mtenis.com.pl

Niewiele starszy od swoich podopiecznych, Radosław Szymanik po raz trzeci z rzędu jedzie z Matkowskim i Fyrstenbergiem na Masters. W pierwszej części rozmowy z portalem SportoweFakty.pl gdański szkoleniowiec mówi o przeobrażeniach krajowego tenisa.

Krzysztof Straszak: Jaką niesamowitą euforię mieliśmy w kraju po bojach Radwańskiej w Masters.

Radosław Szymanik: Bo w Polsce jest niesamowite pragnienie sukcesu. Proszę mi pokazać sportowców, którzy w swoich dyscyplinach są w światowej czołówce, którzy się liczą i rozdają karty - cały czas, nie od przypadku do przypadku. Można ich policzyć na palcach dwóch rąk. Każdy duży sukces powoduje, że dyscyplina będzie się rozwijała, i to jest bardzo dobre, i że ta osoba będzie w mediach dostrzegana. Sportowców tak wielkiego jak Agnieszka formatu jest u nas mało. Ok, mamy wielu sportowców, którzy się liczą, ale jeśli mielibyśmy porównywać ich do Radwańskiej? Zakończyła sezon w Top 8: chwała jej za to, chwała Tomkowi [Wiktorowskiemu, trener], chwała ojcu.

Przekonaliśmy się ostatnio, jak wiele tenis ma nad Wisłą do zyskania.

- Zainteresowanie jest Kubicą, siatkarzami, ale dalej? Odszedł Małysz, ikona w sporcie niszowym. Robert Korzeniowski - niesamowicie utalentowany i utytułowany gość - też niszowa dyscyplina. To wróćmy na tory sportów masowo uprawianych: ciężko kogoś znaleźć. Ja sobie zdaje sprawę z tego, co by się stało jakby Agnieszka doszła do półfinału. I niesamowicie przykro było mi, że się jej nie udało. Już nieważne jakie były tam sytuacje, bo można sobie powiedzieć: jednego dnia wyszła cudem z opresji, drugiego nie wykorzystała szansy. Życie jest brutalne, a tenis jest brutalną grą: nikt się nie cacka, szczególnie w systemie round robin, gdzie można liczyć różne sytuacje, nawet gemy wygrane do przegranych, co nie jest normalną sytuacją dla tenisisty. Chciałbym, żeby w każdej dyscyplinie była taka Radwańska, jaką mamy w tenisie: na pewno byśmy się cieszyli i polski sport miałby się dużo lepiej.

A czy tenisowy szał u polskiego kibica może wywołać także debel?

- Oczywiście, że tak. Czy to będzie singiel, czy to będzie debel. Czy Radwańska, czy Kubot, czy Fyrstenerg i Matkowski, czy Jans i Rosolska, czy ktokolwiek inny. Bo jeśli jest to zauważalne w telewizji, jeżeli ci ludzie są rozpoznawalni, to napędza się koniunktura. Rodzic przychodzi sam pograć w tenisa, rozmawia z kimś tam, ktoś się dowiaduje o szkółce tenisa, że coś się działo, że nasi zawodnicy się pokazują: napędza się spirala. Oczywiście, można się zapytać czy szukamy mistrza albo modelu mistrza. Każde pojawienie się polskiego zawodnika w telewizji będzie powodowało większą popularność jego sportu.

Co się dzieje w klubach, że sukcesy naszych tenisistów nie powodują znacznego zwiększenia liczby zawodników, a wręcz przeciwnie?

- Jak się spojrzy na przestrzeni lat, to jednak tych zawodników i zawodniczek w kategoriach młodszych gra coraz mniej. To jest druga strona medalu: szkolenie jest trochę na mizernym poziomie. Trenerzy pracują na własny rachunek i mało jest takich klubów jak AZS Poznań, gdzie to klub zatrudnia trenerów. Płaci, bo chce, żeby zawodnicy się rozwijali. Oczywiście na świecie też jest taka tendencja, aczkolwiek pewnie gdzie indziej średnio zamożnych ludzi stać na to, żeby wynająć sobie kort i zapłacić za trenera dla swojego dziecka. W Polsce tak nie jest. Osoba, która pracuje jako - powiedzmy - nauczyciel w szkole i współmałżonek pracujący na podobnych warunkach mają ciężko, by zimą w Gdańsku czy Warszawie płacić 100 zł za halę plus sto kilkadziesiąt za trenera, kilka razy w tygodniu.

Przecież nie można posądzać takich rodziców o skąpstwo.

- To jest następny problem polskiego tenisa. PZT szuka różnych sytuacji, by z tym walczyć, by kluby szkoliły dzieci. Bo rodzicom szybko włącza się kalkulator w kieszeni: zaczyna się w wieku 14-15 lat, ok, nie opłaca mi się, nie widzę tutaj szansy, że coś z tego będzie, a już muszę wykładać 50 tys. złotych rocznie, a w następnym może będę musiał więcej, a co z tego będzie, małe szanse, wolę zaoszczędzić, zainwestować w lepsze studia dla mojego dziecka, dać mu szansę na jakąś karierę. Takie podejście przy słabości klubów: to niestety daje to, że mało ludzi gra w tenisa. W Czechach czy na Słowacji średnia długość gry w tenisa jest dużo dłuższa niż u nas, gdzie poza czołówką, w sensie Mariusz [Fyrstenberg], Marcin [Matkowski], Kubot, Przysiężny, Janowicz, Gawron, Panfil i może jeszcze paru, to reszta zawodników w wieku 20 lat - najpóźniej - już nie myśli o profesjonalnej grze w tenisa, tylko by iść na studia i zarabiać pieniądze. Ewentualnie idą ścieżką na skróty: olewając studia, kupują dwa kartony piłek, dwa koszyki i zaczynają dawać lekcje. I taki młody zawodnik klubowy nie ma nawet szans z kimś grać, bo nie ma tych ludzi.

Kubot, Przysiężny i Radwańskie - wszyscy oni reprezentują kluby czeskie. Na południe jeżdżą tenisiści śląscy i krakowscy.

- Bo jak się pojedzie do Czech, to z poziomu rankingowego między 500 a 1200 ma się tylu zawodników, że gdzie się nie trafi, nawet w takiej małej miejscowości jak Przerów, ma się z kim grać. W naszym kraju, niestety: szybko jest wszystko policzone. Rodzice się zastanawiają: tyle pieniędzy, to ja sorry, nie płacę, a trener też jest nie najlepszy, bo tata ma firmę i uważa, że jest mądrzejszy od trenera, a ten nie ma wsparcia. Trener jest niezależny i musi dbać o swoje zarobki, ale jeżeli byłby w klubie, to ma inną sytuację: przynajmniej minimalne zaplecze w klubie, tak jak w AZS-ie Poznań, może w Górniku Bytom, to ma troszeczkę większą władzę i jest inaczej traktowany. Wtedy są w stanie powiedzieć rodzicom pewne rzeczy, a jeżeli są od nich uzależnieni, już w tak młodym wieku swoich zawodników, to zmienia się sytuacja.

Parę chwil wcześniej nie opisał pan przypadku Rafała Gozdura, którego trenował pan na Wybrzeżu do ostatniej wiosny. Szczecinianin wydał oświadczenie, że w wieku 20 lat kończy karierę.

- Nawet nie wiem, co się z nim dzieje, bo się nie odzywa. Dla mnie zrobił coś, co jest... Bardzo wykształceni rodzice, bardzo kulturalni, także sam Rafał: oczytany, wychowany. On sam stwierdził, że to nie ma dalej sensu. Decyzję podjął pewnie w krótkim czasie i mnie też poinformował listownie, a nie wprost. Jestem do tej pory zdziwiony tą całą sytuacją. Jemu w pewnym momencie wydawało się, że wszyscy muszą wokół niego chodzić. Jeżeli daje teraz lekcje, to mu szczerze współczuję i jestem w takim wypadku rozczarowany Rafałem Gozdurem. Ale jeżeli pójdzie na dobre studia i zrobi wykształcenie, to ok. Może nie czuł się przyszłym numerem jeden na świecie, bo można dojść do pewnego momentu, żyć z tym i wielu jest zawodników, którzy docierają do setnego miejsca, do 80., mając świadomość, że ciężko będzie im być numerem jeden, ale próbują i to też jest ich zawód.

Pański zawód to trener tenisa. Ile funkcji pan pełni?

- Za pracę z deblistami dostaję wynagrodzenie z Polskiego Związku Tenisowego, ponieważ Marusz i Marcin objęci są programem ścieżki olimpijskiej, na co pieniądze idą z ministerstwa. Pracuję zatem dla PZT jako kapitan kadry w Pucharze Davisa, będąc oddelegowanym do pracy z Mariuszem i Marcinem. Oprócz tego, wcześniej zarówno z Rafałem, jak i Piotrem [Gadomskim] pracuję w ośrodku wspólnie z Heniem Kornasem. Ze względu na to, że jednak zbliżają się igrzyska i dużo czasu poświęcałem ostatnio deblistom, Rafał i Piotrek mieli mnie mniej do dyspozycji, aczkolwiek dostali plany.

Oni mogą tylko pomarzyć, że pojedzie pan z nimi za granicę na turniej.

- Fakt że musieli jeździć sami, ale ciężko znaleźć na świecie zawodnika, który jest tysięczny w rankingu, jak Rafał, i wymaga, by ktoś z nim jeździł na wszystkie turnieje, podczas gdy jego pobyt w ośrodku kosztował 750 zł miesięcznie. To była nasza inwestycja w przyszłość tego zawodnika. Wybraliśmy ludzi - bo wierzyliśmy, że oni mogą grać w tenisa.

Jak funkcjonuje ośrodek?

- Trochę go przekonstruowaliśmy i jest teraz bardziej do lat 18, od 15 do 18. Heniu Kornas i Michał Kolarczyk zajmują się tą grupą. Była szersza grupa, z której już jest wyselekcjonowana trójka-czwórka i wciąż szukamy, by liczyła do siedmiu osób. Żeby to była grupa, która liźnie trochę wielkiego świata, czyli może uda im się zagrać juniorskiego Wielkiego Szlema i potem, w wieku 19 lat, zacząć profesjonalnie grać w tenisa. Chcemy im pomagać do 23. roku życia. To jest nasz drugi program, Junior Davis Cup, bo w przedziale wiekowym 19-23 lata też mamy paru zawodników, którzy nie będą na stałe pod naszą opieką, nie będą "skoszarowani", ale trenować w swoich klubach, a my przygotujemy im pewien plan: wspólne konsultacje, wyjazdy, część im zapłacimy, chcemy mieć nad tym opiekę, natchnąć ich. Bo ja twierdzę, że Polacy mają szansę grać w tenisa. I jeżeli ktoś mi mówi, że nie mamy szans konkurować z Hiszpanami czy z Czechami, to ja się z tym nie zgadzam.

Kto jest objęty tym programem?

- Grupa: Smoła, Kocyła, Romanowicz, Gadomski, Bujdo, Sawicki - nimi jesteśmy zainteresowani. I wiemy, że oni chcą grać w tenisa. Bo związek jest nie po to, żeby kogoś utrzymywać przy życiu.

Pochwały za pracę z Radwańską zbierał w tym sezonie pański kolega Wiktorowski, też pracownik PZT.

- Związek zrobił coś, co nie udało się od 20 lat: wyszkolił trenerów. Wyszkolił mnie, Tomka, niepracującego już Maćka Synówkę, jest wykonujący niesamowitą robotę Heniu Kornas, jest młodsza grupa z Jarkiem Krajowskim-Kukielem, Rafałem Chrzanowskim i innymi. To jest coś, czego nie było przez wiele lat: polski tenis nie miał trenerów. Wszyscy najlepsi szkoleniowcy za starego systemu uciekli za granicę, bo tam mieli pieniądze. Ja ich nie oceniam źle: takie były warunki. Ale oni pracowali we wszystkich innych ościennych państwach, tylko nie u swoich zawodników. Proszę spojrzeć: Gumowski, Tadziu Nowicki, Niedźwiedzcy - to są fachowcy, wszyscy dobrze grali w tenisa, wszyscy pracują w Niemczech czy gdzieś indziej za granicą, tylko nie u nas. Mnóstwo średnich graczy wyjechało za granicę, nawet Wojtek Kowalski ma swoją akademię w Niemczech. Związek dzięki pomocy Prokomu zrobił inwestycję w przyszłość. Twierdzę, że przez tyle lat dorobiliśmy się doświadczonych trenerów, a PZT jest już nowoczesnym związkiem, nastawionym inaczej. Fakt, że nie ma w tym PZT pieniędzy, ale jest baza, na której jesteśmy w stanie zrobić wyniki: i u chłopaków, i u dziewczyn.

A zatem dziedzictwo Prokomu to nie tylko turnieje i zawodnicy.

- PZT pozyskał sponsora, my mieliśmy ścieżkę. Może uda się znaleźć nowego dobrodzieja, choć pan Ryszard [Krauze, właściciel Prokomu] w jakiś sposób cały czas pomaga, ostatnio mniej, albo nawet w ogóle, bo ma swoje problemy. Ja twierdzę, że mając na dzisiaj dobre zaplecze trenerskie, mając już doświadczenie, załatwiając teraz worek pieniędzy, jesteśmy w stanie na naszym materiale zrobić kolejnych dobrych zawodników. To nie jest tak, że jesteśmy gorzej genetycznie stworzeni niż Hiszpanie czy Czesi: te narody przez wiele lat inwestowały w akademie, choć to zupełnie inny model, ale mnóstwo trenerów i dobrych graczy wraca tam i przekazuje doświadczenie. U nas tego nie było.

Poleciłby pan komuś wyjazd do akademii za granicę?

- Twierdzę, że większość ludzi wysyłających dzieci za granicę wyrzuca pieniądze w błoto. Jadą do Bollettieriego, płacąc między 3000-4000 dolarów miesięcznie za pobyt w akademii, która jeszcze jest ok, wchodzi się na trening i widzi się 15 kortów, gdzie jest trener po jednej stronie i inny na drugim końcu z tubą i krzyczą "forhend kros". Sorry, ale jeśli moje dziecko ma być mięsem armatnim, to ja się na to nie zgadzam. Za te same, a nawet mniejsze pieniądze można stworzyć grupkę ludzi, wynająć trenera, poszukać wokół specjalistów, którzy będą konsultować i pomagać, w dużo lepszych warunkach, sprawiając, że nasze dziecko będzie podmiotem. Tak nie jest jadąc za granicę i płacąc tylko za jakiś miesięczny czy nawet roczny pobyt. U Bollettieriego tylko zawodnicy objęci opieką IMG [agencja menedżerska] mają indywidualne treningi. W Hiszpanii także już tylko w niektórych miejscach można mieć indywidualną opiekę. A zwykle wrzuca się tenisistę w kocioł, bo to jest podstawowy zarobek dla danej akademii: z czegoś przecież muszą żyć, utrzymać obiekt i ludzi.

Występuje pan w wydawanej właśnie książce Pawła Habrata?

- Tak, podobnie chłopaki. Paweł Habrat, psycholog związku jest kolejną częścią naszej układanki.

Kto układa? PZT?

- Polski Związek Tenisowy to nie jest grupa paru ludzi, którzy coś tam robią i się bawią. Filozofia jest inna. Mamy dwa ośrodki, iluś trenerów, fizjologa [Ewa Ziemann] i lekarza [Hubert Krysztofiak], który jest dyrektorem Centralnego Ośrodka Medycyny Sportowej, wspomagając nie tylko męską, ale i kobiecą reprezentację. Nasz fizjoterapeuta [Krzysztof Guzowski] jest młodą osobą, która grała kiedyś w tenisa, wielki pasjonat, zaangażowany w swoją pracę. To jest niesamowita grupa ludzi z pasją. Związek nie ma możliwości finansowych, by mieć ich na wyłączność, a nie mając swojego centralnego ośrodka, też nie miałoby to sensu. Jeżeli zatrudnia się osoby, które oddają się swoim zadaniom bez końca, bo czują się w obowiązku, to są to świetni ludzie. Jadąc na mecz Pucharu Davisa mamy nawet swojego naciągacza rakiet, który też przeszedł szkolenia, też jest specjalistą w swojej dziedzinie. Jeśli chodzi o zaplecze, to zaczynamy dorównywać do krajów, które grają w Grupie I Strefy Euroafrykańskiej, takich bijących się o Grupę Światową. Jest mała grupa ludzi, bo takie są finanse. Kiedyś jakbym miał powiedzieć: proszę mi znaleźć lekarza i fizjoterapeutę, którzy specjalizują się w tenisie, to byśmy szukali. Fizjologa, który ma do czynienia z tenisistami? Nie znaleźlibyśmy. To jest olbrzymia wartość.

Oczekuję więcej od Janowicza - II część rozmowy z Radosławem Szymanikiem, kapitanem kadry narodowej

Sezon w wykonaniu biało-czerwonych i tenisowej kadry narodowej podsumowuje Radosław Szymanik, kapitan reprezentacji. Dlaczego Polska, z zawodnikiem na początku drugiej połowy Top 100 i czołowymi deblistami świata, gra w trzeciej lidze Pucharu Davisa?

Krzysztof Straszak: Mecz, który mógł zmienić wszystko odbył się w marcu 2010 roku.

Radosław Szymanik: - Tak ważny był ten pojedynek z Finami w Sopocie. Nie ulega wątpliwości, że byliśmy faworytami. Też dlatego, że po raz pierwszy i - do tej pory - ostatni zagraliśmy w najlepszym składzie. Udało się w końcu sprawić, żeby przyjechał najmocniejszy team, bo wcześniej zawsze ktoś wypadał.

Niesamowite, jak wiele w zawodowym sporcie mogą zmienić centymetry, jedna piłka. I pomyśleć, gdzie moglibyśmy teraz być, gdyby Przysiężny skończył spotkanie z Nieminenem.

- Jeśli ma się takiego zawodnika jak Łukasz [Kubot], który jest w okolicach 57. miejsca, ma się Michała, który jest w okolicach 200. miejsca [obecnie 245.], ale gra zupełnie inny tenis... Michał właściwie to grał, przed kontuzją, bo teraz gra słabo - wynikowo jest lepiej lub słabiej, ale generalnie słabo. Mając także Janowicza, który jeszcze do marca był na wznoszącej, wydawało się, że mamy w końcu najlepszą sytuację, jaka się mogła zdarzyć: trzech gości, z których wybieramy dwóch, mamy deblistów i drużynę, która walczy o Grupę Światową. Jeden jedyny mecz, który przegraliśmy w pełnym składzie, jedna piłka od zwycięstwa...

Czy to był z pańskiej perspektywy mecz najlepszy, jeśli idzie o poziom, emocje i atmosferę?

- Jeśli chodzi o emocje, to był najlepszy. Jeżeli chodzi o dramaturgię, to był najlepszy. I jeden z niewielu, który graliśmy w tym czasie w kraju. Publiczność była fantastyczna, bo jednak w Sopocie są tradycje tenisowe i ludzie lubią dopingować. Ciężko natomiast porównywać poziomy. Bo jeżeli graliśmy z Brytyjczykami w Liverpoolu, to byli zupełnie inni przeciwnicy, zupełnie inne nastawienie: wychodzi Murray, z którym ciężko było zawalczyć w tym czasie, bo był zdecydowanie lepszy i od Michała, i od Jurka [Janowicza]. Także trzeba było grać na drugą rakietę i tak też się stało.

Podobnie na Łotwie, gdzie wybroniliśmy się przed spadkiem do trzeciej dywizji w roku ubiegłym.

- Tak, z Łotwą przeciwko Gulbisowi. Ale jakby różnica między Jurkiem a Gulbisem, albo Michałem a Gulbisem była zdecydowanie mniejsza, bo udało się wygrać po secie i można było pokusić się o coś więcej, przy jakimś jeszcze łucie szczęścia.

Rok później nastrój zupełnie inny: w Izraelu, bez czołowych zawodników...

- To, co się działo w tym roku, to jest po prostu jakaś katastrofa. W Izraelu dwóch z czterech gości, którzy byli na miejscu, chorych. W następnym meczu, z Finlandią, dwóch czołowych zawodników kontuzjowanych i niezdolnych do gry, chociaż obaj twierdzili, że dają radę i mogą przyjechać... Ale ciężko było wziąć Łukasza [Kubota], który nie grał przez ileś tygodni, wystawić go na mecz i powiedzieć: masz Łukasz, graj, ale jak zepsujesz sobie bardziej nadgarstek, to przez następne sześć miesięcy nie grasz, bierzesz na siebie taką odpowiedzialność. Albo brać Michała [Przysiężnego], który już zaczął trenować, ale sam nie był świadom i pewien tego, czy będzie w stanie dokończyć mecz. Michał wtedy pojechał do Szczecina, gdzie nie wziął dzikiej karty, by zagrać w eliminacjach, bo on sam nie wiedział, co się z nim dzieje.

Ostatni debiutant w pańskiej kadrze: Marcin Gawron.

- W Izraelu drużyna była w rozsypce: Mariusz [Fyrstenberg] z Marcinem [Matkowskim] grają słabo, Jurek chory. Marcin Gawron przyjechał zupełnie nieprzygotowany, bo Michał się kontuzjował. Marcin był nieprzygotowany w takim sensie, że nie miał wcześniej występu w takim meczu, został ściągnięty z Futuresów. Dla niego to był chrzest bojowy w trudnych warunkach, z ciężkim przeciwnikiem, grającym wprawdzie bardzo podobny tenis, aczkolwiek lepszy, bo Dudi Sela był jednak 30. tenisistą świata i po tym meczu wygrał trzy challengery pod rząd i znów wrócił do Top 100. Gra nieprzyjemny tenis, bardzo techniczny, jest podobnych gabarytów, aczkolwiek dużo więcej Dudi potrafił zagrać i dyrygować Marcinem, a ten nie był w stanie w żaden sposób narzucić gry, którą mieliśmy ustaloną. W trzecim secie troszeczkę się to zmieniło i Marcin jakby zaczynał dawać radę, ale to ciągle było za mało na Selę.

W Ramat Hasharon wszystko i wszyscy przeciwko nam. Wiadomo było, że na trybunach będzie gorąco.

- Ostrzegano nas przed tym. Kibice są głośni, przeszkadzają. Fakt faktem, że to też rola sędziów na stołkach, że powinni uciszać publiczność. Niestety, ci sędziowie z ATP przyjeżdżając na mecze Pucharu Davisa są jednak trochę bardziej pobłażliwi. Nie wiem dlaczego tak jest: nie ma tego zapisanego w przepisach i większość sędziów się z tym nie zgadza, bo uważają, że warunki powinny być takie same dla wszystkich, ale liberalność sędziów pozwala jednak kibicom rozwinąć skrzydła. No i tak było: między punktami klaskali i z tym nie ma problemu, ale w momencie, gdy przygotowujesz się do serwisu i wszyscy zaczynają robić "szszsz", na zasadzie - niby się uciszają, ale tak naprawdę wydłużają przerwę, to sędzia powinien zareagować i wyraźnie dać znać, że się z tym nie zgadza i poprosić kapitana, a ten powinien poprosić publiczność, żeby szybciej dochodzili do ładu.

Rok temu wybroniliśmy się przed degradacją w Rydze, gdzie zabrakło Kubota, choć wcale nie był kontuzjowany: w tym samym tygodniu wystąpił w Szczecinie.

- Rozumiem, że niektórzy nie chcą grać we wszystkich rozgrywkach: bo żyją własnym życiem, karierą. Z drugiej strony jednak wydaje mi się, że reprezentowanie kraju, ta nutka patriotyczna jest u nas zaniedbywana w dyscyplinach indywidualnych. Bo jak się spojrzy na inne kraje, na Hiszpanię czy USA, to jednak przywiązanie do tradycji jest jednak troszeczkę większe. Popatrzmy na Nadala: zdobył tyle tytułów wielkoszlemowych, wygrywał turnieje na każdej nawierzchni, a chce grać w Pucharze Davisa, bo to jest coś, czego nie może osiągnąć indywidualnie - zdobyć tytuł w drużynie.

Ale czy w pańskim przekonaniu zawodnik zdolny do gry może odmówić występu w kadrze narodowej?

- Sytuacja jest prosta: jako kapitan mam do czynienia z zawodowcami, nie z zawodnikami mającymi 15-16 lat. Oni dostają też za to gratyfikację finansową, bo to nie jest tak, że ktoś gra za uścisk ręki prezesa, jak to było jeszcze kilka lat temu: zagraj, będzie ok. Dzisiaj zawsze najpierw jest rozmowa na temat finansów i w tej kwestii się dogadujemy. Nasze możliwości jakie są, takie są i zawodnicy są tego świadomi. I dogadujemy się, bo obie strony schodzą się na pewnej półce, a do tej pory nie było żadnej sytuacji z grą w Pucharze Davisa, żebyśmy nie dogadali się na kanwie finansowej. Bo zawodnicy rozumieją to, że związek nie jest bankiem produkującym pieniądze, bo skądś te pieniądze trzeba brać.

Panie trenerze, usłyszę pańską opinię na pytanie?

- Prosto: jeśli ktoś gra przez wiele lat w reprezentacji i cały czas liczy się na świecie, a ma swoje plany, to ja jestem w stanie zrozumieć, że nie zagra wszystkich meczów i może z różnych przyczyn jakiś pojedynczy mecz w roku odmówić.

Czy w sezonie 2012 będzie mógł pan liczyć na Kubota?

- Patrząc na obecne przepisy, to Łukasz jest zmobilizowany do występu w Pucharze Davisa, bo jeśli chce wystąpić w igrzyskach olimpijskich, to musi grać w reprezentacji. W czterech latach między igrzyskami zawodnik musi zagrać dwa razy dla swojej kadry i co najmniej raz na dwa lata przed igrzyskami.

Jeżeli wystąpił z Finami w ubiegłym roku, to nie ma wyjścia i musi też zagrać z Madagaskarem.

- Igrzyska to jest dla Łukasza wielka szansa: na dzień dzisiejszy [trawa] to jego najlepsza nawierzchnia, także udział w igrzyskach jest dla niego dużym motywatorem.

Wiemy, że Kubot się nie oszczędza, ale źle to wpływa w tym roku na jego zdrowie.

- Styl Łukasza jest dosyć wymęczający także dla niego, także nie ma się co dziwić, że grając parę ładnych lat w tenisa, a jeszcze będąc takim człowiekiem jak Łukasz, który jest niesamowicie zmotywowany i sama jego rozgrzewka przed meczem zajmuje 40 minut, także grając singla i debla przez tyle lat, że cierpi urazy.

Czego prócz zdrowia brakuje Przysiężnemu, który po znakomitym okresie wbił do Top 100, by z hukiem stamtąd wylecieć?

- Na pewno nie ma pewności siebie. Bo ten rok kompletnie mu nie wyszedł, przez odnowiony czy nie do końca zaleczony uraz kręgosłupa. Na dzień dzisiejszy, a był z nami w Szanghaju, gdzie trenowaliśmy razem cały tydzień, mówił że jest ok. Trenuje intensywnie. Pod względem przygotowania fizycznego wszystko idzie w dobrym kierunku. Myślę, że potrzebuje paru wygranych meczów, żeby wrócić na właściwe tory. A Michał jest ambitną osobą i wybiera bardzo trudne warianty: eliminacje Masters 1000 w Szanghaju, potem leci na Challenger do Seulu, wcześniej grał jakiegoś tam Challengera, przechodził eliminacje, jedzie do Wiednia na następne eliminacje. Raż, że zmenia kontynenty, nawierzchnie i miejsca, to nie gra meczów, a on po przerwie potrzebuje pewności.

Każdy potrzebuje: Đoković po powrocie do rywalizacji ledwie dał radę Malisse'owi

- Wygrał 7:5 w trzecim secie z Malissem, który nie jest już młodym zawodnikiem, ale oczywiście był świetnym juniorem, rozpatrywanym nawet czy może to być nr 1 na świecie, ale to ciągle niebezpieczny gracz i pewnie jakby spotkali się nie po kontuzji to ten mecz byłby zupełnie inny. Nawet Đoković potrzebuje paru meczów, żeby się wgrać. Michał natomiast potrzebuje też trochę uspokojenia swojego planu startowego, a nie skakania po różnych rzeczach, tylko skoncentrowania się i zagrania paru meczów, zrobienia znowu okresu przygotowawczego w grudniu, bo i tak nie będzie miał gdzie grać, bo nie ma wtedy Challengerów. Dobre ułożenie kalendarza dla Michała pewnie da mu szansę powrotu do może Top 100.

Każdy kalendarz może zostać przekreślony, jeśli ból nie pozwala grać w tenisa.

- Niestety, Michał ma taką przypadłość, że często przytrafiają mu się urazy, i to takie długoterminowe. Jak się spojrzy na zawodników, to większość z nich pod koniec roku jest poobklejanych, borykających się z jakimiś urazami: to się zdarza, ale to są urazy z jakimi można sobie grać, a Michałowi zdarzają się takie rzeczy, które go wyłączają na dłuższy czas z w ogóle jakiejkolwiek aktywności. Jak to było z kręgosłupem czy z obydwoma operowanymi kolanami. Ma tego niefarta genetycznego.

Gdyby był pan jego trenerem, inne planowanie startów byłoby najważniejszą dla niego radą?

- Tak, bo Michał jest pod dobrą opieką. Jak jest we Wrocławiu to trenuje i gra z Pawłem Stadniczenko. Z kim innym pracuje nad przygotowaniem fizycznym. Poza tym jeździ też do trenera Rogera Federera do Szwajcarii, także na takie cykle 10-dniowe czy tygodniowe i na tej bazie chce dalej pracować. Mam nadzieję, że limit jego zdrowotnego pecha się wyczerpał i będzie grał.

Nie bójmy się słów: Przysiężny to najważniejszy singlista polskiej kadry, od kiedy jest pan jej kapitanem.

- Gdy walczyliśmy z Wielką Brytanią, ich kapitan powiedział, że też chciałby mieć takiego 600. zawodnika [w rankingu] w swojej drużynie: to jest cały Michał. Jeśli idzie o rękę i talent, to ma niesamowite i pod tym względem na pewno przewyższa Łukasza, ale jeżeli chodzi o pracę to chciałbym, żeby wszyscy byli takimi Kubotami.

A czego życzyłby pan sobie w związku z Janowiczem?

- Mówi się, że wielkiego zawodnika poznaje się po tym, jak odbija się od dna i wraca do czołówki. Jurek jest bardzo ambitny, choć tego po nim nie widać: często daje zupełnie inny przykład swoim zachowaniem i językiem ciała. Ale znam go od małego, jeszcze z okresu jak był wzrostowo mniejszy ode mnie: to wtedy miał problem z motywacją, ale od jakiegoś czasu nastapiła bardzo duża transformacja. Myślę, że duża zasługa w tym Kima Tiilikainena, który przekazał mu bardzo dużą wiedzę. Też pewnie duża rolą odegrał Mieczysław Bogusławski, który od małego pracował z Jurkiem nad przygotowaniem fizycznym i zaprzeczył poglądowi, że wysocy ludzie nie mogą być sprawni.

Janowicz latem już prawie widział Top 100, by na koniec sezonu wypaść z Top 200...

- Każdy ma w swojej karierze taki czas, że przychodzi moment, który można wykorzystać, albo i nie. Jurek go nie wykorzystał, nie wszedł do Top 100, gdzie pewnie by się utrzymał. Utrzymałby się, bo wszystko predysponuje go do tego, by być w Top 100: wielki chłop, z serwisem, sprawny, mający od długiego czasu trenera, rodzice sportowcy, czyli w domu wiedzą, jak smakuje sport. Gdzieś coś było nie tak, coś się zatrzymało. Ciężko mi powiedzieć, co się zdarzyło. Zeszły rok i początek tego, gdy widziałem go w Australii: widać było zdecydowany postęp, bo grał bardzo dobry tenis i podobało mi się jego nastawienie. Ale w momencie, kiedy przyjechał na Puchar Davisa do Izraela, to raz, że był chory i grał słabo, ale było widać po jego grze, że nastąpiła stagnacja. Bardzo w niego wierzę i chcę, żeby mu się udało, ale jako trener jestem trochę rozczarowany, bo oczekuję więcej. Wiadomo, że nie można się ciągle wznosić, że kariera jest trochę jak sinusoida: są lepsze i gorsze momenty. Niestety, ten gorszy moment u Jurka trwa już trochę długo.

I znowu zaczepi o turnieje ITF.

- To nie jest łatwa rzecz dla ambitnego człowieka, kiedy się nie udaje, trzeba się odbijać. Jemu ciężko będzie wrócić: wypadnięcie poza Top 200 zimą w obecnych czasach jest fatalne, bo trzeba jednak grać te Futuresy, a to jest tenisowy Hades - zdecydowanie inna ilość punktów i jakość turniejów. Spotyka się tam świetnych graczy, którzy z różnych powodów roztrwonili swoją karierę, powracających po kontuzji, ale też ludzi, dla których to sposób na spędzanie czasu, jeżdżąc z turnieju na turniej, zabawiając się, gadając, załatwiając różne rzeczy poza kortem.