Dookoła Wojtek
Najlepszy polski tenisista w historii, kolekcjoner dzieł sztuki, handlarz nieruchomościami, bywalec paryskich i nowojorskich salonów - obchodzi właśnie 50. urodziny.
Na kort zaprowadził go ojciec. To on wyznaczał rytm treningów, kazał gimnastykować się nawet w niedzielę rano, a na wczasach w Zakopanem zjadać wszystko z talerza. "Był surowym człowiekiem. Dzieci się go bały" - mówi mama. Obiad podaje na starej porcelanie ze srebrnymi sztućcami. Częstuje smażonym serem, przysmakiem syna. Wyciąga jego zeszyty z wypracowaniami: same piątki i uwagi, by pisał staranniej. Do domu, w willowej dzielnicy Poznania, przychodziła francuska guwernantka, ale Wojtek wolał sport. Stół, przy którym siedzimy, służył kiedyś do gry w ping-ponga.
"Nasi rodzice bardzo się przyjaźnili, my także" - mówi Jacek Kseń, prezes Banku Zachodniego WBK. Zapamiętał Wojtka jako wesołego i ambitnego chłopaka. Popołudnia spędzali na kortach, potem Kseń zrezygnował z tenisa, a Fibak grał i wygrywał. Gdy miał 17 lat trafił do kadry, rok później został mistrzem Polski juniorów, wreszcie - seniorów w hali. Po skończeniu gimnazjum siedli z ojcem nad kartką, by policzyć, ile zarabia setny tenisista świata. Wyszło osiem tysięcy dolarów. Postanowili, że pójdzie na studia prawnicze - miały nie kolidować z tenisem, ale rzucił je po roku. Przeszedł też do milicyjnego klubu Olimpia Poznań, by swobodnie wyjeżdżać za granicę. Jednak zaproszenie z Uniwersytetu Stanford w południowej Karolinie trafiło w Polskim Związku Tenisowym do szuflady, bo działacze nie byli mu przychylni. W 1973 roku, tuż po przegranym finale mistrzostw Polski, Fibak wsiadł do starego garbusa i pojechał na turniej do Mediolanu. Na kort wyszedł od razu po dwudniowej podróży. Mecz wygrał z trudem, ale turniej z łatwością. Pamięta, że zarobione studolarówki przeliczał z wypiekami. Okazało się, że talent do tenisa nie jest jedynym, jaki posiadł.
Uśmiech Orantesa
W turniejowe listy zgłoszeń wpisywał zawsze "Wojtek Fibak". W 1974 roku, zamiast na zgrupowanie do Wałbrzycha, jedzie na eliminacje do Barcelony i Madrytu: dochodzi do turnieju głównego i pokonuje słynnego Artura Ashe'a z USA. W kolejnym roku pierwszy raz leci do Ameryki. "Ja w kożuszku z Polski, a tam słońce, upały. Na korcie zobaczyłem mistrzów: Gerulaitisa i Connorsa. Zacząłem odbijać, a oni do mnie zdziwieni: ej, ty masz talent, człowieku" - opowiada Fibak. "Zbyt polegał na talencie, za mało trenował i pracował" - twierdzi Tom Okker, jego wieloletni partner deblowy. Fibak dodaje: "Grałem na centymetry, w linię, cały czas tuż nad siatką. Gdy nie byłem precyzyjny, przegrywałem ze słabszymi". "Nie był silny, nie był szybki, brakowało mu kondycji. Miał za to naturalną technikę i inteligencję w grze, dlatego ludzie lubili go oglądać. Niektórzy zawodnicy do końca życia nie wiedzą, czemu przegrali. Fibak wiedział to od razu po meczu" - uważa Andrzej Roman, dziennikarz.
Najsłabszą stroną Fibaka był brak koncentracji, dlatego najlepiej grał w hali. Ale rozpraszały go nie tylko słońce i wiatr. "ČMamo, jedziemy do Genewy, bo tam jest obraz Boznańskiej, który chcę zobaczyćÇ. ČAle ty jutro grasz w finaleÇ. ČTo nic, wszystko będzie dobrzeÇ. Na miejscu byliśmy o północy, wróciliśmy nad ranem. Obrazu nie kupiliśmy, a finał był przegrany" - opowiada mama. Fibak przyznaje dziś, że powinien poświęcić się karierze, ale wtedy nie miał kto mu tego powiedzieć. "Mąż był przeciwko zbieraniu obrazów i wielokrotnie to mówił. Do Genewy z nami nie pojechał" - dodaje. Ona wspierała obie pasje syna, z 24 kompletowanych przez nią albumów, pełnych wycinków z gazet, powstaje książka. Pierwsza - "To jest moja gra" Daniela Passenta z 1990 roku - niezbyt się Fibakowi podobała. "Wojtek nie lubi krytyki. Bardzo niechętnie opowiada o rzeczach, które się nie udały" - mówi mama.
W 1976 roku w Sztokholmie wygrywa pierwszy zawodowy turniej. Jesienią gra w turnieju Masters, dla ośmiu najlepszych tenisistów świata. W finale spotyka się z Manuelem Orantesem. Mecz transmituje polska telewizja. "Pierwszego seta wygrałem w miarę pewnie, drugiego on. Następny 6:0 dla mnie. W czwartym secie 4:1, Orantes zdeklasowany, zbity jak pies, przestaje walczyć. Nagle Kirk Douglas na olbrzymich ekranach, żeby uatrakcyjnić mecz dla publiczności, mówi: ČCudownie grają, szkoda, że już koniecÇ. Widzę uśmiech Orantesa. Troszkę się zdekoncentrowałem, zrobiło się 4:3, uciekłem na 5:3, pękły mi struny w rakiecie, mała nerwówka, 5:5. Zabrakło mi świeżości. Zostałem wicemistrzem, ale swoje życie uważam za ciekawsze od życia Orantesa. On wchodzi na trybuny i nikt go nie poznaje. Ja wchodzę i wszędzie jest ČWojtek, WojtekÇ". "To nie był Connors ani McEnroe, którzy by wygrać, mogli na korcie połamać ręce, nogi i rakietę. W meczu z Orantesem zabrakło mu determinacji" - ocenia Andrzej Roman.
Po meczach prosił, by pokazano mu drogę do dzielnicy z domami bogatych ludzi. W wolnych chwilach otaczał się aktorami, modelkami, biznesmenami. Kseń, który pracował wtedy w Paryżu dla największych banków, jeździł z nim po Europie i Ameryce. Andrzej Roman i Janusz Dorosiewicz (biznesmen, producent filmowy) bywali z nim często na Roland Garros. "To była aktywna znajomość: rano spotykaliśmy się na tenisie, często wieczorem był ciąg dalszy. Jadaliśmy kolacje, piliśmy kawkę. Z nim się świetnie rozmawia." - mówi Roman. Zaznacza, że była to świta Fibaka, a nie stajnia, więc bywał wobec niego krytyczny. W 1976 (z Karlem Meilerem) i 1978 (z Tomem Okkerem) Fibak został mistrzem świata w grze podwójnej. W 1980 grał w ćwierćfinałach Roland Garros, Wimbledonu i US Open. Ogółem wystąpił w 132 turniejowych finałach. Dziś grywa w imprezach dla biznesmenów i polonusów. Tak jak przed laty w Stuttgarcie wygrał srebrne porsche, tak niedawno w Sierosławiu - cinquecento i seicento. Pięć tysięcy marek zdobyte w Sopocie obiecał przeznaczyć dla powodzian.
W latach 70. przybyło Polsce 250 kortów i 28 sekcji tenisowych. Płacił wtedy Polskiemu Związkowi Tenisowemu 10 tysięcy dolarów rocznie i dostarczał sprzęt. Do kraju zapraszał znanych graczy, zdolnych juniorów brał na Zachód, finansowo pomagał nie tylko tenisistom. W czasie stanu wojennego powiedział amerykańskiej telewizji, że nie wystąpi w reprezentacji Polski, bo podeptano tam demokrację, a przyjaciół zamknięto w więzieniach. Został zdyskwalifikowany przez PZT. Do kraju wrócił w 1984 roku na mecz z Grecją. "Dopiero po wizycie Ojca Świętego pomyślałem, że i ja mogę przyjechać" - powiedział na lotnisku (Passentowi wytłumaczył, że chodziło mu o normalizację stosunków). Polacy wygrali, ale miesiąc później, też z Fibakiem, przegrali do zera z Izraelem.
Rok wcześniej zobaczył na korcie rudego piegusa. Miał 16 lat i nazywał się Boris Becker. "Becker? Kto to jest Becker" - pytał podobno prezes niemieckiego związku tenisowego, którego Fibak prosił o dziką kartę do turnieju deblowego. Doszli do finału. "Na końcu zawiodłem, zdenerwowałem się i te moje delikatne, celne dotąd zagrania, szły na mały aucik lub w taśmę. A Becker grał koncertowo" - mówi Fibak, choć rzadko przyznaje się do błędów. Tydzień później wygrali Bawarian Open, był to pierwszy turniejowy triumf Beckera. Fibak odwiedził jego rodziców, by polecić im swoje usługi trenerskie, ale woleli Iona Tiriaca.
Rakieta dla papieża
"Zrobię staremu tę przysługę, że nic nie będę o nim mówił" - słowa Iwana Lendla cytuje Janusz Dorosiewicz, który od 1980 roku był menedżerem Czecha, podczas gdy Fibak uczył go tenisa (choć nigdy z nim nie wygrał) i życia. Lendl, zagubiony w Ameryce, dał się prowadzić za rękę: u Fibaków w Greenwich koło Nowego Jorku miał nawet swój pokój. "Mówiliśmy, że to pokój Iwanka, chociaż on głównie czas spędzał na korcie albo w piwnicy przy fliperach" - opowiada Fibak. Stworzył mu kopię swojego życia ("Ale w innym stylu" - mówił Passentowi), oznaczało to tych samych przyjaciół i te same psy w ogrodzie. "To było w czasie US Open, Lendl przyszedł z treningu. Wojtek podaje mu rękę ze słowami: ČIwanku, gratuluję ciÇ" - opowiada Dorosiewicz. "Iwanek nie lubił niespodzianek, więc pyta, o co chodzi. A Fibak: ČIwanku, podaj mi rękę, gratuluję ci, jesteś właścicielem domu w Palm BeachÇ. Był wart ponad cztery miliony dolarów, należące oczywiście do Lendla. Ten wydusił tylko: ČAle ja nie chcę mieszkać w Palm BeachÇ. Chyba uświadomił sobie, że kontrola Fibaka nad nim jest za duża". "Kupowałem mu ziemie i domy, jest zabezpieczony na całe życie. Przede wszystkim dzięki swojej grze, ale troszkę dzięki mnie. Dzwoni do mnie regularnie z pola golfowego, rozmawiamy przez godzinę. To ja go opuściłem, bo uważam, że wszystko się kiedyś kończy" - mówi Fibak. Doprowadził Lendla do pierwszego miejsca na świecie.
Z gry miał kilkaset tysięcy dolarów rocznie, drugie tyle z reklam (na liście najlepiej zarabiających zawsze był wyżej niż w rankingu punktowym). Przez sześć lat jego interesy prowadziła agencja, potem przeszedł na swoje. "Miał trochę wolnej gotówki, więc doradzałem mu raz na kilka miesięcy. Mówiłem: teraz trzymaj w dolarze, teraz w marce, teraz kup obligacje, a teraz siedź spokojnie i czekaj. Wychodził na tym bardzo dobrze - opowiada Kseń. - Wojtek jest przemiłym kompanem. Ale gdy skończył karierę, nasze relacje ochłodziły się, bo nie umiał sobie znaleźć drogi w życiu. Mieliśmy trochę inne wartości, kobiety traktował w sposób, powiedziałbym, wyczynowo-sportowy". Podobnie było z nieruchomościami, którymi zaczął wtedy handlować, głównie w eleganckim Greenwich. Przez jego ręce przeszło około pięćdziesięciu posiadłości. "Tyle transakcji i wszystko było dobrze. Na tysiące rzeczy, które robiłem, znajdziemy pięć, które nie wyszły" - mówi Fibak. W 1980 roku sam zamieszkał w Greenwich - w kopii średniowiecznego zamku z dwudziestoma pokojami, rok później kupił w Paryżu XVIII-wieczny pałacyk myśliwski Villa del Arte. Obydwa domy były jak z żurnala. We francuskim - pisma miały być rozrzucone w nieładzie, w amerykańskim - ułożone równo. Oba sprzedał osiem lat temu, bo córki podrosły, rozwiódł się z żoną Ewą i nie chciał w nich siedzieć sam.
Teraz ma nową żonę Olgę i nowy dom (przy Starym Mieście w Warszawie). Salon wypełniony jest pudłami, bo trwa przeprowadzka. Fibak: "Tutaj macie jakiś sekretarzyk Biedermaiera, to biurko Bauera z 1903 roku, to są wszystko Hoffmany, oryginalne meble, mam to słynne krzesło, które było w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Nowym Jorku i na paryskich wystawach wiedeńskiej secesji, trzeba mu zmienić tapicerkę. A tutaj u Wałęsy, wizyta z De Niro, jest Gustaw Holoubek. De Niro siedzi... o tutaj, widać tylko spodnie. Tu z Czerkawskim i Kwaśniewskim w Sopocie. Z Tadkiem Nowickim jakieś stare czasy, chyba pierwsza runda Wimbledonu. Z ojcem w Zakopanem. Ojciec zawsze o mnie walczył, wszystko mu zawdzięczam, najmądrzejszy człowiek, jakiego kiedykolwiek znałem, zmarł dwa lata temu. Do dziś obowiązuje jego podręcznik chirurgii. Tu są Makowskie oryginalne, Lebenstein 1959, Potworowskie z Londynu, to Mela Muter "Autoportret", "Dzieci" Makowskiego, bardzo znany, tu macie różne arcydzieła, a tu muzeum mi taką dziwną ramę dało, ja bym takiej nigdy nie dał. To jest mecz z Włochami, Panatta 1978 rok, korty Legii, byłem wielką gwiazdą, proszę zobaczyć, co się dzieje, na chwilę podchodzę do ławki i nagle zamieszanie totalne. Tu zdjęcie z papieżem, największy honor, byliśmy umówieni, że zagramy kiedyś w tenisa, i nagle był ten zamach, pojechałem do szpitala i dałem mu rakietę, jako symbol, że on dojdzie do zdrowia, że zagramy w tego tenisa. Podobno przeżył to niesamowicie, ta rakieta wisiała w jego pokoju. Tu jest De Niro schowany, znowu tylko spodnie. Tu z Iwankiem, otwarcie kortów tenisowych, które zafundowaliśmy w szkole moich dziewczynek. A tak się podjeżdżało pod mój zamek, jakieś psy, salon, jadalnia, basen na zewnątrz. Tak wyglądał mój gabinet w Greenwich, rzeźba Picassa. Nie ma akurat zdjęcia kortu, bajkowo był położony, o, tu widać siatkę. A tutaj był ulubiony pokój Brzezińskiego, cały w obrazach Lebensteina. Brzeziński mówił: ČWszystko pięknie, powietrze, tenis, ale te obrazy, czy one muszą wisieć w tym pokoju?Ç".
Wilk na śniegu
Pierwszy obraz kupił mając 21 lat, abstrakcja nie mieściła się na żadnej ścianie. Po wyjeździe do USA zainwestował w tamtejszych twórców. Na początku wybierał tańsze litografie, kupowane przy pomocy Dorosiewicza. Poznali się w 1975 roku, gdy przyjechał do Toronto na Canadian Open. "Były dwa dni deszczu, a ponieważ zajmowałem się trochę sztuką, oglądał ściany z obrazami i, jak to Wojtek, nagle pyta: ČA ile to wszystko kosztuje?Ç. Nie wiem dokładnie, może 50 tysięcy dolarów. A on: ČWiesz co, dałbym ci 25 tysięcy i to będzie naszeÇ. Odpowiedziałem, że może zostawić mi pieniądze, to mu kupię jakieś obrazy" - opowiada Dorosiewicz. Potem doradzali mu profesor Władysława Jaworska, Marek Mielniczuk z galerii w Paryżu i Zbigniew Legutko z galerii na Greenpoincie. Na pierwszym spotkaniu z Legutką w 1979 roku kupił trzy obrazy ze Szkoły Paryskiej, co dało początek kolekcji dzieł polskich i żydowskich malarzy, których droga - tak jak Fibaka - zawiodła do Paryża, i którzy - jak Fibak - starali się stamtąd podbić świat. Nie udało im się, dlatego wiele obrazów nabywał za kilkaset dolarów. Często spotykał się z Polonią, większość płócien sprzedawali mu jednak marszandzi. Powtarzał, że nie kupuje z chęci zysku, więc z obrazami nie zamierza się rozstawać. Uzbierał ponad 400 dzieł, których wartość szacował na kilka milionów dolarów. Lubi zbierać także rzeczy bez wartości. Przy przeprowadzce na wierzch wychodzą dywaniki i sztućce z samolotów Concorde, stare czapeczki z daszkiem, pożółkłe plakaty reklamowe Adidasa. Fibak niedbale przerzuca osiemnastowieczne francuskie dywany, stuka ramami stuletnich obrazów. Pasją zaraził Okkera (ma galerię w Amsterdamie) i Lendla (kolekcjonuje plakaty Alfonsa Muchy). Bywał w pracowni Andy'ego Warhola, ale też u Józefa Czapskiego i Jana Lebensteina.
Passent opisuje, że gdy Fibak organizował pierwszą wystawę w Greenwich, chciał, by katalog był grubszy, bo to podniesie prestiż kolekcji. W 1992 roku pokazał ją w Muzeach Narodowych w Warszawie, Poznaniu i Krakowie. Chciał im podarować swój zbiór, ale uzależniał to od sponsora. "Kolekcja się rozsypuje, pierwszy podział nastąpił po rozwodzie. Dwa lata temu Wojtek zrobił jej objazd po Polsce, chyba pożegnalny. Chciał to sprzedać, wiem, że rozmawiał z jednym z banków" - dodaje Dorosiewicz. Kolekcję chciał odkupić biznesmen Jan Kulczyk, ale Fibak zaczął z niej zabierać najlepsze obrazy tłumacząc, że to ulubione płótna jego córek. Dwa lata temu kilka dzieł po raz pierwszy pojawiło się na aukcji. "Do tej pory ze zbioru ubyło ich około 50 - mówi Fibak. - To jest moja prywatna kolekcja. Uważam, że swoje już zrobiła, bo oglądali ją i Henry Kissinger, i Andy Warhol, i Diana Ross, i Charles Aznavour, który grał na fortepianie, a nad nim wisiał Makowski. Wiele osób inaczej postrzega już malarstwo polskie. Że to nie jest wilk na śniegu czy ułan na koniu, ale coś ambitnego i ciekawego. U nas pokutuje brak tradycji kolekcjonowania. Przecież przede mną nikt nie zbierał oryginałów. Ze Szkołą Paryską zaskoczyło. Teraz próbuję z malarstwem współczesnym". "Był zaabsorbowany kolekcją, promował ją, podnosił ceny, dawał do zrozumienia, że to jest najciekawsze i najlepsze, bo on był wszędzie na świecie, a jednak wybrał właśnie to - dorzuca Dorosiewicz. - Jest miłośnikiem i chwała mu za to, jednak autorytetem w dziedzinie malarstwa nigdy nie będzie. Gdyby wcześniej nastawił się na sztukę współczesną, mógłby mieć osiągnięcia, bo ona jest tańsza. Artyści w większości żyją, do tego można któregoś wypromować, a za coś galerię trzeba utrzymać".
W Galerii Fibak na Krakowskim Przedmieściu wiszą obrazy Nowosielskiego, Lebensteina, Kantora i Gierowskiego, we wrześniu - wynika to z umowy najmu - będą tu wystawiać studenci Akademii Sztuk Pięknych. Fibak siedzi w gabinecie na zapleczu i z miejsca na miejsce przekłada karton z kolorowymi plamami, to kupiony właśnie obraz. Macha ręką na pracownicę, żeby wyniosła płótno, które tarasuje drogę. Przez telefon ustala szczegóły pobytu w Nowym Jorku: "Żadnego malowania ścian, bo będzie czuć farbę. Tu chodzi o potrójną wrażliwość, rozumiemy się?". Żona spodziewa się dziecka.
Trzeba coś wybrać
Czemu zamieszkał w Greenwich i Paryżu? "Chciałem być blisko inteligencji polskiej na emigracji. Miałem najlepsze sąsiedztwo, godnie reprezentowałem kraj". Chętnie wspomina, że jeszcze jako junior poznał w Wimbledonie doktora Józefa Garlińskiego, któremu po latach sfinansował książkę o wojnie. W Nowym Jorku przyjmował Kissingera, Brzezińskiego i Nowaka-Jeziorańskiego. W Paryżu - Mazowieckiego i Geremka. Bywał w Maisons-Laffitte. Marzył mu się ośrodek na miarę Hotelu Lambert. Na początku lat 90. w Unii Demokratycznej pojawiły się głosy, że mógłby kandydować na prezydenta. "Szacunek Wojtka do Lecha Wałęsy nie pozwoliłby mu stawać z nim w szranki" - twierdzi Mirosław Chojecki, którego Fibak nazywa "bogiem podziemia".
Na pierwszym spotkaniu nad Sekwaną w listopadzie 1981 roku Chojecki był nieufny, dopiero później od Jerzego Giedroycia dowiedział się, że Fibak finansowo wspiera KOR i wydawnictwa niezależne. Pod koniec lat 80. stworzyli polską telewizję satelitarną nadawaną z Paryża, a potem, już w Warszawie, kosztem 700 tysięcy dolarów - Niezależną Telewizję Polską. Chojecki twierdzi, że partnerów po drugiej stronie stołu Fibak traktował jak rywali na korcie. Koncesję dostał jednak Polsat. "Wydawało się, że nikt nas nie może pokonać. Byli z nami i Wajda, i Zanussi. Ale ja pędziłem po całym świecie, a Solorz był na miejscu i codziennie nad tym siedział" - mówi Fibak. "Wojtek zawsze chciał być i w Saint-Tropez, i z Claptonem w Nowym Jorku, i z modelkami w Paryżu, a jednocześnie robić biznes. Trzeba coś wybrać" - twierdzi Kseń.
Inwestował w konie, giełdę i magazyn o sztuce. O polskich inwestycjach mówi, że to były małe rzeczy, jakieś dziesięć procent ogółu interesów. Rozpoczął w 1990 roku od spółki Fibak Investment Group i zakupu "Gazety Poznańskiej". Gdy na nartach poznał szwajcarskiego wydawcę Jurgena Marquarda, zaczęli działać pod szyldem Fibak Marquard Press (mieli po połowie udziałów). Wydawali "Sport", "Nowe Echo", "Panoramę", "Narty". Kupili drukarnię w Katowicach i Poznaniu. Potem przejęli "Express Wieczorny" i "Sztandar Młodych". Wpadkę mieli jedną - na "Ekranie" stracili 200 milionów złotych. Dorosiewicz twierdzi, że Fibak wykorzystywał znane nazwisko, by przejmować prywatyzowane tytuły. Nie chciał w nie inwestować, wolał odsprzedawać udziały.
Sprowadzał też samochody Volvo ("Co miesiąc dokładałem kilkanaście tysięcy dolarów"), współprodukował "Psy 2" Pasikowskiego ("Nie bardzo ten film był rozliczony. Straciłem kilkaset tysięcy dolarów"). "On zawsze mówi, że traci. Za snobizm się płaci. Kiedy zacząłem zbierać pieniądze na realizację, Wojtek przyjechał z Francji i mówi: ČJanusz, jak możesz robić film beze mnie? Daję pół miliona dolarówÇ. Pytam się: ČWojtek, ty pół miliona? Skąd?Ç ČJa załatwięÇ. I dał dużo mniej - mówi Dorosiewicz. - Niektóre biznesy Wojtka są nadmuchanymi balonami, kilka już pękło". Guy Forget, kolejny partner deblowy Fibaka, w 1993 roku oświadczył publicznie, że przekazał mu 700 tysięcy dolarów na inwestycje w Polsce i nie może ich odzyskać. "Zmarnowałem przez niego dwa lata życia" - mówił francuskim dziennikarzom. "Ta sprawa zakończyła się, był kryzys w nieruchomościach, ale Forget dostał wszystko, co wsadził, więc podwójnym straconym jestem ja - twierdzi Fibak. - Tam, gdzie są piękne domy, ładne dziewczyny, jakieś przyjęcia i trochę biznesu, zawsze są plotki". Gdy "Tempo" napisało, że dorobił się na handlu alkoholem, chciał oddać sprawę do sądu.
Zawsze taki byłem
"Pierwszy telefon był o wpół do dziewiątej rano: ČCzy pani wie o Wojtku?Ç - opowiada mama. - Zamilkłam i czekałam, cud, że nie dostałam ataku serca. ČJest tam pani? No ta afera, że ma sprawę z molestowaniemÇ. ČDzięki BoguÇ - powiedziałam". Pięć lat temu francuski sędzia zarzucił Fibakowi stosowanie przemocy seksualnej. Znajomy fotograf miał klucze do jego willi, gdzie podczas sesji miało dojść do molestowania kilku modelek. Fibak raz mówił, że je zna, innym razem, że nigdy nie miał z nimi do czynienia. "Sędzia chciał zrobić karierę, więc próbował wszystkim coś przypiąć. Pytał mnie: ČCzy to prawda, że z panem i panem De Niro były cztery dziewczyny?Ç. ČCo pan chciał, żeby było dziesięciu facetów?Ç To były fajne dziewczyny. A że któraś gdzieś z kimś wyjechała czy układała sobie życie... Inkwizycja normalnie! To się nie da uwierzyć, że to było w demokratycznej Francji" - mówi dzisiaj. Wtedy zrezygnował z funkcji honorowego konsula RP w Monte Carlo, a Commercial Union wycofało reklamę z jego zdjęciem. Po kilku miesiącach został oczyszczony z zarzutów.
Passent pisze: "Dla Fibaka najważniejszy jest Fibak. Chciałby być widziany jako róża bez kolców. Mistrz uśmiechów, pozdrowień i uścisków dłoni". Nie pije i nie pali, celebruje wieczorne kolacje w restauracji lub w domu. "Jeśli go nie zaproszą gdzieś, gdzie powinien być, to docieka dlaczego. Umacnianiu swojej pozycji poświęca co najmniej połowę czasu" - dziwi się Dorosiewicz. "Jestem ogólnie tolerancyjny i elastyczny. Ze wszystkimi dobrze żyję" - tłumaczy Fibak. "Gdy gram w tenisa przeciwko Fibakowi i coś mi się udaje, pojawia się podejrzenie, że to nie ja wygrałem, tylko on chciał przegrać" - mówi prezydent Kwaśniewski.
Na początku lat 90. Fibak był kapitanem reprezentacji Polski. "Bardzo dużo zrobiłem i chłopcy też chyba byli zadowoleni, bo wyciągnąłem ich z grupy azjatycko-afrykańskiej. Ze mną mieli złotą serię, zabrakło niewiele, by wejść do grupy światowej" - opowiada. Był też prezesem Polskiego Związku Tenisowego. "Prezes nie może dużo zrobić. To jest sport indywidualny, nic nie pomoże siedzenie na trybunach. Można mieć trenera, ojca, partnera deblowego, ale to samemu trzeba do czegoś dojść" - twierdzi Fibak. "Jeżeli jest się gwiazdą, taką jak Wojtek, trzeba coś swojej branży oddać - mówi Dorosiewicz (w latach 1991-1993 dyrektor generalny PZT). - Tu nie chodzi o pieniądze, ale o czas, o spotykanie się z młodymi, o przekonywanie ich, że warto trenować". A jednak Wielkopolska Fundacja Tenisowa im. prof. Jana Fibaka, oprócz turniejów dla zawodowców, organizowała zgrupowania i szkółki dla dzieci.
"Ciągle czuję się młodym chłopakiem, chcę wszystko zrobić, wszędzie być, wszystko mnie interesuje. Żyję szybko i jest mi tak dobrze. Jestem człowiekiem, który wstaje szczęśliwy i uśmiechnięty, w Warszawie, Nowym Jorku, Poznaniu, w górach, na wsi cieszę się tym, co jest. Zawsze taki byłem. Ale mam też świadomość praw natury. Kiedyś nie było spraw nie do załatwienia, a teraz okazuje się, że są wydarzenia, których nie da się kontrolować w żaden sposób. Najbliżsi odchodzą. Takich ostrzeżeń miałem już kilka. Mam dużą odpowiedzialność wobec mamy, z którą jestem bardzo związany. Nie wyobrażam sobie, co bym bez niej zrobił" - mówi Fibak.
Mama: "Chce robić za dużo rzeczy naraz. Na spacer chodzi z trzema komórkami. Mówię: ČWojtuś, spokojnieÇ. Chciałabym, żeby uspokoił tryb życia, żeby zwolnił. Żeby obroty nie były pełne. Ale jak się człowiek dostaje w karuzelę swojej działalności, to trudno ją zatrzymać". -
Laver ma u mnie dodatkowego plusa. Za zlanie wojtkowej pupy. :good:
