|
Dorzucę jeszcze swoją cegiełkę odnośnie samego finału. Moje pozorne jinxowanie na korzyść Djokovicia wynikało z faktu, że nie potrafiłem uwierzyć w tak nagłą i średnio wytłumaczalną zapaść Murray'a. Oczywiście, wziąłem już przed meczem pod uwagę czas spędzony przez obu finalistów na kortach, jednak owe okoliczności nie tłumaczą niestety postawy drugiego najlepiej przygotowanego fizycznie do gry człowieka w Tourze. Gdyby na miejscu Ryżego znalazł się Kyrgios, albo inny Gasquet, to przecież nikt o zdrowych zmysłach nie miałby do tych ludzi najmniejszych pretensji. Andrew rzucił natomiast, w sposób nieroztropny, wszystko na jedną szalę już w kilku gemach otwarcia, dowalając swojemu doświadczonemu wysiłkiem ciału notorycznymi pokrzykiwaniami i zbędnym pompowaniem. Zmierzam jednak do tego, że zapaść Szkota miała tak naprawdę podłoże dwuwymiarowe: z pewnością zaczął odczuwać trudy turnieju, jak i potężnego szarpnięcia na początku, jednak w równej mierze wrócił on do starych nawyków myślowych. Trudno jest jednak wyprzeć z pełni ukształtowanej tenisowo psychiki i fizyki stare nawyki, które do takich, a nie innych wyników Ryżego doprowadziły. Przecież dokładnie te same scenariusze przerabialiśmy w co najmniej trzech finałach z udziałem Murole. Dokładnie tak wyglądał finał USO 2012, gdzie po pierwszych dwóch setach, tragicznych z obu stron, Murray praktycznie zniknął z kortu na kolejne dwa sety i uratowało go nic innego, jak fizyczne wykorkowanie Serba. Bardzo zbliżony przebieg miały seta otwarcia dwóch australijskich finałów, z tym, że jednak Djoković jest w Melbourne dużo pewniejszy i dlatego tamte mecze zaczynały się od tajbrejków, a nie gładkiej wygranej syna Albionu. Finalnie chodzi mi o to, że w każdym jednym takim finale spływ Murray'a ma charakter w równym stopniu ( jeśli nie większym) mentalny, jak fizyczny. Mocno zestresowany był we wczorajszym meczu Djoković i myślę, że nawet wpuścił by z powrotem do gry zeszłorocznego Nadala, o lepszej wersji Hiszpana nie wspominając. Błogosławieństwem okazał się dla Serba spadek formy Rafy, bo on by go nigdy w życiu, na tym korcie, w finale nie pokonał.
_________________
"Zabrałem kiedyś Rafaela wraz z Pico Monaco na ryby. Pamiętam, że chłopcy niezwykle radowali się na myśl o spędzeniu w taki sposób tamtego poranka - lato miało się już ku końcowi i była to jedna z ostatni okazji, by złowić kilka moren przed zamknięciem sezonu. Przypominam sobie bardzo dokładnie moment, gdy Rafael próbował po raz pierwszy zarzucić swoją wędkę , siedząc na skraju barki. Samą czynność wykonał nienagannie - widać było gołym okiem, że chłopak ma do wędkarstwa talent i czerpie z niego wielką przyjemność. Mimo to nie omieszkałem zbliżyć się do mojego bratanka, po czym chwyciłem go dosyć łagodnie, acz pewnie za muskularne prawe ramię, którym to przed chwilą zarzucił energicznie żyłkę wraz ze spławikiem i rzekłem: 'Którą ręką Cię uczyłem?'" Toni Nadal, Życie moje
|
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Podtrzymuję swoja teorię że gdyby nie zabrakło trzech głównych aktorów, to mimo tak nudnego turnieju mielibyśmy rekord.
GOAT in the making 