mtenis.com.pl

No, sprawiedliwie przynajmniej. Nie da się grać takiego szitu przed szlemem, aby potem nagle wszystkich rozpykać, włącznie z numerem 1 rankingu na jej ulubionej nawierzchni.

Genialna jest Stephens w formie na mączce - poziom atletyczności blisko Clijsters, tak samo potrafi zagrać wszystko z każdej pozycji. Jedynie jej ogarnięcia brakowało pod względem mentalnym, ale po kontuzji zeszłorocznej jest z tym sto razy lepiej. Niech ciśnie Keys, która generalnie nie przeszkadza, ale jednak w SF RG pasuje tak jak jej trenerka.

Zresztą tylko Sloane daje szanse na mecz w finale, a nie powtórkę z zeszłorocznego US Open.

Niezłe odrodzenie amerykańskiego tenisa, czyżby Trump prowadził tenisowy program top secret?

Mogłaby Halep mieć w końcu tego WS.

Piotrek pisze:Niech ciśnie Keys, która generalnie nie przeszkadza, ale jednak w SF RG pasuje tak jak jej trenerka.

Przywiązywanie wagi do nawierzchni w dzisiejszych czasach, a już zwłaszcza u kobiet to w mojej opinii taki sobie pomysł. Tzn. wiadomo, przykładowa Keys jest ciut groźniejsza na szybszych kortach, ale jak są w formie te dziewczyny, to dziś można wygrywać wszędzie.

Ale zgadzam się, że kombinacja niekorzystny matchup + niefaworyzujące korty dadzą raczej jakiś cyrk w finale, więc niech ciśnie Sloane.

No ja jednak będę przykładać w jej przypadku - mniejsza siła rażenia, bardziej eksponowane poruszanie. Zresztą dzisiaj i tak gra dobrze, po prostu Sloane na serwisie bezbłędna i trafia ten jeden returnowy gem, gdzie przełamuje.

No i wreszcie jakaś zawodniczka, która gra balony jako ofensywne uderzenie.

Straszliwie torturuje koleżankę tymi rotacjami Sloane.

To właśnie też trochę w Twoim kierunku było, bo kiedyś chyba o tym gadaliśmy. Wiadomo, one wszędzie nie grają tego samego, ale nie jest to różnica sprawiająca, że dana zawodniczka będąca w formie nie może osiągnąć sukcesu na jakimś Szlemie. Nawet ta Keys właśnie jest w SF Roland Garros, a Wimbledonu, który w teorii powinna już atakować od dwóch sezonów, jakoś nie może odczarować.

Wyłączając skrajne przypadki typu Errani i trawa, trochę przereklamowana sprawa. U facetów, gdzie serwis odgrywa ogromną rolę i różnorodność w grze dużo większa, to oczywiście inna rozmowa. Choć i tam różne rzeczy potrafią się przydarzyć.

Słuchając mądrości Marty, trochę mniej dziwi przebieg jej kariery.

Sloane dziś w punkt wszystkiego - mocy, długości piłek, rotacji. Świetny spokojny mecz i mam nadzieję, że w finale nie będzie wywalać po płotach.

Robertinho pisze:Słuchając mądrości Marty, trochę mniej dziwi przebieg jej kariery.

Mówić to jedno, robić drugie. Zresztą ona nigdy nie potrafiła odjąć mocy - zawsze wszystko na 100%, a w profesjonalnym tenisie nie do końca o to chodzi, bo nie wygrywają Ci co biją ile fabryka dała (no poza Fedem i innymi wyjątkami, który w czasach prime'u grał megaszybko).

Długo porównywałem Sloane do Monfilsa i myślę, że nie były to chybione porównania. Wiadomo, Sloane tak nie błaznowała, bo u kobiet raczej to się nie zdarza, ale w samym tenisie jest sporo podobieństw. Nieprawdopodobny potencjał fizyczny, morderczy forehand, często niewykorzystywany we właściwy sposób, obszerne zamachy, kapitalna gra w obronie, no i częste kłopoty w prowadzeniu gry. Amerykanka jednak w ostatnich miesiącach zrobiła to, czego Gael nie zrobił nigdy, znalazła balans między atakiem a obroną, postawiła efektywność nad efektowność. Trzyma piłkę tym topspinem, czeka na okazje, kiedy trzeba przyspiesza, ale generalnie korzysta z tego, że trzeba ją kończyć na 3 razy. Naprawdę trzeba solidnie trafiać, żeby zrobić jej krzywdę (zwłaszcza na tych wolniejszych kortach), kiedy gra na takim poziomie (również zaangażowania).

Piotrek pisze:Sloane dziś w punkt wszystkiego - mocy, długości piłek, rotacji. Świetny spokojny mecz i mam nadzieję, że w finale nie będzie wywalać po płotach.

Robertinho pisze:Słuchając mądrości Marty, trochę mniej dziwi przebieg jej kariery.

Mówić to jedno, robić drugie. Zresztą ona nigdy nie potrafiła odjąć mocy - zawsze wszystko na 100%, a w profesjonalnym tenisie nie do końca o to chodzi, bo nie wygrywają Ci co biją ile fabryka dała (no poza Fedem i innymi wyjątkami, który w czasach prime'u grał megaszybko).

Ale mnie chodzi o wnioski właśnie. Oczywiście, łatwo krytykować z kanapy, niemniej, jak słyszę, że były zawodowiec nie poważa gry Stephens, to się trochę dziwię. Ciekawe, co by powiedziała w takim razie o tenisie np swojej rodaczki. No nic.

W każdym razie, Sloane w finale i chyba ciężko wskazać faworytkę...

A mnie tam zupełnie nie przeszkadzała ta uwaga. Gdyby każdy z tych ekspertów potrafił rzucić takim tekstem zamiast opowiadać jak wszystko jest wspaniałe, piękne i zdumiewające, to nawet byłbym w stanie słuchać tych naszych orłów. I w zasadzie się nie dziwię, że ktoś grający tak jak Marta (chodzi rzecz jasna o styl, nie o wyniki) nie zachwyca się tenisem Stephens.

Bardzo żałuję, że nie mogłem zobaczyć tych połówek, ale zestaw finałowy jest dla mnie optymalny. Każde rozstrzygnięcie mnie ucieszy, ale chyba jednak bardziej cenię Stephens. Tenis ciekawszy i ofensywniejszy, walory wizualne też raczej po stronie Amerykanki. Z drugiej strony jak Simona znowu przegra to nie wygrzebie się z tego do Australii. Po ludzku mi Jej szkoda, ale serce nie sługa .

Mario pisze:A mnie tam zupełnie nie przeszkadzała ta uwaga. Gdyby każdy z tych ekspertów potrafił rzucić takim tekstem zamiast opowiadać jak wszystko jest wspaniałe, piękne i zdumiewające, to nawet byłbym w stanie słuchać tych naszych orłów. I w zasadzie się nie dziwię, że ktoś grający tak jak Marta (chodzi rzecz jasna o styl, nie o wyniki) nie zachwyca się tenisem Stephens.

No może i niepotrzebnie się czepiam. Tylko ja już mam całą wizję tenisowej przyszłości Keys, jeśli nie zacznie przedstawiać się na tłuczenie na 95%, ale za to w kort i cały mecz. I nie jest to wizja pełna wygranych WS. Ale może się mylę.

Roland Garros - wyniki półfinałów turnieju singlowego:

[1] Simona Halep (ROU) d. [3] Garbine Muguruza (ESP) 6-1 6-4
[10] Sloane Stephens (USA) d. [13] Madison Keys (USA) 6-4 6-4

Z kwestii rankingowych, Sloane po turnieju zadebiutuje w top 5, Keys wraca do top 10.

Tak patrzę sobie na top 15 race, mamy jedną 30-letnią Kerber, rok młodszą Julię i mające po 28 lat Woźniacką i Kvitovą, reszta młoda albo bardzo młoda. Dwa kolejne miejsca to Kontaveit i Ostapenko, które ledwo co przekroczyły dwudziestkę. Całkiem porządnie ta zmiana warty przebiegła.

Mario pisze:Długo porównywałem Sloane do Monfilsa i myślę, że nie były to chybione porównania. Wiadomo, Sloane tak nie błaznowała, bo u kobiet raczej to się nie zdarza, ale w samym tenisie jest sporo podobieństw. Nieprawdopodobny potencjał fizyczny, morderczy forehand, często niewykorzystywany we właściwy sposób, obszerne zamachy, kapitalna gra w obronie, no i częste kłopoty w prowadzeniu gry. Amerykanka jednak w ostatnich miesiącach zrobiła to, czego Gael nie zrobił nigdy, znalazła balans między atakiem a obroną, postawiła efektywność nad efektowność. Trzyma piłkę tym topspinem, czeka na okazje, kiedy trzeba przyspiesza, ale generalnie korzysta z tego, że trzeba ją kończyć na 3 razy. Naprawdę trzeba solidnie trafiać, żeby zrobić jej krzywdę (zwłaszcza na tych wolniejszych kortach), kiedy gra na takim poziomie (również zaangażowania).

Mnie się wydaje, że kluczem jest tu jednak konkurencja. Już abstrahuje od tego, czy Geal byłby w stanie przerzucić się na inne granie, bo pewnie byłby, ale jednak skala trudności jest zupełnie inna. I nie chodzi mi tylko o to, że Sloane nie grozi gra z np Mendoniumovą, czy Sereną sprzed ciąży, a Monf w czasie, kiedy powinien osiągnąć coś więcej, miał wątpliwą przyjemność doświadczać dominacji Bandy Czterech.

Trochę o tym zresztą pisałem wczoraj w dyskusji o Djoko. Tj w ATP czepiamy się, jak ktoś z samobójczym stylem gry, za niego płaci, skreczuje, ma problemu kondycyjne, zdechnie po trzech pięciosetówkach, albo graniu w Szlemie dzień pod dniu itp. Bo jednak ogólny poziom przygotowania jest bardzo wysoki, gracze z czołówki, jak Dimug, Thiem, Berdych, Tsonga, Anderson, Ferrer to prawdziwi atleci, a na topie to mamy autentycznych zwierzaków, ludzi niemal nie do zajechania, kiedy są w formie. Gdzieś w szerokiej czołówce pałętał się całą karierę Verdasco, facet, który atletycznie nie odstaje od Nadala. Czy wyobrażamy sobie, że dziewczyna z siłą Sereny czy Venus, nigdy niczego poważnego nie wygrała, nie zrobiła więcej niż jedno nędzne semi WS? Poziom stosowanych przez czołówkę rotacji, oraz umiejętność radzenia sobie z nimi, też jest zupełnie inny.


Sloane ma po prostu nad większością zawodniczek znaczącą przewagę, szybkości i wytrzymałości, nad wieloma też siły . A Monf owszem, oczywiście się wyróżniał, ale czy można było powiedzieć, że bardziej zbalansowanym graniem mógłby robić dużo więcej, niż robił? No nie sądzę. I nie piszę tego, żeby udowodnić, że nie miał potencjału na Szlema, bo miał, ale na granie w stylu "wychodzę, na luzaczku biegam, bawię się topspinami i kontruję, czasem łupnę, po pół godziny rywal zaczyna mieć dość", to on w ATP Szlema raczej nie wygrał.

Ale to oczywiste, że nie porównujemy tego jeden do jednego. Faceci są silniejsi, mają lepszą kondycję, mocniej uderzają itd., tak samo Monfils przewyższa pod tym względem Sloane Stephens. Zmierzałem poniekąd do tego, że jak ludzie przeżywają, że Gael nie zrobił większej kariery, bo przecież jest taki fajny i tak fajnie gra, to nie zdają sobie sprawy, jak wyglądałby tenis Francuza odnoszącego sukcesy. To jest właśnie ten moment, do którego dotarła Sloane, a do którego nie dotarł Monf. Porzucenie efektownego, niepoukładanego tenisa na rzecz wyrachowanej gry z wykorzystaniem atutów. I ja akurat uważam, że połączenie szybkości, skoczności, siły Gaela to było coś, z czym naprawdę mało kto poza Nadalem mógł się równać (przecież jak obejrzy się jego najlepsze wymiany, szczególnie do czasu, kiedy jeszcze nie był wyniszczony przez urazy, to ciężko uwierzyć jakie ten człowiek zagrywał/wyjmował piłki). Problemem zawsze było to, że albo stał 4 metry za końcową albo łupał jak jakiś Paire ze stuprocentowym ryzykiem, i choć umiał naprawdę dużo, jego najlepszym uderzeniem przez całą karierę był serwis. Jedyny element dopracowany na tyle, by móc na nim polegać w zasadzie zawsze. Reszta mocno chwiejna, nawet ten forehand raz działał jak najlepsze uderzenie w tourze, by za 2 tygodnie mieć problemy z wykreowaniem kończącego zagrania. W idealnym świecie tenis Monfilsa wyglądałby tak jak aktualny tenis Sloane, oczywiście biorąc poprawkę na męski i kobiecy styl. Bo w swoich gemów głównie pracowałby serwis, czego u pań wyłączając kilka przypadków, praktycznie się nie ogląda. Niemniej trzymanie głębokiej piłki, egzekwowanie przewag, wymuszanie błędów, karcenie nieprzemyślanych ataków to coś, co można było oglądać w niektórych spotkaniach, w których grał z grubsza to, co powinien.

Oczywiście biorąc poprawkę na zdrowie i podejście wyżej wymienionego ta dyskusja ma charakter czysto akademicki, bo raczej nie było realnej opcji, by powyższe miało szansę się spełnić na dystansie całej kariery.

Iga Świątek set od finału FO

I dalej o set, po 1. TB 8-10.