Lekcja patriotyzmu
Polski tenis czekał na to zdarzenie aż 88 lat. W rozgrywkach Pucharu Davisa bierzemy udział od roku 1925, lecz mimo kilkukrotnych zmian formuły szacownej drużynówki, nie zdarzyło się dotąd, by reprezentacja naszego kraju zbliżyła się aż tak wyraźnie w okolice, gdzie walczy elita. W Zielonej Górze, po asie serwisowym Jurka Janowicza, kończącym mecz z Ruanem Roelofse z RPA, na korcie i na trybunach wybuchła szalona radość. Dwumetrowy łodzianin wylądował na ramionach kolegów, kilka razy pofrunął w górę, a potem wyrwał mi mikrofon spikera i – choć najpierw długo nie mógł uspokoić oddechu oraz wzruszenia – wygłosił w końcu jedyne w swym rodzaju, spontaniczne, chwytające za serce przemówienie. Była to, dla mnie przynajmniej, niezwykła demonstracja autentycznego sportowego patriotyzmu. Prawdziwa lekcja, udzielona wszystkim cynikom i zdemoralizowanym, tak niestety często zakładającym dziś koszulki z orzełkiem. Okazuje się, że zaszczyt gry dla kraju i swoich kibiców można jednak pojmować zupełnie inaczej.
Później w koszykarskiej hali Zastalu było już standardowo: gratulacje, poklepywania, wspólne zdjęcia, śpiewy, cierpliwie rozdawane autografy. Obrazki, które – jak się je ogląda z bliska – wyciskają łzy wzruszenia. Awansu naszych tenisistów do play-offu Grupy Światowej z jednej strony nie da się traktować w kategorii wielkiej niespodzianki. Rywale przyjechali do nas bez dwóch podstawowych graczy, trzeci już w Polsce doznał pechowej kontuzji na treningu. Zagraliśmy piąty z rzędu mecz na własnych kortach, mamy teraz naprawdę mocny, wyrównany zespół. Nie jest żadną kurtuazją wypowiedź kapitana gości Johna-Laffnie De Jagera, że nie poczuje się zaskoczony, gdy polska ekipa, złożona z dwóch singlistów pierwszej setki rankingu ATP oraz mocnego debla zagości na dłużej wśród szesnastu najlepszych na świecie. Warto pamiętać, że to są słowa szkoleniowca drużyny, która już raz odbierała Puchar Davisa, kilka lat grała w ścisłej elicie, a przez ostatnie cztery sezony walczyła w barażach World Group. Z drugiej strony patrząc, ostatnie dwa mecze Polaków przypomniały starą prawdę, o której często wszyscy zapominamy. W sporcie do końca nigdy niczego nie możesz być pewny. W tenisie, dopóki sędzia nie wypowie sakramentalnego „gem, set, mecz”, jeszcze nie wygrałeś.
„Gdy wychodzę na kort nie ma znaczenia miejsce rywala, stojącego po drugiej stronie siatki. Liczy się tylko, czy ja sam wierzę w swoją szansę” – napisał na Twitterze debiutant w zespole RPA, Jean Andersen. 24-latek z Kapsztadu, gracz z ósmej setki rankingu ATP, teoretycznie nie powinien w jakikolwiek sposób zaistnieć w starciu z naszymi reprezentantami. W istocie pokazał się z dobrej strony z Janowiczem, a sporo kłopotów przysporzył polskim deblistom. Kibice patrzący w piątek na mecz nie wiedzieli początkowo, że łodzianin gra z infekcją i sporą temperaturą, jest osłabiony, opuszczał ostatnie treningi, próbując się kurować. W niedzielę, co już tajemnicą raczej nie było, stan zdrowia Jurka jeszcze się pogorszył, a trzeba było akurat grać pojedynek o historycznym znaczeniu.
Inne kłopoty, głównie z mięśniami nóg, przytrafiły się Kubotowi. Rik De Voest, dawny deblowy partner, nigdy Łukaszowi, jako przeciwnik, nie pasował. Na dodatek wyraźnie był on zdenerwowany niedyspozycją naszej pierwszej rakiety. Od początku widać było, że Kubot nie ma swego dnia, a formą nawet w połowie nie przypomina samego siebie z Wrocławia. Mamy teoretycznie naprawdę mocny zespół, ale trzeba pamiętać, że jest to ekipa, w której raczej nie da się eksperymentować ze składem. W pojedynku ze Słowenią, odniesiona poza kortem, dość przypadkowa kontuzja Łukasza sprawiła, że Jurek swój niedzielny mecz w Hali Stulecia grał o wszystko dla drużyny. Gdyby mu coś nie wyszło, musielibyśmy wtedy przegrać to spotkanie. W Zielonej Górze nastąpiło chyba odwrócenie tej sytuacji. Stan nerwowości w ekipie na pewno wprowadziła choroba Janowicza. Jeśliby tak przypadkiem deblistom trafił się gorszy dzień to Polacy, uważani za murowanych faworytów, mogli autentycznie stanąć pod ścianą. Zapewne innego rywala w niedzielę i dużo większe problemy napotkałby Jurek, być może konieczny byłby piąty mecz, czyli drugi występ Łukasza…
Kibice tenisa zgłaszają często pretensje pod adresem telewizyjnych komentatorów – w wielu wypadkach słuszne – za zbyt szybkie przesądzanie wyniku relacjonowanych pojedynków. Mecze reprezentacji we Wrocławiu i Zielonej Górze to jest z kolei świetna okazja, by wrzucić mały kamyczek do ogródka polskich kibiców tenisa oraz naszych mediów pisanych. Z obu pojedynków płynie na pewno jeden morał. Nie należy w takich sytuacjach oceniać naszych graczy zbyt wcześnie. Trzeba uważać z potępianiem ich w czambuł za grę i styl, bo tajemnica gorszego występu miewa czasem charakter przyczyny obiektywnej. Tego rodzaju problemy zdarzają się dziś wszystkim i wszędzie, trzeba to umieć przyjąć do wiadomości i zrozumieć. Bo z głupawych zdań zamieszczonych w internetowej opinii albo, co gorsza, w gazetowym artykule, naprawdę ciężko jest się potem wytłumaczyć.
I na tym papierze to naprawdę debel wygląda na tle drużyny najlepiej. No cóż, poczekamy do niedzieli 
