Wieżowiec z Tandil - kariera w wielu aktach

[DUN I LOVE]

Mówi się o kilku miesiącach przerwy nawet. Chyba będzie kolejny akt powrotu.

[Barty]

Po wspomnianym akcie czekamy obecnie na jeszcze kolejny. Ciekawe, kiedy się podda, już nie raz podobno były poważne momenty zwątpienia w sens kontynuowania kariery.

[DUN I LOVE]

Teraz podejmie próbę, zaraz 31 lat, więc kto wie, czy to nie ostatnie podejście.

[Michael Scott]

Kontuzje zniszczyły mu karierę, niestety. Najlepsze lata ma już za sobą, z wiekiem ryzyko kontuzji wzrasta, nie maleje.

[DUN I LOVE]

Będzie pewnie jeszcze jeden akt, ale premiera przesunięta w czasie.

[DUN I LOVE]

Koniec.

[Kiefer]

Szkoda chłopa, szkoda, że ta jego kariera tak się potoczyła. Szkoda też dla samego tenisa, bo gdyby miał możliwość regularnego grania i ciągłego rozwoju, to człowiek z mniejszym pewnie obrzydzeniem by tę erę tenisa wspominał.

[DUN I LOVE]

Tenisista, którego potrzebowaliśmy, a na którego nie zasługiwaliśmy.

[Kiefer]

Każdy potrzebował, nikt nie zasłużył...

[Jacques D.]

Ze względu na dość toporny technicznie styl nie należał JMDP do czołówki moich ulubieńców, ale mimo wszystko naprawdę go lubiłem - tak tenisowo, jak i czysto "ludzko". Warsztatowo blisko Soderlinga, ze słabszym serwisem i bh, ale lepszą siatką i ogólnie grą "czuciową". Do historii tenisa przejdzie ów piekielny forehand, w formie naprawdę niesamowite uderzenie. A jako tenisowa postać, Juan Martin zawsze będzie mi się kojarzyć trochę dekadencko - jako ostatni tenisista, który pojawił się w ATP przed erą patologii, żenów i mutantów, ostatni, który miał w sobie sporo magii i potrafił elektryzować, ostatni, który wszedł do touru jako zawodnik naprawdę młody, z wielką pewnością siebie, wygrywał grając tenis ekstremalny, pokazując najlepszym miejsce w szeregu i nie biorąc jeńców. Dozgonny szacunek za tę pierwszą fazę kariery, za US Open 2009 i wspaniały finał tego turnieju, rozegrany jeszcze w czasach, kiedy pokonanie Federera to było COŚ, a także za próby powrotu, jakich zwieńczeniem był niejako tytuł na Indian Wells - ta kariera bez jakiegokolwiek tytułu rangi Masters wyglądałaby już kompletnie absurdalnie. Z perspektywy czasu, jednak, mimo tych kilku pięknych chwil, bardzo zmarnowany potencjał i bardzo bolesny fakt dla całego męskiego tenisa, bo Palito miał wszystko - i głowę, i tenis, żeby zostać mistrzem (choć i tak nim przecież jest) i idealną odtrutką na rozkosze fab3. Wszystko, oprócz zdrowia.

[Rroggerr]

Abstrahując od osobistych (przykra historia, ten Delpo, zwłaszcza w obliczu ostatnich dooniesień) i czysto partykularnych (fap-blocker) komentarzy, które nasuwają się same, wysoko w rankingu zmarnowanych talentów będzie Argentyńczyk. I nawet nie na zasadzie, że mógłby wygrać więcej, bo raz, że to banał, a dwa, jednak regularnie obserwowaliśmy sypiących się zdrowotnie mistrzów, a dlatego, że nigdy tak naprawdę nie dostaliśmy peak Delpo. Progres czysto tenisowy Argentyńczyka (slajs, wolej, 84% gemów serwisowych wygranych na hard w 2009 vs 88.4% w 2018, pomimo dużo mniejszego potencjału gry z końcowej, gra na trawie) - był niesamowity z warsztatowego punktu widzenia, zważywszy, że mówimy o osobie, która, dosłownie, straciła lata przez problemy ze zdrowiem. Dwóch innych zawodników, na poziomie ścisłej czołówki, na przestrzeni lat. Oczywiste, że zdrowy nie rozwinąłby pewnie np. slajsa do relatywnie wysokiego poziomu, niemniej cała tenisowa ''ogłada'' z czasem by przyszła (skoro i tak przyszła), i można się tylko zastanawiać gdzie by to go zaprowadziło. Ze względu na deficyty tenisowo-fizyczne, ten późniejszy Delpo był jednak na pewnym (wciąż bardzo wysokim) poziomie słabo-silny, a tego młodego pooglądaliśmy jedynie w urywkach. To tak jakby skończyć z prime Nadalem na RG 2005, a z Djokoviciem na AO 2008.

Nie wnikałem w te informacje o ojcowskich długach, ale jeśli to prawda, to trzeba byłoby się postarać o smutniejszą, wielką sportową karierę w tenisie. Zwłaszcza w tenisie, gdzie, w przeciwieństwie do boksu czy innej piłki nożnej, to zawsze była zabawa dla klasy średniej wzwyż, więc i kontekst społeczny był zawsze inny. Za 20 lat będą powstawać dokumenty i filmy fabularne o fabsterach - historia Delpo wydaje się nieporównywalnie bardziej ludzka.

[DUN I LOVE]

Niestety, ale wygląda na to, że źle zarządzanie ojca doprowadziło do tego, że 80% zarobionych na korcie pieniędzy to już przeszłość.

https://www.google.com/amp/s/www.tennis ... er%3famp=1

[Federasta20]

Dzięki Delpo za wszystko, przede wszystkim za lata 2016-18 i ten fenomenalny turniej w Rio, niewiele było piękniejszych kibicowskich chwil dla mnie niż wyrzucony FH Nadala i tym samym medal dla JMDP.

Dla mnie jest w trójce zawodników, która powinna zostać bardzo godnie zapamiętana, choć w przyszłości będą w cieniu kosmitów. Murray, który gdyby tylko był 6-7 lat młodszy to miałby dużo więcej szlemów. Wawrinka, którego wyczyny szlemowe były równie piękne co niespodziewane. No i Delpo. Z całym szacunkiem do Ferrerów, Berdychów, Tsongów czy Ciliców to jego tenisowo-mentalny poziom był nieosiągalny dla pozostałej czwórki, niezależnie od tego co pokazują statystyki. Nie miał po prostu zdrowia.

Żak wspomniał o Soderlingu, to jest jeszcze smutniejsza historia. Nagły skok do czołówki ala Wawrinka i choroba kończąca karierę w wieku 26 lat.

[Jacques D.]

Pełna zgoda z Rroggerrem i Federastą, nigdy nie zobaczyliśmy optymalnego del Potro, a jego rozwój warsztatowy faktycznie dość unikatowy - od bycia przedstawicielem typowo łupanego tenisa, o wiele bardziej docenianym za osobowość i te ponadźwiękowe forehandy, niż ogólnie styl gry, do co najmniej estetycznej i, jak na dzisiejsze warunki, całkiem technicznie zaawansowanej gry. Nawet pamiętając o poważnej degeneracji podstawowych elementów arsenału, to musi imponować. Co do Soderlinga, kolejna ponura i pełna niesprawiedliwości historia we współczesnym tenisie - to jakiś absurd, że gość, który potrafił brutalnie zdominować ludzi z dwucyfrową liczbą WS, kończy bez nawet jednego turnieju tej rangi na koncie.

[Damian]

Chyba do głowy przyszła myśl o podjęciu kolejnej próby.

viewtopic.php?f=13&p=730137#p730137

[Federasta20]

Niech przede wszystkim doprowadzi się do stanu, w którym zwykłe codzienne funkcjonowanie nie sprawi mu bólu, to jest najważniejsze. Oczywiście kolejną próbą powrotu nie pogardzę, ale nie kosztem zdrowia i nie wiem też czy jest to najlepszy pomysł (tzn. domyślam się, że nie). I piszę to jako ktoś kto chce aby sportowcy wyciskali z karier ile tylko mogą, nawet jeśli pod koniec są dwa-trzy kroki za swoim primem, a nie od razu kończyli jak tylko spadną z poziomu pierwszej dziesiątki na poziom drugiej dziesiątki.

[DUN I LOVE]

Myślę, że to raczej zabieg z myślą o codziennym funkcjonowaniu bez bólu. W tenisie swoją historię już napisał.