Wimbledon 2019

[lake]

Miałem nie oglądać, ale się skusiłem Słaby mecz, ale w piątym nawet się z synem zaangażowaliśmy. Młody przy meczowych najpierw już chciał przełączać na konsolę ale postanowił najpierw odstawić jakieś swoje modły.
Roger niestety dla swoich fanów, zrobił samego siebie. W semi wytrzymał, tutaj stawka jednak była wyższa. Dlatego nigdy nie było mi z nim po drodze. Dzięki Bogu, bo chyba bym tego nie zniósł. Za to Federastom należy się szacunek. Za wstawki o Jugolu na glebie już niekoniecznie. No ale to też jakby nieodłączny element.
Z hiszpańskiej perspektywy wypada żałować, że mecz jeszcze nie potrwał z 20 gemów I nawet się zgadzam z Olejem, że w finale mogliby sobie darować ten taj w finale przy po 12.

[Kiefer]

Niewątpliwie po takim meczu szanse Nadala na tytuł USO wzrosły, no i prawdę mówiąc czy chciałby ktoś aby Djokovic grając coś takiego zgarnął trzy Szlemy w jednym roku? Oj chyba jednak nie...mimo wszystko bliżej mi do Nadala, jego osoby, jego tenisa.

[Anula]

Gratulacje dla Novaka !
Nawet jak nie jest w dobrej dyspozycji to jego wola walki i ambicja jest godna uznania.
Djoker. Gratulacje!

Wyobrażam sobie jaki to zawód dla fanów Federera. Porażka tym boleśniejsza, że po zmarnowanych okazjach na zamknięcie meczu. Może byłoby lżej, gdyby nie na Wimbledonie.
Federer podejmuje ryzyko, ale to wyłącznie jego prywatna sprawa. Ma widać swoje powody. Jedyne co pozostaje jego fanom, przeciwnikom i tym, dla których jest obojętny, to odnosić się do tego z szacunkiem, należnym wielkiemu zawodnikowi.

[Bialas55]

Ja oglądałem cały mecz , dosyć na spokojnie, ponieważ kibicuje i jednemu i drugiemu z przewagą Rogerowi. Wyszło jak zwykle, Serb mocniejszy mentalnie, kluczowe wygrał i obronił. No ale wtedy 40:15 po kiego pobiegł do siatki po forhendzie, ale to łatwo tak mówić. Ale grać takie łajno i wygrać , nie do pomyślenia.

[magdalia]

Niewątpliwie po takim meczu szanse Nadala na tytuł USO wzrosły, no i prawdę mówiąc czy chciałby ktoś aby Djokovic grając coś takiego zgarnął trzy Szlemy w jednym roku? Oj chyba jednak nie...mimo wszystko bliżej mi do Nadala, jego osoby, jego tenisa.

Czemu po takim meczu szanse Nadala na tytuł USO wzrosły? Nie widzą związku

[Del Fed]

All 20 of his slam titles now feel empty.

There's no shame in losing to Djokovic in a Wimbledon final. No shame in losing in 5 sets. No shame even in losing to him after having championship points...in a RETURN GAME.

But to serve at 40-15, get your serves in, and blow it? Worst loss ever.

Wszystko w temacie.
Wali mnie, czy Nadal czy Djoković pobiją ten rekord po tym meczu czy obaj. Głównie RF jest sobie winny. Żeby tylko ktokolwiek z młodych był w stanie takiego Nole wykopać z turnieju WS. Przecież Murray w wieku 21 lat miał całego Fedalovicia na rozkładzie.

[Art]

Już zdążyłem uwierzyć, że będzie to równie irracjonalne zwycięstwo jak to w AO 2017 gdy Fed wygrał wygrzebując się z 1:3 w deciderze ze swoim największym koszmarem. Bo przegrany pierwszy set, bo po takich tajach wydawało się, że nie ma prawa tego wygrać, no i był jeszcze break w plecy w piątym. A tu skończyło się na tym, że dwa razy był o jedno lepsze machnięcie od sukcesu...

W piątek, gdy od 2,5 roku żyłem w przeświadczeniu, że raczej nie trafi się przeżywanie meczu Federera na podobnym poziomie, to ten zaskoczył i dał raz jeszcze raz zasmakować w dramatycznych okolicznościach tej satysfakcji ze zwycięstwa nad Rafą. I kiedy znowu przez głowę przeszłą myśl, że to był peak emocjonalny, trafiło się coś takiego i to z takim zakończeniem... Chciałoby się pochwalić Rogera za to jak serwował, walczył, nawet za kilka nieprawdopodobnych piłek, które rozegrał już po tym jak stracił serwis na mecz, no ale końcowy wynik w tej chwili przesłania wszystko. Przybiła mnie ta porażka jak żadna inna.

[Damian]

Before Isner/Mahut's 70-68, There Was Pancho Gonzales & Charlie Pasarell

Spoiler:

One Wimbledon encounter 50 years ago forced officials to consider a definitive end: the introduction of a tie-break
Editor's Note: This story was originally published on 1 July 2019.
As The Championships this year implements tie-breaks at 12-12 in the deciding set, a decision based largely upon Kevin Anderson and John Isner’s 2018 semi-final, which ended 26-24 in the fifth set, eight years on from Isner’s 70-68 record-shattering fifth-set win over Nicolas Mahut on Court No. 18 in the 2010 first round, this year also marks the 50th anniversary of one encounter that originally triggered the need for a definite finish.
A 1969 first-round match between Richard Pancho Gonzalez and Charlie Pasarell, which commandeered Centre Court for 112 games, and five hours and 13 minutes, at the All England Club, provided the impetus for the introduction of the tie-break. At first, nine points in 1971 (the first scoring change at Wimbledon in 94 years); then 12 points when a match reached 8-8 in games in 1972; and, finally, in 1979, a 12-point tie-break at six-games all in any set, barring the fifth set.
With only a sinew of body fat, his hands clasped onto his knees, Gonzales, both gaunt and greying, looked every bit his 41 years, as he scowled and mumbled in the fading light on the second day of The Championships of 1969. Captain Mike Gibson, the 50-year-old Wimbledon Referee since 1963, watched on anxiously at first that Tuesday night, when Pasarell, 16 years Gonzales’ junior and a former protégé from UCLA, led his idol and mentor 24-22, having saved 11 set points in the third first-round match of the day on Centre Court. As darkness drew in, Gonzales’ mood grew darker; he wanted to retire to the locker room for the night, but Gibson was having none of it. Pasarell, who has spent the past 50 years attempting to forget the match, told ATPTour.com on the eve of the 2019 championships, “He was tired, and asked for the referee to the court. He said it was too dark and that he should suspend play, but Captain Gibson said: ‘play on’. Pancho didn’t take the answer ‘no’ too easily, so he got into an argument and slammed his racquet on the ground. He was yelling, the crowd got into it a little and started booing. I stayed out of it as he kept saying he couldn’t see the ball.”
Gonzales, the 1948-49 US Nationals champion, soon lost the second set too, 6-1 in 18 minutes, and play was finally suspended after two hours and 20 minutes. “Gonzales slammed down his racquets, throwing some into the net, and stormed off the court,” recalls Pasarell. “He was so angry. I went to the net and gathered up his stuff, asking one of the ball boys to help me return them to the locker room.
“My strategy had been to try and keep Pancho out there for as long as possible. He really liked to crowd the net, get in tight, very quickly, so I had started chipping the ball low, so he needed to bend down low, and then I threw up a lob. Just like his serve, he also had a great overhead, but I figured by repeating my tactic it would tire him out. I wasn’t counting on winning the first set, so it was a bonus to win it, let alone the first two sets.”
Shortly before 2 p.m. the next day, blessed with sunshine, Gonzales was reborn, having harnessed his anger. He needed eight set points to win the 30-game third set, 16-14, ending with Pasarell spraying a backhand wide. The old lion, who many historians consider to this day to be the sport’s greatest fighter, also took the fourth set 6-3, on a double fault from Pasarell, whose normally reliable serve faltered. “I knew I had to move him around, because I thought he’d be stiff,” says Pasarell. “But he won the third and fourth sets and I now decided to go for a few shots.”
You May Also Like: Laver’s Grand Slam: 1969 Wimbledon, 50 Years On
Pasarell, aged 25, had a history of long matches, having partnered Ron Holmberg to a 26-24, 19-17, 30-28 — 144-game — quarter-final victory over Britons Mark Cox and Bobby Wilson in six hours and 20 minutes at the US National Indoor Championships in Salisbury, Maryland, on 16 February 1968. In finishing at 11 p.m., the match delayed the start of the night session at the Civic Center. Barely 15 hours later, Pasarell returned to the court in a 16-14, 4-6, 8-6, 4-6, 6-3 loss to Clark Graebner in the singles semi-finals.
On 26 June 1969, the second day of their duel, Pasarell knew too that the self-taught Gonzales, with his smooth, athletic and rhymical game would not fold easily. “Every week, I played Pancho and afterwards, at the Los Angeles Tennis Club or Beverley Hills Tennis Club, we’d sit down and have a lemonade or ice tea,” says Pasarell, remembering his student days when Gonzales coached at UCLA. “I would ask him a lot of questions and quickly realised what a ferocious - and mean - competitor he was. Once, he asked me to hit with him at 1 p.m., but I had to miss part of anthropology lecture to be there. I arrived 15 minutes later. He said, ‘Do you have any balls?’
“I forgot tennis balls, so I went into the pro shop to get two tins. We started a match and he was up a set and 5-2. I was struggling. He stopped the match and said he’d give me a 15-minute lesson on my backhand volley. I needed to stiffen up my arm and be a lot more aggressive. He then said, ‘Let’s finish the match’. Somehow I held onto my serve it’s 5-3, I broke his serve for 4-5 and then held onto my serve for 5-5. Now he was really getting angry at himself. He was muttering to himself about losing concentration. I end up winning the set, he went ballistic and took all six balls and hit them over the fence, never to be found again. He got his racquets, left the court and got into his GT Mustang car and he sped off. I was left motionless on the court. That was typically Pancho. He didn’t call me for a few days, but did so and said, ‘LA Tennis Club, 1pm’.
Gonzales attempted to preserve his energy in the fifth set, but Pasarell still created opportunities to close out the match.
“I had seven match points, twice 0/40 on his serve,” remembers Pasarell, who competed with one racquet in the decider, having already broken strings in his two favourite frames. “One shot that I remember, it was amazing. He always got his first serve in, but this time on match point he hit a second serve. I thought I’d go for it and struck a backhand return to his backhand side, he dived for it full stretch and fell on the court. The ball hit his racquet, which flew out of his hand. The ball had an unbelievable amount of backspin and came over the net, but the ball bounced back into the net. I was there, but my racquet got tangled up in the net, so I couldn’t get the ball over the net.
“On the other match point, I hit a great lob over his head, he ran back, got to the ball and returned it. I followed my lob to the net and forehand volleyed it away, but I got a late call from the baseline. I wish we could have had Hawk Eye [the visual ball-tracking system] those days, as I’d certainly have challenged. I played those points great, but I was unlucky not to win them.”
Gonzales, now leaning on his racquet between points, saw Pasarell hit a lob long on his seventh match point at 8-7, and at 9-9 the younger American handed the initiative to Gonzales, who won the last 11 points of the match to complete a 22-24, 1-6, 16-14, 6-3, 11-9 victory. It was 19 games more than Wimbledon’s previous longest singles match on 25 June 1953, which saw Jaroslav Drobny beat Budge Patty 8-6, 16-18, 3-6, 8-6, 12-10 over four hours and 15 minutes.
As Gonzales left the court, Pasarell was devastated. “It took me a long time to get over that loss,” Pasarell told ATPTour.com, 50 years on. “I walked off the court and I was distraught. I could not believe I lost that match, I walked up to the locker room, went into a corner and started sobbing. I then felt a big Wimbledon towel draped over my head. It was Pancho, he put an arm around my shoulders and said, ‘Kid, I got lucky.’”
Pasarell maintained his friendship with Gonzales, which dated back to his days as a student at UCLA, by inviting his idol and former coach every year to the BNP Paribas Open in Indian Wells, until Gonzales passed away aged 67 in July 1995. Today, 50 years on from their historic clash of 25-26 June 1969, with the advent of the 12-12 tie-break in deciding sets at Wimbledon in 2019, the legacy of the 'original' longest match and Gonzales’ will-to-win over Pasarell endures.

https://www.atptour.com/en/news/gonzale ... 69-feature

[Damian]

Federer & Djokovic At Wimbledon

Spoiler:

After a thrilling 2019 final, look back on Roger & Novak's Wimbledon clashes
Roger Federer and Novak Djokovic have combined to win 13 Wimbledon titles over the past 17 years. On Sunday, Djokovic prevailed against Federer in an all-time classic 7-6(5), 1-6, 7-6(4), 4-6, 13-12(3) to claim his fifth trophy at SW19.
This was the fourth FedEx Head2Head meeting between the Swiss and the Serbian at the All England Club, and also their first in four years. Federer won their first clash in the 2012 semi-finals en route to the title, and Djokovic claimed back-to-back triumphs in the 2014-15 finals.
ATPTour.com looks back on their four FedEx ATP Head2Head Wimbledon matchups.
More On Federer v Djokovic
* Djokovic Moves Into Sixth Final At SW19
* Federer Beats Nadal, Sets Sights On Title
* Roger & Novak: Every Match Ever Played
* Flashback: Novak Edges Roger In 2018 Paris Masters Thriller
2012 Semi-final, Federer d. Djokovic 6-3 3-6 6-4 6-3
Under a closed roof, Roger Federer broke serve in the sixth game, and went onto clinch the 24-minute first set having committed just two unforced errors. Djokovic raised his game with tennis of the highest quality to seal the 30-minute second set.
The temperature gauge increased at 2-3, in the third set, when Djokovic weathered a storm, winning 23-and-25-stroke rallies in a dramatic eight-minute game. Federer survived his own wobble, but was able to win the set. The Swiss maintained his dominance in the fourth set, opening up a 3-0 lead, to book a place in his 24th major championship final.
“I thought when I missed my chance early on in the third I might pay for it dearly. Almost did towards the end of the third set when he had break points,” said Federer. “So I think overall the surface made the match play differently and potentially in my favour. I was able to be very aggressive, particularly once I did get into the third set where I thought we both played our very best. Now looking back, that was obviously the key to the match.”
The victory gave Federer a shot at reclaiming the World No. 1 ranking – which he did two days later after defeating Andy Murray to claim a record-equalling seventh Wimbledon title.
Are You In? Subscribe Now!
2014 Final, London, Djokovic d. Federer 67(7) 64 76(4) 57 64
Djokovic and Federer staged yet another Grand Slam thriller, with the Serb overcoming a rollercoaster fourth set to claim his second Wimbledon title and seventh crown at the major level. Djokovic returned to World No. 1 with the win, embarking on his third stint atop the ATP Rankings.
Federer's resiliency was on full display in his ninth Wimbledon final, saving a championship point in the fourth set, while reeling off five consecutive games from 2-5 down. The momentum swung to his corner as he forced a deciding set, with the Centre Court faithful roaring in approval of the high-quality affair. Djokovic would not be denied, however, as the top seed converted his fourth break of serve for the victory after three hours and 56 minutes.
The 27-year-old Djokovic turned the tide in Grand Slam finals, having lost five of his past six coming into the Wimbledon final. He lifted the trophy at the All England Club for the second time, having previously triumphed in 2011 with victory over Nadal.
“Sincerely, this has been the best quality Grand Slam final that I ever been part of,” said Djokovic. “I've had a longest final against Nadal in the Australian Open 2012, but quality-wise from the first to last point, this is definitely the best match.”
Read Match Report
2015 Final, Djokovic d. Federer 7-6(1) 6-7(10) 6-4 6-3
For a second straight year in the Wimbledon final, Djokovic triumphed over seven-time champion Federer. He became the first player since Federer in 2007 to successfully defend his title at the All England Club.
Djokovic and Federer had advanced with straight-sets wins in their semi-final matches, respectively against Richard Gasquet and Andy Murray, and little separated the World No. 1 and No. 2 through the first two sets of the final. Djokovic saved two set points at 5-6 in the first set, then proceeded to win 14 of 15 points.
In a dramatic second set, Federer fought off seven set points – including six in the tie-break – before drawing level. Djokovic responded with a break early in the third set and needed one more break in the fourth to set him on his way to his 200th Grand Slam match win and ninth major title.
"I was aware coming onto the court, that Roger would play his best when it matters the most. He pushes you to limits," said Djokovic.
Read Match Report | Gallery: Novak's Road To Title

2019 Final, Djokovic d. Federer 7-6(5), 1-6, 7-6(4), 4-6, 13-12(3)
You May Also Like: Djokovic Saves Two MP To Beat Federer In Historic Wimbledon Final

https://www.atptour.com/en/news/federer ... ch-history

[Kubecki]

Wspaniale jest kibicować Novakowi przez tyle lat. Wielki szacunek dla Rogera, taki to sport, że zwycięzca może być tylko jeden.

Urzekły mnie te wszystkie obrazki z dziećmi i rodzinami obu graczy. Pamiętam pierwszy tytuł Rogera w 03, a tutaj teraz cała gromada dzieci i to wcale już nie takich małych. Novak w roli ojca też wygląda genialnie.

[SebastianK]

Gratulacje dla obu finalistów udało im się stworzyć mecz z dużą dawką dramaturgii. Muszę się też zgodzić z Panem komentatorem Olejniczakiem, że sam mecz był momentami dramatyczny W sumie był idealnym podsumowaniem tego bardzo słabego w tym roku turnieju singlowego.
Bardzo, bardzo nierówna gra obu Panów, przeplatali grę słabą z niezłą - niestety w proporcjach nie przystających do ich sumarycznym umiejętności.Wygrał ten co miał wygrać.

Nawet powiem, że żal mi było Federera po tym meczu - przed meczem wolałem aby On wygrał. Ale teraz - gdy przeczytałem kilkanaście ostatnich stron tematu - cieszę się, że jednak Djoko wygrał.

[magdalia]

Przybiła mnie ta porażka jak żadna inna.

Mnie też, a teraz oglądam sobie w internecie na portalach społecznościowych różne obrazki z tego finału, reakcje ludzi, komentarze i coraz bardziej mi smutno, bo dociera do mnie jak było blisko i jak wszystko znowu tak szybko uciekło... Chyba lepiej będzie pójść spać...

[Kiefer]

Spokojnie, w Cinci weźmie na Djoko srogi rewanż, w końcu wygra tie-breaka, ba! Wygra piłkę meczową!

Aczkolwiek przyznam, że emocje powoli puszczają, Fed pewnie w kącie ryczy i wcale mu się nie dziwię, ale mnie już puszczają. Federer niech gra ile chce, ja już sobie daruję tak emocjonalne podchodzenie do jego spotkań, nie zasługuje on na to, a ja mam większe własne problemy niż w gruncie rzeczy porażki kogoś z kim nie zamieniłem w życiu ani słowa.

[no-handed backhand]

Nienawidzę tenisa jak Andre i Steffi.

[DUN I LOVE]

Najważniejsze, że Nadal nie wygrał.

A w czym przepraszam Nadal jest gorszy od tego szwajcarskiego przegrywa? Chyba po dzisiejszym meczu trzeba przewartościować pewne rzeczy i się dogłębnie zastanowić, kogo w tym sporcie naprawdę trzeba podziwiać.

#teamrafole od USO. Nie mogę patrzeć na Federera na czele tych wszystkich statystyk. Hańba dla wyczynowego sportu.

[Kiefer]

Najważniejsze, że Nadal nie wygrał.

A w czym przepraszam Nadal jest gorszy od tego szwajcarskiego przegrywa? Chyba po dzisiejszym meczu trzeba przewartościować pewne rzeczy i się dogłębnie zastanowić, kogo w tym sporcie naprawdę trzeba podziwiać.

#teamrafole od USO. Nie mogę patrzeć na Federera na czele tych wszystkich statystyk. Hańba dla wyczynowego sportu.

Zdecydowanie coś w tym jest, Federer to niby taki O'Sullivan, który wcale nie potrzebuje najwięcej tytułów MŚ by być największym, on po prostu zachwyca i z reguły wygrywa z największymi rywalami, a Federer przeciwnie, ma najwięcej tytułów, ale nie zasługuje by być najlepszym. Może być największą ikoną, może być najbardziej widowiskowy, ale nie powinien być najlepszym i najbardziej utytułowanym.

[magdalia]

Federer niech gra ile chce, ja już sobie daruję tak emocjonalne podchodzenie do jego spotkań, nie zasługuje on na to, a ja mam większe własne problemy niż w gruncie rzeczy porażki kogoś z kim nie zamieniłem w życiu ani słowa.

To samo powtarzam sobie co najmniej od kilku lat, a jak przychodzi co do czego, to i tak nie potrafię wyłączyć emocji i nie przeżywać takich meczów jak ten dzisiejszy. Chciałabym wiedzieć jak to zrobić, ale do tej pory się tego nie nauczyłam i już raczej do końca jego kariery (czekam na to jak na zbawienie) nic w tej kwestii się nie zmieni.

[Albert]

Mnie zawsze bardzo zajmuję to kiedy gra Fed, ale to co dzisiaj się odwaliło to naprawdę będzie długo bolało. To jest jakiś fenomen, który trudno wytłumaczyć. Naprawdę, aż strach pomyśleć jakby on miał chociaż cząstkę tego co Djoko ma w nadmiarze. Tyle wypuszczonych pucharów i to tego najwyższego kalibru jakimi są WS-y jest zatrważająca.

[DUN I LOVE]

Kiefer, Ciebie może zachwyca, dla mnie po dziś jest zerem.

Popatrzmy nawet na to forum - gigantyczna mobilizacje elektoratu, rekord frekwencji, rekord wpisów (w samym temacie Wimbledonu było ich dziś około 865 (!), dziesiątki ludzi z wyssanymi nerwami i emocjami, a na koniec takie coś).

Pierwszy raz w życiu zaczynam rozumieć o co chodzi Robertinho z tym marnowaniem X lat kibicowskiego życia. Brak słów, żeby wytłumaczyć, jaki ból ten człowiek mi dziś wyrządził.

[COA]

Mieliście 20 okazji żeby się cieszyć, nie to żeby coś, ale nie macie chyba najgorzej.