W tym wątku możemy pisać o momentach wspaniałych sukcesów naszych pupili tenisowych, które były także dla nas momentami wspaniałej radości.
Dla mnie najwspanialszym przeżyciem był sukces Rogera Federera w Wimbledonie 2007. Być może dlatego, ze nie szło Szwajcarowi płynnie jak to zazwyczaj bywało i do końca drżałem o wynik. Emocje były już od pierwszego seta. Mimo przełamania na samym początku czułem, ze trudne chwile nadejdą, stąd podświadomie odczuwałem straszne zdenerwowanie. Set zakończył się w TB na korzyść Rogera, co wprawiło mnie w wielką radość i ulgę. 2 set oglądałem spokojniej, ale kiedy znakomicie grający tego dnia Nadal wyrównał stan meczu zacząłem się denerwować jeszcze bardziej niż na początku gry. 3 set to znów zwycięski TB w wykonaniu Szwajcara. Znów lekko się odstresowałem, myślałem, że teraz wszystko potoczy się w jedynym dopuszczalnym przeze mnie kierunków. Ale Rafa uważał inaczej i zdobył przewagą aż 2 breaków i wygrał zadziwiająco łatwo 4 seta, 6-2. Kiedy Bohdan Tomaszewski obwieścił "czas na 5 set" serce biło mi jak szalone - dawno Roger nie grał takiego meczu i nigdy wcześniej korona wimbledońska na głowie Helweta tak się nie chwiała. BP przy stanie 1-1 i 2-2 dla Rafy to był dla mnie okres koszmarny. Roger zachował zimna krew i wyszedł na 3-2 - ja już ledwo egzystowałem na fotelu. 6 gem 5 seta był kluczowy - 3 znakomite piłki Rogera i przełamanie - cieszyłem się jak nigdy, spadłem z krzesła i leżąc na podłodze wrzeszczałem "Jest!!!". Wiedziałem, że ten długi i nerwowy mecz się skończy jednak z happym endem i jak Roger wbijał as za asem w kolejnym gemie to moje oczy były już mocno załzawione. Roger wygrał 6-2, a po ostatnim smeczu byłem już tak zmęczony, ze ledwo dałem radę manifestować swoją wielką radość. Byłem strasznie szczęśliwy i po dziś dzień często uruchamiam właściwy link na Youtube
Dzięki Roger
________________
Stary post, skopiowałem swoje wypociny z 2008 roku. Zapraszam.
. Również straszliwe emocje podczas Finału Wimby 2009 o miano 15 Wielko Szlemowego tytułu. Nigdy nie odczuwałem takich emocji podczas widowisk sportowych, coś niebywałego. Niestety wygrana w 2009r. na RG nie przyniosła takiej radochy bo było wiadomo już po pierwszych piłkach finału że mamy upragniony tytuł. Było dużo emocjonalnych chwil w w oglądaniu pojedynków Feda które zostaną najpiękniejszymi chwilami sportowymi.
. Gdy Pan Tomaszewski zwrócił na to uwagę Rod przełamał Nadala! Andy zaczął grać kapitalnie, świetnie się bronił, ale także kapitalnie atakował. Jego forhend stał się bardzo destrukcyjny i Rod wygrał seta 3-6. Wtedy odczuwałem wielką radość, ale zarazem bałem się, że w trzeciej partii taki stan pryśnie jak mydlana bańka. Zamiast tego czekało mnie wielkie zaskoczenie. Andy dalej grał kapitalnie, walczył o każdą piłkę i przełamał Rafę na samym początku. Wówczas wściekły Nadal zaczął krzyczeć na siebie i rzucać rakietą. Te nerwy na nic mu nie pomogły, a wręcz przeszkodziły – Andy przełamał go po raz drugi i w efekcie wygrał cały mecz. Mimo tego, że pod koniec meczu Andy był o wiele lepszy to ja nawet przy piłce meczowej odczuwałem lęk, aby coś nagle się nie zepsuło, by Nadal nie wrócił z zaświatów. Jednak chwilę później ogarnęła mnie wielka ulga i zarazem olbrzymia radość bo Andy pokonał Rafę !Długo po tym zwycięstwie nie mogłem ochłonąć. Szkoda, że w meczu finałowym nie było emocji, ale dla mnie jako fana Andyego to był jeden z najlepszych tygodni wjego karierze 
) staruszku, magnetowidzie. 
Po 1 secie byłem bardzo zdenerwowany, odnosiłem wrażenie, że Kuertenowi ten mecz może zwyczajnie wymknąć się z rąk. Skończyło się ostatecznie wspaniałym i mimo wszystko pewnym sukcesem. Nagrałem retransmisję na kasecie VHS, co włączam po dziś dzień (chociaż jakość coraz gorsza). TVP1 pokazywała tamten mecz z odtworzenia (od stanu 6-7 5-4) już po północy, stąd też nie mogłem wtedy sobie pozwolić na wcześniejszy sen. Ale byłem wtedy szczęśliwy. 
To ja jestem z tych czasów ,,eurosportowych'' 
.