Novak Djoković vs Andy Murray

[DUN I LOVE]

[DUN I LOVE]

Bodo postawił ciekawą tezę.
http://espn.go.com/tennis/blog/_/name/b ... y-best-biz

[robpal]

Nie straszyć.

[Nieszpory]

Nie straszyć.

+1. Zrobiło się zimno.

[DUN I LOVE]

H2H Panów:
http://www.atpworldtour.com/Players/Hea ... 3&oId=MC10

Trochę się tego uzbierało. A ile jeszcze przed nami.

[jonathan]

Niedawno sam chciałem założyć podobny temat. Jeśli nie zamierzacie być w nim przesadnie aktywni, to może ja coś napiszę. Cóż, świetna rywalizacja, która wyrównała się jak nigdy wcześniej. Dzięki niej poziom konkurencji w Wielkiej Czwórce jeszcze bardziej wzrósł. Zarówno Djoković, jak i Murray to połączenie znakomitej techniki, siły i wytrzymałości. Obok Federera są najbardziej kompletnymi tenisistami. Mimo że można dostrzec między nimi sporo podobieństw, to pod pewnymi względami wyraźnie się różnią. Szkot ma lepiej dopracowane technicznie poszczególne zagrania i jego tenis jest atrakcyjniejszy dla oka niż ten Serba, bo wszystko robi z niesłychaną swobodą. Dysponuje większą siłą, z której ostatnio nie boi się korzystać, i częściej ryzykuje, rezygnując powoli z obronnych, asekuracyjnych uderzeń. Nie nadużywa top spinu, tak chętnie stosowanego przez Novaka pod nieobecność Nadala, i gra bardziej płasko. To do niego we wzajemnych meczach z reguły należy inicjatywa. W porównaniu z poprzednimi latami nie potrzebował żadnej wielkiej rewolucji w swoim tenisie. Wystarczyła tylko lekka modyfikacja sposobu rozgrywania kolejnych punktów na bardziej agresywny i zmiana w nastawieniu mentalnym. Odnoszę wrażenie, że w pojedynkach z Djokoviciem dysponuje wszystkimi niezbędnymi atutami, których nie zawsze potrafi jednak wykorzystać. Gdy Novak wchodzi na swoje najwyższe obroty z głębi kortu, on jako jedyny na świecie umie dotrzymać mu kroku. I niekoniecznie musi iść z nim na nieustanną walkę na wyniszczenie, bo może również skracać wymiany. Niestety brakuje mu czasem konsekwencji. Nie jest zbyt zdyscyplinowany taktycznie. Często trudno przewidzieć, czego się po nim spodziewać. Ponadto łatwiej złamać go psychicznie. Ma swoją granicę wytrzymałości, po której przekroczeniu zwyczajnie pęka i nie odwróci już losów meczu. Wciąż nie poznaliśmy natomiast bariery odporności nerwowej Serba, tak samo jak tej fizycznej. Jeśli chodzi o przygotowanie atletyczne, to choćby nie wiem jakie wysiłki treningowe podejmował Murray, nie doścignie on wytrzymałościowo Djokovicia. Jemu praktycznie bez przerwy coś dolega i w odróżnieniu do Novaka rzadko kiedy jest dysponowany na sto procent, mimo że przecież jego tenis wydaje się mniej energochłonny. Tak wyglądają proporcje między tymi dwoma tenisistami. Czekam na wznowienie ich rywalizacji w 2013 roku.

[Robertinho]

Najmniej lubiana przeze mnie konfiguracja w czołówce. Ich gra jest w porządku "oddzielnie", kiedy grają z innymi tenisistami, potrafią być efektownymi graczami, natomiast kiedy stają na przeciw siebie, ich argumenty redukują się wzajemnie.
Mecz dwóch "małych" beselinerów może być mega widowiskowy, czego przykład mieliśmy ostatnio w meczu Tipsarevic-Ferrer, gdzie nawet zwykle mało efektowny Hiszpan wypadł znakomicie.
Natomiast dla wysokich i świetnie biegających Szkota i Serba, kort jest zwyczajnie za mały, by mogli na zawołanie zagrywać winnery swojemu vis a vis.
Na pewno z jednej strony świadczy to o ich klasie, z drugiej jednak, ma zgubny wpływ na widowisko. Znowu, grając przeciwko innym tenisistom, wygląda to lepiej, Novak przeciwko Rafie umiejętnie miesza topspinowe wymiany na wyniszczenie, z graniem "z góry w dół" wysokich piłek Nadala, z Federerem wchodząc w kort umie narzucić świetne tempo, Murray potrafi być błyskotliwy w grze taktyczno-technicznej, a jednocześnie uderzać mocno i płasko. A kiedy stają naprzeciwko siebie, różnice w ich grze są równie subtelne, jak te pomiędzy PiSem, a Solidarną Polską.

Na pewno ta rywalizacja ma potencjał, by być bardzo zaciętą, obaj prezentują podobny poziom, mimo dużo lepszych na razie osiągnięć Serba. Novak jawi mi się jako bardziej dojrzały sportowiec, a może przede wszystkim, bardziej dojrzały człowiek niż Szkot(któremu nie odmawiam przy tym ambicji i chęci do pracy nad swoją grą i formą) i w tej chwili ta bardzie poukładana głowa Djokovica wydaje mi się jego główną przewagą nad Andy'm.
Mam nadzieję, że obaj wyciągną wnioski z ostatnich maratońskich potyczek i w kolejnej wzajemnej konfrontacji wyjdą na kort z planem zdominowania rywala własną grą, a nie tylko wygranej przez zmuszanie przeciwnika do popełnienia większej liczby błędów.

[Jacques D.]

Mecz dwóch "małych" beselinerów może być mega widowiskowy, czego przykład mieliśmy ostatnio w meczu Tipsarevic-Ferrer, gdzie nawet zwykle mało efektowny Hiszpan wypadł znakomicie.

Problem w tym, że u Tipsara i Ferru zupełnie inaczej przesunięte są akcenty. Kiedy JT stara się szybko przejąć inicjatywę albo rozprowadzić rywala po korcie w długiej wymianie, Ferru czeka, oddaje inicjatywę, pasywnie przerzuca.
W Murole te akcenty są mniej więcej ustawione tak samo: bardzo solidny baseline oparty na rotacji, płynne przechodzenie z obrony do ofensywy, techniczne wstawki urozmaicający, regularność jako fundament. Nawet ta przewaga 2HBH nad fh i returnu nad serwisem jest taka sama. Mecze dwóch zawodników będących niemal własnymi odbiciami po prostu nie mogą być ciekawe.

Ale mimo wszystko Rafandy są dla mnie bardziej traumatyczne.

[Lleyton]

H2H Panów:
http://www.atpworldtour.com/Players/Hea ... 3&oId=MC10

Trochę się tego uzbierało. A ile jeszcze przed nami.

Dojdą do 30-40 meczów między sobą i pewnie będzie w okolicach remisu.

[Robertinho]

Jacques, wiesz, ja w meczach Murray -Rafa kibicuje przeciw Nadalowi, więc podchodzę emocjonalnie, co ułatwia odbiór. Przy Djoko-Murray jestem obiektywny, więc wymagam dobrej gry. Co to będzie po odejściu Rybaka, człowiek straci punkt odniesienia i całkiem się pogubi.

[DUN I LOVE]

Niedawno sam chciałem założyć podobny temat.

Śmiało. Wątek o rywalizacji Nadala z Murrayem czy Federera ze Szkotem cały czas ma status "w planach".

Cóż, świetna rywalizacja, która wyrównała się jak nigdy wcześniej.

Poza gumowym i do bólu wyrachowanym tenisem, to właśnie ta niewiadoma co do końcowego wyniku ich meczów, jest największym atutem tej rywalizacji. O ile w innym układzie Top-4 (może poza Fed-Djoko) zawsze można cop nieco przewidzieć, tutaj w zasadzie w każdych okolicznościach trzeba liczyć się z tym, że ten bardziej konsekwentny i dojrzały mentalnie Djoković może spotkać po drugiej stronie siatki to lepsze wydanie Szkota, uwypuklające jego atuty i wielki talent, czym w mojej ocenie Novak wyraźnie ustępuje Andy;emu.

Zarówno Djoković, jak i Murray to połączenie znakomitej techniki, siły i wytrzymałości. Obok Federera są najbardziej kompletnymi tenisistami.

Tutaj bardziej o Novaku, gdzie ta rzekomo znakomita technika i kompletność gdzieś się zatarły bądź nie są używane w takim zakresie jak kiedyś - szczególnie przez 2007 rok. Wprawdzie wtedy Serb nie był tytanem wytrzymałości i choć zdradzał szczególne zdolności do aktywnej gry defensywnej i popisowej gry z kontry, to jednak dużo częściej sam kreował i w zasadzie z każdej strony potrafił skończyć rywala w sposób nie budzący jego najmniejszego sprzeciwu. Wraz z poprawą wytrzymałości Serb chyba poszedł na większą 'łatwiznę' i przejawia większą tendencję do przesadnego wyczekiwania na błędy rywala i przedłużania tym samym swojego pobytu na korcie.

Jeśli chodzi o przygotowanie atletyczne, to choćby nie wiem jakie wysiłki treningowe podejmował Murray, nie doścignie on wytrzymałościowo Djokovicia. Jemu praktycznie bez przerwy coś dolega i w odróżnieniu do Novaka rzadko kiedy jest dysponowany na sto procent, mimo że przecież jego tenis wydaje się mniej energochłonny.

Ja nie wierzę, że Novakowi z reguły nic nie dolega. Oni pewnie co chwila mają jakieś mniejsze lub większe urazy. Serb jest jednak bardziej charakterny i zaprawiony w walce - nie umie odpuszczać czy kalkulowac. Murray pod tym względem to taka szklanka trochę - byle ból i od razu zaczynają się grymasy bólu, łapanie się na bolące części ciała, odpuszczanie gier, wycofywanie się z turniejów bez tak naprawdę konkretnych powodów. Djoković to inna bajka - on z urazem pleców najpierw zrobił finał US Open (2007), a później świeżo po takim urazie wygrał nowojorski turniej (2011 po kreczu w finale Cincy).

Najmniej lubiana przeze mnie konfiguracja w czołówce. Ich gra jest w porządku "oddzielnie", kiedy grają z innymi tenisistami, potrafią być efektownymi graczami, natomiast kiedy stają na przeciw siebie, ich argumenty redukują się wzajemnie.

Też tak to widzę - doceniam klasę, ale ta konfiguracja niebawem może doprowadzić mnie do poważnych rozważań, czy nie odpuścić nawet finału WS z ich udziałem. Tak naprawdę z tych 17 ich gier wzajemnych, tylko połówka w Rzymie'11 mnie tenisowo zachwyciła.

[jonathan]

Tutaj bardziej o Novaku, gdzie ta rzekomo znakomita technika i kompletność gdzieś się zatarły bądź nie są używane w takim zakresie jak kiedyś - szczególnie przez 2007 rok. Wprawdzie wtedy Serb nie był tytanem wytrzymałości i choć zdradzał szczególne zdolności do aktywnej gry defensywnej i popisowej gry z kontry, to jednak dużo częściej sam kreował i w zasadzie z każdej strony potrafił skończyć rywala w sposób nie budzący jego najmniejszego sprzeciwu. Wraz z poprawą wytrzymałości Serb chyba poszedł na większą 'łatwiznę' i przejawia większą tendencję do przesadnego wyczekiwania na błędy rywala i przedłużania tym samym swojego pobytu na korcie.

Zgadzam się, że Djoković poszedł na "łatwiznę", szczególnie pod nieobecność Nadala. Koncentruje się teraz na agresywnym topspinie i polega na najlepszym backhandzie na świecie. Wie, że w połączeniu z kondycją oraz sprawnością fizyczną te elementy wystarczą mu do wygrywania turniejów. Nauczył się wykorzystywać możliwie najprostsze środki. Ale czasem, gdy mecze z jego udziałem stają się przesadnie jednostronne, stara się urozmaicać swój tenis i próbować innych rozwiązań. Szczególnie w pierwszych rundach waha się, czy przedłużać wymiany, czy szybciej skończyć punkt. Wtedy gra z większą fantazją. Mimo że te "zabawy" kosztują go często utratę koncentracji (zobacz, ile pojedynków zaczynał od demolowania przeciwnika, a potem pojawiały się nagle jakieś stany zagrożenia), to w następnych latach powinien podążyć tą drogą, bo przecież nie zamierza chyba do końca kariery rozgrywać tylu wyniszczających maratonów. Racja, że kiedyś uderzał bardziej płasko, ostatnio na przykład w finale US Open 2010 z Rafą. Potem poszedł jednak z Hiszpanem na otwartą wojnę i postanowił zniszczyć go jego własną bronią. Dziś przeplata czasem tę taktykę na wyniszczenie z tamtym bardziej agresywnym stylem. Chociaż wcale nie musi, bo jest wystarczająco dobry, by pokonywać największych mistrzów swoją podstawową grą. To przeciwnicy, rywalizując z nim, muszą kombinować. To oni mają dużo trudniej.

[DUN I LOVE]

Racja, że kiedyś uderzał bardziej płasko, ostatnio na przykład w finale US Open 2010 z Rafą.

Gem na 4-1 w 2 secie to był TEN Novak.

[Robertinho]

Tak się zastanawiam, w którą stronę to pójdzie i na razie argumenty rosną po stronie Novaka. Jest odporniejszy fizycznie i przede wszystkim silniejszy mentalnie. Andy potrzebuje coś zmienić w grze z Serbem.

[DUN I LOVE]

BRAIN GAME ANALYSIS
Brain Game: Djokovic Draws Out The Dropshot Against Murray
Wimbledon, England

Spoiler:

BRAIN GAME ANALYSIS
Brain Game: Djokovic Draws Out The Dropshot Against Murray
Wimbledon, England

Craig O'Shannessy breaks down the Wimbledon final.

The secondary tactic of hitting dropshots became a primary weapon in yesterday’s thrilling Wimbledon final between Andy Murray and Novak Djokovic.

Murray won a hot, grueling match 6-4, 7-5, 6-4 with an unusually high 14 dropshots being hit by both players. Only three were hit in the first two sets as they preferred to trade blows from the back of the court but the third set exploded with 11 dropshots as Djokovic in particular looked to change gears with a different strategy to pull Murray off the baseline and get back into the contest.

Djokovic hit 10 dropshots for the match, all off the backhand side, and nine of the 10 were hit straight down the line to Murray’s forehand. Djokovic only went 4/10, but the four he won were all in a span of eight points at the beginning of the third set that helped him win four consecutive games – going from a break down at 0-2 to a break up at 4-2.

Djokovic lost the first dropshot he hit in the opening game of the third, but the string of four he won started with Murray serving at 2-1, 30/30. Murray returned it with another dropshot, but Djokovic sped in and hit a backhand cross court passing shot to get to break point. On the next point, Murray hit another drop shot and followed it in, but missed a backhand volley just wide. Two big points, three total dropshots, and Djokovic was right back in the third set.

Serving at 1-2, 0/15, Djokovic hit his next successful dropshot that Murray didn’t even attempt to run down as he was standing well back behind the baseline on fresh grass behind the worn patch.

Two points later and Djokovic was at it again and Murray missed a forehand cross court into the net. The opening point of the next game with Murray serving at 2-3 featured another Djokovic dropshot that Murray put into the net going down the line. The dropshots had the added benefit of tiring Murray from the extra running and moving him closer to the baseline in ensuing points, but most importantly, it gave the match a whole new complexion, which Djokovic desperately needed being down two sets to love and a break in the third.

A key component of dropshots is the element of surprise. With Djokovic hitting so many, and being so successful with it, Murray was now on full alert and Djokovic would lose the next four he hit for the remainder of the third set.

With Murray serving for the match at 5-4 15-0 Djokovic would hit his last dropshot – a high floater that Murray easily ran down and hit for a winner that drew thunderous applause from the crowd as he moved to within two points of the title.

Murray only won one of four dropshots he hit for the match as he far preferred to trade ground strokes from the back of the court, where he hit 10 forehand and nine backhand winners.

Djokovic’s excessive use of the dropshot was not the only area in the match where we saw a deviation from the patient baseline strategy that has helped carry him to No. 1 in the Emirates ATP Rankings.

Djokovic uncharacteristically served and volleyed 10 times in the match, winning half of those points. He was also far more willing to leave the baseline, coming to the net 52 times in three sets to finish points. Djokovic won 58% (30/52) coming forward but it was also a signal that Murray had taken the ascendency in the baseline rallies - which also prompted the high amount of dropshots.

Djokovic shared some insight about the dropshots in his post-match interview. “He (Murray) stands behind the baseline, and when he defends he goes far away,” Djokovic said. “So I try to be aggressive and kind of use the whole court. But the volleys and dropshots didn't serve me well. You know, he was getting all of them basically.”

Murray said in his post-match interview that he was not surprised by the high amount of dropshots Djokovic hit in the final. “He started doing it a lot in the third set,” Murray said. “He didn't do it that much I didn't think the first couple of sets. It was working and he was hitting them well, and that was probably why he continued to do it. You know, I don't know how tired he was, if he was tired. But it's a way of shortening points. And when you hit them as well as that your opponent's running and you're just standing there really, so it worked well for him.”

Djokovic should be congratulated for changing strategies to get back into the match but ultimately it’s a game of percentages and Murray’s control from the back of the court outweighed the dropshots over three tough sets.

Craig O'Shannessy uses extensive tagging, metrics and formulas to uncover the patterns and percentages behind the game.

http://www.atpworldtour.com/News/Tennis ... kovic.aspx

[Rroggerr]

Tak z ciekawości odkopałem.

Zarówno Djoković, jak i Murray to połączenie znakomitej techniki, siły i wytrzymałości. Obok Federera są najbardziej kompletnymi tenisistami.

Tutaj bardziej o Novaku, gdzie ta rzekomo znakomita technika i kompletność gdzieś się zatarły bądź nie są używane w takim zakresie jak kiedyś - szczególnie przez 2007 rok. Wprawdzie wtedy Serb nie był tytanem wytrzymałości i choć zdradzał szczególne zdolności do aktywnej gry defensywnej i popisowej gry z kontry, to jednak dużo częściej sam kreował i w zasadzie z każdej strony potrafił skończyć rywala w sposób nie budzący jego najmniejszego sprzeciwu. Wraz z poprawą wytrzymałości Serb chyba poszedł na większą 'łatwiznę' i przejawia większą tendencję do przesadnego wyczekiwania na błędy rywala i przedłużania tym samym swojego pobytu na korcie.

O ile Murray to faktycznie znakomity technicznie zawodnik, ale Djokovic? Do Murraya jeszcze wrócę.

Niepewny slajs, wolej - jak na dziś nawet niezły, patrząc przez pryzmat 10 lat temu - przeciętny, smecz - niepewny, a jak zawieje, to Novak ma problemy z odpowiednim ustawieniem się na nogach do piłki i robi przedziwne akrobacje, patrz finał US Open. Trochę za dużo mankamentów, jak na znakomitego technicznie zawodnika.

I polemizując z tezą Duna - naturalnie, kiedyś Djokovic grał wszechstronniejszy tenis, bardziej agresywny, ale czy wówczas wykorzystywał to domniemane 'znakomite' wyszkolenie techniczne? Grał ofensywniej, ale jego gra, w innej koncepcji, co prawda, ale ograniczała się do wyszkolenia, które wykorzystuje teraz. Novak w wersji "agresywny baseliner" to nigdy nie był zawodnik, który słałby swoje firmowe backhandy z taką łatwością, jak Nalbandian, który potrafiłby zagrać nie do odebrania uderzenie z każdej pozycji, jak Blake, a cross forehandowy Novaka - w najwyższej formie, bardzo skuteczny (spadek jakości FH Djokovica obecnie to chyba moje największe zaskoczenie z nim związane), ale czy była w nim lekkość chociażby w pewnym stopniu porównywalna do uderzenia Gonzaleza?

Wg mnie Djokovic pod względem wyszkolenia technicznego jest bardzo solidny (przez jego braki nigdy nie określiłbym go jako dobry w tej materii) - ale niesamowita regularność, rzetelność i odpowiednie wyselekcjonowanie jego atutów doprowadziły go do takiej pozycji. Z tym ostatnim piję do tego, że jego atuty idealnie korespondują z oczekiwaniami, jakie stawia obecny tenis - wcale nie trzeba grać bardzo dobrze woleja (którego z reguły gra w bardzo komfortowej pozycji, co minimalizuje ilość jego błędów), slajsa (który wygląda dosyć pokracznie, ale wcale Djokovic nie potrzebuje wykorzystywać go jako istotny element strategii, jak kiedyś Fernie Gonzalez), żeby być na topie. Dobre podanie, świetny return, wyśmienity backhand, bardzo skuteczny forehand (w tym roku namiastkę jego uderzenia FH z 2011 roku widzieliśmy chyba tylko w drugiej połowie 4. seta półfinału Rolanda Garrosa) - wg mnie nawet jego firmowy BH - przecież szalenie skuteczne zagranie, nie wygląda tak płynnie i po prostu pięknie (to już kibicowska impresja, aczkolwiek łączyłbym to z wyszkoleniem technicznym), jak BH Safina czy Nalbandiana w topowej formie. O to mi chodziło z tą rzetelnością.

Porównałem Djokovica z New Ballsami, bo wg mnie pokolenie Djokovica, do którego zalicza się jeszcze Murray i del Potro, jest kolejnym znaczącym w kontekście historycznym, które nazwałbym następnym po erze New Ballsów. Z kolei pokoleniem przejściowym nazwałbym generację Soderlinga, Tsongi, Berdycha, Ancica - która nie zgarnęła w czasach Fedala, a później i Djokovica z Murrayem, żadnego szlema, za to, która pokazała, w jakim fizycznym kierunku zmierza tenis. Wg mnie porównania Nole z początków wchodzenia na szczyt, gdy jeszcze bawił się w agresywnego baselinera, z Blake'iem czy Nalbandianem, których też określilibyśmy jako 'agresywnych baselinerów' pokazuje, jak zmienił się nam punkt widzenia i - co ważniejsze - jak zmienił się współczesny tenis. Nie boję się tego napisać, że obaj NB mieli większy potencjał czysto techniczny od Djokovica (jeżeli Novak jest znakomity technicznie, to gdzie postawić Nalbandiana? Stratosferyczno-genialno-kosmiczno-niesamowity poziom?). Tyle, że Serb w porównaniu do tego pierwszego zawsze imponował regularnością, w porównaniu do drugiego - ma po prostu lepszą głową i charakter do tenisa, a np. w porównaniu do wspomnianego Gonzaleza - może nie gra z taką gracją (forehand Gonzo to moje ulubione zagranie ever), ale slajs z BH jako główny element taktyki z tej strony, Chilijczyk może opanował do perfekcji, też go niekiedy ograniczał

Na szczęście nie jest tak, że niedostatki Djokovica pod względem techniki nie mają żadnego znaczenia. Mają - smeczowanie w półfinale Rolanda Garrosa z Nadalem - doskonale to pamiętamy, z kolei wolej (bo jednak trawa w dalszym ciągu wymusza bardziej agresywną grę) i slajs (ze względu na niski kozioł) powodują, że Novak w Wimbledonie raczej z Murrayem w topowej formie wygrywać nie będzie. Nie zdziwiłbym się, gdyby Djokovic nie wygrał już więcej Wimbledonu - stawiam tezę, że Serb będzie chciał ustrzelić Koronę i w końcu ograć Nadala w Paryżu (i temu celowi podporządkuje w jakimś stopniu karierę), z kolei Andy zawsze priorytetowo będzie traktować sezon na trawie.

Wracając do Murraya. Ten faktycznie jest znakomity technicznie. Ja bym go nazwał 'Wyższym O 10 Centymetrów Hewittem'. Tak, Hewittem. Bo Australijczyk jest bardzo niedoceniany pod względem wyszkolenia technicznego - przez wielu postrzegany jest jako zawodnik opierający swoją grę na defensywie, ambicji - w jakimś stopniu tak na pewno jest (a raczej był). Tyle, że ten opis pasuje też do Rafaela Nadala przez większość okresu jego kariery, a na pewno nie oddaje tego, co Lleyton w formie potrafił robić na korcie. Tak jak wyliczałem niedostatki techniczne Nole, tak ciężko jest mi podobnie bawić się jeżeli chodzi o Rusty'ego - gry z głębi kortu komplementować nie trzeba, ale warto podkreślić kapitalny, 'australijski' wolej, znakomity slajs, no a jego loby przeszły już do historii tenisa - co pokazuje, jak niesamowite czucie w ręku ma Lleyton.

I powracając do porównania - wg mnie Murray to taki Hewitt o znacznie większych możliwościach fizycznych. Szkot także nie ma jakiegoś pojedynczego potężnego uderzenia (jak np. Novak), a jego gra w ofensywie bardziej opiera się na znakomitej technice, grze kątowej. Ale na pewno ze względu na warunki łatwiej jest mu kreować grę w ofensywie, ma lepsze pierwsze podanie (choć drugie jest podobną piętą achillesową jak u Rusty'ego), ale też podobnie jak Hewitt, niesamowicie kryje kort, pracuje w defensywie, podobnie jak Australijczyk, jest znakomity w każdej części kortu, a jego lob Tim Henman kiedyś określił jako nawet lepszy niż ten, który posiada Rusty. Jeszcze jeżeli chodzi o Rusty'ego (sorry za delikatny offtopic), to trochę teza na inną dyskusją (która pewnie w jakimś stopniu zostanie zapoczątkowana, gdy Rusty zakończy karierę) wg mnie to tenisista, który idealnie trafił na okres spowalniania nawierzchni (trawa na Wimbledonie w 2002 roku była już widocznie wolniejsza niż rok wcześniej) oraz przeskok pomiędzy erą Samprasa, a erą New Ballsów - jeżeli chodzi o zmianę specyfiki tenisa. Hewitt z łatwością ogrywał Samprasa, Henman w półfinale Wimbledonu wyglądał na tle Australijczyka bezradnie nawet w większym stopniu, niż kiedyś walcząc z Samprasem - a przy tym szybko osiągając swój prime time, nie musiał się zbyt szybko pojedynkować z Federerem i Safinem, czyli dwoma najbardziej utalentowanymi New Ballsami, którzy w formie, nie mieli problemów z wyraźnym ogrywaniem Rusty'ego (jeżeli chodzi o Safina, idealnie odzwierciedlają to finały w Paryżu '02 i Melbourne '05), co jednak pokazuje jego ograniczenia.

To tyle jeżeli chodzi o opinie na temat techniki Djokovica, Murraya i Hewitta, za dygresję o którym delikatnie przepraszam.

[Mario]

W większości się zgadzam, jednak mimo wszystko nie uważam Murraya za znakomitego technika, co najwyżej za dobrego. Ale o tym rozpiszę się jutro.

[lake]

Dla mnie ta rywalizacja to tylko statystyka. Na ich mecze nie da sie patrzeć moim zadniem. To przebijanka w stylu Simon-Monf.,tyle że poziom wyżej. Nudy i jeszcze raz nudy. Dwa albo trzy dni temu kiedy puścili powtórkę ich finału z AO w tym roku, zasnąłem po 3 gemach. Dosłownie. Zgadzam się z DUN-em. Jedynym wyjątkiem, który przykuł mnie do tv był Rzym 2011. Trochę mało jak na przedtawicieli Wielkiej Czwórki i niemal 20 meczów.

[Mario]

Bo to są dwa takie same style, jak również w przypadku Francuzów. Obaj lubią grać z kontry, a nie ma kto zaatakować...

[Rroggerr]

Tak jak ciekawe wg mnie nie były z reguły spotkania obu zawodników grających s&v, tak też ciężko oczekiwać, żeby ciekawe miały być spotkania dwóch zawodników, dla których - jak trafnie podsumował to Robertinho - "kort jest zwyczajnie za mały, by mogli na zawołanie zagrywać winnery swojemu vis a vis." Aczkolwiek jeżeli mówimy o 'tych samych stylach', to jednak spotkania ofensywnych baselinerów w erze New Ballsów były niesamowite. Nawet jednostronne zwycięstwa Federera gwarantowały pod względem wizualnym imponujących wrażeń. No ale ofensywa w sporcie zawsze będzie efektowniejsza od defensywy.