miedwiediew rozbity w finale Australian Open
Nie, nawiązując do świeżości, nie mam na myśli triumfatora turnieju, Novaka Djokovića, który wygrał dziewięć z ostatnich 13. edycji Australian Open. Jego sukces to żadne nowum. Serb po raz kolejny pokazał, że na obiektach Melbourne Park czuje się jak ryba w wodzie. Choć tym razem musiał dostosować się do nieco innych okoliczności.
Zmora


Korty przygotowane na Australian Open 2021 były wyjątkowo szybkie, jak na współczesne standardy. Wprawdzie organizatorzy nie poinformowali oficjalne, jaki był ich indeks prędkości (Court Pace Index), ale jeśli dane podane dziennik "El Pais" w trakcie turnieju były prawdziwe i CPI oscylował w granicach 50, to oznaczało, że po raz pierwszy od wielu lat impreza rangi Wielkiego Szlema odbywała się na naprawdę szybkiej nawierzchni.

Tym samym Australijczycy wyłamali się z będącej zmorą rozgrywek tendencji do zwalniania nawierzchni. W tym względzie w ostatnich latach dochodziło absurdów. Tenisiści twierdzili, że przy słonecznej pogodzie paryska mączka jest szybsza niż wimbledońska trawa. Absolutne kuriozum.

ZOBACZ WIDEO: #dziejesiewsporcie: Połamał hokejowy kij na głowie rywala

ZAMKNIJ
Djoković najlepiej wykorzystał możliwości


Szybsze podłoże daje więcej możliwości tenisistom preferującym ofensywną oraz urozmaiconą grę. Aby wygrywać w Melbourne, gracze musieli wykazywać się większą kreatywnością oraz umiejętnością wykorzystywania całej geometrii kortu. Nie wystarczyło "okopać" się za linią końcową i cierpliwie przebijać piłkę. Trzeba było pokazać coś więcej. Większość meczów wygrywali ci nastawieni bardziej ofensywnie. Również finał, w którym Djoković był bardziej skłonny do przejmowania inicjatywy i zmian rytmu wymian niż Danił Miedwiediew.

Co ciekawe, a tego też od dawna w męskim tenisie nie było, po tytuł wielkoszlemowy sięgnął tenisista, który w ciągu całego turnieju zaserwował najwięcej asów. Djoković w siedmiu meczach w Melbourne posłał 103 podania nie do odbioru dla rywali. Z tego powodu szczególną dumę powinien czuć Goran Ivanisević. Chorwat został zatrudniony przez Serba zwłaszcza po to, by poprawić skuteczność jego serwisu. Bo jeśli gdzieś szukać rezerw u belgradczyka, to właśnie w elementach gry z powietrza (serwis, wolej, smecz).

Wiatr ze wschodu

Choć u nieco starszych czytelników określenie "wiatr ze wschodu" może przywołać ponure wspomnienia, tu pada w pozytywnym kontekście. Asłan Karacew w Australian Open 2021 napisał historię, jakiej w erze zawodowego tenisa jeszcze nie było. Rosjanin został pierwszym graczem, który w wielkoszlemowym debiucie dotarł aż do półfinału. Pokazał, że nawet w wieku 27 lat można wejść na największą tenisową scenę. W nagrodę pierwszy raz awansuje do czołowej "50" rankingu i otrzyma największą wypłatę w karierze.


Podkreślając wyczyn 27-latka z Władykaukazu, nie można pominąć faktu, że był to bardzo udany turniej dla rosyjskiego tenisa. Po raz pierwszy w dziejach do 1/4 finału imprezy Wielkiego Szlema dotarło trzech singlistów z Rosji. Obok wspomnianych Karacewa i Miedwiediewa współautorem tego sukcesu został Andriej Rublow, który odpadł w ćwierćfinale.

Nieco świeżości i normalności

Australian Open 2021 dał także odrobinę normalności, jeśli chodzi o atmosferę zmagań. Turniej odbywał się z udziałem kibiców na trybunach. Tenisiści na każdym kroku podkreślali, jak to było dla nich ważne. Fani wpływali również na odbiór meczów w telewizji. Można było się o tym przekonać w czasie, kiedy z powodu lockdownu Melbourne Park został zamknięty dla sympatyków tenisa. Podczas spotkań raziła wtedy głucha cisza. Bo sztuczne brawa puszczane przez realizatora transmisji w niczym nie zastąpią naturalnych reakcji ludzi w trakcie widowiska sportowego.

Australijczycy poszli na przekór trendom i to im się opłaciło. Turniej w Melbourne był powiewem świeżości i ci, którzy patrzą na tenis w szerszym obrazie niż tylko końcowe rozstrzygnięcie, mogą po tych dwóch tygodniach odczuwać zadowolenie.

https://sportowefakty.wp.pl/tenis/92532 ... -komentarz

[Kiefer]

Marcin Motyka: Powiew świeżości

Spoiler:

Wyłamanie się z tendencji dało efekt. Australian Open 2021 był turniejem, jakiego sympatycy tenisa nie doświadczyli od bardzo dawna. Był powiewem świeżości.
Marcin Motyka
Marcin Motyka
22 Lutego 2021, 08:26
Novak Djoković, mistrz Australian Open 2021
PAP/EPA / JAMES ROSS / Na zdjęciu: Novak Djoković, mistrz Australian Open 2021


Novak Djoković znów pokazał moc w Melbourne! Danił Miedwiediew rozbity w finale Australian Open
Nie, nawiązując do świeżości, nie mam na myśli triumfatora turnieju, Novaka Djokovića, który wygrał dziewięć z ostatnich 13. edycji Australian Open. Jego sukces to żadne nowum. Serb po raz kolejny pokazał, że na obiektach Melbourne Park czuje się jak ryba w wodzie. Choć tym razem musiał dostosować się do nieco innych okoliczności.
Zmora


Korty przygotowane na Australian Open 2021 były wyjątkowo szybkie, jak na współczesne standardy. Wprawdzie organizatorzy nie poinformowali oficjalne, jaki był ich indeks prędkości (Court Pace Index), ale jeśli dane podane dziennik "El Pais" w trakcie turnieju były prawdziwe i CPI oscylował w granicach 50, to oznaczało, że po raz pierwszy od wielu lat impreza rangi Wielkiego Szlema odbywała się na naprawdę szybkiej nawierzchni.

Tym samym Australijczycy wyłamali się z będącej zmorą rozgrywek tendencji do zwalniania nawierzchni. W tym względzie w ostatnich latach dochodziło absurdów. Tenisiści twierdzili, że przy słonecznej pogodzie paryska mączka jest szybsza niż wimbledońska trawa. Absolutne kuriozum.

ZOBACZ WIDEO: #dziejesiewsporcie: Połamał hokejowy kij na głowie rywala

ZAMKNIJ
Djoković najlepiej wykorzystał możliwości


Szybsze podłoże daje więcej możliwości tenisistom preferującym ofensywną oraz urozmaiconą grę. Aby wygrywać w Melbourne, gracze musieli wykazywać się większą kreatywnością oraz umiejętnością wykorzystywania całej geometrii kortu. Nie wystarczyło "okopać" się za linią końcową i cierpliwie przebijać piłkę. Trzeba było pokazać coś więcej. Większość meczów wygrywali ci nastawieni bardziej ofensywnie. Również finał, w którym Djoković był bardziej skłonny do przejmowania inicjatywy i zmian rytmu wymian niż Danił Miedwiediew.

Co ciekawe, a tego też od dawna w męskim tenisie nie było, po tytuł wielkoszlemowy sięgnął tenisista, który w ciągu całego turnieju zaserwował najwięcej asów. Djoković w siedmiu meczach w Melbourne posłał 103 podania nie do odbioru dla rywali. Z tego powodu szczególną dumę powinien czuć Goran Ivanisević. Chorwat został zatrudniony przez Serba zwłaszcza po to, by poprawić skuteczność jego serwisu. Bo jeśli gdzieś szukać rezerw u belgradczyka, to właśnie w elementach gry z powietrza (serwis, wolej, smecz).

Wiatr ze wschodu

Choć u nieco starszych czytelników określenie "wiatr ze wschodu" może przywołać ponure wspomnienia, tu pada w pozytywnym kontekście. Asłan Karacew w Australian Open 2021 napisał historię, jakiej w erze zawodowego tenisa jeszcze nie było. Rosjanin został pierwszym graczem, który w wielkoszlemowym debiucie dotarł aż do półfinału. Pokazał, że nawet w wieku 27 lat można wejść na największą tenisową scenę. W nagrodę pierwszy raz awansuje do czołowej "50" rankingu i otrzyma największą wypłatę w karierze.


Podkreślając wyczyn 27-latka z Władykaukazu, nie można pominąć faktu, że był to bardzo udany turniej dla rosyjskiego tenisa. Po raz pierwszy w dziejach do 1/4 finału imprezy Wielkiego Szlema dotarło trzech singlistów z Rosji. Obok wspomnianych Karacewa i Miedwiediewa współautorem tego sukcesu został Andriej Rublow, który odpadł w ćwierćfinale.

Nieco świeżości i normalności

Australian Open 2021 dał także odrobinę normalności, jeśli chodzi o atmosferę zmagań. Turniej odbywał się z udziałem kibiców na trybunach. Tenisiści na każdym kroku podkreślali, jak to było dla nich ważne. Fani wpływali również na odbiór meczów w telewizji. Można było się o tym przekonać w czasie, kiedy z powodu lockdownu Melbourne Park został zamknięty dla sympatyków tenisa. Podczas spotkań raziła wtedy głucha cisza. Bo sztuczne brawa puszczane przez realizatora transmisji w niczym nie zastąpią naturalnych reakcji ludzi w trakcie widowiska sportowego.

Australijczycy poszli na przekór trendom i to im się opłaciło. Turniej w Melbourne był powiewem świeżości i ci, którzy patrzą na tenis w szerszym obrazie niż tylko końcowe rozstrzygnięcie, mogą po tych dwóch tygodniach odczuwać zadowolenie.

https://sportowefakty.wp.pl/tenis/92532 ... -komentarz

XD

[Robertinho]

Żeby nie było, turniej ogólnie był piękny, a szybszy kort promuje Đokovica z ulepszonym podaniem i umiejącego dostosować się do warunków, ale jak napisałem, końcówka turnieju determinuje odbiór. I nawet nie chodzi o sam wynik, ale szerszy kontekst, jakim jest potwierdzenie tego, że USO było tylko anomalią w betonie.

[Kiefer]

Moim zdaniem turniej był okej do pierwszej niedzieli, poźniej można wyróżnić jeszcze run Ciapka.
Nie potrzebowaliśmy natomiast potwierdzenia, że US Open był anomalią, bo wiedzieliśmy o tym wcześniej. Rafa do tej pory nie rezygnował ze startu w Nowym Jorku z myślą o Paryżu, a Novak zwykł nie napieprzać piłkami w arbitrów.

Człowiek tylko niepotrzebnie kieruje się ślepą wiarą, bo choć Daniłka na pewno stać na więcej, to żadnym faworytem nie był i człowiek zamiast kierować się rozumem i wykorzystać fakt wyrównanych kursów, to kierował się sercem, bo liczył, że w końcu uśmiechnie się do niego szczęście.

[DUN I LOVE]

Meczowa.

[Damian]

[Barty]

[Damian]

[DUN I LOVE]

Wrócimy za rok.

[Damian]

[Art]

[Art]

[DUN I LOVE]

Szkoda, że tak się skończyło. Piękny turniej, naprawdę fajne dwa tygodnie z tenisem, a na koniec wielka smuta. Nie pamiętam kiedy ostatnio dyskusje wygasły już w dniu finału.

Tak, kolejny raz wypada podkreślić, że temat rozwijał się znakomicie, sporo było fajnych wpisów, analiz, rzeczowych dyskusji, ale też i subiektywnego kibicowania bez przekraczania pewnych granic (co się rzadko zdarzało u nas w przeszłości podczas WS). Niestety, jak to bywa w tenisie ostatniej dekady, musiał przyjść los i wypłacić wszystkim po liściu.

[Barty]

@pascal, ciekawy wpis, dużo rozsądnej oceny.

W sumie ciekaw jestem, na ile te wspomniane zrywy Federera z Djokovicem były zasługą jego charakteru, a na ile znacznie wyższą bazą umiejętności, która pozwala wyciągnąć coś z kapelusza, nawet jak w meczu kompletnie nie idzie. Pewnie nie przypadkiem jednak, jak Żeny przegrywają z Fabsterią w szlemach, to bardzo często wynik jest bardzo jednostronny i nie ma żadnej walki, jak w niedzielnym finale.

[Kiefer]

W sumie ciekaw jestem, na ile te wspomniane zrywy Federera z Djokovicem były zasługą jego charakteru, a na ile znacznie wyższą bazą umiejętności, która pozwala wyciągnąć coś z kapelusza, nawet jak w meczu kompletnie nie idzie.

Przypuszczam, że mamy idealny przykład chłopa, który kiedy jest już na przegranej pozycji łapie luz i może pokazać pełnie swoich możliwości.

Federer nigdy nie miał problemu z tym by się poderwać i odrabić straty, problem się pojawiał kiedy się rodziła z tego szansa wygrania meczu lub zamknięcia.

Weźmy taki finał IW 2018 z DelPo, Fed już naprawdę był w kiepskiej dyspozycji i nic nie wskazywało, że może wygrać. Mimo to potrafił to wyciągnąć do stanu trzech piłek meczowych przy własnym serwisie. No i wtedy zaczęły się schody.

[DUN I LOVE]

W coraz gorszą stronę schodzi ten temat.

[Lucas]

[DUN I LOVE]

Malutki jest Daniłek przy Novaczku.

[pascal]

@Barty Tak, na pewno w dużej mierze ma to związek z bazą tenisową. Bardziej pisałem w kontekście, czego mi w tym meczu zabrakło, bo Rosjanina przy lepszym dniu pewnie było stać na podjęcie bardziej wyrównanej walki- 3-4 wyrównane sety a już odbiór spotkania byłby zupełnie inny.

I dla mnie charakter do gry nie równa się odporności psychicznej. Sam fakt, z jakim nastawieniem wyszedł Federer na mecz z Djokovicem na WTF 2019 czy nawet rok temu na AO(autentycznie oglądając mecze z Millmanem i Sandgrenem było mi cholernie smutno, że to już męczy i Jego i Jego fanów) świadczy o ogromnej pasji do sportu a to jest solą sportu( niezależnie od sympatii inaczej ogląda się Rafę z Sinnerem na RG a inaczej finałową wersję) . Tak samo mecz z Del Potro wspomniany przez Kiefera to dla mnie raczej budujący przykład, jak można podnieść poziom swojej gry w trakcie meczu niż pokaz frajerstwa. Dlatego też mam duże uznanie do powrotów Grekosa ostatnio, ale by te powroty zachowały większy smak przyda się choćby wyrównana walka z lepszym fabsterem- tak jak Tsonga z Serbem na Wimbledonie w 2011 roku. No chyba, że uznajemy przeciętność fabstera i sprzyjające warunki jako warunek konieczny emocjonującej chociaż rywalizacji.