mtenis.com.pl

„Nieznany tenisowy podróżnik” – tak zaczyna się opis meczu Polska-Kanada na oficjalnej stronie Pucharu Hopmana. Opisywanym jest oczywiście Grzegorz Panfil.
Wczoraj Polska wygrała z Włochami 3-0. Agnieszka Radwańska pokonała Flavię Pennettę 6-2 6-2, a Panfil zaskoczył wszystkich i prowadził z Andreasem Seppim 6-4 2-2, kiedy to notowany na 25. miejscu ATP Włoch skreczował – podobno z powodu gorączki. Debel był formalnością dla Polaków. Seppiego zastąpił australijski nastolatek, i to nawet nie z tych najlepszych, bo tamci grają eliminacje ATP w innym mieście.
Dziś w meczu przeciwko Kanadzie dobra passa zostala podtrzymana. Na pierwszy ogień wyszła Radwańska. Pokonała Eugenie Bouchard 6-3 6-7(7) 6-2, chociaż mogła skończyć spotkanie znacznie szybciej, gdyż w drugim secie prowadziła 4-1, a potem miała 40-0 przy własnym podaniu na 5-2. Utalentowana 19-latka z Kanady pokazała w tej fazie gry kilka dobrych, ofensywnych akcji. Radwańska się bawiła z naiwnie dotychczas grającą przeciwniczką. Ta zabawa kosztowała ją seta.
W decydującej partii Aga wreszcie nie bała się ruszyć do przodu. Szybko zdobyła przełamanie. Kończyła akcje wtedy, kiedy było trzeba, i Bouchard nie umiała na to skutecznie odpowiedzieć. Wysoka Eugenia miała problem z orientacją na korcie – wyraźnie kilka razy szukała wzrokiem piłki, gdy ta spadała jej pod nogę.
Agnieszka Radwańska umie grać z niedoświadczonymi i wygrała zasłużenie, ale to nie jest jeszcze poziom pozwalający pokonywać tenisistki z czołówki.
Na większe brawa zasłużył Grzegorz Panfil. Tenisista ze Śląska plasuje się obecnie na 288. miejscu ATP, a jego rywalem był Milos Raonic, numer 11 rankingu. Kanadyjczyk nie lubi leworęcznych bombardierów, więc można się było spodziewać wyrównanych gemów, ale Polak zaskoczył wszystkich i zwyciężył z utytułowanym rywalem 7-6(1) 6-3.
„Jestem bardzo zdziwiony. Grałem najlepszy tenis w mojej karierze. Cieszę się, że po sześciu latach znowu gram w Australii. Serwowałem znacznie lepiej niż wczoraj a mój forehand też był bardzo dobry” – cieszył się Panfil.
Miksta nie udało się wygrać. Bouchard i Raonic triumfowali 6-3 5-7 10-3. Warto zwrócić uwagę, że Raonic momentami gorzej odpowiadał na drugi serwis Radwańskiej niż zawodniczki WTA.
Kolejnymi przeciwnikami biało-czerwonych będą Australijczycy - Samantha Stosur i Bernard Tomic. To spotkanie zaplanowano dopiero na 2 stycznia (czwartek). Odbędzie się w tzw. „sesji nocnej”, czyli o 10.30 rano naszego czasu. Australia będzie bardzo trudnym przeciwnikiem, chociażby dlatego, że Samantha Stosur wygrała 3 na 4 rozegrane pojedynki z Radwańską. Do finału awansują zwycięzcy grup.
Nathii Gawrońska

Grzegorz Panfil i Agnieszka Radwańska odnieśli w niedzielę drugie zwycięstwo w 26. edycji Pucharu Hopmana. Biało-czerwoni są o krok od awansu finału nieoficjalnych mistrzostw świata drużyn mieszanych.
Biało-czerwonych w radosny nastrój wprawiła najpierw Agnieszka Radwańska, która choć miała moment zawahania w drugiej partii, to ostatecznie zdołała w trzech setach pokonać Eugenie Bouchard. - W pierwszym secie przegrywałam 1:3, ale powróciłam do gry z trzema przełamaniami. Taki właśnie jest kobiecy tenis, wszystko się zmienia przez cały czas. W drugiej partii było już 4:1 dla mnie, ale nie wykorzystałam licznych szans i zapłaciłam za to porażką w secie - powiedziała po meczu 24-letnia Polka.

Krakowianka zakończyła cały pojedynek przy czwartej piłce meczowej, popisując się niezwykle widowiskowym minięciem znajdującej się przy siatce Kanadyjki. - To było uderzenie bardzo zbliżone do tego, które zaprezentowałam w Pekinie, bodajże w ćwierćfinale. Tak więc była to identyczna rzecz. Sądzę, że to po prostu takie moje uderzenie - stwierdziła uradowana Radwańska.
Bouchard pokazała się w niedzielę z dobrej strony, ale sama przyznała, że z czasem to Polka przejęła inicjatywę na korcie. - W I secie nie grałam dobrze, dlatego straciłam kilka gemów z rzędu. Byłam szczęśliwa, że przynajmniej udało mi się choć trochę to odwrócić i zrobił się mecz. W końcówce czułam się już zmęczona, a do tego ona była w stanie utrzymać swoją grę na wysokim poziomie - wyznała wielka nadzieja kanadyjskiego tenisa.

Po trzysetowym zwycięstwie Radwańskiej nad Bouchard, w prawdziwą euforię wprawił polskich kibiców Grzegorz Panfil. Zabrzanin sprawił największą niespodziankę w 26. edycji Pucharu Hopmana, wygrywając w dwóch partiach z 11. obecnie tenisistą świata, Milosem Raoniciem.
- Jestem naprawdę zaskoczony. To był mój najlepszy mecz w całej karierze, więc jestem bardzo szczęśliwy z mojego powrotu do Australii po sześciu latach. Jestem uradowany, że mogę być tutaj i wciąż nie mogę w to uwierzyć - powiedział tuż po zakończeniu spotkania szczęśliwy reprezentant Polski, nawiązując tym samym do deblowego triumfu w juniorskiej edycji Australian Open razem z Błażejem Koniuszem.
- Byłem bardzo skoncentrowany na każdym punkcie. Serwowałem naprawdę dobrze, zdecydowanie lepiej niż wczoraj. Jak zawsze starałem się grać swój najlepszy tenis. Serwisy były całkiem dobre, podobnie jak mój forhend - dodał trenujący w Górniku Bytom Panfil, który w Nowy Rok skończy 26 lat.

Grzegorz Panfil w ostatniej chwili zastąpił Jerzego Janowicza w Pucharze Hopmana i na razie bardzo pozytywnie zaskakuje swoją postawą.

Grzegorz Panfil mógł występować w Madrasie, miał w planach udział w eliminacjach do turnieju głównego. Dwa tygodnie temu dostał propozycję startu w zastępstwie Jerzego Janowicza w Pucharze Hopmana. Choć gra w imprezie ATP mogłaby przynieść mu punkty do rankingu, zrezygnował z tego na rzecz gry w biało-czerwonych barwach. Nie jest to zaskakująca decyzja, zabrzanin we wrześniu 2011 roku wybrał w niemal ostatniej chwili udział w Pucharze Davisa, przez co nie wystąpił w największym polskim Challengerze w Szczecinie.

Zastępstwo za najlepszego polskiego tenisistę w Pucharze Hopmana spotkało się ze skrajnymi opiniami, ostatecznie Panfil zaskoczył wszystkich, pokonując Andreasa Seppiego (Włoch kreczował, tłumacząc się gorączką) oraz Milosa Raonicia. Tenisista Górnika Bytom dobrą grę prezentował także podczas meczów miksta z Agnieszką Radwańską, ale ostatecznie polska para poległa przeciwko duetowi Kanadyjskiemu (Bouchard / Raonić).
Niewielu spodziewało się zwycięstwa z kanadyjskim bombardierem, ale można było przypuszczać, że Panfil nawiąże walkę, bowiem w minionych sezonach zdarzało mu się trenować z Janowiczem. - Na pewno treningi z Jurkiem pomogły mi, zwłaszcza na returnie, bo obaj serwują z podobną prędkością. Czułem się bardzo dobrze ruchowo na korcie, bardzo dynamicznie. To wszystko za sprawą dobrego okresu przygotowawczego, podczas którego odbywałem ciężkie treningi ogólnorozwojowe ze Zbigniewem Borkiem. Jestem bardzo zadowolony z tej współpracy. Ogólnie cieszę się, że mam fajny zespół: trener Borek, Bartłomiej Dąbrowski, a także mój brat Aleksander i trener Dariusz Łukaszewski. Są to ludzie, na których mogę liczyć i zaufać, jeśli chodzi o przygotowanie - wyjaśnił zabrzanin.



Panfil po raz pierwszy miał okazję mierzyć się z tak wysoko notowanymi zawodnikami (Seppi jest 25., a Raonić 11.), ale mimo to zaprezentował odważny tenis. - Faktycznie miałem ogromny luz, jak chyba jeszcze nigdy. Bardzo dobrze czułem się przed meczami, byłem zmotywowany i skoncentrowany. Fantastycznie się gra, kiedy jest się tak daleko od domu, a mimo to na trybunach słychać doping i polskich kibiców. Od samego przyjazdu do Australii czułem się dobrze, nigdy nie miałem zresztą problemów ze zmianą strefy czasowej. Nawet nie czułem wielkiej różnicy, jeśli chodzi o grę na otwartych kortach (Panfil do sezonu przygotowywał się na hali w Gliwicach i Ustroniu - przyp. red.), nic mi nie przeszkadzało, wszystko wychodziło. Ten luz wziął się chyba też z tego, że czuję się dobrze przygotowany i bardzo zmotywowany do tego sezonu - przyznał Grzegorz.

W Pucharze Hopmana nie można wywalczyć punktów do rankingu, ale zawodnicy mają warunki do sprawdzenia się przed sezonem, treningów i zaprezentowania się przed australijską publicznością. - Wszystko jest super: ludzie i organizacja, a także doping, bo na trybunach jest mnóstwo Polaków - zachwyca się Panfil. Przed zabrzaninem i Agnieszką Radwańską chwila odpoczynku, bowiem kolejny mecz zagrają dopiero 2 stycznia z reprezentantami gospodarzy. Nie oznacza to jednak, że biało-czerwoni mają wolne od tenisa. - Rano miałem trening na siłowni, a popołudnie spędziłem na plaży, na koniec dnia masaż. We wtorek już normalnie, czyli dwa treningi do południa, a później trening ogólnorozwojowy - przedstawił swoje plany zabrzanin.

Grzegorz Panfil 28 grudnia rozpocznie z Agnieszką Radwańską udział w Pucharze Hopmana. W rozmowie z portalem SportoweFakty.pl opowiada m.in. o poprzednim sezonie i przygodach z lataniem.

Dominika Pawlik: Jak ocenia pan swoje osiągnięcia w 2013 roku?

Grzegorz Panfil: To na pewno był udany sezon: trzy ćwierćfinały Challengerów, wygrane halowe mistrzostwa Polski w Sopocie i żadnej większej wpadki, stabilna forma. Był to fajny sezon, dobrze mi się grało.

Najwięcej punktów wywalczył pan w Szczecinie: to najlepszy występ w sezonie?

- Szczecin to chyba nie tylko najlepszy występ w sezonie, ale także w karierze, bo to w końcu największy Challenger. Bardzo dobre spotkanie rozegrałem tam z Borisem Pashanskim, nie wiem czy też nie był to mój najlepszy mecz w karierze.

Gdyby mógł pan ocenić z perspektywy czasu: popełnił pan jakieś błędy w wyborze turniejów?

- Niepotrzebnie grałem dwa polskie Futuresy w Bydgoszczy i Poznaniu, bo miałem trochę problemów z lewym stawem skokowym, a mogłem sobie to odpuścić i zagrać tylko w Bytomiu. Nie dość, że byłem przemęczony, bo dużo startowałem, to jeszcze nie w pełni zdrowy. Próbowałem grać Challengery w tym roku, w pewnym sensie mi się to udało.

A jesienny udział w turniejach ITF w Antalyi po dobrych startach w imprezach wyższej rangi?

- Po pierwsze nie poleciałem tam sam, bo powstała grupa z Bartkiem Dąbrowskim, więc trenowaliśmy razem, w czwórkę [Marcin Gawron, Andriej Kapaś, Grzegorz Panfil oraz trener] udaliśmy się do Antalyi. Potraktowaliśmy to turniejowo i treningowo, żeby ta grupa się scaliła. Chciałem też potrenować przed turniejami na betonie, warunki były tam dosyć niezłe, wszystko mieliśmy na miejscu.

Przed sezonem grupa ta jednak nie trenowała w komplecie?

- Piotrek Gadomski trenuje w Warszawie, Marcin niestety ma problemy z nadgarstkiem. Ćwiczyliśmy we trójkę w Gliwicach: ja, Andriej i Mikołaj Jędruszczak.

Ma pan już jakiś zarys planów po Pucharze Hopmana i ewentualnych kwalifikacjach do Australian Open?

- Na pewno nie zostanę dłużej sam w Australii, bo nikt nie mógł ze mną lecieć, ani brat [Aleksander Panfil - trener w klubie UKS Beskidy Ustroń], ani Bartek Dąbrowski. To daleki wyjazd, nawet się nad tym nie zastanawialiśmy. Mam dwie opcje: jak się dostanę do eliminacji, to oczywiście w nich wystąpię, wracam i trenuję, a potem będę starał się grać w Challengerach. Jeżeli nie udałoby mi się dostać, to wracam, potrenuję i chcę lecieć na Hawaje i do Panamy na Challengery, a potem zagram dwie imprezy w Turcji.

Start w Perth to dla pana coś zupełnie nowego.

- Czekam z niecierpliwością na pierwszy mecz. Forma jest dobra, nic mnie nie boli, tylko żadna kontuzja mi nie doskwiera.

Ma pan jakieś obawy przed tym startem?

- Obawiać się nie obawiam, bo wiadomo, że w Australii jest trochę inna pogoda niż u nas i jedynie trzeba się przyzwyczaić do gry na twardych kortach, bo to jest zupełnie co innego niż ta sama nawierzchnia, ale w hali.

I do tego długi lot do Australii... jak urozmaica pan sobie takie podróże?

- Radzę sobie z długimi lotami, ale ogólnie nie lubię tego. Nie tyle nie lubię, co nie przepadam. Podczas długich lotów słucham muzyki, czytam książki, urozmaicam czas grami - czymkolwiek. Po ostatniej wyprawie do Rosji, gdzie wracałem z Moskwy do Krakowa i miałem dość nieprzyjemny lot, było dość poważnie. Szczególnie, że cztery dni wcześniej rozbił się samolot w Kazaniu i wszystkie rosyjskie telewizje pokazywały jak ten samolot uderzył. Były dość nerwowe chwile...

Czyli sama podróż do Australii jest minusem wyprawy?

- Największym minusem jest to, że to samolot: nie przepadam za tym, nie ma co ukrywać. Kilka lat temu we Włoszech lądowałem awaryjnie, ale to, co się działo teraz, przebiło wszystko. Trochę się spociłem, ludzie krzyczeli - jedno wielkie zamieszanie na pokładzie.

To nie pierwszy raz, kiedy nie będzie pana w domu prawie przez całe święta, oprócz Wigilii?

- Jestem przyzwyczajony do tego, że w okresie świątecznym nie ma mnie w domu, rodzina też. Miałem lecieć 26 grudnia, ale zdecydowałem się wylecieć 25 grudnia, żeby chociaż przez ten jeden dzień zdążyć się zaaklimatyzować. Krótko, ale zawsze to lepiej niż prosto z samolotu wyjść na kort.

W Perth zagra pan z trzema zawodnikami z Top 100, z żadnym z nich jeszcze nie miał pan okazji się zmierzyć.

- Zawsze musi być ten pierwszy raz (śmiech).



Czy gdyby dostał pan powołanie do reprezentacji w Pucharze Davisa, ale w roli tego piątego, który nie wystąpi w meczu, to w chwili, kiedy potrzebne są punkty, poświęciłby pan na to dwa turniejowe tygodnie?

- Byłem nie raz w takiej roli, trenowałem cały tydzień, np. z Finlandią w Sopocie. Wszystko zależy od nawierzchni, bo trenując z reprezentacją na ziemi, gdy się jedzie na beton - mija się z celem. Jeśli jest taka możliwość, a ja dostanę powołanie, to oczywiście, będę trenować. Po to się gra w tenisa, żeby reprezentować swój kraj w Pucharze Davisa.

Czasami po pierwszym przegranym secie, ale po wyrównanej walce, natomiast w drugiej partii pana gra po prostu "siada". Jaka jest tego przyczyna?

- Różnie bywa, to jest tenis. Zawsze wychodzi na równo: są mecze, które powinny być wygrane, a są i takie, w których się przegrywa, a wystarczy jedna czy dwie piłki i odwracają się losy całego spotkania. Czasami tenis jest piękny, a czasami doprowadza do gorączki. Nerwowy na przykład byłem podczas meczu z Andriejem w Bytomiu. Ciężkie są właśnie takie spotkania z Andriejem czy Marcinem, razem trenujemy, jeździmy na turnieje. W trójkę mocno się trzymamy razem i to, że jesteśmy na korcie przeciwnikami, to nie odzwierciedla tego, jak jest poza kortem. Jesteśmy przyjaciółmi, praktycznie codziennie do siebie dzwonimy, mamy dobry kontakt i ciężko się w takich sytuacjach zmotywować. Ani nie krzykniesz sobie... to takie mecze w ciszy.

W 2013 roku Sylwia Zagórska zakończyła karierę, takie sytuacje nie powinny być normą?

- Nie dziwi mnie zakończenie kariery ze względów finansowych. Wiadomo, jak zawodnik kończy karierę, to jest niemiłe. Każdy poświęca lata treningów, idą za tym jakieś wyrzeczenia, a z powodu pieniędzy musi to zakończyć. Szkoda, miała na pewno swoje plany czy marzenia. Tenis bywa brutalny, tak to trzeba określić, nie ma remisów, jest tylko wygrany albo przegrany.

Zdarzają się też zawodnicy, którzy kończą kariery w młodym wieku z innych powodów niż kwestie finansowe. Dlaczego?

- Często jest tak, że jest dobry junior, przechodzi do profesjonalnego tenisa i mu nie idzie, bo to jest zupełnie inna półka. Ciężko jest przejść od juniora do seniora. Zdarzają się przypadki, kiedy junior dobrze wchodzi w cykl: zdobywa jeden czy dwa tytuły w turnieju ITF, potem dostaje dzikie karty do Challengerów i jakoś to idzie. Kiedy trzeba iść mozolną drogą przez Futuresy, kiedy nie ma szczęścia w losowaniu i trafia się od razu na rozstawionych rywali, to jest ciężko. Niektórzy kończą, bo potrzebują dużo pieniędzy, a nie mają pewności czy coś z tego będzie.

Z jakim zawodnikiem najbardziej chciałby się pan zmierzyć?

- Mimo wszystko chciałbym zagrać z Rogerem Federerem. Chyba każdy zawodnik, który nie jest z tych "największych", chciałby zagrać ze Szwajcarem. Osiągnął praktycznie wszystko, co było do osiągnięcia i wciąż gra.

Czołowi tenisiści podejmują współpracę z byłymi gwiazdami tenisa. Myśli pan, że to dobry pomysł, angażować do pracy kogoś, kto nie miał dotychczas większej styczności z trenowaniem?

- Każdy szuka odpowiedniej osoby, której może zaufać. To osoby, które w tenisie osiągnęły bardzo wiele, więc mogą pomóc wyciągnąć z zawodników to, co najlepsze. Taka osoba wszystko wie, grała największe turnieje i wystarczy jedna mała wskazówka.

Po raz jedenasty na starcie Pekao Szczecin Open stanął Grzegorz Panfil. Dla Polaka to wyjątkowy turniej, z którego ma mnóstwo wspomnień. Po tym sezonie stanie jednak na rozdrożu i będzie musiał podjąć decyzję: grać dalej czy kończyć karierę? W ostatnich dwóch latach skupiał się już tylko na grze podwójnej, a poza turniejami wraz z bratem pracował nad akademią tenisową i pracą z młodzieżą.