Australian Open 2017

[lake]

Gdy wpadają bigpointy statystyka UE ma małe znaczenie. Gdy nie wpadają jest tylko potwierdzeniem nędzy.

[DUN I LOVE]

Gdy wpadają bigpointy statystyka UE ma małe znaczenie. Gdy nie wpadają jest tylko potwierdzeniem nędzy.

Poniekąd tak jest. Przecież tenis to przede wszystkim gra na "bigpointy".

[Damian]

Mecz

Spoiler:

Historia tenisa skrywa wiele niesamowitych pojedynków, rozgrywanych przez grubo ponad sto lat na kortach całego świata. Na pożółkłych kartach zapisano zwłaszcza rozmaite batalie dramatyczne, imponujące poziomem, ważne ze względu na ich rangę. Każdy z wielkich turniejów ma też dziś swoją własną galerię sławy, spotkania o jakich nie sposób zapomnieć.

W Australian Open takim ważnym wzorem był do ostatniej niedzieli półfinałowy bój Peta Samprasa z Andre Agassim w roku 2000. Niewiarygodne pięć setów, nasycone 37 asami pierwszego i wieloma błyskotliwymi kontrami drugiego Amerykanina. Obaj zbliżali się wtedy do trzydziestki, myśleli już o końcu kariery. Wygrał starszy. Ówczesny lider, niesiony dopingiem tłumu, złamał w końcu opór byłego nr 1. Światowe media oszalały próbując nazwać to, co się stało. W dziesiątkę trafiła ukazująca się w Melbourne gazeta „The Age”. Jej tytuł był wyjątkowo zwięzły, a zarazem mówił wszystko. W tym na pozór banalnym: „The Match” duża literka M wspaniale zastąpiła wszystkie krzyczące i przesadnie często nadęte przymiotniki.

Nie mam pojęcia, jakich słów należałoby użyć teraz, przy opisie finału Rogera Federera z Rafaelem Nadalem. Mecz zamykający Australian Open 2017 był – w moim odczuciu – widowiskiem poza skalą, czymś wymykającym się spod kontroli odbiorcy. Spektaklem wymagającym albo nabożnego skupienia i muzealnej ciszy, albo też geniuszu narratora. W miarę ewoluowania sportu zmieniły się nam dziś kryteria ocen. Mierzymy wszystkim czym się tylko da, ze szczególnym uwzględnieniem godzin spędzonych na korcie, liczby odbitych piłek, bądź posuniętych do granic absurdu wyliczeń statystycznych więc co drugi pojedynek musi być obecnie epicki, nadzwyczajny albo fenomenalny. Gdy zdarza się coś autentycznie nadzwyczajnego, brakuje środków wyrazu. Tymczasem Melbourne wyraźnie sobie zadrwiło z Roland Garros, Wimbledonu i US Open. Gwiazdy z rakietami wsiadły tu w wehikuł czasu i niczym w słynnym filmowym tryptyku Roberta Zemeckisa odbyły podróż „Back to the Future”. Niespodziewanie to wiek grających i nieubłagany ojczulek czas zbudowali wspólnie fundamenty całej imprezy. Światowa widownia oszalała z zachwytu, bo scenariusz jaki powstał na tak oryginalnym postumencie był jedyny w swoim rodzaju i raczej prędko się nie powtórzy.

Poziom gry, waga pojedynku i zainteresowanie ze strony publiczności to są w największym skrócie trzy podstawowe czynniki, decydujące o jakości każdego niemal sportowego spektaklu. Wieczór w Melbourne przyniósł nam spełnienie wszystkich trzech warunków, plus kilka jeszcze okoliczności na korzyść tego finału. Mecz był niewiarygodnie dramatyczny, z wieloma zaskakującymi zwrotami akcji. Szwajcar w piątym secie był w sytuacji jeszcze gorszej niż z Wawrinką w półfinale, ale mimo kłopotów z pachwiną kończył w stylu sensacyjnym. Hiszpan podrywał się po wielokroć, lecz widać było, że po morderczym boju z Dimitrowem nie jest w stanie wydobyć z organizmu więcej energii, a bez tego jego słynne rotacje nie miały tej co zwykle siły rażenia. Szlagierem spotkania okazał się backhand Rogera, chyba jego najlepszy mecz w karierze jeśli idzie o to uderzenie. To co miało być piętą Achillesową, okazało się potęgą. Jeśli dodamy skuteczność serwisu i presję wywieraną przez ataki przy siatce powstanie wzór na ważne zwycięstwo. Wielki sukces ofensywy nad mało lubianą defensywą. Tym cenniejszy, że to właśnie od tych niesamowitych obrońców Federer przez ponad 4 lata odbijał się jak od ściany. I że to dokładnie oni, a konkretnie Rafa Nadal, spowolnili kiedyś jego tenisowy marsz ku tenisowym rekordom.

Informacja podawana najczęściej w związku ze zwycięstwem Rogera Federera odnosi się do jednej zwłaszcza liczby. Osiemnasty wielkoszlemowy tytuł oznacza zrównanie dorobku z Chris Evert i Martiną Navratilovą oraz cztery jeszcze kobiety, jakie trzeba gonić. Wśród mężczyzn Szwajcar od dawna rywalizuje wyłącznie ze sobą. Na starcie był kortowym dzieckiem wyżu demograficznego, z pokolenia, jakie zamierzało odbijać wiecznie i nie oddawać swej władzy. Tymczasem ci jego kiedyś główni rywale i niemal rówieśnicy: Marat Safin, Andy Roddick i Lleyton Hewitt dawno zawiesili rakiety na kołku. Na ich miejsce pojawili się nowi: Rafa Nadal, potem Novak Djokovic, w końcu Andy Murray. Z Hiszpanem Roger po raz ostatni wygrał mecz o tytuł wielkoszlemowy 10 lat temu, Szkota ograł w finałach Melbourne 2010 i Wimbledonu 2012, Serba dopadł w US Open 2007. Kontuzje plus data urodzenia zdawały się nieuchronnie wyznaczać koniec jego drogi. Pół roku przerwy w sezonie 2016 plus bardzo solidna praca treningowa plus dość szybkie w tym roku australijskie korty zaowocowały w sposób niemal cudowny. Powtórzyła się historia z Petem Samprasem. Nieobecny przez rok czasu Amerykanin wrócił do Nowego Jorku w roku 2002, wygrał turniej w wielkim stylu i…zakończył karierę. Wydaje się, że także w przypadku Szwajcara mentalny reset i podejście do rywalizacji nieco inaczej, na całkowitym luzie, dało tak nadzwyczajne efekty. Czy na ten jeden, jedyny raz tylko, czy na dłużej, pokaże nam przebieg wydarzeń tego sezonu.

Na Rod Laver Arena walczyli w niedzielę tenisiści z nr 17 i z nr 9, ale tak naprawdę grali tam dwaj niekwestionowani liderzy, jeśli idzie o preferencje światowego audytorium. Bilety na ich mecz w oryginale kosztowały od 400 do 600 dolarów australijskich, w istocie sprzedawane były nawet po 16 tys. Stadion zapełnił się do ostatniego miejsca, ciasno było i na Margaret Court Arena, gdzie mecz pokazywały telebimy. Po dekoracji zwycięzca pofatygował się i na drugi obiekt, robiąc ukłon w stronę swych fanów. Ze wszystkich kontynentów napłynęły meldunki o telewizyjnych rekordach oglądalności. Robi to wrażenie zwłaszcza w odniesieniu do USA, gdzie transmisja szła między 3 a 5 w nocy czasu obowiązującego na wschodnim wybrzeżu. U nas zdumiewające było, ile znanych osób, żyjących na co dzień innymi dyscyplinami, nagle zainteresowało się tenisem. Kiedy wielki kibic Realu Madryt przedkłada Rogera nad piłkę w wykonaniu „królewskich” mamy do czynienia z niesamowitym zjawiskiem. Jeszcze jeden dowód, jaki był to pojedynek i jakie wyzwolił pokłady emocji.

Na koniec słowo tylko – choć powinna być duża rozprawa – o tym wszystkim, co się działo zaraz po meczu. Niesamowita relacja między dwójką walczącą chwilę wcześniej na śmierć i życie, a potem rozmawiającą jak najlepsi kumple na fajnej imprezie, powinna stać się wzorem do naśladowania dla wszystkich, nie tylko tych ze świata sportu. Patrząc na nich pytałem sam siebie, czemu nie potrafią tak kibice ani jednego, ani drugiego, czemu wzajemne relacje tych fanów to obrzucanie się błotem i zachowania jak spod budki z piwem. W lipcu 2013 roku napisałem w tym miejscu tekst „Tenor bez głosu”. Szwajcar grał wtedy fatalnie, bo miał kontuzję pleców. Zamiast się leczyć zaliczał kolejne turnieje i na korcie wyglądało to żałośnie. Skrytykowałem tę postawę i zaraz się przekonałem, jak mało wykwintnych zwolenników posiada elegancki maestro z Bazylei. Teraz widać, że przy innym podejściu do kwestii zdrowotnych ktoś taki jak on może wrócić po przerwie i nawet być lepszym niż wcześniej. Nie żałuję ani jednego zdania napisanego prawie 4 lata temu. Tamten Roger w ogóle mnie nie interesuje, tego z turnieju w Melbourne – choć do wiernych parafian jego kościoła się nie zaliczam – mogę oglądać do końca świata i jeden dzień dłużej.

http://rotacjawsteczna.blog.pl/2017/01/30/mecz/

[Anula]

Oczywiście jest to też kwestia osobowości i temperamentu, ja na przykład jestem dość mocno zero-jedynkowy pod tym względem, albo oddaje się czemuś całym sobą, albo mi to coś obojętnieje i nie chce mi się tym zajmować, ewentualnie robię to bez zaangażowania.

Doskonale Cię rozumiem, bo niestety jestem okaleczony podobnym podejściem do spraw, zwłaszcza tych istotnych. Pewnie dlatego dzisiejszy poziom wk....a niewiele różni się od tego z wczorajszego popołudnia. Oj, chyba szybko to ze mnie nie wyparuje.

Buzz. To już tylko krok do fanatyzmu i kibolstwa.
Zabraniam.

Ten turniej był niezwykły. Nie mam tu na myśli zmagań na korcie i zawodników, tylko samych forumowiczów. Niektóre stwierdzenia poraziły mnie do tego stopnia, że zmieniłam zdanie o ich właścicielach.
Nie, nie tylko na niekorzyśc, choc to przeważa.

Finał chyba nie wszystkim się podobał.
Podobno powiedziane przez P. Casha
"Pat Cash, były mistrz Wimbledonu, ostro skrytykował Federera. "Roger jest zwykłym oszustem i ma ogólne przyzwolenie na nieczystą grę" - powiedział."

Czytaj więcej na http://sport.interia.pl/tenis/news-pat- ... ign=chrome

[Mario]

14-21 z gorszej strony to bardzo porządną statystyka.

[DUN I LOVE]

Joao, masz gdzieś jakieś rozbudowane statystyki z tego meczu?

[Rroggerr]

No, nie, żebym się zgadzał, ale te taktyczne medicale dziwnie przemilczane. Rafa chyba nie dostałby takiej taryfy ulgowej, Djokovic w ubiegłym roku także.

[Damian]

[Lucas]

Te UE Feda z bh częściowo mogą pochodzić nawet z pierwszego seta. Pierwsze dwa serwisowe gemy Rafy były dość łatwe, tam RF i Jego bh nie były jeszcze rozgrzane, kilka autów padło wtedy z tej strony.

Dobrą decyzję podjął Roger grając mniej slajsa. Wyrzucał jak na siebie (z ostatnich lat) bardzo mało, a nawet gdyby parę piłek więcej poleciało w aut/siatkę to lepsze to niż te podcinane bąki dające Rafie okazję do łatwego strzału z fh i nakręcania się.

[Robertinho]

No, nie, żebym się zgadzał, ale te taktyczne medicale dziwnie przemilczane. Rafa chyba nie dostałby takiej taryfy ulgowej, Djokovic w ubiegłym roku także.

Na gazeta.pl od rana wiszą mądrości Casha. Nie pochwalam, jeśli faktycznie nic Fedowi nie dolegało, choć ja sądzę, że jednak trochę te mecze musiały go kosztować. Niemniej w dzisiejszych czasach taktycznych zagrywek, bym się przesadnie nie czepiał. Ja nigdy z Feda anioła nie robiłem, przeciwnie, kilka połamanych rakiet więcej by nie zaszkodziło. A co do medicali, pozwolę sobie rozstrzygnąć wątpliwości na jego korzyść.

[DUN I LOVE]

Dobrą decyzję podjął Roger grając mniej slajsa.

Ivan był chyba pierwszą osobą, która mu to wbiła do głowy, bo nie wierzę, że cały zaciąg ekspertów przez tyle lat na to nie wpadł.

[Robertinho]

Aniu, ale o mnie to mam nadzieję na korzyść, bo na jeszcze gorsze by się chyba nie dało...

[Del Fed]

Nie lubię MTO, zresztą Roger sam się przyznał, że to taktyka, ale on to robi, żeby oczyścić łeb, tak sądzę, a nie poszukiwać niewiarygodnych sił witalnych. No cóż uczy się od kruczoczarnej wrony, to jest Koko na starość.

Co do finału, ta gloryfikacja to imo przesada, jakieś transcendentne przeżycia pojawiły się w V secie z co najmniej bardzo dobrym poziomem z obu stron, momentami fenomenalnym i niespodziewanym zakończeniem, ale ogólnie to bliżej mi do joao jednak.
UE u Feda zawsze były, ale jakaś cena agresji musi być, Verdasco zrobił ich od groma w pamiętnym SF, coś za coś, już próbował się dawniej wdawać Szwajcar w wymiany, czekać nie wiadomo na co i wiadomo, co z tego wyszło. Raz na wozie, raz podwoziem,hasło tego meczu. Ale na swoich warunkach. Dobrze, że nie łaził do siatki jak opętany, kilka minięć Nadala, może każdego zdeprymować, choć z kilku okazji po odwrotnych forhendach nie do końca ukierunkowanych, Hiszpan nie skorzystał. Podobał mi się natomiast bekhend po linii Federera, jak wchodził, z Nadala nie było co zbierać.

[lake]

No, nie, żebym się zgadzał, ale te taktyczne medicale dziwnie przemilczane. Rafa chyba nie dostałby takiej taryfy ulgowej, Djokovic w ubiegłym roku także.

Dobrze że Ty to powiedziałeś, bo podobno to Rafafani słyną z takich wstawek. Wystarczy zajrzeć do wątku AO 2014 i tego hejtu który lał się z pod palcy Federastów jak Rafa wziął medicala. Ustał dopiero jak zobaczyli, że serwuje po 140 km/h i bez natręctw. Widać są równi i równiejsi.

Dobrą decyzję podjął Roger grając mniej slajsa.

Ivan był chyba pierwszą osobą, która mu to wbiła do głowy, bo nie wierzę, że cały zaciąg ekspertów przez tyle lat na to nie wpadł.

Do tego Pan Bułgar pokazał jak to może wyglądać w praktyce.

[Lucas]

Ivan był chyba pierwszą osobą, która mu to wbiła do głowy, bo nie wierzę, że cały zaciąg ekspertów przez tyle lat na to nie wpadł.

To była też kwestia dobrego dnia i dobrej formy RF w całym turnieju. Oczywiście nie przesądzam, ale gdyby mu ten bh nie chodził tak jak chodził i miałby dużo więcej błędów, to byłyby osoby pytające czemu ryzykował skoro psuł.

Każda taktyka jest genialna, jeśli się sprawdzi. To tak jak z trenerami, którzy zmieniają ustawienie na konkretny mecz. Jak wygrają są geniuszami, jak przegrają, mierzą się z pytaniem "po co to było?"

Tutaj nie było wiele do stracenia, a sporo do zyskania i się udało .

[Joao]

Joao, masz gdzieś jakieś rozbudowane statystyki z tego meczu?

Na stronie turnieju http://www.ausopen.com/en_AU/scores/stats/1701ms.html wchodzisz na stats i tam masz: serve stas, return stats, rally stats i dir serve stas.

[lake]

Nie lubię MTO, zresztą Roger sam się przyznał, że to taktyka, ale on to robi, żeby oczyścić łeb, tak sądzę, a nie poszukiwać niewiarygodnych sił witalnych. No cóż uczy się od kruczoczarnej wrony, to jest Koko na starość.

Kibelmedical na wyprutego Rafę przed deciderem to raczej zasługa wiśniowego pachoła.
Tak czy inaczej liczę na to, że po tym turnieju przestanie to być tematem dwustopostowych napinek.

[DUN I LOVE]

Robertinho, pytałeś o Przegląd Sportowy. Nie widzę.

[Del Fed]

Kibelmedical na wyprutego Rafę przed deciderem to raczej zasługa wiśniowego pachoła.

Z tym, że wiśniowy robi tak z mocniejszymi rywalami i przegrywa, a Koko wygrywał (a powinno się uczyć od lepszych), przynajmniej dopóki nie było Pepe. Zresztą jakiegoś niesamowitego wpływu na Rafę to nie miało, on pierwszy przełamał w deciderze, on też odpoczywał przez 10 minut. Nawet byłem zły na Federera, że dał Nadalowi tyle odpocząć.
Być może złapanie oddechu i wywalenie zła z głowy, to naczynia połączone w tym przypadku, choć to drugie u Federera znając jego przeszłość, wydaje się nawet istotniejsze.

[DUN I LOVE]

E tam, taka prawda:

Spoiler: