Omówię pokrótce kilka najważniejszych i zapraszam do dyskusji o Waszych ulubionych, jeśli takie posiadacie, jak również do dodania czegoś na temat tych, o których ja nie napisałem:
szkoła amerykańska - kiedyś zróżnicowana, od baselinerów (Courier, Agassi) po zawodników s&v (Sampras, niegdyś McEnroe), zazwyczaj agresywna, ale nie zawsze (Chang), dziś kojarzona przede wszystkim z Nickiem Bollettierim, łupaniną i stylem "serwis + forhend", niejako zapoczątkowanym przez Roddicka. Pozostałości dawnej amerykańskiej szkoły można dziś jeszcze zaobserwować u Mardy'ego Fisha, do niedawna również u Taylora Denta.
szkoła hiszpańska - jedna z dominujących we współczesnym tenisie, kojarzona błędnie z Rafaelem Nadalem, który niejako ją zradyklaizował. Jej źródła sięgają jednak lat 90, gdzie zawodnicy tacy jak Bruguera czy Bertasegui grali już mocnym topspinem z linii końcowej. Nie przepadam za tym stylem, nie da się jednak podważyć, że stała się ona fundamentem współczesnej defensywy, gry na mączce i innych wolnych kortach.
Szkoła hiszpańska miała też jednak kilku chlubnych "odmieńców", takich jak Ferrero czy Moya.
szkoła serbska - inna ważna zwłaszcza dziś, kojarzona głównie z regularnością, względną agresją i grą jednak z linii końcowej. I oburęcznym backhandem, doprowadzonym niemal do perfekcji.
szkoła chorwacka - chorwaccy tenisiści wykorzystują przede wszystkim znakomite warunki fizyczne - fundamentem jest więc tu przede wszystkim potężny serwis i dynamiczne akcje na całym korcie. Zawodnicy starszego pokolenia dodawali do tego fundamentu znakomitą technikę gry przy siatce (Karlovic, Ljubicic), nowsi (Cilic, Dodig) koncentrują już się jednak na mocnej grze z linii końcowej.
Ojcem jest Goran Ivanisevic, którego charakterystyczną dla lat 90. formułę następcy niejako wzbogacili.
szkoła szwedzka - w sumie są dwie. Jedna, której pradziadem był już Borg, to bardzo ofensywny baseline, oparty na silnym serwisie i regularności uderzeń z obu stron (Gustaffson, Norman, Enqvist, w ostatnich latach Soderling). Druga to szkoła allcourtowa, zaawansowana technicznie, skoncentrowana na świetnej grze wolejowej (Edberg, Bjorkman).
Bardzo lubię obie.
szkoła australijska - jedna z moich ulubionych. Ostro cięte woleje i slajsy, gra agresywna i bardzo urozmaicona - od klasycznego s&v (Rafter, Cash) przez grę na całym korcie (w młodym pokoleniu u mężczyzn np. Duckworth, u kobiet - Stosur) po baselinerów starszych i współczesnych (Hewitt, Tomic).
szkoła rosyjska - chyba moja ulubiona. Zawodnicy rosyjscy i ich gra to synonim polotu i finezji - niezależnie od preferowanego stylu gry (Safin, Kafielnikow, Jużny). Niespokojny, zaskakujący, niesłychanie wyrafinowany technicznie tenis.
szkoła niemiecka - głównie piękne jednoręczne backhandy i świetne slajsy (Haas, Kohlschreiber, kiedyś Stich), dziś finezyjna gra na całym korcie, kiedyś bardziej s&v (Becker, Kiefer).
szkoła południowoamerykańska - zastosowałem wyróżnik kontynentalny, choć style poszczególnych krajów też się od siebie nieco różnią. Generalnie jednak specjalizacja na kortach ceglanych i regularność to cechy typowe tenisistów z tamtych rejonów. Bardzo wyróżniają się tenisiści chilijscy (Rios, Gonzalez, Massu), których pełna ekspresji i skrajności gra nie daje się zamknąć we właściwie żadne stylistyczne ramy.
Określenia "szkoła" nie zawsze używam wobec doktryny taktycznej obowiązującej w danym kraju, częściej jako określenia dla wyraźnych tendencji i cech charakteryzujących tenisistów z danego kraju. Oczywiście obie sprawy są często ze sobą ściśle związane.
Jeszcze raz zapraszam do dyskusji!
Ale, oczywiście musi być jakieś "ale", nie wyszczególniałbym jeszcze szkoły serbskiej, tak naprawdę mamy odniesienie tylko do Novaka, Tipsara i Troickiego, bo Ci nieco starsi jak Zimonjic (fakt, deblista) czy Bozo grają już trochę inaczej. Wprawdzie, patrząc na serbską młodzież jakieś podobieństwa można dostrzec, ale wciąż jednak twierdzę, że za wcześnie na takie wyróżnienia.
