Ciężko jest wejść, trudniej się utrzymać, najtrudniej wrócić

[Robertinho]

Przepraszam za nieco rozwlekły i niekoniecznie jasny temat wątku, ale jakoś trudno ująć to krótko i zgrabnie, a trywialne "powroty po kontuzjach" to jednak nie to.
W każdym bądź razie o tym właśnie będzie ten wątek - chciałbym abyśmy porozmawiali trochę o sytuacjach dość powszechnych we współczesnym tenisie i w ogóle sporcie - powrotach zawodników do rywalizacji po dłuższej przerwie, bardzo często wywołanej problemami zdrowotnymi, a następnie walki o odzyskanie dawnej formy, a co za tym idzie wyników i pozycji.

Takich przypadków możemy w naszej dyscyplinie przytoczyć dość sporo; a takim zupełnie najnowszym jest oczywiście Juan Martin Del Potro. Ja widać na przykładzie Argentyńczyka, ponowne wspinanie się na szczyt to droga długa, mozolna i niekoniecznie rokujące sukces.
Można się zastanawiać, co jest największą przeszkodą dla sportowca w takiej sytuacji; czy upominający się o swoje o organizm, blokada psychiczna związana z obawą przed kolejnym urazem, utrata wiary we własne możliwości, uciekająca do przodu konkurencja?
Chętnie usłyszę Wasze opinie na ten temat.

[Anula]

Sądzę, że wszystkie te elementy mają na to wpływ, jednak kluczowe znaczenie ma dyspozycja fizyczna po kontuzji. Jeśli uraz jest wyleczony w 100% i zawodnik nie odczuwa żadnych dolegliwości z nim związanych, może przejść do pokonywania kolejnych przeszkód. Oczywiście równie ważna jest powaga tego urazu. Jeśli jednak taka sytuacja nie ma miejsca i kontuzja w jakimś stopniu daje o sobie znać, to warunkuje również blokadę psychiczną przed jej odnowieniem i utratę wiary we własne możliwości.

[DUN I LOVE]

Bez wątpienia kwestią przewodnią jest tutaj skala i powaga urazu, okres pauzy i to, w jakim procencie zawodnik jest w stanie wrócić do stanu sprzed kontuzji oraz wieku gracza. Bardzo wielu próbowało wrócić po przewlekłych urazach, mało komu się to udało.

Ja widzę pewien schemat w większości historii tych prób powrotu do poziomu sprzed urazu. Del Potro, Kuerten, Hewitt, Haas czy Nalbandian - takie pierwsze z brzegu przykłady. Wszyscy powoli wspinali się w rankingu, ale tylko do pewnego momentu. Później zamiast kontynuacji czy też poprawy znakomitych wyników przychodziła dłuższa stagnacja, następnie powolne opadanie/kolejne kontuzje.

Przykład del Potro ma z pewnością sztandarowy charakter. Po 10 miesiącach przerwy nikt nie oczekiwał rychłego powrotu na należne mu miejsce. Ten rok, czyli powrót do szerszej czołówki, przebiegał zgodnie z oczekiwaniami. Czy będzie lepiej? Mam poważne wątpliwości. Wyniki były niezłe, ale gra już niekoniecznie. Zadziałały wymienione wyżej czynniki. Juan zmienił chwyt, cały czas modyfikuje technikę uderzeń, by jak najmniej obciążać nadgarstek. Stracił przez to sporo ze swoich najważniejszych atutów, bez czego jest zdecydowanie bez szans w starciu z czołówką. Nie łupie jak kiedyś również dlatego, że podświadomie obawia się odnowienia urazu (co zresztą sam kilkakrotnie przyznawał). Tego nie da się obejść. Guga też asekurował biodro po każdym ostrzejszym uderzeniu.

Konkurencja? Na pewno. Długo kontuzjowany gracz nie ma prawa rywalizować jak równym z równym z ludźmi ,którzy są w regularnym treningu. Na pewno nie od razu. Zdecydowanie.

Myślę, że śmiało można postawić tezę, że poważna kontuzja nie oznacza końca kariery, ale często definitywnie zamyka drogę do wielkich wyników.

[Jacuszyn]

Ważna jest też strona psychologiczna. Zawodnik słaby psychicznie może grać w ciągłym strachu o kontuzjowaną część ciała, nigdy nie będzie czuł się tak jak przed kontuzją. Ma to też odniesienie w zmianie stylu gry zawodnika. Zawodnik może grać wtedy oszczędniej, przez co jego styl gry się zmieni na taki, który nie będzie tak efektywny jak przed kontuzją. Natomiast zawodnik o mocnej psychice będzie grał dalej swoje (lub próbował) i powrót do ścisłej czołówki może się udać, ale potrzeba długiego treningu, nic nie przyjdzie od razu.

[robpal]

Przykład del Potro ma z pewnością sztandarowy charakter. Po 10 miesiącach przerwy nikt nie oczekiwał rychłego powrotu na należne mu miejsce. Ten rok, czyli powrót do szerszej czołówki, przebiegał zgodnie z oczekiwaniami. Czy będzie lepiej? Mam poważne wątpliwości. Wyniki były niezłe, ale gra już niekoniecznie.

Niestety, w przypadku Argentyńczyka uraz znacząco wpłynął nie tylko na brak ogrania i treningu, ale przede wszystkim na tenisowe możliwości zawodnika. Nadgarstka nie przeciąża, bo przeciążać po prostu nie może (skończy się to dokładnie tak samo). Wierzę w Delpo, bo to tenisista o wielkiej woli walki, ale z drugiej strony mam sporo wątpliwości.

[Robertinho]

Teraz będziemy mieć okazję śledzić losy podobnego przypadku, chodzi oczywiście o Soderlinga; przerwa w grze jest coraz dłuższa, problemy z tego co słychać poważne. Szwed zapewne będzie starał się jednak wrócić do czołówki.

[DUN I LOVE]

Szwed zapewne będzie starał się jednak wrócić do czołówki.

I na staraniach się pewnie zakończy. Dość uważnie czytam, co najbliżsi z otoczenia Robina mówią prasie - mocno podjeżdża to kazusem Ancicia. Soderling od dłuższego czasu w ogóle nie trenuje, a jak już się zdarzy dzień, kiedy ma więcej chęci i energii do gry, to dzień później przychodzi brutalne sprowadzenie na ziemię - nie ma sił na nic. W mojej opinii to koniec kariery Szweda na najwyższym światowym poziomie (Top-10), do choroby dochodzi fakt, że znowu taki najmłodszy to on nie jest.

[jonathan]

Zawodnik wielkiego formatu może wysiąść sobie z tzw. "pociągu" kiedy chce i wsiąść kiedy ma na to ochotę i jak się uprze to dojedzie do celu szybciej niż inni. Pokazało to w przeszłości kilku tenisistów (wystarczy, że wspomnę pamiętne odrodzenie Agassiego czy powrót Mustera po fatalnym wypadku - niejeden by nie przeżył obciążeń treningowych, jakie Austriak sobie wtedy fundował), mało że wrócili do swojego dawnego przedziału, to jeszcze pojechali dalej niż planowali. Ale do tego potrzebna jest piekielnie silna osobowość, którą niestety nie każdy się wyróżnia. I bardzo dużo, a czasami nawet wszystko zależy od samego człowieka.

[DUN I LOVE]

Na uwagę zasługuje także przypadek Nadala. Hiszpan wprawdzie w 2009 roku notował dalekie fazy turnieju i trzymał się 2 miejsca w rankingu, ale w pewnej chwili wiele wskazywało na to, że traci kontakt z czołówką. Przytaczałem w którymś miejscu liczby z drugiej połowy wspomnianego sezonu, gdzie dostawał łomot za łomotem od najpoważniejszych przeciwników. W bodajże 16 meczach ugrał tylko 4 sety z Top-8 (wygrywał wtedy tylko z Tsongą), a liczne blamaże (US Open z del Potro czy dramatyczny występ w Londynie) były co jakiś czas przeplatane mniej lub bardziej poważniejszymi kontuzjami. Powrót jednak nastąpił i to w momencie, kiedy wielu Nadala skreśliło. Hiszpan wrócił z sezonem życia i wygrał 3 kolejne Szlemy, przy okazji kompletując wiele cennych osiągnięć i rekordów (np karierowy Wielki Szlem).

[Robertinho]

Na uwagę zasługuje także przypadek Nadala. Hiszpan wprawdzie w 2009 roku notował dalekie fazy turnieju i trzymał się 2 miejsca w rankingu, ale w pewnej chwili wiele wskazywało na to, że traci kontakt z czołówką.

Teraz mi się wydaje, że to było raczej życzeniowe myślenie nas federastów. -.-

[DUN I LOVE]

Czy życzeniowe myślenie? Czy tylko Federastów? Kiedy Nadal pokazał wybuch formy w Doha, a później nie dał rady ukończyć meczu ćwierćfinałowego w Szlemie, to wielu chyba pomyślało, że zaczyna się sypać na dobre. Wielu czynników nie wzięto pod uwagę, w tym tych chyba najbardziej istotnych - młodego wieku zawodnika, stopnia wytrenowania, charakteru Rafy i...cudotwórczego sztabu medycznego.

[Robertinho]

Czy życzeniowe myślenie? Czy tylko Federastów? Kiedy Nadal pokazał wybuch formy w Doha, a później nie dał rady ukończyć meczu ćwierćfinałowego w Szlemie, to wielu chyba pomyślało, że zaczyna się sypać na dobre. Wielu czynników nie wzięto pod uwagę, w tym tych chyba najbardziej istotnych - młodego wieku zawodnika, stopnia wytrenowania, charakteru Rafy i...cudotwórczego sztabu medycznego.

Ten ostatni akurat od zawsze traktujemy jako główne zagrożenie.

[DUN I LOVE]

Cóż. Jak zapisane w temacie: Rafę czeka najtrudniejsza ze sportowych prób. Chyba śmiało można mówić o powrocie, a nie o krótkiej przerwie?

Wydawało się, że temat błyskawicznie się wyczerpał, ale ten fascynujący chłopak z Manacor.

[Joao]

Wydawało się, że temat błyskawicznie się wyczerpał, ale ten fascynujący chłopak z Manacor.

Mam rozumieć, że najbardziej po powrocie fascynują ciebie jego porażki .

[DUN I LOVE]

Wydawało się, że temat błyskawicznie się wyczerpał, ale ten fascynujący chłopak z Manacor.

Mam rozumieć, że najbardziej po powrocie fascynują ciebie jego porażki .

3-setowe zwycięstwa, gdzie wynik waży się do ostatnich chwil, a mimo to On cały czas potrafi znaleźć drogę do triumfu.

[Wujek Toni]

Co tu dużo mówić, Rafa zapisuje bezustannie nowe karty własnej legendy.

[robpal]

Legendy? Legenda to była 8 lat temu.

[DUN I LOVE]

Wreszcie jakaś złota myśl mojego autorstwa.

Wydawało się, że temat błyskawicznie się wyczerpał, ale ten fascynujący chłopak z Manacor.

[DUN I LOVE]

Roger powrócił po ciężkich trudach.

[Barty]

Ewentualny bardzo trudny powrót Wawrinki też będzie można podpiąć pod ten temat.