mtenis.com.pl

Rodżer Anderłoter pisze: Cilic ten rok miał słaby. Prawie we wszystkich turniejach jego droga kończyła się na kimś z TOP 40. Na IW zdążył już przegrać z Nalbandianem.

Przede wszystkim to on miał poważną kontuzje

Po sezonie (w zasadzie). Obejrzałem niewiele, bo w zasadzie 5-6 spotkań Wimbledonu. Specjalnie wypowiadać się więc nie mogę, ale uważam, że półfinały i finał Wimbledonu stały na niezłym poziomie. Zabrakło 5-setówki/setówek.

Sukces Federera w Wimbledonie, tytuł Haasa w Halle - to są najbardziej cieszące mnie fakty z sezonu na trawie.

Z moich prognoz, ku jednak uciesze, niewiele się sprawdziło. Jestem bardzo zadowolony jak potoczyły się sprawy w tegorocznym sezonie na trawniku. W Queens przebłysk Nalbandiana (oczywiście nie licząc głupoty w finale), podobnie Haasa dały sporo radości. Jednak największą satysfakcję zaznałem oczywiście śledząc wydarzenia z Eastbourne. Widok szczęśliwego Roddicka, że jeszcze jest w stanie wygrywać turnieje (być może już nie największe, ale małe również cieszą) jest dla mnie najprzyjemniejszą chwilą obecnego sezonu. Wimbledon również mnie nie zawiódł. Ucieszyłem się z powrotu do gry Fisha, dobrej dyspozycji Tsongi, przebłysku Gulbisa i Rosołka. Roddick pomimo wszystko też mnie nie rozczarował. Z Ferrerem walczył, być może to nie był jeszcze ten moment by go łyknąć - mam nadzieję, że u siebie, w USA złapie najwyższą formę, bo szanse na to ma. Czekałem na to aż w końcu zakończy się hegemonia finałów Fafole i doczekałem się. Federer w dwóch decydujących meczach dobrze się spisał, wytrzymał je fizycznie i psychicznie za co mu po raz 17 chwała . Murray, mimo że go praktycznie przez cały turniej krytykowałem, w finale zagrał jak od niego oczekuję, choć z Tsongą równie źle się nie zaprezentował. I w końcu sam finał, dobry, ciekawy, z dużą liczbą świetnych wymian, co tylko dowiodło, że skład tejże rundy był dobrze dobrany. Czego móc chcieć więcej (wiem, możecie się domyślić )?

Został jeszcze tydzień rywalizacji na grassie, niby ogórkowy, ale jednak. Do końcowego szczęścia brakuje mi tu kolejnego przebłysku new ballsa, Hewitta. Widok jego z końcowym trofeum przysporzyłby mi ogromnej radości.

Także tegoroczny w kalendarzu tenisowym czerwiec i pierwszą połowę lipca będę wspominał ze sporym sentymentem.

Czas najwyższy podsumować zakończony mini-sezon na kortach trawiastych. Ten czas przyniósł zasadniczą wymianę dwójki prowadzącej. Nadal i Djoković złapali wyraźną zadyszkę (boleśniej jak do tej pory objawiła się ona u Hiszpana pomimo większej fali sukcesów na wiosnę), a w ich miejsce wskoczyli Federer i Murray. Jestem trochę zaskoczony, że stało się to dopiero (w przypadku Federera chyba jednak złe słowo) teraz, bo w mojej opinii Szwajcar i Szkot to zawodnicy o najpoważniejszych "papierach" do gry na trawie. Trzeci z tego grona, czyli Jo-Wilfried Tsonga też pokazał się z niezłej strony, chociaż trudno było mi się pozbyć wrażenia, że Francuz zgubił gdzieś świeżość i gra jednak na sporym zmęczeniu i braku wyczekiwanej optymalnej formy. Ma jednak ten atut, że stał się tak dobrym zawodnikiem, że nawet mimo pewnych słabości jest w stanie notować bardzo dobre wyniki.

Nadal i Djoković to z pewnością przegrani tegorocznego okresu trawiastego, ale kiedyś to się musiało stać. Bardzo intensywna rywalizacja, gdzie obaj niesamowicie się eksploatowali, musiała przynieść upadek, przynajmniej krótkotrwały.