Ja od zawsze miałem słabość do Brazylijczyków.
1) RIVALDO - po odejściu Ronaldo (był idolem chyba każdego dzieciaka w podstawówce) idealnie wypełnił pustkę po nim. Barcelony do finału LM nie wprowadził, ale jego wpływ na grę zespołu był olbrzymi. Miał niesamowitą umiejętność wygrywania meczów w pojedynkę, potrafił udźwignąć presję, kiedy sytuacja tego wymagała. Byłem zafascynowany do tego stopnia, że zacząłem grać i strzelać lewą nogą. Dzisiaj dysponuję z tej strony mocniejszym uderzeniem niż z genetycznie "lepszej" prawej strony. Godzinami trenowałem specyficzny strzał nisko nad ziemią z kozłem tuż przed bramkarzem.
2) RONALDO - pierwsza piłkarska "miłość" - ale to był szał, kiedy w podstawówce ludzie odkryli, że poza ligą polską, Legią i Widzewem też są dobre drużyny.
Miałem koszulkę prosto z bazaru - zaraz po zakupie kupił go Inter. 
Oczywiście goliłem głowę na "zero" i imitowałem samolociki po każdej zdobytej bramce. 3) RONALDINHO - nawet kibice Realu podziwiali jego umiejętności:
4) LUIS ENRIQUE - miałem moment, kiedy ubóstwiałem jego spontaniczność i nieszablonowość w poczynaniach ofensywnych. Gracz znakomity, ale chyba jednak nie do końca spełniony. Jak miał dzień, był przekozakiem. O dziwo, jak bardzo lubiłem go na boisku, tak byłem sceptykiem co do jego zatrudnienia na ławce Blaugrany.
5) CARLES PUYOL - ideał środkowego obrońcy i lider zespołu z prawdziwego zdarzenia. Niesamowicie silny psychicznie.
