mtenis.com.pl

Co do głównej tezy artykułu to zgoda, tylko to zestawienie nie obejmuje dobrych returnujących, który ze względu na słabszy serwis nie mieszczą się się w tabeli. W 2017 r., a więc w czasie kiedy uogólniając Fed był w bardzo dobrej formie, statystyki returnu dla pierwszego i drugiego serwisu to odpowiednio 32,40% (6 miejsce) i 51,49% (12 miejsce), a więc bez rewelacji. O ile w tym roku jedynka jest na tle rywali ciągle przyzwoity 32,15% (9 miejsce) o tyle dwójka to katastrofa 48,55% (38 miejsce). Na usprawiedliwienie Rogera można zaznaczyć, że gdyby nie odpuszczał cegły gdzie łatwiej się returnuje, te staty byłyby pewnie nieco lepsze.

Wprawdzie bez analizy, ale wizualne porównanie bh Federera i Edberga.

Wolej Federera - gdybyście mieli zrobić swój ranking największych mistrzów tego zagrania, gdzie byłby w nim Szwajcar (o ile w ogóle by był)?

DUN I LOVE pisze: ↑13 maja 2020, 20:28 Wolej Federera - gdybyście mieli zrobić swój ranking największych mistrzów tego zagrania, gdzie byłby w nim Szwajcar (o ile w ogóle by był)?

Nie odwołując się do kompletnej, choć bardzo ciekawej prehistorii (Laver, McEnroe) oczywistym przykładem zawodnika jednak półkę wyżej pod tym względem wydaje się być Edberg. To, ile punktów był w stanie przy siatce wygrać, niemając jednak jakiegoś kosmicznego serwisu (technicznie ideał, ale moc w porównaniu z takim Ivaniseviciem, Krajickiem czy nawet Samprasem znikoma i musiał po nim często grać) to jest niesamowita sprawa. Królewskie czucie, zarazem doskonałe gasnące tuż za siatką stopwoleje, jak i cięte ostro i spadające głęboko. Co do pozostałych ewentualnych kontrkandydatów - Sampras, Rafter, Becker, czy nawet Henman - tu można dyskutować, przewagi ww. można upatrywać w tym, że jednak opierali na tym woleju niemal całą swoją grę, u RF to jednak najczęściej zagranie kończące po dokładnym przygotowaniu z końcowej. Z drugiej strony, topowy Federer to technicznie podobna do nich, a nawet czasam leciutko wyższa półka, no i dokłada też w zasadzie perfekcyjnego drajwa, który u zawodników generacji lat 90.bywał bardzo skrlmnie obecny.
Przy tym wszystkim trzeba jednak pamiętać, że, jak już wspomniałem, reszta poważnej konkurencji w tym zakresie to jednak typowi zawodnicy s&v, a Federer po 2003-2004 to allrounder z coraz większym nastawieniem na linię końcową, stąd porównanie nie jest łatwe i do końca adekwatne.

TennisTV analizuje najlepsze forhandy ATP.

W wątku AO poruszony został ostatnio temat slajsa Tsitsipasa, no i właśnie po jego półfinale Matthew Willis, którego analizy sobie cenię, odkopał własne rozważania na temat problemów Greka z tym uderzeniem, więc podrzucam dla zainteresowanych.