Sędziowie ATP

[robpal]

Nie tylko mieszane. Siedziała na stołku np., w finale turnieju ATP w Marsylii w 2009. Na przeciw Jo-Wilfrieda Tsongi stanął wtedy serb Novak DJokovic.

To przyznam, że mnie zaskoczyłeś

[Mario]

Tak w ogóle to był półfinał, w finale Tsonga grał z Llodrą.

[Rodżer Anderłoter]

Tak w ogóle to był półfinał, w finale Tsonga grał z Llodrą.

To zmienia postać rzeczy.

[Jacques D.]

Jakby można było Piękną Evę, to bym ją zaznaczył.

A tak idzie na Ulricha. Za niesamowity głos, stoicki spokój i dlatego, że jest niedoceniany. MoLa też uwielbiam. Trzeci na pudle Graf-bardzo profesjonalny.

[DUN I LOVE]

Głos Ulricha miażdży.

James Keothavong - brat tenisistki, w moim odczuciu bardzo obiecujący i utalentowany arbiter.

[Robertinho]

Nie będę brał udziału w tej seksistowskiej ankiecie.

[DUN I LOVE]

Wyciągasz daleko idące wnioski. Za daleko.

[jaccol55]

Nie zostałem wysłuchany, więc sam się porządziłem.

Ankieta startuje od nowa. Mamy 3 głosy do wybrania - każdy podaje swoje podium.

[DUN I LOVE]

Świetny pomysł.

Lahyani, Ulrich, Inny (Mourier).

[Mario]

Lahyani, Ullrich, Ramos. Szwed za styl bycia, bo pomyłki czasem mu się zdarzają, Ullrich z powodów podawanych powyżej, a Ramosa lubię, chociaż wcale nie wiem dlaczego.

Emmanuel Joseph, nie lubię go za półfinał RG '09 gdzie w perfidny sposób parę razy oszukał Gonzaleza, aż w końcu Fernando wytarł dupą jeden ze śladów po piłce.

Powiedziałbym nawet, że pozbawił Chilijczyka finału RG. Też nie toleruje gościa. Ponadto Murphy, który swoją postawą często prowokuje tenisistów, chociażby na Roddcika działał jak płachta na byka oraz Kader Nouni m.in. za sytuacje z Nalbandianem i ogólnie za zgrywanie najmądrzejszego na świecie.

[robpal]

Trzeci na pudle Graf-bardzo profesjonalny.

To ostatni sezon Grafa na stołku.

[jaccol55]

Trzeci na pudle Graf-bardzo profesjonalny.

To ostatni sezon Grafa na stołku.

Wiadomo z jakiego powodu?

Są jakieś ograniczenia wiekowe tak w ogóle?

[robpal]

Wiadomo z jakiego powodu?

Umpire Lars Graff retires at the end of the season. Takes job at ATP Headquarters.

Czyli krótko mówiąc: awans
O ograniczeniach wiekowych nic nie wiem.

[Sempere]

1. Ullrich
2. Lahyani
3. Inny (sędzia obdarzony komputerowym głosem, na którego zwrócił uwagę Sidor, wiem jak ten arbiter wygląda, ale nazwiska nigdzie nie mogę znaleźć )

[Sempere]

ATP World Tour Uncovered - Chair Umpire Lars Graff

http://www.atpworldtour.com/Tennis/Medi ... Graff.aspx

[Joao]

Momo Lajani

[MG FCB]

Mohamed Layani

[jaccol55]

_{Ludzie ze stołka}



Po ostatniej piłce listopadowego ATP World Tour Finals miało miejsce zdarzenie, którego media raczej nie odnotowały. Refleksem i klasą popisał się za to Roger Federer. Świeżo po przegranej z Novakiem Djokoviciem był w stanie wziąć mikrofon i poprosić publiczność w londyńskiej 02 Arena o gorące brawa dla Szweda, Larsa Graffa, który po 15 latach właśnie zakończył karierę, jako tzw. chair umpire. W połowie marca, w kalifornijskim Indian Wells, niesamowicie dramatyczny finał Rafaela Nadala z Juanem Martinem Del Potro prowadził Amerykanin, Steve Ullrich. O tym, że po 34 latach zamyka on w ten sposób obszerny rozdział swego życia, wiedziało kilku znajomych i telewizyjny komentator ESPN. W kwietniowym Family Circle Cup w Charleston na uścisk dłoni i kwiaty zasłużyła Lynn Welch. Amerykanka ostatni raz siedziała na stołku w meczu II rundy debla, podczas US Open 2012. Zaczynała równo 22 lata temu, w rodzinnym Hilton Head, ale ponieważ dziś nie ma już turnieju WTA w tej części Południowej Karoliny, trzeba było czekać na inną okazję.

Choć na korcie, co chwila przybywa elektronicznych urządzeń wciąż trudno sobie wyobrazić, by mecze można było rozgrywać bez obecności osób, wyznaczonych do roli rozjemców. Każda z tych postaci jest inna, niektóre zasługują na dokładny opis, ale poza kilkoma wyjątkami, rzadko poświęca się im więcej uwagi. Z boku wydaje się, że ci ludzie mają złote życie. Przede wszystkim bez przerwy podróżują po świecie. Odwiedzają urokliwe, słoneczne miejscowości, goszczą w luksusowych hotelach, są zapraszani na wykwintne przyjęcia. Ci najlepsi bywa, że spędzają poza domem trzydzieści kilka tygodni w roku. W największych turniejach zarabiają za swą pracę od 200 do 400 $ za dzień, mają zwrot kosztów podróży, korzystają przy stole z gościnności organizatorów. Trudno to wszystko pogodzić z życiową stabilizacją, czy uporządkowaną sytuacją rodzinną. Jak jeszcze dorzucić stres i ciągłe pretensje grających to obraz całości staje się już nie tak różowy.

Na karierę sędziowską decydują się zwykle ci, którzy sami grali, ale nie mogli potem tych karier kontynuować. Szwed Graff zaczął od tego, że podczas jakiegoś juniorskiego turnieju przegrał swój mecz, a rozzłoszczony poprosił, aby mu zezwolili zostać na korcie i posędziować pojedynek kolegi. Po odbyciu służby wojskowej zdał wszystkie możliwe egzaminy i na początku lat 90-tych wszedł w skład grupy, współpracującej z ATP. Teraz, po ostatecznym zejściu ze stołka, zasilił biuro ATP na Florydzie. Amerykanin Ullrich sam grał krótko, w rodzinnym Indianapolis, za to był rekordowo długo arbitrem. Stało się tak, jego zdaniem, głównie dlatego, że ma słabą pamięć i to mu pozwalało zapominać o wpadkach. Miał ochotę pracować jeszcze dłużej, ale wzrok za mocno przeszkadzał. Jeśli idzie o Welch to, jak twierdzą świadkowie, na korcie stylem przypominała słynną założycielkę WTA, Billie-Jean King. Utalentowana juniorka, mistrzyni USA w kilku wiekowych kategoriach, potem gwiazda jednej z uczelni. Poważna kontuzja sprawiła, że musiała poszukać innej tenisowej drogi.

Sędziowie są zawsze wyjątkowo blisko wielkich tenisowych wydarzeń. Lars zaliczył 7000 meczów w ponad 600 turniejach. Rozstrzygał w ponad 300 finałach, pięć razy na igrzyskach olimpijskich, dziesięć razy w półfinałach wielkiego szlema, sześć razy w finałach Masters. W roku 2009 to on prowadził w Wimbledonie dramatyczny, ponad 4-godzinny mecz o tytuł z udziałem Rogera Federera i Andy Roddicka. A w 2012 finał Wimbledonu Agnieszki Radwańskiej z Sereną Williams. Steve z racji narodowości miał więcej szczęścia, bo aż pięć razy dostał nominację na finał US Open. Obu panów przebiła 56-letnia Lynn, jedyna Amerykanka z tak wysokimi uprawnieniami. Zaowocowały trzema finałami Wimbledonu i dwunastoma finałami US Open, na czele ze słynnym spektaklem Sereny i Venus Williams w roku 2002. „Znajomy przed wyjściem na Arthur Ashe Stadium radził, by nie patrzeć w górę, na trybuny, lecz na kort. Tam jest takie napięcie i taki tłum, że słabszy arbiter może nie wytrzymać presji. Na pociechę została mi świadomość, że przez kilkanaście lat zajmowałam jednak najlepsze miejsce na stadionie”.

Przed tygodniem, podczas meczu Pucharu Davisa Polska – RPA, miałem w Zielonej Górze bliski kontakt ze znanym brytyjskim arbitrem (oficjalnie „referee”) Andrew Jarrettem. Kiedy go w żartobliwej rozmowie spytałem, czy to on jest nowym Alanem Millsem Wimbledonu, uśmiechnął się szelmowsko, a potem dość poważnie odparł, że owszem, ale przecież sprawuje tę funkcję już od siedmiu lat. Mills był aż 21 razy, do roku 2005, poprzednikiem Jarreta w roli szefa sędziów na trawnikach All England Clubu. Gdy nad kortem centralnym nie było jeszcze dachu, a w Londynie zanosiło na deszcz, telewidzowie oglądali zwykle twarz zafrasowanego Millsa, co było synonimem nadciągających kłopotów z transmisją, ale też przy okazji dawało sędziemu gigantyczną popularność. Andrew wykonuje dziś tę samą robotę, może nawet robi to lepiej niż Alan, lecz nie ma już tylu okazji, by znaleźć się w świetle kamer. W praktyce znaczy to, że nie jest aż tak rozpoznawalny jak poprzednik. U nas np. mało kto wiedział, kogo tak naprawdę gościmy, jako reprezentanta ITF-u.

W sporcie generalnie, a przy grze w tenisa w szczególności, nie jest wskazane, by postacie wszelkiego rodzaju oficjeli, działaczy, czy sędziów wysuwały się na pierwszy plan. Jeśli na korcie zaczynamy dużo mówić o arbitrze na stołku, albo o liniowych to zwykle znaczy, że coś jest nie w porządku, a do pracy tych ludzi mamy jakieś zastrzeżenia. Oni natomiast winni być, niczym żona Cezara, poza wszelkimi podejrzeniami, przy jednoczesnym zachowaniu pełnego profesjonalizmu. A na wspomnienia i barwne opowieści o ich często naprawdę ciekawych karierach przyjdzie czas dopiero po oficjalnym zdjęciu sędziowskich blach. Lynn Welch, dla przykładu, już dziś zapowiada autobiograficzną książkę, w której powinno się znaleźć kilka autentycznie ciekawych wątków.

Karol Stopa

http://rotacjawsteczna.blog.pl/2013/04/ ... ze-stolka/

[DUN I LOVE]

Eva Asderaki pozamiatała w finale USO. Wielka kariera przed nią?

[Lucas]

Myślę, że Asderaki od dawna jest w czołowce arbitrów i robi karierę, po prostu czekała na swoją kolej. Poza tym ma bardzo ładnie brzmiące nazwisko.

Z ankiety to poza Asderaki lubię Carlosa Ramosa, zawsze z odpowiednim akcentem wypowiada nazwisko Nadala i nie wybija się przed graczy, nie próbuje tworzyć widowiska. Kogo nie lubię nie muszę pisać .