WS czy #1?

[Buzz]

Powodem tego, że Wawrince „zagotowała się czaszka” nie było to, że stanął przed szansą na wygranie Szlema, tylko coś bardziej obiektywnego – kontuzja Nadala.

Powodem tego, że Wawrince zagotowała się czaszka było to, że jemu zwykle w strategicznych momentach gotowała się czaszka. Oczywiście, po raz 97 muszę teraz napisać, że nie kwestionuję jego zasłużonego zwycięstwa nad Serbem.

Z kim miał setowe ?

Nigdy nie miał setowych z nie przymierzając nawet takim Nadalem i jak to się zwykle (poza rzecz jasna AO 2014, bla, bla bla...) kończyło?

Buzz pisze:
... że nie powinno się manifestować swoich poglądów jeśli nie są zgodne z Twoimi.


Gdzie ja coś takiego napisałem ?

Wyrażasz to swoimi wypowiedziami. Jeśli tego nie zauważasz, to przeczytaj sobie wypowiedzi w tym temacie, których jesteś autorem. Chociaż to nie tylko Ciebie dotyczy, a raczej większości stojących po drugiej stronie barykady.

Szkoda, bo liczyłem, że jeszcze bardziej odlecicie w kosmos.

Masz klasę!

[Robertinho]

Masz klasę!

#czytamwątekdlabeki

[jonathan]

Jonathanie, jeśli oceniasz sprawę kontuzji zawodnika miernikiem swojej wiary, to ja nie mam więcej pytań.

Wiem, że jesteś zwolenniczką tego, aby kontuzjowany zawodnik od razu kreczował, ale chyba pamiętasz falę krytyki, jaka spadła na Nadala po tamtym ćwierćfinale w Australii z 2010 roku. Faktem jest też, że od tamtego meczu, widocznie rozumiejąc swój błąd, Rafa nie poddał już żadnego meczu. Rozegrał cały pojedynek z Ferrerem w AO 2011, mimo że od początku coś mu dolegało, a miałby nie dograć wtedy kilku gemów z Murray’em? Natomiast z Wawrinką wybrał, tak jak należało. Walczył pomimo bólu i wygrał nawet seta. W całym turnieju nawet mi zaimponował, bo, aby go pokonać, potrzeba było czegoś znacznie więcej niż odciski na dłoni. Nie chcę mi się jednak po raz n-ty powtarzać, że będę oceniał Nadala głównie przez moją antypatię do niego.

[Anula]

... Nie chcę mi się jednak po raz n-ty powtarzać, że będę oceniał Nadala głównie przez moją antypatię do niego.

Biorę to pod uwagę.

[wyczesany]

Ja też zagłosowałem na tytuł WS, bo jest dla mnie czymś pełnym, w byciu #1 bez szlema czuję jakiś brak.

I tak:
Soderling pokonał niepełnosprawnego rywala na RG;
Del Potro pokonał Nadala po przewlekłym urazie;
Murray wygrał z Nadalem na AO, bo Rafie coś dolegało i poddał mecz (pal licho, że zanim Hiszpan zaczął niedomagać, było 0-2 w setach, a Szkot miał odpowiedź niemal na każdą próbę wojownika z Manacor).

Tylko ten Djoković...nie ma się do czego przyczepić. Na dodatek, klaruje w wywiadach, że triumf na RG to dla niego sprawa absolutnie priorytetowa - nie jakiś numer 1.

Co potwierdza moją tezę sprzed miesięcy, że Nadal wygrywa mimo kontuzji, a przegrywa przez nie.

PS. Rafa był kiedyś w pełni zdrowy? A może to wybiłoby go z rytmu bo nie wiedziałby co się dzieje.

[Buzz]

Ja też zagłosowałem na tytuł WS, bo jest dla mnie czymś pełnym, w byciu #1 bez szlema czuję jakiś brak.

W 100% się z tym zgadzam, z resztą gdzieś to już wcześniej napisałem. #1 bez choćby jednego szlema musi wywoływać poczucie "niespełnienia". Na szczęście w historii męskiego tenisa są to przypadki incydentalne. Tak z głowy to mi się chyba tylko Rios kojarzy.
W tenisie kobiecym nie wiem, bo to nie moja bajka.

[Rroggerr]

Przede wszystkim to #1 bez tytułu szlema to ewidentnie duch czasów współczesnego WTA, które stało w pewnym momencie na żenującym poziomie i doprowadziło do spadku prestiżu tego miana. W historii ATP - a to chyba w dalszym ciągu forum o męskim tenisie, z tego co pamiętam tylko Rios nie był triumfatorem szlema, gdy zostawał jedynką, a przecież w tym 1998 roku wygrał Miami, Indian Wells, Rzym, był w finale Australian Open, miał najlepszy bilans wygranych w sezonie, a jako jedynka utrzymał się nieco ponad miesiąc. To pokazuje, ile w mocnych rozgrywkach trzeba wygrywać, żeby być liderem rankingu bez szlema, i że nie sposób bez tego miana się utrzymać.

Bycie numerem jeden jest bardziej prestiżowe od bycia triumfatorem Szlema, bo to po prostu węższe grono, wystarczy przypomnieć sobie, co Roddick mówił rok temu. Lepsza (w oczach kibica przynajmniej) kariera a'la Wawrinka aniżeli a'la Woźniacka.

[jonathan]

Właśnie obecnie ta dyskusja nie ma trochę sensu, bo bycie numerem jeden i wygranie Szlema to nie są zupełnie oddzielne sprawy. To pierwsze wynika tylko z drugiego. Dziś nie ma w ogóle mowy o żadnych przygodnych liderach rankingu bez Szlema na koncie. Zresztą nie wyobrażam sobie na razie takiej sytuacji, aby oni cały czas się zmieniali, jak było to na przełomie wieków, kiedy tych numerów jeden było najwięcej. Jeśli wspominasz Roddicka, to nie dziwię się, że powiedział, że bycie światową jedynką jest bardziej prestiżowe, bo wygrał tylko jednego Szlema i z taką liczbą WS-ów jest w szerszym gronie niż grono liderów rankingu. Dzisiaj liderami są dominatorzy z rekordami w Szlemach i z ponad stoma tygodniami na czele rankingu. Od lutego 2004 było ich tylko trzech i zbliżył się do nich jedynie Murray. Andy jest symbolem, jak trudno w obecnych czasach się tam dostać – mimo punktów za dwa Szlemy, finał, Olimpiadę itd. Federer, aby wrócić na tę pozycję dwa lata temu i porządzić kilkanaście tygodni, musiał wygrać osiem turniejów. Jeden Djoković może zostać z powrotem liderem bez „trzymania” Szlema przed RG, ale to oznaczałoby w praktyce, że od US Open zgarnął sześć czy siedem Mastersów z rzędu.

Rios został liderem po finale z Agassim w Miami. I właśnie po Miami, Indian Wells i Rzymie z 1998 roku widać było, jak utalentowany był to tenisista. Talent miał zdecydowanie na bycie numerem jeden.

[Lleyton]

Jasne że triumf, jest to bardziej prestiżowe i ludzie bardziej to doceniają, no ale to już zależy indywidualnie od tenisisty, ja wolałbym wygrać WS.

[Buzz]

Właśnie obecnie ta dyskusja nie ma trochę sensu, bo bycie numerem jeden i wygranie Szlema to nie są zupełnie oddzielne sprawy. To pierwsze wynika tylko z drugiego. Dziś nie ma w ogóle mowy o żadnych przygodnych liderach rankingu bez Szlema na koncie. Zresztą nie wyobrażam sobie na razie takiej sytuacji, aby oni cały czas się zmieniali, jak było to na przełomie wieków, kiedy tych numerów jeden było najwięcej. Jeśli wspominasz Roddicka, to nie dziwię się, że powiedział, że bycie światową jedynką jest bardziej prestiżowe, bo wygrał tylko jednego Szlema i z taką liczbą WS-ów jest w szerszym gronie niż grono liderów rankingu. Dzisiaj liderami są dominatorzy z rekordami w Szlemach i z ponad stoma tygodniami na czele rankingu. Od lutego 2004 było ich tylko trzech i zbliżył się do nich jedynie Murray. Andy jest symbolem, jak trudno w obecnych czasach się tam dostać – mimo punktów za dwa Szlemy, finał, Olimpiadę itd. Federer, aby wrócić na tę pozycję dwa lata temu i porządzić kilkanaście tygodni, musiał wygrać osiem turniejów. Jeden Djoković może zostać z powrotem liderem bez „trzymania” Szlema przed RG, ale to oznaczałoby w praktyce, że od US Open zgarnął sześć czy siedem Mastersów z rzędu.

Rios został liderem po finale z Agassim w Miami. I właśnie po Miami, Indian Wells i Rzymie z 1998 roku widać było, jak utalentowany był to tenisista. Talent miał zdecydowanie na bycie numerem jeden.

Słusznie zauważyłeś, że od 2004 roku było tylko trzech liderów, to już ponad 10 lat dominacji bardzo, bardzo wąskiej grupy wybrańców. Na dodatek to ludzie, którzy w tym okresie praktycznie wymordowali całą konkurencję, która zamierzała wszcząć bunt i ugrać jakieś szlemy. Trudno więc w chwili obecnej myśleć o #1 w oderwaniu od wygrywania szlemów.
Czy to dobrze? Nie wiem! Pomimo, że kibicuję jednemu z trzech dyktatorów i wspieram go mocno w walce o pobicie pewnych rekordów innego z tyranów, to trochę męczy mnie już ta ponadprzeciętna dominacja. Na dodatek nic nie wskazuje żeby w najbliższym czasie coś się miało w tej dziedzinie zmienić.
A jak to będzie wyglądało po czasach współczesnych tytanów? Nie wiem, bo obecnie tour wygląda jak wygląda, trochę jak Ukraina po rewolucji majdańskiej - brak zdecydowanych liderów, którzy przejęliby chlubne atrybuty władzy. Dzisiejsze pokolenie potencjalnych następców, Dimitrov, Raonic, czy ktokolwiek inny z tej grupy, to już dwudziesto-parolatkowie, bez jakichś spektakularnych sukcesów na koncie, a przynajmniej będących namiastką tego co w ich wieku ugrali już Federer, Nadal, czy Djokovic. Bardziej więc skłaniam się ku teorii, że będą on jedynie pokoleniem przejściowym pomiędzy Fedalokovicami, a kimś kto się dopiero objawi w ciągu najbliższych lat. Nie twierdzę, że Dimitrov, czy ktoś inny z obecnego górnego touru nie będzie #1, ale raczej go nie zdominuje na miarę obecnych liderów.

[jonathan]

Jeśli któryś z tych młodych miałby zdominować tour, to już powinien być liderem, a tak nie jest. Zresztą poza Dimitrovem (może) nie wierzę, aby ta grupa mogła zrobić jeszcze jakieś spektakularne postępy, które doprowadziłyby ich na to miejsce. Nawet jeśli byliby teraz w pierwszej dziesiątce, to i tak byłoby im bardzo trudno zostać numerami jeden, bo trafili w tym pokoleniu na największych w historii tego sportu. Mogą coś wygrać, ale kiedy tak się stanie, będą już mieć swoje lata i będą mogli zapomnieć o dłuższym liderowaniu. Dlatego myślę, że poważniejszych zmian personalnych na szczycie doczekamy się dopiero, gdy Nadal i Djoković będą zbliżać się do końca swoich karier. Może właśnie w tym czasie pojawi się jakaś nowa fala tenisistów ze świeżą psychiką i wyłoni się z niej następny dominator. Chociaż to bezkrólewie może potrwać kilka dobrych lat. Po odejściu takich postaci jak Federer, Nadal i Djoković byłoby to nawet normalne. Nie znam drugiej takiej sytuacji, kiedy różnica w poziomie gry między najlepszymi a całą resztą (poza Murray’em) byłaby tak duża. W kontekście historycznym to, co obserwujemy od 2004 roku, to wręcz nieludzkie granie.

[Wujek Toni]

Wybitny temat. WYBITNY.

[robpal]

WYB1TNY!

[Lucas]

Pozwólcie, że trochę odkurzę temat. Ogólnie pytanie jest bardzo ciekawe i chyba należy do gatunku tych na które nie ma dobrej odpowiedzi, ale wiadomo, że każdy ma jakiś osobisty pogląd na ten temat, więc przedstawię swój.

Po pierwsze oba osiągnięcia są w tenisie męskim trudne do osiągnięcia i trudno mi ocenić, które jest trudniejsze. Bycie liderem rankingu wymaga dobrego zdrowia i regularności na długim dystansie, a wygranie Szlema to konieczność zrobienia wielkiej formy i utrzymania Jej przez dwa tygodnie.

Po drugie obecnie trudno by było wyobrazić sobie,że zwycięzca Szlema nie jest numerem 1. Te dwie rzeczy są ze sobą związane z powodu premii punktowych, obecnie mamy Wawrinkę, ale mistrz wielkoszlemowy jest równocześnie liderem, więc tu reguła się potwierdza. Mistrzów mamy maksymalnie czterech,a fotel tylko jeden więc zawsze jakiś mistrz będzie poza pierwszym miejscem.

To co mnie osobiście elektryzuje w tenisie to właśnie turnieje wielkoszlemowe i myślę, że to one dają graczom przepustkę do historii.Bardziej zapamiętamy Li, która była mistrzynią wielkoszlemową niż Jankovic, która była liderką.

Zasady liczenia rankingu są nam znane i świetnie się w nich orientujemy, ale zdarza się, że lider rozgrywek nie jest najlepszy w tourze, tylko ma zapas punktowy, z którego korzysta. W 2013 Nadal był najlepszy od wiosny, a doczłapał do jedynki praktycznie w momencie, gdy lepiej prezentował się Djokovic.

Oczywiście wdrapanie się na nr 1 to wspaniałe osiągnięcie, ale długość tego panowania nie ma dla mnie wielkiego znaczenia. Jasne, że jest różnica między zawodnikiem, który był liderem dwa tygodnie a tym, który był 100, ale jeśli liczymy od 100 + to już są takie himalaje, że 20 tygodni w tą czy tą nie robi różnicy w klasie gracza. To co robi na mnie wrażenie to powrót na miejsce nr 1 po spadku, to co zrobił Roger w 2012 i Nadal rok potem było niebotyczne i zasługuje na szacunek.

Trudno mi mówić za graczy, ale ja cieszyłem się, gdy Nadal zgarniał US Open w zeszłym roku, a o jedynce nie myślałem zbyt mocno. To samo dotyczy Garrosa 14, nie zamieniłbym Go na kolejne 20 tygodni liderowania. Chyba sami zawodnicy czują, że najlepszy jest ten, który wygrywa Szlem, a nie ten, który ma jedynkę przy nazwisku (choć jak mówiłem to często ten sam zawodnik). Zaznaczyłem opcję 1, żeby nie było wątpliwości.

Oparłem się na "Nadalowych" przykładach, bo te znam, nie chciałbym po raz kolejny wywoływać szeroko znanej debaty, który lepszy i nie mam tego na celu To tyle ode mnie.

[DUN I LOVE]

W kontekście debaty o miano GOAT ilość Szlemów przewija się jako argument na okrągło, a nie potrafię sobie przypomnieć, aby ktokolwiek użył na tej płaszczyźnie 302 tygodni Federera na szczycie rankingu. To chyba wyczerpuje temat.

[DUN I LOVE]

Jednak smak triumfu w szlemie jest nieporównywalny z czymkolwiek, a już na pewno nie z "1".