Tenisiści i ich trenerzy

[robpal]

Ljubicicia w sztabie Raonicia zastąpił Moya.

[Mario]

Wraz z końcem kariery Hewitta można chyba też mówić o końcu trenerskiej przygody Tony'ego Roche'a. Już w ostatnich latach pojawiał się tylko podczas najważniejszych turniejów, a wieku 71 lat najprawdopodobniej nie weźmie kolejnego zawodnika pod swoje skrzydła.

[Lucas]

Lendl ponownie w teamie Murraya.

[Damian]

[Damian]

Djokovic Splits With Becker

Spoiler:

Two had worked together since December 2013
Novak Djokovic will try to re-claim No. 1 in the Emirates ATP Rankings next season without the assistance of coach Boris Becker. The two will no longer work together, Djokovic announced on Tuesday.
“After three very successful years, Boris Becker and I have jointly decided to end our cooperation. The goals we set when we started working together have been completely fulfilled, and I want to thank him for the cooperation, teamwork, dedication and commitment,” Djokovic wrote. “On the other hand, my professional plans are now directed primarily to maintain a good level of play, and also to make a good schedule and new goals for the next season. In this regard I will make all future decisions.”
Becker, a former World No. 1 and 49-time titlist, joined Djokovic's team three years ago and, with coach Marian Vajda, helped the Serbian to one of the best stretches in tennis history. During the past three years, Djokovic won 25 titles, including 14 ATP World Tour Masters 1000 titles, two Barclays ATP World Tour Finals titles and six Grand Slam crowns.

YOU MAY ALSO LIKE: Djokovic Outlasts Murray For Historic Roland Garros Crown
Djokovic completed his career-long goal of winning Roland Garros this season, his 12th Grand Slam title. In doing so, he became the third man in history to hold all four major titles at the same time (Don Budge, 1938; Rod Laver, 1962, 1969) and the eighth man to complete the career Grand Slam. Djokovic also claimed his record 30th Masters 1000 title in July with victory over Kei Nishikori at the Rogers Cup.

http://www.atpworldtour.com/en/news/djo ... ember-2016

[Damian]

Marcin Motyka: Nadtrener (felieton)

Spoiler:

Andy Murray i Ivan Lendl wyznaczyli szlak. Podążyli nim inni, także dołączając do swojego sztabu "nadtrenerów". W końcu przyszła kolej na Rafaela Nadala. Od soboty Hiszpan jest kolejnym tenisistą, który do swojego sztabu zatrudnił gwiazdę sprzed lat.

Marcin Motyka
Marcin Motyka
20 Grudnia 2016, 10:00
Udostępnij 5 Tweetnij Skomentuj 0

PAP/EPA / CATI CLADERA
Murray pionierem

Postać "nadtrenera" bądź - jak kto woli - "trenera-konsultanta" lub "supertrenera" wykreował niejako Andy Murray, nawiązując współpracę z Ivanem Lendlem. Chodzi o kogoś, kto przed laty był wybitnym tenisistą, zdobywał tytuły wielkoszlemowe, ale po zakończeniu zawodniczej kariery zniknął z tenisowego świata.


Carlos Moya w sztabie Rafaela Nadala
Po Murrayu, który dzięki współpracy z Lendlem sięgnął po upragniony tytuł wielkoszlemowy, "nadtrenerów" do swoich sztabów szkoleniowych dołączali inni tenisiści z czołówki. Roger Federer zatrudnił Stefana Edberga, Kei Nishikori - Michaela Changa, a Novak Djoković skorzystał z pomocy Borisa Beckera, choć tak naprawdę to Niemiec pełnił rolę głównego szkoleniowca Serba, spychając w hierarchii Mariana Vajdę.

"Nadtrener" to nie trener

Po co tenisiści zatrudniają byłych mistrzów w roli "nadtrenerów"? Przecież "nadtrener" nie dokonuje rewolucji w tenisie swojego podopiecznego. Lendl nie zmienił gry Murraya, tak jak Becker nie uczynił z Djokovicia woleisty. Nie towarzyszy również tenisiście, z którym współpracuje, przez cały sezon. Pojawia się tylko podczas największych turniejów.

Ale, jak zgodnie podkreślają ci, którzy zdecydowali się na współpracę z "nadtrenerem", te osoby mają bezcenne doświadczenie w walce o najważniejsze trofea. - Boris wie, jaka presja towarzyszy, gdy gra się w finale Wielkiego Szlema - mówił Djoković po zatrudnieniu Beckera. - John tam był i wie, co to znaczy - powiedział z kolei Milos Raonić, kiedy cały świat tenisa nie ukrywał zdumienia, gdy na czas sezonu gry na trawie Kanadyjczyk nawiązał współpracę z kontrowersyjnym Johnem McEnroe'em. A efekt przeszedł najśmielsze oczekiwania. Raonić dotarł do finału Wimbledonu.

ZOBACZ WIDEO To dlatego Maja Włoszczowska odniosła życiowy sukces na igrzyskach

00:00 / 09:39

ZAMKNIJ
Przełamanie Rafy

Rafael Nadal długo opierał się trendowi posiadania w sztabie "nadtrenera". Z wujkiem Tonim zawsze szedł swoją drogą i niewiele wskazywało, że to kiedykolwiek się zmieni. Sam Rafa również wielokrotnie to deklarował, mówiąc, że ma odpowiedni sztab, że nie potrzebuje "supertrenera" i że wujek Toni będzie jego trenerem aż po kres przygody z zawodowym tenisem. Ale w sobotni poranek pojawiła się informacja, która zaszokowała wielu sympatyków tenisa - Nadal zatrudnił "nadtrenera". Został nim Carlos Moya, który wcześniej w podobnej roli współpracował z Raoniciem.

REKLAMA

Już sam fakt, że Nadal zdecydował się dołączyć do swojego sztabu nową osobę, jest bardzo wymowny. Nakazuje sądzić, że Hiszpan doszedł do wniosku, iż potrzebuje zmian. Za nim bowiem przeciętny, jak na jego możliwości, sezon. Wygrał "tylko" dwa turnieje (w Monte Carlo i Barcelonie), zdobył złoty medal olimpijski, lecz w deblu. W rankingu ATP spadł na dziewiąte miejsce, a w imprezach wielkoszlemowych najdalej dotarł do IV rundy (US Open).

Kumple z Majorki

To z pewnością nie zadowala Hiszpana, który wciąż marzy o zdobyciu 15. tytułu wielkoszlemowego. Dlatego, wzorem rywali z rozgrywek, sięgnął po "nadtrenera". Znamienne jest, że wybór padł nie na kogoś z zewnątrz, jak McEnroe, który niegdyś zaproponował Nadalowi współpracę, czy Becker, ale swojego dobrego znajomego, także Majorkanina, Moyę. Ceniący swoją prywatność, bardzo pilnie jej strzegący Nadal mógł nawiązać współpracę tylko z kimś, kogo zna od lat. Wobec tego, skoro uznał, że potrzebuje "nadtrenera", wybór Moyi jest jak najbardziej naturalny. - Jestem szczęśliwy, że Carlos do nas dołączył. To nasz wielki przyjaciel i wspaniały człowiek. Jestem pewien, że bardzo mi pomoże i nasza współpraca będzie się dobrze układać - powiedział Nadal.


Rafael Nadal cieszy się na współpracę z Moyą. "Jestem pewien, że Carlos bardzo mi pomoże"
- Toni Nadal zadzwonił do mnie, gdy uczestniczyłem w International Premier Tennis League. Byłem bardzo podekscytowany tą ofertą. Móc pomagać Rafie to dla mnie coś szczególnego. Jestem pewien, że współpraca w teamie będzie dobrze się układała. Rafa to wyjątkowy zawodnik, ale także wspaniała osoba i dobry przyjaciel. Jestem pewny, że może wrócić do zdobywania tytułów, na co wszyscy liczymy - mówił natomiast Moya, który - jak ujawniły niektóre hiszpańskie media - w sztabie Nadala ma odpowiadać za przygotowanie taktyczne.
Zatrudniając Moyę, Nadal wysyła w świat jasny przekaz - "jeszcze nie powiedziałem ostatniego słowa". Ale co wyniknie z tej współpracy, pokaże czas. Becker i Djoković mieli ze sobą nie wytrzymać dłużej niż pół roku, a pracowali razem przez trzy sezony i w tym czasie Serb zdobył sześć wielkoszlemowych pucharów. Nishikori pod okiem Changa rozwinął się w kandydata do najważniejszych tytułów. O efektach współpracy Murraya z Lendlem napisano już wszystko.

REKLAMA

Być jak Lendl

Ale, by nie tworzyć iluzji, że każdy tenisista, który zatrudniał byłego mistrza, odnosił wielkie sukcesy, historia tenisa XXI wieku zna też przypadki, gdy takie kooperacje nie były udane i szybko kończyły się fiaskiem. Pod wodzą Matsa Wilandera 21-letni wówczas Marat Safin, świeżo koronowany mistrz US Open 2000, miał zdobywać szczyty, a obaj panowie przepracowali ze sobą ledwie rok niemal bez wartościowych wyników. Szwed starał się pomóc również Paulowi-Henriemu Mathieu, lecz i to zakończyło się niepowodzeniem. Jimmy Connors miał znaleźć Andy'emu Roddickowi receptę na Federera. Cel nie został osiągnięty i pożegnał się ze stanowiskiem po dwóch latach.

Moya podąży śladem Lendla i Beckera? A może będzie jak Wilander bądź Connors, którzy swej trenerskiej bądź "nadtrenerskiej" przygody miło nie wspominają? To z pewnością jedno z najważniejszych pytań stawianych przez wszystkich sympatyków białego sportu na 2017 rok.

http://sportowefakty.wp.pl/tenis/653671 ... r-felieton

[Damian]

[DUN I LOVE]

Zaczyna się.

http://www.menstennisforums.com/2-gener ... -ever.html

[Robertinho]

Beatyfikacja od razu.

[Jacques D.]

Wpisy na mtf są jakie są, ale żale Federastów nie lepsze (zwłaszcza jednego). I jeszcze te tłumaczenia pt."Po prostu przyszła dobra forma". Szkoda, że nie przyszła, kiedy bóstwo było w swoim prime i często kompletnie nie wiedziało, co ma grać z Opalonym. Szkoda, że nie przyszła, gdy RF grał bardzo dobrze i przegrywał z Nadalem wyraźnie słabszym, niż obecny. Tylko akurat teraz, zupełnie przypadkiem, po stracie połowy sezonu przez kontuzję i przy 36 latach na karku, akurat wtedy, kiedy Łysy zawitał do sztabu. Wiadomo, moment jak każdy inny. Wiadomo też, że RF zawsze wiedział, co ma z Nadalem grać, tylko forma nie przychodziła, tudzież był skromny lub nie chciał zwycięstwem urazić swojego najbliższego przyjaciela, którego jak wiadomo jest największym fanem. Wiadomo też, że to wszystko wina słabości Nadala (który wcale nie gra słabo to raz, no i dwa - wiadomo, że Opalony wygrywał z RF tylko kiedy był w wybitnej formie). Naprawdę, czasem ręce opadają.

[Mario]

Luz psychiczny Federera > wpływ Ljubicica

Nie zamierzam umniejszać Ivanowi, ale fakt, że Roger chyba po raz pierwszy (wyłączając te dwa pierwsze mecze w Miami) wychodzi do gry z Nadalem jak do normalnego meczu, a nie ratować świat/udowodnić coś sobie/wszystkim innym/całkowicie sparaliżowany ewentualną porażką jest jednak w tym wszystkim dużo ważniejszy.

Zresztą, coraz bardziej dochodzę do wniosku, że ten mityczny wpływ trenerów jest bardzo przereklamowany. Wyłączając trenerskich magów typu Norman, Stefanki, którzy i tak zwykle cudów dokonują na materiale wymagającym obróbki (zadajmy sobie pytanie, czy 35-letniego Federera można nauczyć czegoś nowego) zwykle są to ludzie, którzy po prostu albo pasują (zwykle pod względem charakterologicznym) albo nie. Cała filozofia.

Przy całym szacunku dla łysego Chorwata, myślę że to nie on odblokował głowę Federera, tylko zrobiło to pół roku przerwy, gdy miał czas wszystko przemyśleć/złapać dystans. A co do backhandu, to nawet ojciec Rogera mówił mu, żeby nie slajsował, więc pytanie który z nich go do tego przekonał...

[Wujek Toni]

Problem tkwił przede wszystkim w tym, że Federer jest jednak niesamowicie upartym i zarozumiałym człowiekiem. Może paradoksalnie dopiero Ljubicić był w stanie przekonać do aktualizacji obieranej przez lata taktyki przeciwko Nadalowi. Podejrzewam, że każdy średnio orientujący się człowiek dostrzegał błędy popełniane przez Szwajcara przed i trakcie samego meczu. Przez lata Dziadek usiłował grać z Hiszpanem na dwa sposoby: albo po Nadalowemu, czyli bezsensowna orka topspinowa zza końcowej, który musiała kończyć się tragicznie, lub też próba gry typowo Federerowej tj. urozmaicanie tempa gry, slajsy, skróty, czipy i inne tego rodzaju bzdety. Efekt tego rodzaju zabiegów jest do dziś widoczny w zestaweniu pod tytułem H2H. W ostatnich dwóch starciach pojawił się Federer mi osobiście nieznany - nie bawiący się w pół środki, zabijający brutalnie każdą możliwą piłkę, ograniczający ścieżki prowadzące do zwycięstwa do absolutnego minimum. Fajnie, że to działa na starzejącego się Nadala, ale chyba takiego Rogera nigdy bym w sensie kibicowskim nie pokochał. A nawet w ostatnim pojedynku pojawiły się krótkie epizody, gdzie Fed próbował na upartego wrócić do zabaw techniczno-taktycznych i Nadal natychmiastowo zaczynał łapać się na grę. Reasumując, całkowite odejście od wyuczonego stylu gry musi być dla Szwajcara wyczerpujące, chyba najbardziej pod względem mentalnym.

[Robertinho]

Trochę inaczej gra winnery z bh z bąków na karo, a inaczej ze skaczących ponad ramię świdrów. I trochę więcej wybierał w obronie Hiszpan, tak z dziesięć razy więcej. Ja bym zaryzykował tezę, że poza RG 2010, Federer nie przegrał ze średnim Nadalem. O słabym nie mówię, bo taki nie miał szans dochodzić do spotkań ze Szwajcarem. Naprawdę, jestem bardzo ciekaw, kiedy to Federer "grający bardzo dobrze", przegrywał z Nadalem "wyraźnie słabszym, niż obecnie". Bo chyba nie chodzi jak rozumiem o ich pierwszy mecz.

Oczywiście pewnie Ivan to ważny element te układanki. Tylko i aż tyle.

Bardzo ważne również jest, że Federer wreszcie jest i już do końca kariery będzie underdogiem. I to nie tylko z Nadalem. Wreszcie inni muszą, on może.

Wujek, cudujesz. Federer "moich marzeń", to właśnie atakująca każdą piłkę wersja 2003-4. Tylko taka gra byłaby nie do utrzymania fizycznie przez tyle lat, bo mentalnie to by nie było z tym żadnego problemu. Natomiast to właśnie edbergowy Federer, próbujący maskować braki w solidnym tenisie, elementem taktyczno technicznym, był jedną wielką pomyłką.

[Jacques D.]

Z tym odblokowaniem psychicznym po 13 latach haniebnie przegranej rywalizacji, w której przeciwnik wsiadł mu na psychikę w sposób absolutny, to chyba najbardziej naiwna teoria, jaką słyszałem. Po kilkunastu latach totalnego zdominowania psychicznego nagle okazuje się, że to było wszystko banalnie proste. Wystarczyło zrobić sobie przerwę.
Nie uważam Ljubicicia za trenerskiego maga. Jedynie za człowieka, który był w pełni świadom powodów, dla których RF przegrywa te mecze i potrafił pomóc mu je wyeliminować. Wyraźna zmiana stylu RF też jest oczywistoscia. On zresztą z każdą zmianą trenera gra inaczej. I niestety nie jest tak, jak niektórzy by chcieli, że da się to sprowadzić do "dobrej formy". Federer gra teraz dobrze nie tylko dlatego, że dobrze odbija piłkę, on gra dobrze, bo gra to, co powinien grać. I dlatego niestety, ale w finale Wim 08 dobrze nie grał.
Co do wyeliminowania slajsa na rzecz bh "zwykłego" to nie takie proste, bo kluczowe jest to, jak on ten bh zagrywa. Do tych liftow w półkort, jakie przez lata nagrywał Opalonemu na rakietę to to nie jest podobne.
Szczerze zaskoczony też jestem częścią wypowiedzi Wujka. Po latach dowiedziałem się bowiem, że prawdziwa natura Federera to kuglarskie sztuczki i cyrkowe popisy, nie zaś piękna, urozmaicona, ale i bardzo bezkompromisowa ofensywa. Nie wiedziałem, myślałem, że za to pierwsze uwielbia się raczej kortowych pajaców w stylu Paire'a, Monfilsa czy Fogniniego.

[Robertinho]

Po prostu Dawid po latach przekonał nas do Agnieszki. <3

[jonathan]

Szczerze zaskoczony też jestem częścią wypowiedzi Wujka. Po latach dowiedziałem się bowiem, że prawdziwa natura Federera to kuglarskie sztuczki i cyrkowe popisy, nie zaś piękna, urozmaicona, ale i bardzo bezkompromisowa ofensywa. Nie wiedziałem, myślałem, że za to pierwsze uwielbia się raczej kortowych pajaców w stylu Paire'a, Monfilsa czy Fogniniego.

Nie kuglarskie sztuczki, a magia, której nie da się zrozumieć.

1. Czy ktoś zaprzeczy, że Federer przed laty bardziej polegał na intuicji i improwizowanych zagraniach niż dzisiaj?

2. Czy Federer fruwa po korcie jak dawniej i gra dziś tyle fruwających forehandów, kiedy wykonywał odskok w lewą stronę i już w powietrzu zmieniał decyzję z inside-out na krosa?

3. Wreszcie czy jego gra wygląda tak pięknie dla oka jak kiedyś?

Forumowy Wujek Toni ma rację o tyle, że teraz mamy do czynienia z Federerem nienastawionym na tak finezyjną grę, a nastawionym na szybkie zdobycie punktu jak najmniejszym nakładem sił. Bez dawnych przestojów w grze, udowadniania wszystkim, że w jakimkolwiek sposobie rozgrywania meczu będzie lepszy, bez uderzeń pod publiczkę, rozwiązań, które taktycznie nie były najwłaściwsze, ale za to efektowne. Kiedyś musiał idealnie ustawiać się do piłek, drobić kroczki i ogólnie mieć idealną technikę. Dziś dzięki większej rakiecie może pozwolić sobie na więcej niedoskonałości, bo rakieta to wybacza. Rakieta przed którą Federer długo się wzbraniał, bo stara dawała lepszą kontrolę i czucie przy forehandzie i slajsie.

Co do wyeliminowania slajsa na rzecz bh "zwykłego" to nie takie proste, bo kluczowe jest to, jak on ten bh zagrywa. Do tych liftow w półkort, jakie przez lata nagrywał Opalonemu na rakietę to to nie jest podobne.

Wyeliminowanie slajsa nie było takie proste, bo Federer po prostu bardzo lubił go używać, a nie musiał jak Gonzalez czy Johnson. Bez wątpienia wywarł on też duży wpływ na jego backhand. Te lifty w półkort, jakie przez lata zagrywał Opalonej Personifikacja Zła, brały się stąd, że ku uciesze Nadala przy tej technice backhandu Federer tracił na sile uderzenia i regularności zza linii końcowej przy wysoko skaczących topspinach, podczas gdy łatwiej jest mu grać na wznoszącej i z półwoleja.

[Robertinho]

Czytając te Wasze mądrości, zaczynam lepiej rozumieć Pana Karola.

[jonathan]

Ja z kolei coraz mniej, bo przeczytałem mądrości Stopy i jemu to ostatnio nawet bardziej niż internauci jak Ty przeszkadzają kółka w statystykach.

[Wujek Toni]

Możliwe, że po tylu latach zawodzi mnie pamięć, ale w mojej głowie wczesny Federer (sprzed 2003 roku) zakonserwował się właśnie jako nabuzowany, niestabilny emocjonalnie fircyk, któremu znacznie bliżej było mimo wszystko do pacanów pokroju francuskiej gwardii, aniżeli do topowej wersji samego siebie z późniejszego okresu. Oczywiście wielu obserwatorów dostrzegało ogromny potencjał drzemiący w Federerze, ponadto nawet w okresie szczytowych popisów cyrkowych udało mu się zanotować kilka spektakularnych wyników, jednak nikt tak naprawdę nie wiedział, czy Szwajcar przepoczwarzy się w tenisowego monstrum, czy też zmarnotrawi swoją karierę na kabarety z poziomu Monfilsa. Z pewnością od samego początku towarzyszła grze Szwajcara niespotykana estetyka uderzenia i wielka gracja w poruszaniu się po korcie, tylko że nie nazwałbym tego urozmaiconą i bezkompromisową ofensywą. Za dużo było w tym wszystkim chaosu, czołków i skrajnie niezrozumiałych dla wykluwającej się właśnie rzeszy kibiców decyzji.

[Mario]

Z tym odblokowaniem psychicznym po 13 latach haniebnie przegranej rywalizacji, w której przeciwnik wsiadł mu na psychikę w sposób absolutny, to chyba najbardziej naiwna teoria, jaką słyszałem.

Byłem w trakcie pisania czegoś długiego, niestety jak ostatni debil kliknąłem w nie to co trzeba i wszystko usunąłem. Więc skrócona wersja.

Dla mnie to dość normalna sprawa, że 35-latek w obliczu pierwszej poważnej kontuzji, zdając sobie sprawę, że wiele mu już nie zostało, zmienił swoje podejście do tenisa, dzięki czemu mógł złapać potrzebny dystans. On już nic nie musi, chciał cieszyć się grą, skończyło się wychodzenie w roli faworyta na każdy ważny mecz (realnie może nim nie był, ale nie wierzę, że był w stanie wyrzucić z głowy tę myśl), nakładanie na siebie sztucznej presji itp.

Chyba wreszcie pogodził się z przegraną w tej rywalizacji, przestało mu robić różnicę czy w H2H będzie 12-23 czy 11-28, a biorąc pod uwagę, że te ich mecze to jednak nie były starcia Djokovica z przykładowym Berdychem (gdzie Serb jest 356 razy lepszym zawodnikiem i żadne zmiany w myśleniu Tomasa nic nie dadzą), a wynik w dużej mierze (szczególnie poza clayem) zależał od poczynań Szwajcara, jestem w stanie sobie wyobrazić, że zmiana nastawienia Rogera w połączeniu z dużo słabszym Nadalem pozwala mu rozgrywać te starcia w lepszym stylu niż kiedyś.

Roli Ljubicica staram się nie umniejszać, ale wątpię, by jakiekolwiek porady (bo przecież mówimy o prostych rzeczach, do których dochodziło co najmniej 50% obserwatorów ich pojedynków) zostały przyjęte przez Szwajcara, gdyby ten nie miał w zeszłym roku problemów zdrowotnych, półrocznej przerwy, rankingu w okolicach top 20 itd. Innymi słowy, gdyby wciąż był tym Federerem, największym rywalem Rafole, człowiekiem który musi ratować świat.