2013 - układ sił

[Robertinho]

Na potwierdzenie Twych słów, Delpo przegrał w nocy z Tobiasem Kamke

Napisać, że mamy znowu tylko dwóch tenisistów w rozgrywkach, planuję dopiero po trzecim Rafole.

[robpal]

Lepiej w jednym turnieju ograć Murraya i Djoko, a później powalczyć z Nadalem niż regularnie robić QF/SF i zbierać tam baty z każdym, którego gra osiągnie minimum przyzwoitości.

Ahh Dawidzie, te delikatne aluzje do Twojego hiszpańskiego imiennika

[Joao]

Ciekaw jestem, czy ten którego imienia nie wolno wypowiadać zdystansuje w tym roku bałkańskiego Batmana.

[DUN I LOVE]

Cóż, chyba w tym sezonie coś zaczęło pękać. Młodsi (nie tacy już młodzi wcale) wychodzą z nory.

[robpal]

Czas najwyższy. Kei zostaje pierwszym tenisistą urodzonym po 1988, który pokonał Rogera.
Trzyma się jeszcze tylko Nadal, ale to też raczej kwestia miesięcy (tygodni?).

[Joao]

Ciekaw jestem, czy ten którego imienia nie wolno wypowiadać zdystansuje w tym roku bałkańskiego Batmana.

Szanse na to są całkiem spore.

[Jacques D.]

Okopali się na swoich pozycjach przedstawiciele TOP-4. Zabetonowali wszystkie najważniejsze turnieje według klucza:

Djokovic - hard (z naciskiem na ten wolny, rodem z AO czy Kanady), być może RG - o tym piszę w temacie o faworytach turnieju
Nadal - mączka, może wolny hard (tu najwięcej pytań)
Federer - trawa, hala, każdy szybszy hard
Murray - hard (z naciskiem na turnieje w stanach, ale też AO), trawa

Źaden z nich nie był od dawna w jakiejś kosmicznej formie, więc szykują peak aktualnych możliwości na te turnieje, w których czują się najpewniej. Zdarza im się (całkiem często) wylecieć w jakiejś wczesnej fazie nawet "tysięczników" (nie odpada Rafa, ale jego dawno nie było i musi zbierać punkty a poza tym jego ulubiony okres w roku powoli się kończy), nie wydają się już tacy "nie do ruszenia", jak jeszcze jakiś czas temu. Ale to tylko pozory. W rzeczywistości kluczowa rozgrywka i tak toczy się między nimi i beton wcale się nie zmniejszył, bo do ich szczytu nawet zbudowanego na średniej formie doskoczyć może żałośnie niewielu rywali, a przeskoczyć go jest w stanie wyłącznie del Potro w topowej formie. Pokonanie któregokolwiek z nich w jego ulubionym Szlemie przez kogoś z zaplecza Fab4 wciąż wydaje się niemożliwością.
Oczywiście najwięcej turniejów jako najsłabszy z TOP-4 betonuje Murray, ale i on ma okresy, które ewidentnie odpuszcza (hala, mączka)

Poza tym wyraźnie wyodrębniła się grupa pościgowa, o czym już parę razy było mówione (Ferrer,JMDP,Berdych,Tsonga), nieco na siłę można też wyróżnić liderów dalszego zaplecza w tym roku (Gasquet, Wawrinka, Haas). Poza tym (niestety) bardzo prawdopodobne wydaje się wypadnięcie z głównego obiegu Janka.

[DUN I LOVE]

Odnośnie Top-4.

Spoiler:

Troll w formie.

[DUN I LOVE]

Cóż, druga kolejna porażka z tenisistą spoza Top-100 chyba mówi wszystko - przynajmniej 25% betonu w rozsypce.

[DUN I LOVE]

Ten sezon to chyba taki rok pewnego przełomu w rozgrywkach. Coraz mocniej o swoje upominają się tenisiści z rocznika 1990. Nishikori (sam koniec 1989) jest o krok od Top-10, Raonic to chyba cały czas lider tego pokolenia, Janowicz jak burza wtargnął do Top-20, pozytywnie w turniejach poważnego szczebla zaczęli wypadać Delbonis i Pospisil. Do tego można dorzucić coraz lepszego Paire, pierwszy turniejowy sukces Tomica, finał Dimitrowa (ten pokonał też aktualnego lidera rankingu) i niemal panującego na zapleczu ATP - Veselego (#93). Poważnie tenis zaczął traktować Gulbis, w finale Chennai był Bautista - Agut (obaj 1988). Zarysował się całkiem niezły fundament powolnej, ale jednak, zmiany pokoleniowej.

No i oczywiście coraz lepiej powinien grać kolejny nowy człowiek w Top-100: Pablo Carreno-Busta.

Zawodzą mnie w zasadzie tylko Amerykanie...no i Goffin, Berankis.

[DUN I LOVE]

Spoiler:

[Anula]

Spoiler:

Ładna kompozycja.

[Saboteur]

Spoiler:

Himalaje dowcipu.

[DUN I LOVE]

Mamy chyba powrót do okresu między USO10, a RG12. Nadal i Djoković dominują, a różnica wynika raczej z tego, kto odpada z nimi w semi. Wtedy byli to Murray i Federer (ew. Ferrer), a dziś koronujący swoje kariery Gasquet i Wawrinka. Bogu dzięki, że Wimbledon się wyłamał - Janowicz przetarł szlak młodym, a del Potro przypomniał jak dobrym potrafi być tenisistą (szkoda, że tak rzadko). Teoretycznie cieszyć powinny wyniki Isnera latem, ale też trochę szkoda, że dopiero teraz, a nie 7 lat temu.

[DUN I LOVE]

Totalna dominacja Rafole - wzięli niemal wszystko, co było do wzięcia (poza Miami i Wimbledonem - to wziął Murray); Rafa i Novak mają ponad 12000 punktów w rankingu - ponad 2 razy więcej niż kolejny tenisista. Chyba wystarczy za komentarz.